THE DAY THAT DIDN'T HAPPEN

TAHIMIK SI MARGAUX habang nakaupo sa waiting area ng ospital. Mas’yado siyang maraming iniisip habang nakatulala. Ang dami niyang tanong tungkol sa nangyari kanina at ni isa sa mga 'yon ay wala siyang maapuhap na sagot.

Sino ba ‘yong lalaki? Ano ang ginagawa nito sa opisina ng kaniyang papa? At higit sa lahat, anong koneksyon nito sa kanila?

Napakabilis ng mga pangyayari. The bloody amber-eyed man passed out, and then everything went out of control. Sa simula ay natakot siya para sa kaniyang sarili. Ganoon pa man, nang mapagtantong agaw-buhay ito ay nabaligtad ang sitwasyon.

Hindi na niya maalala kung paano niya naitulak ang mabigat na katawan nito. Litong-lito siya nang tumakbo siya papunta sa guardhouse ng gusali nila para humingi ng tulong. Her adrenaline hadn’t pumped as hard as that her entire life. Nanginginig siya habang nasa loob sila ng sasakyan at yapos niya ang walang-malay na binata.

The nameless guy was brutally shot. Pamatay ang tama nito at tila walang balak magtira ng buhay ang pumitik ng gatilyo.

Wala sa loob na nahilot ni Margaux ang kaniyang nananakit na binti. Now that she has rested, damang-dama niya ang kirot niyon dahil sa pagtakbo niya. ‘Goodness! Ano na naman bang gulo itong nasangkutan ko—’

"Miss?"

Noon napalingon si Margaux at agad na nakita ang papalapit na doktora. Napadiretso siya ng upo bago kaswal na ngumiti. "Kumusta na siya?"

"Ligtas na." Ngumiti rin ang manggagamot sa pag-aakalang nag-aalala siya. Then, as if compelled to comfort her, marahang tinapik nito ang kaniyang balikat. "He is a tough guy. Kung tumaas pa siguro nang kaunti ang bala ay maaaring naging kritikal siya. Hindi yata makapayag ang nobyo mo na maiwan ka—"

"Hindi ko siya kilala," putol niya sa sinasabi ng kausap. Kahit pa nga aminado siyang napakagwapo nito ay sigurado naman siyang gulo lang ang dadalhin nito sa kaniya. Sino ba namang matinong lalaki ang makikipagbarilan sa katirikan ng araw?

Sa isiping ‘yon ay mabilis na tinignan ni Margaux ang suot niyang relo. "Aalis na ‘ko since wala na pa lang problema. Excuse me, doc. May kakausapin pa ‘ko."

Nalilito man at tumango ang doktora. "Okay. Ipapa-check ko na lang sa nurses ang mga gamit niya para makuha ang pangalan niya—"

“Nasaan siya?”

Halos mabali ang leeg ni Margaux nang may magsalita mula sa dulo ng pasilyo. Agad na nakilala niya ang timbre ng boses na ‘yon. It was cold and thick. Parang ang kaniyang.…‘Papa?’

"Ito ba?" Alejandro looked regal as he strode through the hospital lobby. Mabibilis ang mga hakbang nito habang sinusundan ng apat na unipormadong lalaki. Lahat sila nakasuot ng itim na business suit at animo’y isang pormal na pagtitipon ang pupuntahan. “Saan?”

"Dito po, señor," wika ng isa sa mga guards nito habang ginigiya ang kaniyang papa sa operating room. Ni hindi man lang lumingon ang Don nang lagpasan nito si Margaux at mabilis na itulak ang pinto.

Tarantang napatalon ang doktora sa inasal ng kaniyang ama. Muntik pa itong madulas nang hablutin ang manggas ng matanda. "I'm sorry, sir. Hindi po kayo pwedeng pumasok sa operating room. We have a procedure going on. Hindi po namin 'yan pinahihintulutan—"

"Bitaw." Mabilis na kumilos ang katabing g'wardiya ng Don at tinutukan ng baril ang doktora. Agad namang nawalan ng kulay ang butihing manggagamot at bumitaw sa damit ni Alejandro.

Alejandro, however, just looked at the doctor disinterestedly. Para lang itong nakakita ng langaw na dumapo sa braso nito at ni hindi nagsalita.

Then, as if he didn't hear what the doctor said, the rich old man  marched into the operating room like he owned it. Hindi lumipas ang isang minuto ay nagkagulo ang mga nurse sa loob ng operating room. Ang ilan sa mga ito ay nagmadaling lumabas na aakalain mong hindi tao ang pumasok sa k’warto kung hindi isang diyos.

Gustong-gustong magtanong ni Margaux, pero natuyo ang kaniyang lalamunan sa mga nakikitang pangyayari. Daig niya pa ang bato na hindi nararamdaman ang manaka-nakang pagbunggo sa kaniya ng mga nagtatakbuhang nurses.

‘What the hell—shit!’ Napaigtad si Margaux nang muling bumukas ang operating room at lumabas si Alejandro.

May hawak itong puting bimpo habang nililinis ang duguang kamay. Mayamaya pa ay walang ekspresyon na nilingon nito ang doktora, bago nag-utos, "Patapusin ninyo ang babaeng ito sa kaniyang trabaho. Isama ninyo siya sa pag-alis. Siguraduhin ninyong walang nakasunod kay—"

"Papa!" Sa wakas ay natagpuan ni Margaux ang kaniyang boses.

Noon lang tila napansin ni Alejandro na naroon siya. Dagling napakunot ito ng noo. Bumilang pa ng ilang segundo, bago ito tumango at dismayadong nagsalita. "Margaux?”

"Yes, Pa." Nagkandabuhol-buhol ang hininga ni Margaux bago pilit na ngumiti. Dagli siyang napatingin sa duguang kamay ng matanda, bago nagtatakang binalik ang tingin sa mukha nito.

Halatang hindi nasiyahan ang kaniyang papa na makita siya. Tumiim ang bagang ng matanda bago nilingon ang pinakamalapit na g'wardiya at tinuro siya. “Isama ninyo rin siya."

Without any more words, the old man turned, and started for the elevator. Gustong sundan ni Margaux ang ama niya, pero kakatuwang natulos na lang siya sa kinatatayuan. Ni hindi niya nga alam kung saan niya nakuha ang lakas para tawagin ulit ito nang malapit na ito sa elevator. "P-Papa, saan ka pupunta—"

"Tahimik!" Alejandro's command tore through the air and made her swallow. Matapos ang pagsigaw nito ay balewala itong pumasok sa elevator at hindi man lang siya tinapunan ng tingin. Sumunod agad ang mga g'wardiya nito at alistong hinarangan ang matanda.

Papasara na ang elevator nang mag-angat ulit ng maukha si Alejandro at salat sa emosyon siyang tingnan.

"Wala kang nakita, Margaux,” said the Don in an almost silent tone. “Kalimutan mo ang nakita mo. Hindi nangyari ang araw na ito...”