Chasing Solace

"Oh, ginabi ka na?" tanong sa akin ni Mama, pero ngumiti lang ako at tahimik na nagtanggal ng sapatos.

Kakauwi ko lang galing trabaho, sobrang pagod ko sa araw na 'to. Pagpasok ko ng bahay, agad kong naamoy ang lumang upholstery ng sofa. Halos tuklap na ang ibabaw nito, lumilitaw na ang mga hibla ng foam, parang buhay ko na rin, pagod at sabog. Umupo ako, at narinig ko ang mahinang langitngit, tila protesta ng sofa sa bigat ng araw ko.

Isinandal ko ang ulo ko at pumikit. Wala pang isang minuto, narinig ko na naman ang bangayan ng mga kapatid kong sina Archie at Vanes. Hindi ko na alam kung ano na naman ang pinagtatalunan nila.

Pwede bang maka-idlip lang?

"Anong pakialam mo?!" sigaw ni Vanes na parang galing sa teleserye.

"Bakit ka sumasama sa kanya? Alam mong tarantado yun, tapos ginawa mo pang boyfriend?" tugon ni Archie, hinila pa si Vanes para harapin siya.

"Eh ano ngayon? Wala kang karapatang mangialam!" galit na sagot ni Vanes. "Mas matanda ako sa'yo ng isang taon! Hindi mo ako kayang kontrolin."

"Mas matanda ka nga, pero hindi ka nag-iisip."

"Anong sinabi mo?"

Napabuntong-hininga na lang ako. Katahimikan na lang sana ang gusto ko. Anong oras na ba? 09:45 PM, pero parang may gulo pa ring nangyayari dito sa sala. Pinanood ko na lang sila, dahil sa totoo lang, wala na akong lakas para makialam.

"Magsitigil nga kayo!" sigaw ni Mama mula sa kusina. Mukhang siya rin ay napuno na. "Vanes, sa kwarto ka na."

Padabog na umalis si Vanes. Si Archie naman, dumiretso rin palabas. Hindi talaga magkasundo ang dalawa. Si Vanes, spoiled kay Papa; si Archie naman, sobrang protective, pero minsan sobra-sobra na rin.

Tumayo ako mula sa sofa at naglakad papasok sa kwarto. Nakita ako ni Mama habang namamalantsa ng uniform ng mga kapatid ko.

"Kumain ka na ba?" tanong niya.

Tumango ako. "Oo, kumain na ako," kahit sa totoo lang, wala pa akong nakain.

"Mabuti naman, kasi wala nang natirang ulam," sabi ni Mama. Hindi na rin ako nagulat dahil palagi namang ganyan sa tuwing uuwi ako ng gabi.

Napailing ako. "Pahinga na ako," sabi ko na lang.

Pumasok ako sa kwarto at dumiretso sa kama. Sa wakas, pahinga! Pero syempre, limang minuto lang bago ako mapilitang maghilamos. Pagharap ko sa salamin, nakita ko ang mga pimples ko. Kailan kaya mawawala ang mga 'to?

Nilagyan ko ng cream ang mga pimples. Sana naman, umayos na. Pabalik na ako sa kama nang tumunog ang phone ko. Akala ko si Albie, kaya excited ako. Pero pagtingin ko, si Danica pala. Sinagot ko na lang.

"Ate Pam!" sigaw ni Danica na mukhang nasa maingay na lugar.

"Ang ingay naman dyan," sagot ko.

"Nasa club ako! Pakisabi kay Mama, bukas na ako uuwi!"

"Oo na, sige," sagot ko. Buti pa siya, nasa club. Ako, trabaho-bahay, bahay-trabaho.

"Thanks, Ate! Love you!" sabi niya bago binaba ang tawag.

Pagod na akong ilapag ang phone nang tumunog ulit. This time, si Albie na! Halos mapasigaw ako sa tuwa. Nang makita ko ang pangalan niya sa screen, bigla akong sumaya.

"Hello, lovey," bati ko, pero ingay din ang sumalubong sa akin. Nasa club siya kasama ang mga kaibigan niya, routine na nila 'yan tuwing Martes.

"Lovey, sorry, hindi ako nakapunta sa trabaho mo kanina!" sigaw niya. Halos hindi ko marinig dahil sa lakas ng background noise.

"Okay lang, lovey. Mag-enjoy ka," sagot ko, kahit gusto ko talaga siyang kasama ngayon.

"Sure ka bang okay lang sa'yo?"

"Oo naman. Magkita na lang tayo bukas."

"Alright! I love you!"

Napangiti ako. "I love you too," sagot ko, sabay bagsak sa kama. Tumayo ako ulit at tumingin sa salamin. "Pam, kaya mo 'to," bulong ko sa sarili ko bago humiga ulit.

Kahit mahirap ang araw, at least alam kong may isang taong nagmamahal sa akin.

***

Copyright ©️ 2024