ALTHEA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kung anong oras na. Basta ang alam ko lang, sobrang bigat ng ulo ko, para akong sinasakal ng sarili kong katawan. Nakatingala ako sa kisame ng isang kuwartong hindi ko pamilyar. May amoy alak sa paligid, may kung anong lagkit sa braso ko. May mga tao sa paligid, nagtatawanan, pero parang ang layo ng boses nila sa akin. "Althea?" may boses na nagsalita pero hindi ko makita kung sino. Naramdaman ko lang biglang may humawak sa braso ko, at sa sumunod na segundo, bumukas ang ilaw ng kuwarto. Napapikit ako dahil sa sakit ng liwanag sa mata. At doon ko siya nakita. "Anak," bulong ni Mama. Pero galit ang nasa mata niya. Halos sumabog ang dibdib ko. Si Papa, nasa likod niya, tahimik, pero ramdam ko ang tensyon sa katawan niya. Nanigas ako. Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang kahihiyan o ang katotohanang nakita nila akong ganito. “Sumama ka sa amin,” malamig ang boses ni Papa. Pinilit kong tumayo pero nahilo ako. Napatili ako nang biglang mabita
ALTHEA'S POINT OF VIEW Hindi ko alam kung kailan nagsimulang maging mabigat ang bawat araw sa klase. Dati, excited pa akong gumising para pumasok, laging may baong energy at ngiti. Pero ngayon, kahit may kape ako o alarm na paulit-ulit, hirap pa rin akong bumangon. "Althea, bakit ang baba ng score mo sa quiz?" tanong ni Professor Salazar habang hawak ang papel ko. Napayuko na lang ako. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko na narinig ‘yon nitong semester. Nasa harap ako ng klase, pero para akong invisible. Napansin ko ring hindi na ako sinasali sa mga group activities. Dati ako pa ang unang pinipili. Ang totoo, hindi ko na rin kasi mabalanse lahat. Sa gabi, tumutugtog ako kasama ng bagong barkada. Sa hatinggabi, minsan umuuwi pa ako galing gig o inuman. Sa umaga, pilit kong pinapasan ang buong araw na wala sa sarili. Pag-uwi ko sa bahay, tahimik akong pumasok sa kwarto. Hinubad ko ang sapatos ko, ibinato sa gilid, at humiga sa kama. Kinuha ko ang phone ko at binuksan ang grou
ALTHEA'S POINT OF VIEW Akala ko alam ko na kung sino ako. Pero simula noong una akong umakyat sa maliit na stage sa underground bar, parang biglang nagbago ang lahat. Parang nabuksan ang isang parte ng sarili kong matagal nang nakatago. Tapos may dumating pa—sila. Yung mga bagong mukha na parang hindi natatakot sa kahit ano. Mga taong hindi ko kailanman makikilala kung hindi ako lumabas nung gabing 'yon. "Althea, diba?" sabi ni Iris, isang babaeng may kulot na buhok na kulay asul at may hikaw sa kilay. "Galing mo kanina. Natural ka sa entablado." Ngumiti lang ako. "Salamat. First time ko lang kumanta sa harap ng crowd." "Seriously? Hindi halata," sabay sigaw ni Jace, isang lalaking mahaba ang buhok at naka-leather jacket kahit tag-init. "Kung ganyan ka sa umpisa pa lang, baka ikaw na ang susunod na muse ng grupo." Hindi ko alam kung ano bang meron sa kanila. Pero kakaiba talaga. Hindi sila tulad ng mga kaklase kong pino at palagi nalang may dalang planner. Sina Iris, Jace, at i
ALTHEA'S POINT OF VIEW Oo, Ma. Oo, Daddy. Naiintindihan ko na masakit kapag may tinatago sa inyo ang anak niyong minahal niyo at inalagaan buong buhay niya. Pero paano kung ‘yung tinatago niya ay ‘yung bagay ding bumubuo sa kanya? Kinabukasan, habang naglalakad ako papunta sa university, bitbit ko ang bigat ng pag-uusap namin ni Mama kagabi. Hindi ko na kinailangan ng alarm clock—yung guilt at kaba ang gumising sa’kin. Hindi rin ako nakatulog nang maayos. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ‘yung mga sinabi niya, lalo na ‘yung "hindi lahat ng pangarap ay mas mahalaga kaysa tiwala." Pagdating sa campus, binati ako ng mga kaibigan ko. "Hey, Althea! Ang galing mo kagabi!" sabi ni Marga, habang binuksan ang kanyang juice. "Nakita ko sa story ni Lucas, grabe ang palakpakan!" Ngumiti ako, pilit. “Salamat,” sabi ko, pero hindi ko kinayang tumagal. Umupo ako sa isang bench sa dulo ng campus, doon sa spot kung saan hindi masyadong matao. Inilabas ko ang phone ko at pinanood ulit ang video
ALTHEA'S POINT OF VIEW Gabing-gabi na pero gising pa rin ako. Tahimik ang buong bahay, pero ang puso ko ang pinaka-maingay. Sa bawat tibok nito, may kasamang kaba, takot, at kakaibang saya. Nakasuot na ako ng oversized hoodie at dark jeans, maingat na inilagay sa backpack ko ang maliit kong make-up kit, song list, at siyempre, ang maliit kong condenser mic. Hindi ito unang beses na lalabas ako nang hindi nagpapaalam, pero ngayong gabi ay iba. Tonight, I’m not just sneaking out—I’m finally performing outside campus. At hindi lang basta performance, kundi isang underground gig na siksikan sa mga musikero’t audience na totoo. Nag-text si Lucas kanina, “Ikaw ang finale. Wag kang malate.” Sumagot ako ng simpleng thumbs up, kahit ang totoo’y nanginginig na ako. Lumabas ako ng kwarto, marahang sinarado ang pinto. Umikot ako sa gilid ng bahay para makaiwas sa sensor lights. Nasa ilalim na ng mga bituin, hawak ko ang sarili kong kapalaran, kahit alam kong isang maling galaw lang, baka tapus
ALTHEA'S POINT OF VIEW Hindi ako tumugon agad sa text ni Mama kaninang umaga na nagsasabing “Althea, lunch tayo.” Pinikit ko ang mata ko at kinuha ang phone, pinisil pisil nang ilang segundo. Pero nag-text din ako ng “Oo naman po, kanina pa po,” kahit huli na ang sagot.Tumatma pa rin sa dibdib ko ang salita ni Mama noon sa garden show—“Sana hindi mo kailangang magsakripisyo ng gusto.” Gusto ko sana sabihin na inuuna ko ang sarili kong track, pero baka masaktan siya. Mas deadline ang kailangan sa scholarship at allowance. Kaya nag-fake apology na lang ako.“Pasensya na po, late reply,” i-text ko, sabay anino ng guilt na lumukob sa dibdib. Gabi ko pala mas nagre-read ng chords ng bagong kanta.Pagaling ng laptop ko, nag-type agad si Mama, “Okay lang anak, uwi kami ng maaga. Sabihin mo lang kung kailangan mo ng sakay.”Hinugot ko ang index finger ko sa sticky note kung saan nakasulat “fake apology = code red”, pero hindi ko pinalitan. Ayoko pa mag-declare.Pagdating ng gabi, bumaba ako