TRILOGY ::: EP.74 (END)

วันต่อมา

“ไม่ค่อยเห่อกันเลยนะครับ”

คิระแกล้งแซวอดีตผู้นำและท่านผู้หญิงที่ถึงแม้จะผ่านไปหลายปีก็ยังดูแข็งแรงอยู่ แถมวันนี้ทุกคนที่เกี่ยวข้องรวมถึงเมมเบอร์นับร้อยก็แต่งตัวสวยหล่อเป็นพิเศษ บรรยากาศโดยรอบของหอประชุมที่ถูกรีโนเวทใหม่ดูเป็นทางการและไม่มีที่นั่งส่วนไหนแบ่งฝั่งแบ่งฝ่ายอย่างเดิม

เตโช โมเน่ต์ คิระ ลิซ่า เลโอ และเฟรย่า นั่งประจำในที่ของตัวเองโดยมีอดีตผู้นำและท่านผู้หญิงนั่งตรงกลาง ราวกับเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูกหลาน

ถัดจากทั้ง 6 คนมีตำแหน่งที่ว่างอยู่ทั้ง 2 ที่ ซึ่งอยู่ในระนาบเดียวกันโดยไม่มีการแบ่งชนชั้นหรือลำดับความสำคัญกำลังรอการกลับมาของมาโครและฟาเดีย มีเพียงพื้นที่ที่ถูกจัดให้ระดับความสูงไม่มากเกินไปอย่างด้านซ้ายมือของเหล่าพ่อแม่ที่ถือครองตำแหน่งต่างๆเท่านั้น ที่ถูกออกแบบมาเพื่อความปลอดภัยสำหรับเด็กๆทั้ง 5 คนเรียงตามลำดับ ประกอบไปด้วย

ไคโร – ลูกชายของคิระกับลิซ่า

โซลาร์ – ลูกสาวของเตโชกับโมเน่ต์

มาร์คัส – ลูกชายของมาโครกับฟาเดีย

ริคกิ – ลูกชายของเฟรย่ากับเลโอ และ

ลิมา – ลูกสาวของคิระกับลิซ่า

ซึ่งตอนนี้ เด็กๆที่สนิทกันอย่างรวดเร็วต่างก็กำลังแย่งกันพูดคุยกับมาร์คัสที่ชะเง้อหน้ามองหาพ่อแม่ ระหว่างรอเปิดพิธีการต้อนรับการกลับมาของทั้งคู่อย่างเป็นทางการในรอบ 7 ปี

ตึง!

“ป๊า! แม่! มาร์คอยู่นี่!”

และทันทีที่ประตูหอประชุมเปิดออก เสียงรอบข้างก็เงียบลง มีเพียงมาร์คัสที่กระโดดๆโบกมือให้มาโครกับฟาเดียผู้เป็นพ่อแม่ ที่ถูกนำทางให้เดินเข้ามาด้วยเคนชิน ลูกน้องคนสนิทของเฟรย่า

การมาถึงของทั้งคู่ทำให้เมมเบอร์ทั้งหมดลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียง มาร์คัสตัวน้อยเห็นพี่น้องของเขาลุกขึ้นด้วยเหมือนกันก็ลุกตาม ก่อนเมมเบอร์ทั้งหมดจะทำความเคารพต่อมาโครและฟาเดียอย่างเต็มใจ พร้อมกันกับที่พวกเขาทำความเคารพอดีตผู้นำและท่านผู้หญิงเช่นกัน

“คนแถวนี้เขาเล่นใหญ่กันจัง เราแค่มารับลูกกลับบ้าน ไปเถอะลูกมาร์คัส”

ฟาเดียแกล้งพูดนิ่งๆลองเชิงลูกชาย มาร์คัสได้ยินก็ตาโต วิ่งจากที่นั่งกระโดดขึ้นไปหาอดีตผู้นำกับท่านผู้หญิงทันควัน

“ไม่กลับนะฮะแม่ มาร์คจะอยู่นี่กับลุงๆป้าๆ ท่านปู่ท่านย่า แล้วก็พี่ๆทุกคนด้วย”

นิ้วเล็กๆชี้ไปหาเมมเบอร์โดยรอบอย่างแน่วแน่ ก่อนเด็กน้อยจะเอามือเท้าเอวท่าประจำ แล้วพูดประโยคนึงชวนให้ทุกคนขำลั่น

“รู้จักทำงานทำการบ้างสิฮะป๊ากับแม่น่ะ ลุงๆป้าๆแบกงานสภาไม่ไหวแล้วนะฮะ ก็ไม่ได้อยากอกตัญญู แต่มาร์คยังไม่มีลายเซ็น อนุมัติอะไรแทนก็ไม่ได้ซ้ากอย่าง”

สีหน้าเอือมระอากับริมฝีปากเล็กๆที่พูดเจื้อยแจ้วเรียกเสียงหัวเราะให้เมมเบอร์รอบข้างไม่หยุด มาโครเห็นลูกตัวแสบไปอ้อนขอนั่งตักอดีตผู้นำแล้วอยากแกล้งขึ้นมาเลยเก๊กเสียงเข้มทันที

“เค งั้นมาร์คอยู่นี่ละกัน ป๊ากับแม่จะกลับ..”

“ได้ไงล่ะฮะ”

เห็นท่าทางของลูกเหวอไป มาโครกับฟาเดียก็แกล้งหมุนตัวจะเดินหนี มาร์คัสดูแล้วพ่อกับแม่น่าจะเอาจริงก็หันไปหาคิระ

“อังเคิลรีบสั่งคนล็อคประตูสิฮะ! เดี๋ยวสองคนนั้นก็หนีกลับกันพอดี”

“…..”

แต่คิระกลับเงียบ ทำหูทวนลมไม่สนใจ พอหลานตัวน้อยหันไปลุงๆป้าๆคนอื่น ทุกคนก็ทำเมิน สุดท้ายถึงจะไม่อยากกลับด้วย แต่มาร์คัสตัวน้อยก็ต้องวิ่งลงมาดักหน้า ง้อมาโครกับฟาเดียด้วยตัวเองก่อนจะทำหน้าบูดใส่พวกเขาอีก

“ป๊ากับแม่จะทิ้งมาร์คได้ลงคอเลยหรอฮะ แม่ก็หายแล้ว มาร์คก็โตแถมน่ารักขนาดนี้ ทำไมเรายังต้องกลับสวิส”

สายตานับร้อยคู่จ้องมองเจ้าตัวเล็กที่เริ่มงอแงใส่พ่อแม่แถมทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันที มาโครเลยทิ้งตัวนั่ง จับไหล่ลูกหันไปมองทุกคนในหอประชุมนี้

“งั้นถ้ามาร์คจะอยู่ ดูสิลูก เขามีตำแหน่งกันหมด มาร์คจะอยู่ในฐานะอะไรที่นี่”

“ก็ฐานะหลานลุงๆป้าๆไงฮะ”

“Dark shadow เรามีจุดยืนที่เป็นทางการกว่านั้นน่า”

“อ้าวหรอ”

“อื้ม”

“ไม่ใช่ฮะ”

มาร์คัสส่ายหน้าแล้วโน้มตัวไปกระซิบข้างหูมาโคร แต่ด้วยความที่เทคโนโลยีในนี้ล้ำสมัยมากพอ ทุกคนที่ตั้งใจฟังท่ามกลางความเงียบนี้ต่างก็ได้ยินมัน

“อ้าว... ชื่อว่า Dark shadow หรอ มาร์คจำเป็นดาร์คโลโบ้ ก็ถึงว่าอังเคิลคิระขำเสียงดังเลยอ่ะ คิกๆๆ”

เสียงขำเขินๆทำมาโครและฟาเดียหัวเราะออกมาพร้อมกับทุกคนที่ได้ยิน ก่อนเธอจะถามลูกซ้ำอีกครั้ง

“แล้วว่าไง จะอยู่กับลุงๆป้าๆ ได้ขอตำแหน่งอะไรไว้เผื่อป๊ากับแม่บ้าง”

“ป๊าก็มีตำแหน่งอยู่แล้วนี่ฮะ”

“แต่ป๊าไม่ได้กลับมาซะนาน ก็ไม่รู้ว่า...”

“อ๋อรู้แล้ว!” เด็กน้อยพูดขัดแล้วรีบหันกลับไปหาบรรดาลุงๆป้าๆนี่นั่งมองเขาอยู่

“อังเคิลเตโช อังเคิลคิระ อานตี้เฟรย่า”

“ว่าไงลูก” เฟรย่าเป็นคนแรกเลยที่ทนความน่ารักนี้ไม่ไหว รีบตอบหลานอย่างไว

“พอจะมีตำแหน่งอะไรว่างๆให้เราสามคนบ้างมั้ยฮะ ^^ เขาเรียกว่าไงนะป๊า ตำแหน่งว่าง 3 อัตราใช่มั้ยฮะ”

“เนี่ย ควรเป็นลูกพวกมึง กูไม่ได้พูดเล่น” คิระหันไปหาเลโอที่นั่งยิ้มตามอย่างเอ็นดูหลานซะจริง ก่อนคิระจะหันกลับมาตั้งคำถาม

“ทำไรเป็นกันมั่งอ่ะ คนตัดหญ้านี่พอได้ป่ะ”

“โนววว มันจะร้อนเดี๋ยวแม่ผิวเสีย ตำแหน่งนี้ขอปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยฮะ”

“งั้นคนล้างเครื่องบิน”

เลโอถามต่อทันที มาร์คัสก็เลิกคิ้วแล้วตอบกลับอย่างหัวหมอ

“ป๊ามาร์คเท่ขนาดนี้ ให้อังเคิลเลโอนั่นแหละไปทำจะเหมาะกว่าอีก”

“อ้าวไอ้แม็ค ลูกมึงหลายคดีละนะ”

ได้ฟังแบบนี้เลโอก็ชี้หน้าคาดโทษมาโครที่ยืนขำอยู่กับฟาเดีย แต่มาร์คัสก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“อ้าวๆ ก็บอกว่าอย่าหาเรื่องพ่อคนอื่นไงฮะ อังเคิลเตโชค้าบบบ…”

“ก็ว่างตำแหน่งเดียวนี่”

เสียงเรียบของเตโชตอบหลาน ถึงหน้าจะนิ่งแต่แววตาเขาคลั่งรักหลานคนนี้ไม่แพ้อีก 4 คนที่นั่งขำคิกคักเลยจริงๆ

“โอ๊ะ ว่างอยู่ ที่สูงสูงงง ใช่มั้ยล่ะฮะ อุ๊ยมีตำแหน่งว่างพอดี”

มาร์คัสหันไปยิ้มหวานให้ป๊าอย่างมาโคร ก่อนจะทำตาปิ๊งๆสไตล์ตัวแสบ แต่เด็กน้อยก็ไม่วายหันกลับไปหาทุกคนในหอประชุมอีก

“แล้ว...ป๊าไม่อยู่ซะนาน มีใครมีปัญหากับป๊ามาร์คบ้างมั้ยล่ะฮะ ถ้าป๊าต้องขึ้นที่สูงสูงงง...น่ะ”

“เอาล่ะ หัวรุนแรงได้พ่อมัน”

คำพูดเลโอเรียกเสียงคิกคักจากลิซ่าและโมเน่ต์ รวมถึงอดีตท่านผู้และท่านผู้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ห่างกัน

และพอเห็นทุกคนในหอประชุมเงียบกริบไม่คัดค้าน มาร์คัสก็พยักหน้าอย่างกวนๆและพูดติดตลก

“ก็แล้วไป เอ๊ยไม่ใช่ ก็ขอบคุณมากนะครับที่เอ็นดูป๊ากับแม่ ^^ ถ้างั้น...”

ตัวแสบที่ทำให้พ่อแม่และคนในหอประชุมยิ้มไม่หยุดหันกลับมากระซิบกับมาโครอีกครั้ง

“ป๊า อังเคิลเตโชนี่ใหญ่สุดเลยใช่มั้ยฮะ”

“อื้ม ใช่ แต่ว่า...”

ครั้งนี้มาโครกลับตั้งใจพูดกับลูกแค่สองคนเท่านั้น ก่อนมาร์คัสจะยิ้มร้าย ปรับโฟกัสไปที่เตโชแล้วลากเลียงอดอ้อนลุงใหญ่

“เอ๊ๆ อังเคิลเตโชค้าบบบ ที่นี่เขารับเข้าทำงานกันยังไง อังเคิลลืมอะไรรึป่าวน้าาา...”

“หึ” เตโชสบตาสองพ่อลูกก็พอจะเดาได้ว่าต้องการอะไร

“เอาเลยครับเอาเล้ย ถ้าพูดช้าเกิดมาร์คเปลี่ยนใจ ไม่มีใครไปอ้อนอังเคิลแล้วน้าาา”

หลานตัวน้อยพูดแค่นั้น เตโชก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง ตามมาด้วยคนที่เหลือรวมถึงเมมเบอร์หมด และเด็กๆทั้ง 5 คนก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง

“มาแล้ว ป๊ากับแม่ยืนเท่ๆเลยนะ มาร์คจะยืนตรงนี้ฮะ”

มือเล็กๆจัดตำแหน่งให้มาโครกับฟาเดียอย่างรู้งาน ส่วนเขาเลือกตรงกลาง และ...

“อะแฮ่ม!”

เป็นครั้งแรกเลยที่เตโชแกล้งกระแอมออกมาอย่างเอาใจหลาน เล่นเอามาร์คัสหัวเราะชอบใจ ก่อนเขาจะเปลี่ยนโหมดให้ดูจริงจังและปรับโทนเสียงให้เข้ม น่าเกรงขามต่อคนที่มองไป

“Dark shadow ทุกคนจงฟัง!

ประกาศคืนสู่สังกัด! สภาสูงสุดและหัวใจสภากฎ แห่ง Dark shadow

มควินทร์ ภัทรเดชา

ฟาราเดีย ภัทรเดชา

และ...”

พรึ่บ!

ไม่ทันที่เตโชจะพูดอะไรต่อ อยู่ๆไฟทั้งประชุมก็ดับลงกลางคัน เหลือเพียงไฟที่สองสว่างไปที่บรรดาเหล่าผู้นำ รองผู้นำ และรักษาการ

และที่สำคัญกว่านั้น มีดวงไฟที่เจิดจ้ามากๆ ถูกฉายลงไปที่มาโคร ฟาเดีย และมาร์คัส ด้วยการควบคุมของลิมา ลูกสาวอัจฉริยะของคิระที่สุมหัวกันกับเหล่าพี่น้อง จนมาร์คัสหันไปยกนิ้วโป้งชมเธออย่างตื่นเต้นมาก

“โหววว ลิมาน้องพี่ เปิดตัวอย่างเท่อ่ะ!”

“อย่ามัวแต่ตื่นเต้นสิ พูดๆๆๆ”

“พูดเลยๆๆๆ”

เสียงตะโกนเชียร์ของเด็กๆที่ให้ท้ายกันใหญ่ทำพวกผู้ใหญ่อย่างบรรดาพ่อๆแม่ๆหลุดขำ มาร์คัสพอมีทีมซัพพอร์ตก็เก๊กหล่อจนน่าหมันเขี้ยวมาก

“ได้อยู่แล้ว อะแฮ่ม! และ...”

เด็กน้อยทวนคำที่อังเคิลเตโชทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะบิ้วท์อารมณ์ให้ทุกคนลุ้นไปด้วยอีกครั้ง

“และ....!

มาร์คัส มฤคินทร์ ภัทรเดชา

หลานชายที่น่ารักของทุกคนฮะะะ”

“เย่!!!”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนน”

“ยินดีต้อนรับบบ”

“เรามีกัน 5 คนแล้วนะ สุดยอดดด”

สิ้นเสียงมาร์คัส ทีมซัพพอร์ตตัวจิ๋วก็พากันตะโกนเสียงดัง เปลี่ยนโหมดจริงจังในหอประชุมให้ดูครึกครื้น เรียกรอยยิ้มได้ถ้วนหน้า 

.

.

.

@ ห้องประทับตรา

“อย่ามองงั้นได้มะ มันรู้สึกยังไงบอกไม่ถูก”

ฟาเดียบอกเตโช คิระ และเลโอที่มาถึงก่อนใคร แน่นอนพวกเขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองมีหน้าที่ประทับตราให้เธอ แต่สายตาที่มองมาตอนนี้มันถูกใช้หลังจากทั้งสามคนรู้ว่าเธอเลือกจะประทับตราตรงไหน

“ไปเคลียร์กับไอ้แม็คก่อนเหอะ มันจะไม่เด็ดหัวพวกเรารึไง”

“ไม่หรอกมั้ง” ฟาเดียตอบเลโออย่างไม่คิดอะไร คิระก็ยังหวั่นๆ

“เอาให้แน่ นี่มันรู้ยังว่าเธอจะ...”

“เดี๋ยวเข้ามาก็รู้แหละ”

“คือเอาจริง?”

เตโชเป็นคนสุดท้ายที่ถามย้ำอีกที ฟาเดียก็ยังแน่วแน่

“ก็ต้องจริงดิ” แค่นั้นเองที่คิระบอกปัด

“กูไม่เกี่ยวนะเรื่องนี้” เตโชก็ตามน้ำทันที

“นี่ทำตามหน้าที่” จบท้ายด้วยเลโอ

“ฟังนะฟาเดีย ทุกคน...รักชีวิต”

“ก็พูดซะเว่อร์”

เธอหลุดขำเล็กๆแล้วกระชับเสื้อคลุมกำมะหยี่สีน้ำเงินที่ใส่อยู่อย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ไม่นานท่านผู้หญิงก็เดินมาเช็คความเรียบร้อย

“พร้อมมั้ยลูก”

“ค่ะ”

“อื้มดีเลย แล้วฟาเลือกประทับตราตรงไหนจ๊ะ”

“อ๋อตรง...”

ฟาเดียยังไม่ทันตอบก็ดูเหมือนเหล่าพี่ชายทั้งหลายของเธอจะมีพิรุธกันแบบสุดฤทธิ์จนท่านผู้หญิงผิดสังเกต

“อ้าว ติณณ์ คิน เลย์ ทำไมทำหน้าแบบนั้น เป็นไรกันลูก”

“ตรงนี้ค่ะ”

ฟาเดียเรียกความสนใจของท่านผู้หญิงที่ต่อให้ถาม สามคนนั้นก็ไม่คิดจะตอบหรอก เพราะดูจากท่าทางไม่มีใครเห็นด้วยเลยน่ะสิ

ท่านผู้หญิงหันกลับมาในจังหวะที่ฟาเดียชี้นิ้วตรงกึ่งกลางระหว่างไหปลาร้ากับเนินอกของเธอพอดี ซึ่งเอาเข้าจริงมันไม่ใช่มุมที่ล่อแหลมอย่างที่สามหนุ่มนั่นวิตกเลยนะ แต่คงเพราะตอนประทับตราเธอต้องเปลือยท่อนบนช่วงไหล่ต่อหน้าพวกเขาล่ะมั้ง ถึงได้พากันหลบตาท่านผู้หญิง ทำท่าเหมือนอยากมุดดินกันตอนนี้ ทั้งที่จริงก็แค่เหมือนเธอใส่เกาะอก นั่งนิ่งๆให้พวกเขาทำไรอะไรแบบนี้

ท่านผู้หญิงเห็นตำแหน่งนั้นก็มองฟาเดียสลับกับพี่ชายทั้งสามของเธอที่หันไปชมนกชมไม้ มองอย่างอื่นไปเรื่อยจนแทบจะรู้หมดแล้วว่าในห้องประทับตรามียุงบินอยู่กี่ตัวตอนนี้

ฟาเดียเลยอาศัยจังหวะที่รู้ว่าถึงตาไม่มองแต่หูพวกเขาฟังอยู่พูดไป

“ก็...ได้คืนทั้งหมดแล้วนี่คะ ได้อยู่ในที่ที่ควรอยู่ มีพ่อแม่ พี่น้อง และคนรัก ฟังดูน้ำเน่านิดนึง แต่ชีวิตต่อจากนี้ จะวางเดิมพันกับทุกความสัมพันธ์ด้วยอย่างเดียวคือ...”

“ตรงนี้ค่ะ”

เธอทาบมือในตำแหน่งนั้น ถึงมันไม่ใช่หัวใจ แต่ก็สูงเหนือหัวใจนิดหน่อยเท่านั้น แถมยังอยู่ในตำแหน่งที่ไม่น่าจะทำให้ใครลำบากใจมาก มีแต่พวกเล่นตัวเนี่ยแหละ

แล้วเตโช คิระ และเลโอ ก็หันมามองเธอนิดหน่อย ก่อนจะหันมองหน้ากันเองด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก เขินๆท่านผู้หญิงเต็มที

“อะไรเล่า ไม่ต้องมาทำหน้างี้เลย ถ้าพวกนายไม่อยากทำก็แยกย้ายไปดิ”

ฟาเดียแกล้งพูดเหมือนรำคาญ ท่านผู้หญิงก็ขำแล้วเดินออกไป ทิ้งให้พวกเขาเถียงกันต่อ คิระได้ฟังก็ทำทรงเข้มทั้งที่จริงก็รู้สึกแปลกๆนั่นแหละ

“เปล่าเว้ย แค่คิดว่าแบบนี้ต้องให้เมียมาคุมมั้ย”

“อืม มิณจะว่าไง” เตโชพูดโดยไม่สบตาเธอ จบที่เลโอทำหน้าคิดหนักอีก

“นั่นดิ แต่กูเป็นแค่พี่เขย ไอ้แม็คคงไม่เอาถึงตาย มึงว่ามั้ย”

“เฮ้ย! นี่คิดทะลึ่งกันรึไงฮะ ถ้าบริสุทธิ์ใจจะกลัวอะไรเล่า!”

ยิ่งเห็นท่าทางพวกเขาฟาเดียก็นึกหมั่นไส้ วีนส่งไปอีก ทั้งสามคนก็อยู่ไม่สุขเลยทีนี้

คิระ : “เปล่า ไม่ได้คิด”

เตโช : “เฮ้ย ไม่เคยคิด”

เลโอ : “บ้า ไม่กล้าคิดหรอก”

“ก็ดี งั้นก็มาดิ เริ่มจากใครก่อน”

เพราะแก๊งค์สาวๆกับมาโครยังไม่มา ฟาเดียเลยคิดว่าเริ่มประทับตราเลยก็ดี แต่ดูเหมือนทั้งสามหนุ่มตอนนี้จะชี้กันมั่ว

เลโอ : “มึงอ่ะ”

คิระ : “มึงไปดิ”

เตโช : “มึง”

“ยังตกลงกันไม่ได้อีกไง”

โชคดีที่มาโครเดินเข้ามาพอดี คิระก็บ่นเขาทันที

“เออดิวะ เข้ามาซะเท่ มึงรู้เรื่องไรกับเขาป่ะเนี่ย”

ตามมาด้วยเตโชที่ร้อนใจเอาเรื่องอยู่

“ไอ้แม็ค เมียมึง...”

ผลัวะ!

“ก็น้อง”

มาโครทำลายบรรยากาศเลิ่กลั่กตอนนี้ด้วยการตบหัวเลโอไปที

“เอ้า แล้วไม่ตบพวกมันวะ เมียมึงเล่นพวกกูแล้วเนี่ย”

“กูก็ไม่ได้ติดไร ติดเรื่องมึงโอเคมั้ยอย่างเดียว” คิระเสริม มาโครก็พยักหน้า

“เออ ก็เดี๋ยวอยู่ด้วย”

“แต่ถึงงั้นกูก็รู้สึกผิดกับเฟรย์อยู่ดี”

เลโอสบายใจแล้วแหละ แค่แกล้งทำหน้าเศร้า

“แอคติ้งไอ้ห่า ก็เดี๋ยวให้เฟรย์อยู่ด้วย”

“งั้นกูรอลิซ” คิระเสนอทางเลือกที่เซฟที่สุด

“รอมิณ” เตโชเห็นด้วยทันที

“มาพอดี”

มาโครได้ยินเสียงเดินก็หันมองไป และใช่ ทั้งโมเน่ต์ เฟรย่า และลิซ่าก็มาจริงๆ ฟาเดียเลยหาทางออกให้

“เอางี้ ยังไงทุกคนก็ต้องประทับตราให้ใช่มะ ถ้างั้น ประทับมันตรงนี้เลย อยู่กันให้ครบ เอากลางห้องนี่แหละ ถอดละนะ”

“เฮ้ยเดี๋ยว!” เลโอออกตัวห้ามก่อนจะดึงเฟรย่าเข้ามาหา

“ไม่เป็นไรหรอก” เธอขำ ยิ่งหันไปเห็นคิระที่หยิบหมอนมาปิดตา

“เป็นผู้หญิงนะเว้ย”

“แล้วมันเป็นไรเล่า”

“ให้ทำใจก่อนดิวะ”

ส่วนเตโช เขากวักมือเรียกโมเน่ต์เข้าไป ทำท่าจะพูดให้เธอวางใจแต่

“มิณ…”

“รู้แล้วน่า”

ลิซ่าเอื้อมไปดึงหมอนในมือคิระออก แล้วยุส่งแถมจับหน้าคิระมามองด้วย

“ถอดเลยค่ะพี่ฟาเดีย”

“เชี่ยยย บังคับกูอะ”

มาโครขำท่าทางที่โอเว่อร์ของเพื่อนแล้วหยิบหมอนใกล้มือเขวี้ยงใส่คิระ

“พวกมึงนี่นะ ไม่เคยจะเขินใคร มึงเขินน้องตัวเองหรอวะฮะ”

โมเน่ต์จูงมือเตโชเข้ามาคู่แรก แล้วอาสาช่วยถอดเสื้อคลุมฟาเดีย ซึ่งย้ำว่าไม่ได้ดูล่อแหลมอะไร เธอแค่อยู่ในเสื้อเกาะอกกับกางเกงสั้นชิลๆที่ผู้หญิงคนไหนก็ใส่เท่านั้น 

“เอาจริงกูไม่ได้เขินมากหรอก กลัวมีปัญหากับผัวน้องเขามากกว่า”

เลโอบ่นอุบอิบแล้วหันมากอดอ้อนเอวเฟรย่า ก่อนเขาจะลุกขึ้นมาประจำที่

“กับไอ้เด็กนั่นด้วย ที่มันกล้าตะโกนถามทั้งฮอลล์ว่าใครจะใส่เดี่ยวกับพ่อมันมั้ยอ่ะ”

คิระพอเริ่มปรับอารมณ์ได้ก็เดินตามมา กลายเป็นตอนนี้ เตโช โมเน่ต์ คิระ ลิซ่า เลโอ และเฟรย่า ต่างกันช่วยกันเริ่มร่างแบบในตำแหน่งที่ฟาเดียเลือกด้วยความเคยชิน เพราะพวกเขาทุกคนซ้อมมือกับการประทับตรามาแล้วตั้ง 7 ปี บรรยากาศตอนนี้เลยดูผ่อนคลายมากขึ้นอีก

“มึงก็เว่อร์ มาร์คน้อยมันแค่ไล่กูไปล้างเครื่องบิน ไม่ได้ก้าวร้าวอะไรหรอกว่ะ”

“นินทาลูกมันต่อหน้างี้เลยนะ” ปากพูดแต่เตโชไม่หลุดโฟกัสจากหน้าที่ของเขาเลยสักนิด ตราประทับของ Dark shadow ถูกเริ่มลงเส้นด้วยเตโชกับโมเน่ต์เป็นสองคนแรก ในขณะที่เลโอกับคิระยังคงตั้งวงเม้าท์ลูกหลานกันสนุกปาก

“ดูจากทรงไอ้มาร์คหลานรักแล้ว มึงว่ามันจะเอาหมามุ่ยมาใส่แพมเพิร์สลูกกูอย่างที่ไอ้แม็คเคยขู่ไว้ป่ะวะ”

“คิกๆ เฮียเลย์ก็พูดไปเรื่อยอ่ะ ลูกพวกเราเลิกใส่แพมเพิร์สแล้วนะคะ”

อย่าว่าแต่ลิซ่าเลย คนอื่นๆที่ฟังอยู่ก็พากันขำ

“หรอ ตัวเล็กระวังเถอะ ลิมาแฮ็คระบบไปคอนโทรลไฟได้ตั้งแต่ 7 ขวบนะวันนี้อ่ะ อัจฉริยะจนน่าเป็นห่วง”

“ลูกใครก็เก่งได้พ่อแหละ”

“แล้วมึงเห็นโซลาร์ป่ะ กูคิดว่าไอ้เฮียกับเจ๊คายตะขาบ นั่งอ่าน text ที่นึงเป็นตั้งๆ ไม่กลัวสมองลูกเมมเต็มบ้างหรอวะ”

“ฮ่ะๆๆๆ”

เหล่าคนมีตำแหน่งของ Dark shadow ตอนนี้ขำกันลั่น น่าเห็นใจฟาเดียสุดๆที่เธอต้องพยายามกลั้นขำ ไม่งั้นถ้าตัวเธอสั่น ตราประทับมีเละแน่นอน

“ริคกิลูกมึงก็ใช่ย่อย”

เตโชเห็นลูกตัวเองโดนแซวก็สวนกลับ แต่ทำอะไรเลโอไม่ได้เลย

“อย่างหล่ออ่ะค้าบคนนี้ บอกเลยโตมาสาวๆตามจีบ”

“เท่คูลสู้ไคโรลูกกูให้ได้”

“แล้วจะขิงกันเพื่อ”

เฟรย่าเห็นคิระหันมาส่งสายตาพร้อมเปิดศึกก็ผลักหน้าเขาให้กลับไปโฟกัสที่ฟาเดียอีกที

“เอ้า ตัวเองต้องบอกว่าลูกเราเท่กว่าสิคะ ทำไมไม่ชมลูกเลยนะคะเนี่ย”

เลโอหันไปมุ้งมิ้งกับเฟรย่า ฟาเดียก็พูดขัดขึ้นบ้าง 

“ไม่มีใครสู้มาร์คัสได้หรอกน่า ยอมซะ”

“นี่ก็คลั่งรักพ่อมันเกิ๊น ถามจริงตอนตั้งชื่อคือไม่อยากแชร์ความรักให้คนอื่นเลยใช่มะ”

คิระที่คอยเก็บรายละเอียดส่วนที่เตโชทำไว้ ส่งสายตาเหม็นความรักให้มาโครที่จับมือฟาเดียอย่างให้กำลังใจตอนนี้

“ก็ใช่ จะมาร์คัสคนไหนก็เท่กว่าใครในนี้เลยเหอะ”

“อ่ะ กูไม่ประทับละ ไอ้เฮียมึงตั้งใจจังวะ”

เลโอชะเง้อมามองมาโครที่ทำส่วนของตัวเองใกล้เสร็จเต็มที

“ไอ้นี่มีตำแหน่งค้ำคอไง”

“อ๋อ เรามันลูกกระจ๊อกหรอวะ”

“เออดิ ทำทรงเฉยๆ”

คิระกับเลโอที่ตอนนี้เข้าขากันดี ตอบโต้กันจนโมเน่ต์กับลิซ่าอดจะแซวพวกเขาไม่ได้จริงๆ

“ตั้งแต่เป็นพ่อคนนี่เม้าท์กันเก่งชะมัดเลยนะพวกนายน่ะ”

“นั่นสิ” 

“แล้วใครจะไปเงียบเหงาแบบเจ๊อ่ะ ถามจริงวันๆผัวพูดด้วยป่ะ มาร์คน้อยมันยังงงอ่ะ เฮ้ยลุงพูดได้หรอออ ไอ้แม็คมึงรู้ป่าว มันถามไอ้เฮียงี้ว่ะ”

“สงสัยถูกใจไอ้ติณณ์” มาโครอมยิ้ม ในจังหวะที่ฟาเดียหันไปหาเตโชพอดี 

“รับรองจะไม่เงียบเหงาต่อไปอีก” เลโอเห็นแบบนี้ก็ได้ที

“งั้นเดี๋ยวกูโคฟเป็นหลานให้กำลังใจมึง อังเคิลเตโชค้าบบบ…”

“เสียงดัง เดี๋ยวกูถีบ” เตโชเสียอาการทันที เขาหลุดขำจนคนอื่นหัวเราะลั่น

“ประทับตราให้แม่มาร์คสวยๆน้าค้าบบบ”

ผลัวะ!

“ล้อเลียนหลานกูไอ้เวรนี่”

หัวเลโอสั่นเป็นรอบที่สองของวัน เพราะคิระลุกพรวด วางทุกอย่างแล้วฟาดฝ่ามือลงไปซะดังลั่น เลโอโดนแบบนี้มีหรอจะยอม

“เฮ้ย ก็หลานกูเหมือนกันเว้ย”

เขาทำทรงเดินตามไปเถียงกัน แต่จริงสองคนนั้นไปทิ้งตัวนั่งรอชิลๆ เพราะฝากความหวังไว้ที่เตโชเรียบร้อย

“ก็คือสรุปสองคนนั้นจะทำแค่นี้? ตรงนี้ด้วยนะติณณ์”

โมเน่ต์ส่ายหัวแล้วคอยบอกตำแหน่งต่างๆให้ มาโครเห็นไม่มีใครทำต่อเขาเลยหยิบอุปกรณ์ที่วางไว้ขึ้นมา

“งั้นแม็คทำต่อให้เอง”

“เดี๋ยว นายอ่ะปิดท้ายเลย เอามานี่”

“ลิซช่วยค่ะเจ๊”

เฟรย่ากับลิซ่าเริ่มลงมือช่วยเก็บรายละเอียดจากร่องรอยของคิระและเลโอซึ่งไม่ได้เยอะมาก

“ทางนี้เรียบร้อยแล้ว”

ไม่นานทางฝั่งเตโชและโมเน่ต์ก็ทำส่วนของตัวเองเสร็จเหมือนกัน มาโครเลยเข้าไปประจำตำแหน่งของเตโชกับโมเน่ต์ ซึ่งมันใกล้มากๆ เขาแกล้งก้มหน้าลงเอาจมูกไปเฉียดแก้ม แถมแกล้งแซวเธออีก

“ตรงนี้มุมดีซะด้วย”

“ใช่เวลามั้ยเนี่ย -///-”

มาโครยิ้มแล้วหันไปแอบดูส่วนของเฟรย่าและลิซ่าซึ่งไม่มีอะไรมาก เลยได้ทีเอ่ยปากไล่พวกเธอหนี

“เมื่อจะตามผัวไปสักที”

“โอ๊ะ เฮียแม็คหมายถึงเจ๊เฟรย์หรือลิซคะเนี่ย”

ลิซ่ารู้ทันแต่แกล้งทำหน้าซื่อไปงั้น เขาก็ปัดมือไล่จริงจัง

“ก็ทั้งคู่ ไปเลย เดี๋ยวที่เหลือทำเอง”

“จ้าๆ ไปเหอะลิซ”

เฟรย่าอมยิ้มแล้วลุกขึ้น ทุกคนในห้องมองตาก็รู้ใจ เลยพากันเดินออกจากห้องประทับตรานี้ทันที มาโครเลยได้โอกาสเก็บรายละเอียดส่งท้าย และตั้งใจวาดบางอย่างซึ่งใช้เวลานานพอสมควรจนฟาเดียนึกสงสัย

“หืม...ตอนแรกเหลือนิดเดียวเองนี่ ทำไม..”

“จุ๊ๆ เฉยๆสิ” มาโครเลือกจะปิดปากเธอด้วยการยื่นจมูกไปหอมแก้มเธออย่างชอบใจ เพราะรู้ว่าฟาเดียขยับมากไม่ได้

ใช่เวลาไม่เท่าไหร่ เขาก็วางอุปกรณ์ทุกอย่างในมือลง ก่อนจะหยิบกระจกมาให้เธอดู ฟาเดียเห็นตราประทับของตัวเองแล้วยิ้มกว้างอย่างดีใจมากตามที่เขาคาด

“เป็นไง”

“สวยจัง แต่ไม่มีปัญหาหรอ”

มาโครหยิบกระจกออกจากมือเธอแล้วลากนิ้วลูบวนบนตราประทับส่วนที่ทำให้เธอตื่นเต้นอย่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ตราประทับบนตัวฟาเดียตอนนี้เป็นสัญลักษณ์ดาบไขว้ก็จริง แต่ในด้ามดาบด้านหนึ่งมันมีรูปแหวนดอกไม้ที่เป็นสัญลักษณ์แทนใจของพวกเขาคล้องอยู่

 “ไม่มีหรอก เคลียร์กับไอ้ติณณ์มาละ”

“น่ารักมากเลย ขอบคุณนะแม็ค”

“อื้ม ขอบคุณเหมือนกันนะฟา”

“หืม? เรื่อง?”

ฟาเดียทำหน้างง มาโครก็อมยิ้ม เลื่อนมือหนาไปลูบแก้มเธอเบาๆ

“ก็ขอบคุณ...ที่กลับมา”

“หมายถึงกลับมาที่นี่หรอ”

“เปล่า”

“หมายถึงกลับมาเป็นตัวจริงของแม็คสักทีน่ะ”

แววตาและท่าทางของเขาถนอมเธอมาก ก่อนมาโครจะดึงเธอเข้ามากอดแน่นๆ ฟาเดียถึงจะสุขใจแต่เธอก็เรียนรู้จะอยู่บนความจริงข้อหนึ่งว่า

“แต่ถึงอย่างนั้นอนาคตก็ไม่แน่นอนหรอกนะ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงทุกวัน ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา”

“นั่นอาจไม่ใช่บททดสอบของเนื้อคู่อีกแล้วว่ามะ”

“เนื้อคู่?”

เธอค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดเขาแล้วทำหน้าสงสัย มาโครเห็นแบบนี้ก็ลูบหัวเธอแล้วเอาแต่ยิ้ม

“อื้ม ต้องขอบคุณแม่เฒ่าซิลวา”

“ทำไมหรอ”

“ก็ท่านเป็นคนบอก ว่าฟาของแม็คคือฟาเดีย ไม่ใช่ฟาร์ดาไง”

“จริงดิ แม็คไม่เห็นเคยเล่าเลย”

ฟาเดียตื่นเต้นน่าดู ยิ่งตรงที่บอกว่าเป็นเนื้อคู่ เธอยิ่งสนใจ

“ไอ้คินกับลิซก็เหมือนกัน หากันจนเจอ มันเป็นกรณีพิเศษ เพราะแบบนี้หนึ่งสตรีตามคำทำนายถึงมีนกฟีนิกซ์ที่ด้ามดาบได้ นี่เลยเป็นเหตุผลให้ไอ้ติณณ์ยอมให้ฟามีแหวนดอกไม้เหมือนกันไง”

“แล้ว...แม็คว่ามันจะเหมาะกับเราใช่มั้ย หมายถึง มันจะดีจริงๆใช่มั้ย การอยู่ที่นี่”

ฟาเดียไม่ได้วิตกอย่างเดิมหรอก เธอแค่กังวลเรื่องการปรับตัวอีกนิดหน่อย พอได้ฟังแบบนี้มาโครก็พยักหน้าให้ความมั่นใจ

“ต้องดีสิ มาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงจะอยากถอนตัวก็ไม่มีใครตามใจละนะ”

พูดแค่นั้นเขาก็กดจูบลงบนตราประทับของฟาเดียอย่างละเมียดละไม และไม่รู้ด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นกับอากาศที่เย็นเกินไป หรือความรู้สึกร้อนผ่าวซึ่งย้อนแย้งขึ้นมาตอนริมฝีปากเขาสัมผัสเธออย่างตั้งใจ ฟาเดียเผลอกำเสื้อเขาแน่น ใจเต้นแรงตอนเขาขยับตัวเข้ามาพูดใกล้ๆ

“อย่าไปไหนอีกนะฟา สภากฎจะอยู่ยังไง...ถ้าหัวใจสภาไม่อยู่ที่นี่”

เสียงออดอ้อนที่เขาไม่เคยใช้เลยทำความรู้สึกเธอวาบหวามไปหมด ฟาเดียชิงยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาแล้วรีบขยับตัวหนีเพราะไม่อยากให้ความรู้สึกตัวเองมันเลยเถิด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พูดคำหวานตอบกลับอย่างเอาใจเขาบ้าง

“เรารักแม็คที่สุดในโลกเลยนะ”

“อื้ม แม็คก็รักฟาของแม็คที่สุ....”

“อะแฮ่ม! ขอโทษนะฮะ แล้วเอามาร์คไปไว้ตรงไหนกันไม่ทราบ!!!”

จะว่าทำลายบรรยากาศดีๆก็คงได้ แต่เสียงกระแอมที่ดังขึ้นมาขัด ทั้งมาโครและฟาเดียทำได้แค่หัวเราะให้กับท่าทางแสนงอนของมาร์คัสลูกรักของพวกเขาเท่านั้น

“ฮ่ะๆๆๆ โอ๋ แม่ก็รักทั้งมาโคร ทั้งมาร์คัสเลยนะครับ”

“เหอะ ก็ว่าอยู่ต้องแอบไปสวีทกันที่ไหน คนอื่นเขาอยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกกันหมดแล้วฮะ ป๊าอ่ะ ขังแม่ไว้กอดคนเดียวได้ไง”

END…. ♥