“หึ มาต่อเรื่องที่ค้างไว้เมื่อครั้งก่อนกันดีไหม”
“ทำไม..ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้…-๐-!!!” ขนมปังไม่ได้คาดคิดเลยว่าเธอจะมาเจอกับอีวานอีกครั้ง ความทรงจำในวันวานที่เธอทำไว้ กำลังไหลย้อนกลับเข้ามาในความคิด ‘ฉันจะตายไหมเนี่ย โอ๊ย!’ ร่างบางออกแรงดีดดิ้นอีกครั้งแต่มันคงไม่ได้ช่วยอะไรเลย เธอเหมือนถูกของแข็งรัดเอาไว้รอบตัวจนไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย “ดูท่าวันนี้พวกกูคงต้องกลับกันก่อน” เจริคยืนขึ้นเสยผมลวกๆ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป วันนี้ดูจะมีหลายเรื่องที่ทำเอาเขาแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เหนือการคาดหมายเท่าไหร่ ‘เรื่องปวดหัวกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสิ’ สิ่งนี้คือความคิดในหัวของเจริคผู้ที่เปรียบเสมือนยอดพีระมิดของกลุ่ม เขามองขาดทุกการกระทำของเพื่อนทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาเองที่รู้ว่าต้องการหรือไม่ต้องการอะไร ไม่ต้องรอให้อีวานเอ่ยปากบอก เพื่อนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันแค่มองป๊าดเดียวก็สามารถรู้ไปถึงความคิดที่อยู่ภายใต้จิตใจ ‘ถ้าเป็นคนที่จะทำลายกำแพงมึงได้ ก็คงดี’ ตุบๆ เรนเดลตบไหล่ลูซที่นั่งข้างๆให้ลุกขึ้นเช่นกัน การรวมตัวเพื่อสังสรรค์จบเร็วกว่าที่คิดไว้ ‘จะไม่มีวันหาเรื่องปวดหัวมาใส่ตัว โชคดีละกันนะเพื่อน’ “นี่กูต้องกลับบ้านมือเปล่าเหรอเนี่ย ไม่เคยคิดว่าภาพนี้จะเกิดขึ้นกับคนอย่างกู” ลูเซียโน่ หรือลูซลุกขึ้นบิดคอไปมาอย่างเสียอารมณ์ เขาควรจะมีผู้หญิงกลับบ้านไปด้วยบ้างสิ ทำไมไอ้พวกเพื่อนตัวดีทั้งสามคนถึงมีผู้หญิงตัวเล็กน่ารักมาอยู่รอบตัวได้นะ โดยเฉพาะไอ้ข้างๆ เขาเนี่ย แปลกใจสุด ๆ แล้ว คนอย่างอีวานเคยสนใจอะไรนอกจาก ป่าเขา หนังสือ บ้างานอย่างกับอะไร นี่ครั้งแรกเลยจริง ๆ ที่เขาเห็นมันสนใจผู้หญิงออกนอกหน้าถึงกับสั่งให้เพื่อนอุ้มขึ้นมาให้ถึงที่ ใครก็รู้ว่ามันเกลียดผู้หญิงเข้ากระดูกดำ ยัยสาวน้อยสุดสวย ไปทำอะไรถึงได้โดนหมายหัวกันนะ!?? ‘แต่คงจะไม่ได้เห็นภาพนี้นานมากหรอกมั้ง?!’ “ไอ้ลูซ ข้างล่างยังมีสาวน้อยสไตล์ที่มึงชอบทั้งนั้น”เรนเดลพูดแล้วชี้ให้ลูเซียโน่ดูสาวเอเชียสวย ๆ ที่มีมากมายให้ลูเซียโน่ได้เลือกพากลับไปด้วย “มึงมันรู้ใจกูจริงว่ะ ไอ้เพื่อนรัก” สองเพื่อนซี้เดินกอดคอกันออกไปจากห้อง ทำให้ห้องที่ตอนแรกมีคนอยู่พอให้ขนมปังอุ่นใจ มากกว่าที่ต้องอยู่กับอีวานสองคน เพราะคิดว่าว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอ ถึงจะรู้ว่าคนในห้องมีแต่เพื่อนอีวายก็ตาม แต่มาตอนนี้กลับเหลือเพียงอีวานกับขนมปังสองคนเท่านั้นเอง ‘เอาไงดี ครั้งที่แล้วฉันทำเขาไว้เยอะด้วย’ ‘แต่ฉันก็ช่วยเขาปะ ก็บอกว่าจะใช้แค่ปาก! อยากจะทำมากทำไมอะ ก็ป้องกันตัวปะ!!’ “หึ เงียบเลยนะ ไม่ปากเก่งเหมือนคราวก่อนล่ะ!” ขนมปังนั่งตัวสั่นบนตักอีวาน มือประสานเข้าด้วยกัน จนเหงื่อเริ่มออก เธอนั่งก้มหน้าไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาด้วยซ้ำ จะขยับก็มีแขนข้างซ้ายของอีวานโอบเอวเธอเอาไว้แน่น “ฉันควรคิดบัญชีกับเธอเรื่องไหนก่อน? หื้ม” อีวานนึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับเธอ ยัยตัวแสบที่ทำให้เขาจดจำเธอมาจนถึงวันนี้ เขารอวันจะเอาคืนมานาน ทั้งที่เขาสามารถตามไปจับเธอได้เลยแต่เขาไม่ทำ เพราะให้โอกาสจากคำพูดเธอวันนั้น และวันนี้ก็หาเจอได้อย่างง่าย.. “ฉันไม่ใช่ธนาคารนะมาคิดบัญชงบัญชีอะไรล่ะคะ” ร่างบางพยายามพูดให้ติดตลกแต่คนฟังไม่ได้รู้สึกตลกด้วยเลยสักนิด สมองเธอตันไปหมดแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะต้องช่วยเพื่อนก่อน หรือจะเอาชีวิตตัวเองให้รอดจากผู้ชายตรงหน้านี้ได้ยังไงดี แต่คงต้องเป็นอย่างหลังแหละ ของเพื่อนเธอพวกเขาดูใจดีกว่าไอ้หน้านิ่งคนนี้กว่าร้อยเท่า… “คุณ..” “หึ ตลกเหรอ?” น้ำเสียงเรียบนิ่งทุ้มต่ำยื่นมือไปกำรอบคอเล็ก อีวานดึงคอเธอให้เข้ามาใกล้ใบหน้าตัวเองจนขนมปังสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าตัวเองจากเขา ปลายจมูกทั้งสองคนชนกันขนมปังหลับตาปี๋และรู้ดีว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น.. “จำคำพูดตัวเองได้ใช่ไหม” “..” “ตอบ!” “จะ..จำได้ค่ะ” “จำได้ว่า” “อืม.. จำได้ว่าถ้าเจอกันอีก จะให้เห็นขาอ่อน..” “หึ แต่ฉันไม่ได้อยากแค่เห็น” “บอกแล้วว่าอย่าให้ฉันหาเธอเจอ เพราะหลังจากนี้ ชีวิตเธอขึ้นอยู่กับฉัน!” -จะท้าทายใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ อีวาน มาร์ติเนซ-อีวานยกตัวขนมปังขึ้นอุ้มเธอใช้มือกอดคอและขาเกี่ยวลำตัวเขาแน่นกลัวจะตก แต่ไม่มีทางหรอกเพราะอีวานใช้ท่อนแขนแกร่งประคองใต้ก้นสวยพาเดินออกจากห้องอาบน้ำมายังโซฟาในห้องรับแขก เขาวางเธอลงอย่างเบามือ “ที่รักสวยจัง”ขนมปังเอนตัวพิงโซฟายกขาตั้งขึ้นเป็นตัวเอ็ม อีวานคุกเข่าลงสอดมือไปถอดแพนตี้ตัวจิ๋วออกโน้มใบหน้าลงไปยังช่องทางรักเขาส่งลิ้นอุ่นแทงเข้ารูเล็กที่ได้ใช้นิ้วไปก่อนหน้านี้“อีวานอ๊าส์ สะ..เสียว”“อืมอ่าส์ จ๊วบ” อีวานครางเสียงต่ำ ลิ้นร้ายละเลงเลียติ่งเสียวจนเธอยกสะโพกขึ้น มือหนึ่งยกขึ้นมาปิดปาก อีกมือขยุ้มผมสีดำขวับของเขาระบายความเสียวซ่านออกมาโดยกำผมเขาแน่น อีวานลุกขึ้นถอดกระโปรงแสนสวยของขนมปังออก ทำให้เหลือเพียงบราเซียลายลูกไม้สีดำที่ยังคงบดบังเต้านมใหญ่“โคตรเซ็กซี่..”อีวานขึ้นมานั่งหันเข้าหาเธอบนโซฟาแทรกตัวอยู่ตรงกลาง เขาจับท่อนเอ็นร้อนจ่อไปที่ช่องทางรักแต่ยังไม่เอาเข้าไป ใช้เพียงส่วนหัวปลายหยักบานถูขึ้นลงตามกลีบรอยแยก จนหัวชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวาน“อื้อ อีวาน..”“อยากให้ใส่เข้าไปไหมครับ”“อยากค่ะ”“จากนี้ไปเรียกฉันว่าพี่อีวาน”“อื้ออ พี่..พี่อีวาน ช่วยกระแทกเข้ามาในตัวฉันสักทีค่ะ ได้โป
“อย่าทำหน้าโกรธสิเดี๋ยวลูกก็ทำตามหรอก”“ก็คุณมันเจ้าเล่ห์”“ก็ฉันอยากใช้เวลากับเธอนี่นา รวมถึงเวลากับเจ้าตัวเล็กด้วย”อีวานเดินเข้ามาโอบกอดเอวคลอดกิ่วแล้วพูดเสียงออดอ้อนมือหนาลูบท้องนูน ๆ ของเธอไปด้วยความเอ็นดู ยิ่งได้เข้ามาแนบชิดเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานคล้ายดอกไม้ที่ออกมาจากเธอนั้นทำให้เขาอยากจะสูดดมมันทุกส่วนของขนมปังไปจนหมดเลยล่ะ เพราะอีวานนั้นโหยหาเธอแบบสุด ๆ แล้วมันคงจะดีถ้าเขาจะได้สัมผัสไออุ่นจากเธออีกครั้ง..“ในบ้านก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ จะทำอะไรกันต่อดีล่ะครับ”“แผนคุณแน่นอนเลย ไอ้มาเฟียเจ้าเล่ห์กะล่อนที่สุด..” เธอบ่นพึมพำเบา ๆ แต่ก็พอจะทำให้อีวานได้ยินแต่เขาไม่รู้สึกโกรธเลยกับคำด่าของเธอมีแต่ความรู้สึกเอ็นดู“คุณอยากทำอะไรก็ไปทำสิคะ ส่วนฉันจะไปอ่านหนังสือ” เธอตอบแล้วพยายามแกะมือปลาหมึกที่เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยจากเอว“ฉันอยากอาบน้ำจังเลย เธอช่วยอาบให้ได้ไหมหมอบอกว่าแผลห้ามโดนน้ำน่ะ ฉันทำไม่ถนัด” อีวานขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ข้างใบหูเล็ก ความจริงเขาโกหกเขาอาบน้ำเองได้แค่อยากให้เธอทำ“ก็อาบแบบที่เคยอาบไปสิคะ”“พยาบาลเป็นคนทำให้ตลอดเลย ฉันยังไม่เคยได้ลองอาบเองน่
ขนมปังเห็นเขายิ้มเจื่อนทำหน้าจ๋อยเธอก็แอบขำในใจพอได้เห็นมุมที่ไม่เคยเห็นก็สนุกดีเหมือนกันนะ เมื่อก่อนเห็นแต่เขาทำสีหน้าเดียว ไม่แสดงความรู้สึกด้านอื่นให้เห็นที่ผ่านมาจะเห็นสีหน้าคือหึง โกรธ นิ่งขรึม เย็นชา เหมือนคนไม่มีความรู้สึก‘พยายามเข้านะคะคุณมาเฟียไร้หัวใจ(ในอดีต)’‘ฉันขอเห็นความตั้งใจของคุณสักพักละกันนะ’“เธอยังใส่สร้อยเส้นนี้อยู่อีกเหรอ” อีวานมองไปเห็นสร้อยผีเสื้อที่พ้นคอเสื้อเธอออกมา“ฉันชอบก็เลยใส่ค่ะ จะขอคืนเหรอคะ?”“ไม่ ๆ เธอชอบฉันก็ดีใจมันถูกออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะเลยนะ” อีวานพูดเสียงอ่อนโยนมองสร้อยที่เขาตั้งใจออกแบบสั่งทำเพื่อให้เธอมีใส่คนเดียวในโลก“แล้วใครเป็นคนออกแบบเหรอคะ ทำไมต้องเป็นผีเสื้อด้วยล่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองอีวานเอียงคอลงเล็กร้อยด้วยความสงสัย“ฉันวาดแล้วส่งไปให้บริษัทเครื่องเพชรทำ สร้อยเส้นนี้สื่อถึงการเปลี่ยนแปลงและการเติบโต เหมือนกับผีเสื้อก่อนจะมีปีกแสนสวยงามแรกเริ่มมันเป็นเพียงดักแด้ตัวเล็ก”“และในอีกความหมายหนึ่งก็คือการก้าวข้ามผ่านอุปสรรคในความสัมพันธ์เพื่อพบแต่ความสุขมีอิสระไร้ขีดจำกัดเหมือนการที่ผีเสื้อได้โบยบินไปทุกที่”“ตอนนั้นฉันตั้งใจปล่อยเธอให้
เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและการขอโอกาสให้ได้พิสูจน์ตัวเองว่าเขาสามารถปรับปรุงเปลี่ยนนิสัย อะไรที่เคยทำให้เธอเสียใจหรือการกระทำที่ไม่ใส่ใจเขาจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว“แค่โอกาสครั้งสุดท้าย”“..ก็ได้ค่ะ”“แต่ถ้าสุดท้ายเราไปต่อกันไม่ได้คุณก็ต้องยอมรับว่าเราเปลี่ยนอะไรไม่ได้”“อืม ถ้ามันไม่ได้จริง ๆ ฉันจะยอมปล่อยเธอไป..”“แต่คงไม่มีวันนั้นหรอก เพราะฉันจะทำให้เธอมั่นใจว่าฉันสามารถเปลี่ยนแปลงเพื่อเธอกับลูกได้จริง ๆ”อีวานดึงขนมปังมาโอบกอดไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหนีหายไปแสนไกลอีก เขาสัมผัสได้ว่าท้องของเธอนูนใหญ่ขึ้นจากครั้งล่าสุด จากนี้เขาจะสร้างความทรงจำดี ๆ กับเธอและลูกน้อยที่รอวันออกมาพบกัน“ฉันให้โอกาสคุณแค่ครั้งเดียวเท่านั้นอย่าทำให้ฉันเสียใจนะคะ”ขนมปังเอื้อมมือมากอดตอบอีวานเธอลูบแผ่นหลังจนไปโดนกับที่ปิดแผลด้านหลัง หัวใจเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากกอดของเขาทำให้เธอนึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมากับอีวานตั้งมากมาย มันแอบน่าเสียดายเหมือนกันนะถ้าเธอไม่ให้โอกาสเขาเลย แต่เธอก็ต้องรอดูว่าเขาสามารถเปลี่ยนได้จริงตามที่ร้องขอโอกาสไหม“ขอให้เธอมั่นใจว่าฉันจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงโชคดีที
ด้านขนมปังตัดสินใจขายบ้านพักตากอากาศกับตึกแถวย่านอโศก พอได้เงินมาก็เคลียร์ปิดหนี้ภาษีร้านทอง จ่ายค่ายกเลิกสัญญาโฆษณากับซีรีส์ทั้งที่ยังไม่เริ่มถ่ายเลยด้วยซ้ำ ตัวผู้กำกับก็บอกว่าเธอไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายเพราะยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย แต่ขนมปังก็ยืนยันจะจ่าย เธอยังไม่ได้ปิดบัญชีสื่อโซเชียลมีเดีย เพราะมองว่าเป็นหนึ่งในความทรงจำที่เราคงไม่สามารถย้อนกลับไปทำหรือดูได้แล้ว แต่จะกลับมาเล่นอีกไหมก็คงเป็นเรื่องในอนาคต ตอนนี้เธอย้ายออกจากกรุงเทพมาซื้อบ้านอยู่ต่างจังหวัดกับพี่ชาย เธอยังเก็บบ้านของครอบครัวไว้ เพราะสถานที่นั้นยังคงเป็นบ้านของครอบครัวตลอดไป“ได้เวลาเริ่มต้นใหม่”Saraburi (สระบุรี)🌻ขนมปังกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านตัวเองที่เพิ่งมาอยู่ได้ประมาณสองอาทิตย์ โชคดีมากเลยที่ได้บ้านใหม่ตรงตามใจ คนในชุมชนก็น่ารักบ้านแต่ละหลังก็จะอยู่ห่างกันไม่ได้ติดหรือใช้กำแพงเดียวเหมือนกรุงเทพ โดยเฉพาะอากาศเธอชอบมาก ๆ มันทั้งบริสุทธิ์และสดชื่น เหมือนเธอได้รับการเยียวยาจิตใจที่เจอเรื่องหนัก ๆ มาหลายเดือน“เอ๊ะ? รถใคร”“แล้วทำไมมาจอดหน้าบ้านเราล่ะ”รถสปอร์ตคันหรูยี่ห้อแอสตันมาร์ตินสั่งทำสีพิเศษม่วงดำจอดเทีย
DR Hospital 🏥 ห้องพักฟื้น VVIP “ไม่ อย่าไปนะ ขนมปัง ไม่” อีวานพยายามยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเล็กแต่ก็ไม่ทันเพราะขนมปังเดินถอยหลังห่างเขาไปเรื่อย ๆ “ไหนบอกว่าจะอยู่กับฉันไง” “ฉันบอกจะอยู่ข้างคุณตอนมารักษาที่โรงพยาบาล ตอนนี้คุณก็ฟื้นแล้ว ดูแข็งแรงดี.. คงหมดหน้าที่ฉันแล้วล่ะค่ะ” มองด้วยตาเปล่ายังรู้ว่าเขายังไม่แข็งแรงแต่เธอต้องใจร้ายเพื่อตัดความสัมพันธ์ “ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม ได้โปรดอย่าไปเลยนะ” “ฉันยังไม่หายดีเลย ยังเจ็บแผลอยู่เลยนะ” น้ำเสียงอ้อนวอนไม่อยากให้คนรักจากตัวเองไป “ฉันขอโทษค่ะ แต่ฉันรับไม่ไหวแล้วจริง ๆ ถ้าต้องเห็นคุณเจ็บตัวหรือจากไปจริง ๆ ฉันรับไม่ได้.. ฉันจะพยายามตัดใจจากคุณนะคะอีวาน.. ถ้าเราหยุดความสัมพันธ์กันตั้งแต่ตอนนี้เราอาจพอถอนตัวได้.. ให้มันหลงเหลือแต่ความรู้สึกดี ๆ ให้กันนะคะ” “ไม่! พูดอะไรออกมารู้ไหม เธอบอกลาฉันง่าย ๆ แบบนี้ได้เลยเหรอ?” อีวานเสียงสั่นไม่ใช่ความโกรธแต่เป็นเสียงของความเศร้าเสียใจ “ฉันทำอะไรผิด ทำไมเธอถึงได้ลงโทษด้วยการทิ้งให้ฉันต้องอยู่คนเดียว” “คุณไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอกอย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงอันตรายเกินไปหรือเจ็บตัวอ