“…..” เพียงคำพูดเดียวทำเอาเพื่อนทุกคนเงียบกริบ“เพราะมันเสียเลือดไปเยอะมาก ต้นแขนที่ถูกมีดแทงกับแขนที่ถูกยิง แล้วแผลที่ถูกแทงก็ลึกมากและที่สำคัญตอนนี้ก็ยังหาเลือดที่เข้ากับมันไม่ได้”“หมายความว่าไงคะ..”ขนมปังที่เดินมาได้ยินพอดีเอ่ยถามเสียงสั่น มาเฟียทั้งห้าคนหันไปมองเธอเป็นตาเดียวกัน คนที่ไม่อยากให้มาได้ยินอาการอีวานที่สุดคือขนมปัง“ไหนมึงบอกน้องนอนพักอยู่ไงวะ” คาร์ลเตอร์หันกลับมามองเคอร์วินคาดโทษ“กูให้น้องพักจริง ๆ น้องคงแอบเดินตามมา” ตอบพี่ชายฝาแฝดเสียงเบา“ที่บอกว่าไม่มีเลือดให้เขา แปลว่าเขาจะตายเหรอคะ..”“ไม่ใช่นะ มันไม่ตาย เพียงแต่ที่โรงพยาบาลมีเลือดเหลือแค่ถุงเดียวที่ให้อีวานได้แต่ถ้าต้องผ่าตัดต้องใช้เลือดมากกว่าสองถุง”“ตอนนี้เราทำได้แค่รอให้มีคนมาบริจาค..” คาร์ลเตอร์รีบอธิบายแต่ยังไม่ทันได้พูดต่อหมอที่ใส่ชุดผ่าตัดสีเขียวเข้มก็เดินออกมาจากประตูห้องผ่าตัด“ไอ้ภีมอีวานเป็นไงบ้าง”“โชคดีมีคนบริจาคเลือดให้แล้วมึง” หมอภีมศัลยแพทย์ทั่วไปซึ่งเป็นเพื่อนคาร์ลเตอร์ คำพูดนั้นสร้างรอยยิ้มให้กับเพื่อน ๆ ที่เหลือมีกำลังใจขึ้นมารวมถึงขนมปังเองด้วย“กำลังจะทำการผ่าตัด ใครเป็นญาติที่สามารถเซ็
“อีวาน ฮึกฮือ”อีวานทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงเรี่ยวแรงจะยืนยังไม่ไหว เขาสูญเสียเลือดไปเยอะมาก ขนมปังนั่งลงประคองอีวานมองดูใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดฟาดบนแก้ม“อย่าร้องสิ ฉันเจ็บกว่าเดิมเพราะเห็นน้ำตาเธอ”“ก็คุณเลือดไหลออกมาไม่หยุดเลย ฮือ ๆ” “แค่เธอกับลูกปลอดภัยก็เพียงพอกับการต่อลมหายใจให้กับฉันแล้วล่ะ..” เสียงอีวานค่อย ๆ เบาลงเรื่อย ๆ ดวงตาเริ่มมืดมัวไม่นานนักเขาก็หมดสติฟุบหน้าลงไปบนไหล่เล็กของขนมปัง“อีวาน อีวาน!!” ขนมปังตะโกนเรียกอีวานสุดเสียงแต่เขาก็ไม่ตอบอะไรกลับมา สัมผัสได้เพียงลมหายใจอ่อน ๆ“ไม่นะคุณอย่ามาเงียบแบบนี้สิคะ อีวาน”“ได้โปรดอีวานฟื้นขึ้นมาสิคะ ฮึกฮือๆ”“เอาฮอลงมาจอดเดี๋ยวนี้” ลูเซียโน่รีบบอกให้บอดี้การ์ดเอาเฮลิคอปเตอร์ลงจอดด้านล่างบริเวณสนามหญ้า“ไอ้เชี่ย! มันโดนไรมาบ้างวะ” เรนเดลถึงกับสบถเมื่อได้เข้ามาดูสภาพอีวานใกล้ ๆ“เอามานอนคว่ำลง” เจริคหน้านิ่งสะกดอารมณ์ไม่ให้ลุกไปฆ่าเลย์ตันต้นเหตุของปัญหา ภาวนาให้เพื่อนไม่เป็นอะไรไม่งั้นเขาคงต้องผิดคำพูดแล้วเป็นคนเปิดสงครามขึ้นมาใหม่เจริคกับเรนเดลวิ่งเข้ามาประคองอีวานออกจากขนมปังแล้วค่อย ๆ ให้อีวานนอนคว่ำลง เรนเดลฉีกเสื้อมาพันแขนข้า
“แล้วก็เงินที่มึงบอกว่าพายติดหนี้ หรือต้องพูดว่าหลอกเอาจากพายไปกันแน่วะ!!” ลูเซียโน่โยนกระเป๋าเงินจำนวนสองใบ ใบละห้าสิบล้านไปฝั่งกลุ่มไบรซ์ “ขนมปังกับพายไม่มีอะไรติดค้างมึงอีกแล้ว ที่ผ่านก็ไม่เคยถ้าคิดว่าสิ่งที่ทำจะเอาชนะอีวานได้มึงคิดผิด คนชนะคือคนที่เขาได้ทั้งใจของอีกฝ่าย”เจริคเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ กูไม่ยอม” เลย์ตันยังคงดื้อไม่ยอมรับว่าตัวเองแพ้ “พอเถอะมึง แพ้ก็คือแพ้ การแพ้ไม่ได้ทำให้มึงตาย” เฟลิกซ์ลากคีแรนเดินมาหาเลย์ตันกับลูก้า “แต่ถ้ามึงยังไม่ไปหาหมอมึงได้ตายสมใจแน่ คิดถึงสิ่งที่มึงสร้างมาหน่อยเถอะกว่าจะมีมันยากขนาดไหน” ลูก้าพยุงเลย์ตันขึ้นประคองจะพาเดินออกไป “จากนี้พวกเราสองแก๊งต่างคนต่างอยู่ จะไม่ยุ่งวุ่นวายกันอีก กูจะดูแลเพื่อนกูไม่ให้ไปทำร้ายคนของพวกมึง” คีแรนเอ่ยหนักแน่นเข้ามาช่วยลูก้าประคองเลย์ตันเห็นสภาพมันท่วมเลือดก็อดสงสารไม่ได้ถึงจะโมโหอยู่มากก็ตาม ทุกอย่างเหมือนกำลังจะจบลงแล้ว แต่ยังมีอีกหนึ่งคนที่ยังไม่ได้ระบายความแค้น.. และมาพร้อมกับจิตที่พร้อมฆ่า “ขนมปัง ระวัง!!” พายตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงออกมาจากประตูห้องใต้ดินแล้วถือมีดวิ่งไปทางขนมปังกับอีวานที่กำ
“เลย์ตันแต่ฉันไม่ได้รักคุณ ไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเฉียดเข้ามาเลยตั้งแต่ที่ฉันรู้จักคุณ แต่ก็มีความรู้สึกหนึ่งที่ฉันตอบได้ คือฉันรังเกียจคุณค่ะ ทั้งน้ำเสียงทั้งนิสัย หรือการกระทำต่าง ๆ ของคุณ ฉันสะอิดสะเอียนจนอยากอ้วกทุกครั้งที่อยู่ใกล้คุณ” “รู้ไหมว่าไม่มีวันไหนที่ฉันไม่ร้องไห้เลยตั้งแต่มาอยู่บ้านคุณ แต่ฉันก็ต้องทนเพราะคุณเอาแค่ขู่จะทำร้ายพี่ชายฉันกับ..” เธอกำลังจะพูดว่าลูกแต่ก็หยุดไว้ทันเพราะยังคิดว่าอีวานไม่รู้เรื่องการตั้งครรภ์ เลย์ตันนิ่งเพราะคำพูดขนมปังทำให้หัวใจแกร่งรู้สึกถึงการบดขยี้แหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย การรักใครสักคนแต่เธอปฏิเสธความรัก มันรู้สึกแบบนี้เองสินะ “ฉันขอร้องจบเรื่องบ้าบอนี่สักทีเถอะค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว หรือว่าคุณอยากให้ฉันเป็นคนที่หายไปงั้นก็ยิงมาเลยค่ะ” ขนมปังเดินขึ้นมายืนข้างหน้าอีวาน เธอก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันถ้าตัวเธอมันเป็นบ่อเกิดความวุ่นวายงั้นก็มาจบที่เธอไปเลย “ขนมปังอย่า! ทำบ้าอะไรวะหยุด” อีวานรีบดันเธอกลับไปยืนข้างหลังเหมือนเดิม “ถ้ามึงไม่พอใจกู มึงก็มาลงที่กูคนเดียวอย่าลากเธอหรือคนอื่นมา จะไปทำร้ายคนอื่นทำไมวะ” อีวานเอ่ยจริงจังปืนก็ยังจ่อไปทางเลย
“แต่..เลือดมันไม่ยอมหยุดไหลเลยนะคะ..” “ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ แต่ถ้าเธอร้องไห้นั่นต่างหากล่ะที่ทำให้ฉันเจ็บ” “ฉันไม่ได้ร้องเพราะคุณสักหน่อย ฮึก ฉันแค่เจ็บตา” “เดี๋ยวนี้เธอโกหกบ่อยขึ้นนะ” “แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ อย่ารู้สึกผิดไปเลย” “คนบ้า! ทำไมถึงต้องเจ็บตัวด้วย” “เพราะถ้าปล่อยให้เธอเจ็บนั่นจะเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมากกว่า” อีวานหันมาหาขนมปังเขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเธอ เขาลูบหน้าเธออย่างอ่อนโยน ในตอนแรกที่เขาสนใจในตัวเธอคือการเห็นเธอทรมานกรีดร้องอยากเห็นน้ำตานั้นที่ร้องไห้เพราะเขา “คนดีของฉันอย่าร้องไห้ไปเลยนะ” แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือน้ำตาเธอเพราะมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย เขาอยากเห็นขนมปังมีความสุข เพราะเธอคู่ควรกับการมีความสุข “ก็แผลคุณเลือดไหลออกมาไม่หยุดเลย..” “มันจะไม่เป็นไร” “ถ้าแผลคุณติดเชื้อล่ะหรือมันฉีกมากกว่าเดิม” เธอเป็นห่วงแล้วก็กังวลมาก ๆ “ไม่ติดเชื้อหรอก.. เมื่อเราออกจากที่นี่กันไปได้แล้วฉันจะไปโรงพยาบาลทันที โอเคไหม” “แต่เธอต้องอยู่ข้างฉันตลอดเวลาการรักษาเลยนะ” “ฮึก ค่ะ” ขนมปังพยักหน้าขึ้นลงเป็นเข้าใจ อีวานหันกลับไปข้างห
หนึ่งคนที่ยังหยุดนิ่งนั่งจมอยู่คำพูดที่ว่าเธอเป็นได้แค่เงาของผู้หญิงอีกคน ‘แค่เงางั้นเหรอ’ คำพูดเลย์ตันเปรียบเสมือนกับเข็มแหลมนับพันเล่มทิ่มแทงลงมาข้างในใจ ใบมิ้นต์นั่งร้องไห้สะอื้นเสียงดังออกมาอย่างหนักเธอยังอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายในการตามหาคู่หมั้นคนสวยของเลย์ตัน แม้เธอจะโดนผลักจนล้มมานั่งกองอยู่กับพื้นเหมือนขยะและร้องไห้หนักแค่ไหนก็ไม่มีใครคิดจะเข้ามาถามแสดงความเป็นห่วงเธอเลยสักคนเดียว.. ทุกคนให้ความสนใจแค่..การตามหาขนมปัง“จะมามัวร้องไห้ไม่ได้”เธอปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก ยันตัวเองลุกขึ้นสายตาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เธอสาบานกับตัวเองว่าหลังจากนี้จะปลิดชีพขนมปังให้ได้!!“ถ้าฉันไม่มีวันแทนที่ของเธอได้ แล้วต้องเป็นแค่เงา งั้นขนมปังมึงก็ไม่ควรมีตัวตนอยู่บนโลกนี้เพราะกูจะไม่ยอมอยู่ในเงาของมึง!!”ใบมิ้นต์มีดวงตาโกรธแค้นและเคลือบแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมเธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปยังประตูด้านหลัง ในมือเธอถือมีดเชฟลักษณะทรงยาวมีปลายแหลมคมกำมันแน่นพร้อมแววตาอำมหิตพร้อมฆ่า!!“กูพยายามมาขนาดนี้แล้ว”“จะปล่อยให้มึงมาแย่งเขาไปไม่ได้”“ถ้าไม่มีมึงสักคน คุณเลย์ตันต้องเลือกกูเพราะกูคือคนเดียวที่สามารถ