Chasing the Rejected CEO

CASSANDRA

"Can you insert your thumb into the garter?" The word sounds weird to the ears but in the world of models, I'm used to it. I did as he said, simply glancing at the camera he was placing on his right eye.

Imagine, isa siyang CEO pero siya ang gumagawa ng trabaho ng mga photographer? Nice? No...

Mukhang hindi pa siya kuntento sa pinapagawa niya sa akin. Inalayo niya sandali ang camera sa mukha niya at sinabing, "Could you pull up your garter a little? Para lang ito sa promotion, proof na ang item ay high quality. Hope you..." He trailed off at dinugtungan ng gesture ng kamay upang ipaintindi sa akin ang ibig niyang sabihin.

My stomach twists, my body does not accept his words but he has a point. He has the right to demand because this is his product and he is paying me as its model. I heaved a sigh and tumango. "Yes sir."

Nag-pose ako. Three flashes of light from the camera hit my eyes and created luminosity in my vision. Umayos siya ng tayo. As he staring at the result, nagkaroon naman ako ng chance na mabigyan ng pahinga ang mga binti ko. Nakakapagod tumayo kapag matagal ang photoshoot.

My brief internal complaint was snapped when I heard his tongue clicking na para bang hindi siya satisfied sa nakuha niyang photo. He shook his head, running his tongue over his upper lip and looked at me. I twisted my weight into my legs and lifted one foot. I played it on my heel, looking at him wondering kung bakit hindi pa rin sapat.

Sanay naman ako sa trabaho ko na mostly nakabikini at nakikita sa iba't ibang lingerie brochure but knowing na pervert ang CEO na ito, hindi talaga ako komportable under his gaze.

"Okay lang ba na ano..."

Tumikhim ako in response to him trailing off as if thinking about what to say. Ngunit lumapit siya sa akin, and that makes my stomach crunches, especially when he says, "May aayusin lang ako sa'yo, okay lang ba?"

My brows quirked at awtomatikong binabaan ng tingin ang aking sarili. Hindi ba maayos ang suot ko sa items niya? Since clueless ako, pinili ko na lang na tumango at sinabing, "S-Sure."

My breathing hitched as he crouched in front of me whilst his eyes zeroing in on my crotch. Ano ba ang gusto niyang ayusin? Malinaw naman na maayos ang pagkasuot ko ng panty.

As he raised his hand, I felt the uneasy feeling that dominated me entirely. But when he looked at me, I tried to hide my reaction as he says, "Ayusin ko lang ha."

Tumango ako, holding my breathe at inikot ang paningin sa iba pa niyang empleyado. Halos lahat busy. Iyong iba, nakatungo sa computer, ang ilan naman ay nag-aayos ng camera stand nila, or mga camera nila. Ang mga babae naman, usually na makikita ko sa kanila ay may hawak na mga papel.

My legs jerked when I felt his finger on the hem of my panty trying to fix something, not sure kung may dapat ba talagang i-fix. But fuck! I felt his finger in the lips of my pussy!

Napalayo ako nang bahagya pero hindi enough iyon na ligtas na ako sa gutom niyang daliri. "Oh, sorry I didn't mean that."

I mentally hissed, anger rising in my head. Tinago ko pa rin ang inis at binigyan siya nang maliit na pagtango. But again, he ran his fingers on the hem of my panty. My stomach churned in disgust. I just endured it but when his finger slid into my cut, I couldn't stop myself from yelping. Napatalon ako palayo sa kaniya as my blood ran cold.

I automatically covered the part of my body he molested staring at him gaping. Alam ko naman pervert siya eh, pero bakit ako nagtiwala? He spread his hand still holding the camera and asked more, feigning innocent, "Is...there a problem?"

Sobra na siya. I gave him a dagger glare ignoring the approach of his other employees. Nagtanong ang babae, "Sir? Ano pong nangyari..." she trailed off looking at me and asks, "Miss, Cass?"

Matapang akong tumayo ng tuwid. Humugot muna ako nang malalim na hininga at nagsalita, "I think you'd be better off just getting a model from the bar. Mukhang iyon ang kailangan ng boss niyo."

Wala nang maraming paliwanag, alam kong naintindihin nila ang ibig kong sabihin kung kilala ba talaga nila ang boss nila.

Walking out in front of them and went to the couch where my things were, the CEO's voice chased, "Excuse me? Hindi kita maintindihan, akala ko ayos lang ang—"

"Akala mo ayos lang na hipuan ako? Nagkamali ka yata ng modelong kinuha, Mr. Du Luxeriel? Anong tingin mo sa akin, madaling kalabitin?" Nagkatinginan ang mga tao sa paligid, tila naintindihan nila ang ibig kong sabihin at kahit sanay na sila sa ugali ng boss nila, naroon pa rin ang gulat.

"What?" Tumingin pa siya sa babaeng katabi niya na medyo may katabaan. Nagpakilala siyang secretary kanina pero nakalimutan ko ang pangalan.

Nagkunwari naman ang babae na walang naintindihin. Akala mo naman, malinis ang boss niya sa paraan ng reaction niya. Hinablot ko ang cardigan ko sa ibabaw ng couch at muling hinarap ang CEO. "What, what?" I scoffed. "After sliding your finger on my cut, magpapanggap kang walang alam?" Dinuro ko siya. "Isa kang manyak! Mayaman ka nga, malinis ka tingnan, pero ang dumi ng hilig mo!"

Tumalikod ako at kinuha na rin ang bag. Sa pag-slide ko nito sa balikat ko, hinarap ko siya ulit. Of course, I'm not satisfied. "Ayoko mag-trabaho sa inyo. Maghanap na lang kayo ng model niyo."

Hindi pa iyon ang last word ko kasi gagamitin ko pa ang dressing room para magbihis. Suot ko ang items, at hindi ko ito pwedeng dalhin. Natural, mamaya sasabihin nila, ninakaw ko ito. Sa loob ng dressing room, narinig ko pa ang usapan nila.

Todo rason si Mr. CEO sa mga empleyado niya na wala raw siyang ginawa. Kesyo kumukuha lang daw siya ng litrato tapos nag-react lang daw ako na walang dahilan. Ganiyan ang mga mayayaman eh. Ginagamit ang pera para makapagmanipula ng tao. Tanga ang mga naniniwala sa kasinungalingan nila!

Balik na ako sa kaninang outfit ko. Fitted white blouse whilst my cleavage slightly out, ngunit dahil may manyak sa labas ng dressing room na ito, takpan ko na lang ng Cardigan. Nasusuka pa rin ako sa pakiramdam na nag-slide ang daliri niya sa ano ko. Nakakainis! Lalo na't parang bumasa pa ito. Bwisit!

Jeans ang suot ko, kaya hindi ko maiwasang tingnan sa salamin kung bakat ba ito o hindi since fitted rin. Hindi pa naman maiiwasan ng iba na tumingin sa ganitong part ko dahil nga ito ang biktima. But luckily, hindi naman bakat at matatakpan ko ito ng cardigan. Nakakainis! Dahil tuloy sa ginawa niya hindi na ako komportable sa suot ko.

I stormed out of the dressing room and at inasahan ko nang may nakaabang sa pintuan nito at kinausap ako, "Cass! Pwede ba natin pag-usapan ito? Kailangan ka kasi...talaga, you know...ng kompanya..."

I can see the concern in this secretary's eyes but I cocked a brow and asked, "Kung talagang kailangan ako dito, dapat alam iyan ng boss niyo. Siya nga ang sumira sa agreement. Hindi kasama sa kontrata ang fingerin ako, ha."

Tinapunan ko nang masamang tingin ang boss niyang prenteng nakatayo at umaaktong walang ginawang masama. Ang ayos ng porma, naka-business attire tapos dugyot ng ugali. His secretary just took a deep breath, accepting defeat.

Pero kinausap ko ulit ang boss niya para sa ultimate power ko may kasama pang pagduro. "Once makita ko ang mukha at katawan ko sa brochure, idedemanda ko ang kompanya na ito. May karapatan ako dahil wala akong bayad na natanggap!"

I turned my back and took my leave, went straight to the door, yanking it forcefully and when I got out I let it close by itself. It went bang after me. Ngunit hindi pa ako nakakalayo, may humabol na boses, "Cass, kahit last chance na lang?"

Hindi ako sumagot or lumingon. Wala akong pake kung malulugi ang kompanya nila kung hindi ako ang model. Buti nga kung malugi, ibig sabihin karma.

Nahagip pa ng paningin ko ang pangalan niya sa ground floor, Hayes De Luxeriel CEO of DeLux. I rolled my eyes knowing na hindi masyadong kilala ang lingerie brand nila, tapos ganiyan pa ang CEO.

Kung magpapatuloy siyang ganiyan, mas importante ang libog kaisa sa kompanya, hindi siya makakakuha ng high value model para sa mga items niya. Pipili na lang siya sa mga entertainer model, at hanggang doon na lang iyon.

Kinakain pa rin ako ng inis pagkalabas ko ng building. Kumuha lang ako ng taxi at nagpahatid sa tinitirhan ko. Heto na naman, umuwi na naman akong walang kapera-pera.

Just like my usual mood every time I come home, I stomp down the stairs, feeling upset. Since Baguio ang Lugar ko, nakasabit talaga sa bangin ang apartment na tinitirhan ko. Masarap sa pakiramdam ang malamig na panahon, pero walang silbi iyon sa mabigat na problema ko.

Mukhang swerte lang ang moment ng paghakbang ko baba dahil hindi ako natapilok. Madalas pa naman mangyari sa akin iyon. Ngunit, sa tapat pa lang ako ng screen door, nanuot na sa ilong ko ang amoy ng downy.

Binaliwala ko lang iyon at binuksan ang pintuan. Mas naging matapang ang salubong ng amoy nito sa akin. Hinubad ko na lang ang sapatos ko at umapak sa sahig. Nakatatlong hakbang pa lang ako nang biglang mag-slide ang talampakan ko at nawalan ako ng balanse.

Bumagsak ang balakang ko sa sahig causing me to scream out of pain and yelled, "Peste ka, Maple!"

Mula sa banyo, narinig ko ang paghugalpak niya nang pagtawa. Lumabas siya mula roon na may hawak na mop na sigurado akong nilublob niya sa tubig na may downy. "Alam mo, Dria. Curious ako kung kailan ka ba talaga ga-graduate sa pagiging tanga?"

Bumangon ako, at pinunasan gamit ang aking palad ang braso at hanggang siko ko na nalagyan ng downy mula sa sahig. I glared at her and retorted, "Ako ba talaga ang tanga o ikaw? Ang downy, pinagbabanlaw sa damit iyan, Maple! Hindi nilalagay sa sahig!"

Sinikap kong tumayo at nag-ala-maniken na humakbang papunta sa couch. Baka kasi madulas ako ulit lalo na't basang-basa talaga ang sahig. Bumukas naman ang pintuan sa kwarto in my right and Painch appeared with her arms crosses across her chest. "Mukhang may nakahuli ng isda."

Maple laughed mockingly while I, nahihirapan kung paano pumunta sa kwarto. Natatakot akong madulas ulit. "Tumalon ang isda kaya wala siyang nahuli."

"Itigil mo nga iyan!" Paninita ko habang pinapanood ang mop na naglilikha ng bakas sa sahig. I added, "Mapapaaga akong humiga sa kabaong niyan dahil sa'yo eh."

Ngumisi si Maple at sinabi pang, "Okay nga iyon para lumitaw ang CEO ng pandesal mo. Baka iyon lang talaga ang paraan para magpakita siya ulit. Kailangan mong mamatay muna."

Painch laughed almost voicelessly holding her belly, enough to piss me off. Akalain mo nga naman sa loob ng limang taon, paulit-ulit naming naging topic ang lalaking iyon.

Sino ba naman ang makakalimot sa tulad niyang...dati ko siyang naging baklang bestfriend, na praktikal sa buhay. Kaya siya tinawag na CEO ng pandesal, dahil sa murang edad niya, naging negosyo na niya iyon. Tapos nag-aaral pa siya dati. Bibihira lang talaga sa mga tulad niyang may negosyo sa ganoong edad.

Tumaas talaga ang paghanga ko sa mga bakla noon dahil sa kaniya. Isa kasi siyang good role model. Kaso nga lang, pagkatapos ng anim na taon ng pagkakaibigan namin, biglang nagbago ang lahat.

Nakatanggap ako ng confession mula sa kaniya na hindi raw talaga siya bakla at nagpapanggap lang para mapalapit sa akin dahil sobrang mahal niya raw ako. Ngunit, hindi naging maganda ang response ko, nagsinungaling kasi siya, hindi biro ang anim na taong pagpapanggap niya ha.

I rejected him and he actually received hurtful words from me. Hindi ko masisisi kung umalis siya, kung sinara niya ang negosyo niya at hindi na nagpaparamdam sa akin, iyon rin kasi sinabi ko. Ang huwag na siyang magpakita. The only thing I don't understand is why I can't forget him? Actually, I missed him and I want to find him.

"Malakas talaga ang kutob ko. Iyong si Tres or Treshy pretty, nagpalit ng pangalan iyon. Malay mo, transgender na siya ngayon." Painch pulled me out of my deep thoughts. She mentioned the name of Treshy or Tres, ang CEO ng pandesal, my gay best friend kahit hindi naman gay. Treshy ang tawag ko, pero alam kong siya si Tres Salveirus, dahil hindi naman talaga siya bakla.