FORTUNE 7 มาต่อเรื่องที่ค้างคา

“หึ มาต่อเรื่องที่ค้างไว้เมื่อครั้งก่อนกันดีไหม”

“ทำไม..ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้…-๐-!!!” ขนมปังไม่ได้คาดคิดเลยว่าเธอจะมาเจอกับอีวานอีกครั้ง ความทรงจำในวันวานที่เธอทำไว้ กำลังไหลย้อนกลับเข้ามาในความคิด

‘ฉันจะตายไหมเนี่ย โอ๊ย!’

ร่างบางออกแรงดีดดิ้นอีกครั้งแต่มันคงไม่ได้ช่วยอะไรเลย เธอเหมือนถูกของแข็งรัดเอาไว้รอบตัวจนไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย

“ดูท่าวันนี้พวกกูคงต้องกลับกันก่อน” เจริคยืนขึ้นเสยผมลวกๆ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

วันนี้ดูจะมีหลายเรื่องที่ทำเอาเขาแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เหนือการคาดหมายเท่าไหร่

‘เรื่องปวดหัวกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสิ’

สิ่งนี้คือความคิดในหัวของเจริคผู้ที่เปรียบเสมือนยอดพีระมิดของกลุ่ม เขามองขาดทุกการกระทำของเพื่อนทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาเองที่รู้ว่าต้องการหรือไม่ต้องการอะไร

ไม่ต้องรอให้อีวานเอ่ยปากบอก เพื่อนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันแค่มองป๊าดเดียวก็สามารถรู้ไปถึงความคิดที่อยู่ภายใต้จิตใจ

‘ถ้าเป็นคนที่จะทำลายกำแพงมึงได้ ก็คงดี’

ตุบๆ เรนเดลตบไหล่ลูซที่นั่งข้างๆให้ลุกขึ้นเช่นกัน การรวมตัวเพื่อสังสรรค์จบเร็วกว่าที่คิดไว้

‘จะไม่มีวันหาเรื่องปวดหัวมาใส่ตัว โชคดีละกันนะเพื่อน’

“นี่กูต้องกลับบ้านมือเปล่าเหรอเนี่ย ไม่เคยคิดว่าภาพนี้จะเกิดขึ้นกับคนอย่างกู”

ลูเซียโน่ หรือลูซลุกขึ้นบิดคอไปมาอย่างเสียอารมณ์ เขาควรจะมีผู้หญิงกลับบ้านไปด้วยบ้างสิ ทำไมไอ้พวกเพื่อนตัวดีทั้งสามคนถึงมีผู้หญิงตัวเล็กน่ารักมาอยู่รอบตัวได้นะ

โดยเฉพาะไอ้ข้างๆ เขาเนี่ย แปลกใจสุด ๆ แล้ว คนอย่างอีวานเคยสนใจอะไรนอกจาก ป่าเขา หนังสือ บ้างานอย่างกับอะไร นี่ครั้งแรกเลยจริง ๆ ที่เขาเห็นมันสนใจผู้หญิงออกนอกหน้าถึงกับสั่งให้เพื่อนอุ้มขึ้นมาให้ถึงที่

ใครก็รู้ว่ามันเกลียดผู้หญิงเข้ากระดูกดำ ยัยสาวน้อยสุดสวย ไปทำอะไรถึงได้โดนหมายหัวกันนะ!??

‘แต่คงจะไม่ได้เห็นภาพนี้นานมากหรอกมั้ง?!’

“ไอ้ลูซ ข้างล่างยังมีสาวน้อยสไตล์ที่มึงชอบทั้งนั้น”เรนเดลพูดแล้วชี้ให้ลูเซียโน่ดูสาวเอเชียสวย ๆ ที่มีมากมายให้ลูเซียโน่ได้เลือกพากลับไปด้วย

“มึงมันรู้ใจกูจริงว่ะ ไอ้เพื่อนรัก”

สองเพื่อนซี้เดินกอดคอกันออกไปจากห้อง ทำให้ห้องที่ตอนแรกมีคนอยู่พอให้ขนมปังอุ่นใจ มากกว่าที่ต้องอยู่กับอีวานสองคน

เพราะคิดว่าว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอ ถึงจะรู้ว่าคนในห้องมีแต่เพื่อนอีวายก็ตาม แต่มาตอนนี้กลับเหลือเพียงอีวานกับขนมปังสองคนเท่านั้นเอง

‘เอาไงดี ครั้งที่แล้วฉันทำเขาไว้เยอะด้วย’

‘แต่ฉันก็ช่วยเขาปะ ก็บอกว่าจะใช้แค่ปาก! อยากจะทำมากทำไมอะ ก็ป้องกันตัวปะ!!’

“หึ เงียบเลยนะ ไม่ปากเก่งเหมือนคราวก่อนล่ะ!”

ขนมปังนั่งตัวสั่นบนตักอีวาน มือประสานเข้าด้วยกัน จนเหงื่อเริ่มออก เธอนั่งก้มหน้าไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาด้วยซ้ำ จะขยับก็มีแขนข้างซ้ายของอีวานโอบเอวเธอเอาไว้แน่น

“ฉันควรคิดบัญชีกับเธอเรื่องไหนก่อน? หื้ม”

อีวานนึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับเธอ

ยัยตัวแสบที่ทำให้เขาจดจำเธอมาจนถึงวันนี้ เขารอวันจะเอาคืนมานาน ทั้งที่เขาสามารถตามไปจับเธอได้เลยแต่เขาไม่ทำ เพราะให้โอกาสจากคำพูดเธอวันนั้น และวันนี้ก็หาเจอได้อย่างง่าย..

“ฉันไม่ใช่ธนาคารนะมาคิดบัญชงบัญชีอะไรล่ะคะ”

ร่างบางพยายามพูดให้ติดตลกแต่คนฟังไม่ได้รู้สึกตลกด้วยเลยสักนิด สมองเธอตันไปหมดแล้วตอนนี้

ไม่รู้ว่าจะต้องช่วยเพื่อนก่อน หรือจะเอาชีวิตตัวเองให้รอดจากผู้ชายตรงหน้านี้ได้ยังไงดี

แต่คงต้องเป็นอย่างหลังแหละ ของเพื่อนเธอพวกเขาดูใจดีกว่าไอ้หน้านิ่งคนนี้กว่าร้อยเท่า…

“คุณ..”

“หึ ตลกเหรอ?”

น้ำเสียงเรียบนิ่งทุ้มต่ำยื่นมือไปกำรอบคอเล็ก อีวานดึงคอเธอให้เข้ามาใกล้ใบหน้าตัวเองจนขนมปังสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าตัวเองจากเขา ปลายจมูกทั้งสองคนชนกันขนมปังหลับตาปี๋และรู้ดีว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น..

“จำคำพูดตัวเองได้ใช่ไหม”

“..”

“ตอบ!”

“จะ..จำได้ค่ะ”

“จำได้ว่า”

“อืม.. จำได้ว่าถ้าเจอกันอีก จะให้เห็นขาอ่อน..”

“หึ แต่ฉันไม่ได้อยากแค่เห็น”

“บอกแล้วว่าอย่าให้ฉันหาเธอเจอ เพราะหลังจากนี้ ชีวิตเธอขึ้นอยู่กับฉัน!”

-จะท้าทายใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ อีวาน มาร์ติเนซ-