TRILOGY ::: EP.72

"นี่สำหรับเมียกู!

ต่อไป...ก็มึงสินะ"

"ขอเรากับคุยเฮซก่อน"

พอเห็นมาโครเดินท่าทางเอาเรื่องกลับมา ฟาเดียก็ตัดสินใจเอาตัวเองเข้าไปขวาง เขาหยุดเดินมองเธอนิ่งๆ แต่ถึงแววตาดุร้ายคู่นั้นมันน่ากลัวกว่าทุกครั้งฟาเดียก็ยัง

“ได้ไหม”

"รักมันรึไง"

เสียงห้วนและเยือกเย็นที่เขาไม่เคยใช้กับเธอตั้งคำถาม ยิ่งเห็นเธออึ้งจนอึกอักมาโครก็ยิ่งตะคอก

"ถามว่ารักมันไหม?!"

พรึ่บ!

ฟาเดียตกใจ รีบเลื่อนมือไปทาบอกแกร่งเพื่อให้เขาใจเย็นลงก่อนตอบอย่างหนักแน่น

"ไม่"

"ชัดไหม?!"

แค่นั้นเองที่มาโครเบี่ยงตัวเดินเลี่ยงเธอไปถามเฮย์โซที่มองเหตุการณ์นี้อยู่เช่นกัน

"ปล่อยมัน"

เขาสั่งลูกน้องให้แก้มัดเฮย์โซเช่นเดียวกับที่แก้มัดคาร์เตอร์ ก่อนจะพุ่งเข้าไปกระชากคอเฮย์โซมาเผชิญหน้าอย่างเหลืออดมานาน

"มึงมีโอกาสตั้งมากมายที่จะปกป้อง! แต่มึงจ้องจะเอาคนของกูให้ได้!"

"คนของมึง ใครวะ กูไปยุ่งกับรักษาการตอนไหน"

ผลัวะ!

หมัดหนักๆของมาโครซัดเข้าหน้าเฮย์โซเต็มแรงไม่มียั้ง

"ไม่ต้องมาเล่นลิ้น"

"งั้นกูเล่นเมียมึงได้ไหม”

เฮย์โซไม่ลดละเลยที่จะต่อปากต่อคำเพราะไม่ชอบหน้ามาโครเหมือนกัน อีกอย่างเขารู้ตัวดีว่านาทีนี้ไม่มีอะไรจะเสีย

"คำว่าเมียกูที่มึงพูด ก็ชัดแล้วว่าของใครเป็นของใคร ทีนี้ถึงตามึงเลือก!"

สิ้นสุดคำพูดมาโคร อาวุธมากมายเท่าที่เมมเบอร์ของ Dark shadow สรรหามาได้ตามคำสั่งที่ได้รับก่อนมาที่นี่ก็ถูกโยนลงตรงหน้าเฮย์โซ ทั้งปืน ระเบิด มีด ขวาน และอะไรอีกหลายอย่างที่เมมเบอร์ทุกคนต้องคุ้นชินเพราะเคยผ่านมือมาแล้วทั้งนั้น เฮย์โซเห็นของพวกนี้แล้วนิ่งเงียบ เขาหันไปหาฟาเดียที่หยุดอยู่หลังมาโครแล้วพูดสั้นๆ

"เธอเลือก”

"ต้องกูอีกแล้วสิ"

มาโครไม่ให้ค่าคำพูดนั้นเลย เขาไม่ให้ค่าอะไรเลยที่เฮย์โซพยายามจะเกี่ยวข้องกับฟาเดียในเวลานี้ ก่อนจะโยนดาบคาตานะที่ใช้ฟันคาร์เตอร์ในมือทิ้ง แล้วก้มลงหยิบปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมานิ่งๆแต่

พรึ่บ!

"เดี๋ยว...แม็ค"

ฟาเดียเอาตัวเองมาขวางอีกแล้ว และครั้งนี้เธอทำมาโครเลือดขึ้นหน้าที่กล้าขวางวิถีกระสุนให้เฮย์โซที่กำลังยกยิ้ม

"ทนไม่ได้ที่เห็นกูตาย มึงว่าเมียมึง..."

ผลัวะ!

เพราะเฮย์โซสูงกว่าฟาเดียมาก มันเลยไม่ยากที่มาโครจะใช้ด้ามปืนตบเข้ากกหูเขาจนล้มคว่ำ เฉี่ยวหัวฟาเดียที่ยืนแข็งทื่อเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำมัน

ผลัวะ!

ผลัวะ!

ผลัวะ!

"ถ้ามึงรัก มึงทำฟาไม่ลงหรอก นี่มึงไม่ได้...!"

"อย่ามาตัดสินว่ากูรู้สึกแบบไหน!"

มาโครผลักเฮย์โซลงพื้นแล้วเตะอัดไม่ยั้ง ก่อนจะกระชากฟาเดียตามแรงโกรธที่มี ส่วนหนึ่งเพราะฤทธิ์ของ Delusion ด้วยที่ทำให้โกรธจัดได้ขนาดนี้

"ใช่กูแน่หรอวะที่ตัดสิน! ไม่ใช่ฟาของกูรึไง ที่ไม่เลือกเป็นเดียของมึงแต่แรก!"

"นั่นเพราะพวกมึง..."

"สิบปี!"

"มึงอยู่กับฟามาสิบปี! ฟายังไม่รักมึงเลย!"

เขาพูดแล้วเหวี่ยงเธอกลับไปหาคิระอย่างลืมซะสนิทว่าขาฟาเดียเจ็บจากการถูกยิงด้วยฝีมือตัวเองก่อนหน้านี้

"ก็เพราะมึงไง ไอ้คนในความทรงจำงี่เง่า!"

ผลัวะ!

เฮย์โซที่สาหัสมาแต่แรกพยายามเอาตัวเองลุกขึ้น แต่ก็โดนมาโครกระทืบเต็มแรงจนนอนกลิ้งกับพื้นอีกที

"หรอวะ! ทั้งที่มีโอกาสมากกว่ากูซะเปล่า มึงใกล้กว่ากูซะเปล่า บ้านเดียวกัน นอนห้องข้างกัน เจอกันทุกวัน ไม่โทษตัวเองบ้างวะ ว่ามึงไม่ได้จริงจังเลยที่จะรักเขา!"

"คนโลเลแบบมึงเนี่ยนะกล้าพูดว่าตัวเองจริงจัง กูทำตั้งอะไรเยอะแยะ มึงแม่งก็แค่ได้แต้มเพราะเขาลืมมึงไม่ลงแค่นั้น!"

"ทำตั้งเยอะแยะ? มึงหมายถึงทำเรื่องเหี้ยจนเขารักไม่ลงรึเปล่า เพราะถ้ารักขนาดนั้น มึงปล่อยให้ใจเขามีกูตลอดได้ยังไง มึงโทษคนอื่นแค่เพราะมึงทำให้เขารักมึงไม่ได้ จะนับเป็นความผิดกูได้ยังไง!"

"ไอ้มาโคร!"

เพราะโดนจี้จุดเข้าอย่างจัง ทำให้เฮย์โซเอื้อมมือจะคว้าดาบคาตานะของมาโครนั่นแหละมาฟันเขาคืนบ้าง แต่คนที่เข้ามาขวางไม่ให้เขาทำมาโครคราวนี้ก็เป็นฟาเดียอีก แววตาฟาเดียที่มองมาทำเฮย์โซที่ง้างดาบจะฟันเต็มแรงถึงกับชะงัก ก่อนเธอจะบ้าบิ่นมากพอ กระชากดาบจากมือเขาแล้วโยนทิ้ง คิระกับเตโชที่ยืนดูเหตุการณ์ส่งสายตาให้คนเข้ามาเก็บกวาดอาวุธที่เหลือทันที เหลือแค่ปืนกระบอกเดียวในมือมาโครเท่านั้น

"ยอมรับซะ เรื่องมึงกับฟาเป็นไปไม่ได้!"

“ถ้าไม่มีมึงก็อาจเป็นไปได้”

“อาจจะ? พูดเองก็น่าจะรู้ว่ะ ว่าโอกาสมีเท่าไหร่”

“มึงพูดได้เพราะเขารักมึงก่อน!”

“ไม่มีปัญญากำจัดกูแล้วจะงอแงอะไรวะ หรือต่อให้กูตาย...มึงมั่นใจได้ไงว่าเขาจะรักมึงได้ ดูแต่ละเรื่องที่มึงทำ!”

หมับ!

มาโครจะยกปืนในมือขึ้นจ่อหัวเฮย์โซด้วยความโกรธที่ประทุเต็มอก แต่ฟาเดียกลับคว้ามือเขากดมันลงเต็มแรงด้วยความเงียบงัน เฮย์โซเห็นเธอปกป้องก็คิดว่าเธอเข้าข้าง เขามองตาฟาเดียและตั้งใจพูดมัน

“ทุกอย่าง...ก็ทำเพื่อเธอทั้งนั้น”

“แม็ค...ขอร้อง”

เธอสบตาเฮย์โซแค่พริบตาเดียว แล้วหันกลับมาหามาโครอีกครั้ง แต่ที่มันต่างออกไป คือครั้งนี้ความแน่นิ่งและไม่หวาดหวั่นในดวงตาเธอมันบอกชัดว่าเธอเกรงใจ แต่ไม่ได้เกรงกลัวอะไรเขา

มาโครถึงไม่พอใจแต่ก็เลือกจะถอยออกไป แล้วทั้งที่คำพูดดูเหมือนไม่อยากให้เขาเข้ามายุ่ง แต่มันก็ดูย้อนแย้งตรงที่ฟาเดียยังคงจับมือเขาไว้ไม่ให้ไปไกลกว่านี้

“จะรู้สึกยังไงหรอ เป็นนายจะดีใจไหม ถ้ามีใครรักนายบนความเดือดร้อนของใครต่อใคร”

เธอตั้งคำถามกับเฮย์โซทันทีที่มาโครถอยให้ เฮย์โซได้ฟังก็ส่ายหัวและยิ้มเยาะด้วยซ้ำ

“อย่า…เธอไม่เคยสนเรื่องนั้น ถ้าเธอสนเรื่องความทุกข์ของคนอื่นจริง เธอจะเอาแต่รักมันโดยไม่สนใจใครเหมือนกันทำไม”

ฟาเดียฟังคำตอบด้วยท่าทางนิ่งเงียบ ปล่อยให้เขาพูดในสิ่งที่อยากพูด

“เธอรักมัน ทั้งที่มันก็เป็นเจ้าของความทุกข์ทั้งหมดของเธอ เรามันไม่ต่างกันหรอก ต่างคนต่างรักคนที่เป็นเจ้าของความทุกข์ของตัวเอง บนความทุกข์ของคนอื่นอีกที”

แต่แล้วแววตาที่ยิ้มเยาะพอได้สบตากับฟาเดียตอนนี้ เฮย์โซก็แทบกลับลำไม่ทันเพราะเธอนิ่ง มองเขาอย่างคนไร้ความรู้สึกจนทำให้ปวดใจลึกๆจริงๆ

“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ นายเปลี่ยนจากคนที่ฉันรู้จัก...เป็นใครก็ไม่รู้ จนบางทีฉันก็คิด ว่าอะไรพาความเป็นพี่น้องของเรามาถึงตรงนี้”

“ผิดละ ไม่มีใครแถวนี้อยากเป็นพี่น้องกับเธอ แล้วถ้าตรงนี้ที่ว่าคือตรงที่เธอเอาแต่รักมัน เธอดันทุรังมานานแล้ว”

“เปล่า” เธอขัดเขาที่พูดด้วยความมั่นใจมากจนชะงักไปได้เหมือนกัน

“หมายถึงตรงที่นายรัก…จนเป็นเหตุผลให้มีคนอยากจะฆ่าฉัน บอกหน่อยสิเฮซ นายรักฉันแบบไหนกัน”

เฮย์โซพูดไม่ออกเลยพอโดนเธอขยี้ประเด็นสำคัญ เขาเสียอาการและดูอึกอัก ผิดกับฟาเดียที่ดูสุขุมและรอบคอบจนผิดปกติ แม้แต่คิระกับเตโช รวมถึงเมมเบอร์รอบๆก็ละสายตาจากท่าทางนี้ไม่ได้เลย

“นายเคยถาม... ว่าทำไมฉันถึงเอาแต่รักเขาอยู่ได้ เพราะเขาไม่เหมือนเลย...ไม่มีอะไรเลยที่เหมือนนาย เขารักฉัน”

“ตลก มันจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“ความทรงจำอาจถูกบิดเบือนไปบ้าง แต่มันก็มีสิ่งที่เขาปักธงในใจไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม…”

ฟาเดียหันไปมองหน้ามาโครที่สีหน้าเขาสะสมความแค้นเหมือนระเบิดเวลาที่กำลังนับถอยหลัง ก่อนจะหันมาย้ำ

“จิตใต้สำนึกไง เขาแน่วแน่เสมอว่าจะทุ่มเทเพื่อฟาของเขา แต่นายไม่ใช่”

“อย่าหลอกตัวเองเลยว่ะฟาเดีย”

“คำพูดนั้นควรใช้กับนายต่างหาก นายมองไม่ออกจริงหรอ ว่าทั้งหมดที่นายทำ มันเพื่อตัวเองทั้งนั้น”

ถึงตรงนี้ มือที่ว่างอยู่ของฟาเดียก็เลื่อนไปจับแขนเฮย์โซที่เจ็บหนักกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น ก่อนจะค่อยๆยกมันขึ้นมา ทั้งที่มืออีกข้างยังคงจับแขนมาโครที่ไม่รู้จะยกปืนมายิงเฮย์โซเมื่อไหร่

“คิดดีๆนะเฮซ นายวาดฝันตั้งมากมายที่จะครอบครองทุกอย่างแทนท่านเซนจิ นายเริ่มฝันนั้นจากตัวนาย เพราะฉันไม่เคยร้องขอเลยสักครั้งที่จะครอบครองอะไรพวกนั้น กลับกันฉันบอกนายเสมอว่าอย่าทำ... เราไม่ได้เป็น Dark Shadow อย่างแท้จริง ทำไมต้องยอมเป็นเครื่องมือให้ครอบครัวเขาทำร้ายกันเอง ฉันเคยพูดใช่ไหม”

ทุกคำที่พูดไป เธอเอาแต่จดจ่อกับร่างกายเฮย์โซที่เต็มไปด้วยบาดแผลจนน่ากลัว มันเป็นฝีมือมาโครนั่นแหละที่ลงโทษเขาตั้งแต่เอาไปขังไว้จนถึงตอนนี้ ก่อนฟาเดียจะตวัดสายตาขึ้นมองเฮย์โซที่พอได้สัมผัส เขาก็อยากจับมือเธอขึ้นมาจนรู้สึกได้ แต่ยิ่งเขาพยายามเลื่อนมือมาเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกดมันลงเท่านั้น ตอนนี้เหมือนฟาเดียกำลังยับยั้งความต้องการของผู้ชายสองคนใกล้ตัวเธอ ก่อนจะปริปากพูดอีกครั้ง

“วันเดียวกันนายก็พูดจำได้ไหม ว่าหมดวาระท่านเซนจิไปเราจะได้อยู่ด้วยกัน แต่นายไม่เคยถามฉันสักคำ ว่าที่ตรงนั้นฉันอยากให้เป็นนายบ้างไหม นายตั้งใจจะมัดมือชกให้ฉันอยู่กับนาย ทั้งที่นายรู้มาตลอดว่าใจฉันอยู่ที่ไหน นายแค่อยากเอาชนะ...แค่อยากชนะเขาที่เป็นที่รักของท่านเซนจิ และที่รักของฉัน”

เฮย์โซฟังคำที่เธอพูดแล้วหลบตาอย่างเถียงไม่ออก เพราะมันเรื่องจริงทั้งนั้น เขาไม่ชอบหน้ามาโครส่วนนึงก็เพราะมันเป็นคนที่ถูกรักอย่างที่เธอพูด ฟาเดียก็ยิ่งขยี้ปมในใจเขาหนักขึ้นอีก

“นายรีบร้อนจนดูรวบรัดไปหมด นายบอกว่านายรัก นายใช้ความรู้สึกดีๆที่มีทำเรื่องมากมายที่ฉันไม่เคยเห็นด้วย นายทำอะไรลับหลังกันหลายครั้ง นายอยากขัดขวางเขาเลยทำได้ทุกอย่าง อย่างการที่นาย...ใช้ฉัน คนที่นายบอกว่ารักเป็นเครื่องมือ เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ เพื่อให้ท่านเซนจิสนใจและมองเห็นว่านายก็ทำได้อย่างแม็คเหมือนกัน”

“หยุดสักที ถ้าเธอจะพูดเพื่อยกย่องมัน”

เฮย์โซสวนกลับทันควัน แต่เขาก็ต้องพูดไม่ออกเพราะแววตาที่นิ่งเฉยจนดูแข็งกระด้างของเธอ ตอนนี้กลายเป็นน้ำตาเริ่มคลอ ม่านน้ำตาของฟาเดียที่มาโครมองไม่เห็น แต่เฮย์โซนิ่งแข็งทื่อเอาดื้อๆพอเห็นมัน เขาเพิ่งรู้สึกว่าเธอกำลังเรียบเรียงถ้อยคำและตั้งใจพูดมากๆ เธอไม่ได้ตั้งใจทับถมเขาเลย เหมือนแค่อยากพูดในสิ่งที่คิดเท่านั้น

“ที่ผ่านมา.... ขอบคุณนะเฮซ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ไม่มีใครตรงนี้เข้าใจอย่างแท้จริงหรอกว่าเราต้องเจออะไรจากการเป็นคนของสภาบ้าง ขอบคุณที่พยายามจะพาฉันออกจากวังวนที่มีแต่คนคอยทำร้าย แต่นายลืมไปไหม... ว่านายเองก็เป็นอีกคนที่ทำร้ายฉันเหมือนกัน”

คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบทำเฮย์โซขมวดคิ้วอย่างรู้สึกผิดแทบไม่ทัน

“ความรักของนายมันเห็นแก่ตัวเกินไป... ในขณะที่ความรักที่เขาคอยเตือนสติฉัน คือไม่ใช่รักแล้วจะทำอะไรก็ได้ ถ้าเรารักใคร ความรักของเราต้องไม่ทำร้ายคนอื่น แต่ขึ้นชื่อว่าความรัก ถึงมันจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่รักของนายมันก็ยิ่งใหญ่ในแบบของนาย และมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ารักของเขาหรือใครๆ”

“ถ้างั้นทำไมเธอถึง...”

“เพราะมันร้อนเฮซ”

ฟาเดียชิงพูดแล้วปล่อยน้ำตาไหลออกมาโดยไม่มีเสียงสะอื้นให้มาโครรู้สึกตัวได้ เพราะมันเป็นสิ่งที่เธออยากสื่อสารกับเฮย์โซเท่านั้น

“รักของนาย...มันทำให้อบอุ่นแค่ตอนนายมาปกป้องกันนานๆครั้ง แต่มันก็ไม่ทำให้อุ่นใจตลอด มันร้อนใจที่ต้องคอยลุ้นว่าต่อไปนายจะมาไม้ไหน นายจะทำอะไรที่คาดไม่ถึงไหม ถึงจะเชื่อใจแต่มันก็ชะล่าใจไม่ได้เลยว่านายไว้ใจได้จริงไหม รักของนายมันไม่ทำให้รู้สึกปลอดภัย มันซับซ้อน ยากจะเข้าใจ แล้วมันก็ไม่รู้...ว่าพอนายได้ในสิ่งที่นายต้องการทั้งหมด เราจะใช้ชีวิตอย่างสงบท่ามกลางความเดือดร้อนของใครต่อใครยังไง”

ขอบตาเฮย์โซร้อนผ่าวทันทีเพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะพูดเรื่องพวกนี้ ที่ผ่านมาสำหรับเขา ฟาเดียรู้ว่าเขาคิดอะไรกับเธอก็จริง แต่เธอไม่เคยสนใจความรู้สึกเขาเลย ผิดกับตอนนี้ที่เธอพิจารณาสิ่งที่เขาทำอย่างละเอียดยิบ

“ตอนอยู่กับแม็ค ไม่เคยมีแม้แต่วินาทีเดียวที่ฉันกลัวตัวเองจะไม่ปลอดภัย มันอุ่นใจเฮซ มันวางใจ ไม่ว่าจะตอนเขาจำได้หรือไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะทำ จะตัดสินใจเรื่องอะไร มันไม่ใช่ด้วยเสน่หาอย่างเดียวแต่ด้วยความเป็นเขา ด้วยทัศนคติ สัญชาตญาณ ระดับความเสียสละและคุณธรรมในใจเขา มันแทบไม่ต้องอ้างอิงเรื่องความทรงจำอะไรเลย เขาปกป้องกันแม้ในวันที่ฉันเป็นตัวปัญหา และไม่เคยชี้นำไปในทางไม่ดีไม่ว่าจะมีโอกาสทำมันแค่ไหน”

“เออ เธอหลงมันจนปักหัวปำ รู้ละ แล้วยังไง”

เฮย์โซมีปฏิกิริยาต่อต้านทันทีเมื่อไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เขาไม่ชอบที่เธอเยินยอมาโคร เขาชอบให้เธอพูดเรื่องของเขาไม่ว่าจะพูดในทางที่แย่แค่ไหน

“ความทรงจำทำให้ฉันรักแม็คก็จริง แต่ความเป็นเขาอย่างแท้จริงต่างหากที่ทำให้ฉันไม่เคยถอดใจเลยจนวันนี้ เรามีบางอย่างที่ถึงกันเฮซ มันเป็นบางอย่างที่ถึงแม้ว่าวันนี้ฉันถูกแขวนไว้บนนั้น แต่มันไม่ทำให้กลัวเลยสักนิด เพราะฉันมั่นใจว่าเขาจะมาแน่ๆ แล้วนายล่ะ นาทีที่นายรู้ว่าฉันอยู่บนนั้น นาย...คิดจะทำอะไรบ้าง”

“นี่เธอกำลังจะบอกว่า..."

“อย่างนาย...กับจำนวนคนที่เฝ้าแค่นี้ กับเชือกเส้นแค่นี้… มันไม่ยากเลยไม่ใช่หรอ แล้วทำไมล่ะ ทำไม...ไม่มาช่วยฉัน”

“เธอกำลังจะพูดอะไรวะ”

เฮย์โซมีท่าทางเลิ่กลั่กเพราะคำถามฟาเดียมันเหมือนเขาทำผิด ทำพลาด ในขณะเดียวกันมันก็เกิดความข้องใจในตัวเองขึ้นมาเหมือนกันว่าใช่... ทำไม เขาไม่ไปช่วยเธอวะ

“จะเป็นยังไงหรอ ถ้าฉันเกิดตายบนนั้นจริงๆ นายคงใช้สิทธิ์พี่บุญธรรม เอาเงินพวกนั้นออกไปใช้ชีวิต ชีวิตที่เอาเข้าจริงก็ไม่จำเป็นต้องมีฉันตรงนั้นก็ได้”

“เธอ...ดูถูกความรักของฉันขนาดนี้เลยหรอวะ”

“นั่นเพราะนายไม่ได้ทำให้คำว่ารักของตัวเองมีค่าพอรึเปล่านะ”

ประโยคเด็ดของฟาเดียเหมือนทำเฮย์โซตาสว่างและมองเห็นช่องโหว่บางอย่าง

“ฉันรู้นะเฮซ รู้... นายอยากไปเริ่มต้นใหม่ ก็เลยเลือกบัญชีของฉันรับเงินทั้งหมดนั่นมา และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่นายไม่เคยถามความสมัครใจ อย่างนายดูไม่ออกหรอว่าถ้าเงินมหาศาลขนาดนี้อยู่กับฉัน ก็เหมือนนายเอาชีวิตของฉันไปแขวนไว้กับหายนะจากการที่นายยักยอกมันมา ถ้านายรักทำไมไม่ปกป้อง สิ่งที่นายทำมันสวนทางกับคำที่นายพูด ให้เดานายคงเลือกประเทศที่จะไปไว้แล้วด้วย…

สวิตเซอร์แลนด์ใช่ไหม?”

“ใช่ ประเทศที่เธอชอบ”

“และอยากไปกับเขา ฉันไม่เคยไปกับนายทั้งที่นายเคยชวนหลายครั้ง ไม่เคยคิดจะไป ตั้งแต่ยังไม่รู้ว่านายรักฉันด้วยซ้ำ”

ฟาเดียไล่ต้อนเฮย์โซจนไปไม่เป็น ยิ่งเธอพูดย้ำๆ

“คิดดีๆเฮซ นายแค่อยากเอาชนะแม็ค นายอยากได้ทุกอย่างที่เป็นของแม็ค แม้แต่ที่ของเขาที่ต้องไปอยู่ตรงนั้นกับฉัน นายก็อยากให้เป็นนาย”

“ไม่ใช่ว่ะ! ฉันรักเธอ!”

“แต่ฉันรักเขาไง!”

ฟาเดียขึ้นเสียงอย่างดึงสติเฮย์โซ ก่อนเธอจะมองเขาด้วยสายตาที่ผสมปนเปไปด้วยความรักที่เคยมีให้แบบพี่น้อง ความขอบคุณอย่างซาบซึ้ง และเจือปนด้วยความเวทนาอย่างรู้สึกแย่มากๆ ที่จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่คิดจะยอมรับอย่างตรงไปตรงมาสักที

“เรารักกันจริงๆเฮซ แต่ถึงอย่างนั้น สาบานเลย ไม่เคยสักครั้งที่ฉันคิดดูถูกความรักของนาย ฉันน่ะ...รอมาตลอดด้วยซ้ำ รอให้นายพูด...ว่าทำไปทำไม จนวันที่นายโทรมาบอก วันที่นายบอก...ว่าทำเพราะมันเป็นความต้องการของฉัน ตรรกะมันผิดเพี้ยนไปหมด นายเอาการตัดสินใจทำเรื่องบ้าๆพวกนี้มามัดฉันไว้กับนาย แล้วยัดเยียดความผิดว่าฉันต้องการลบความทรงจำเรื่องเขาเองมาเป็นข้ออ้าง ถึงจุดนี้มันไม่มีตรงไหนเลยเฮซ ไม่มีสักตรงเลย ที่พอจะทำให้ฉันรักและอยากอยู่กับนายได้”

ฟาเดียมองเฮย์โซที่ยืนอึ้งเพราะโดนเธอจี้จุดทุกทาง เหมือนคนมีปมที่กำลังโดนคลายออกเรื่อยๆให้เขารู้สึกตัวสักที ยิ่งนาทีที่เสียงฟาเดียสั่นเครืออย่างไร้การควบคุมได้อย่างตอนนี้ เฮย์โซที่คิดว่าตัวเองทำถูกแล้ว ดีแล้ว เขาไปไม่เป็นเลยจริงๆ

“ถ้านายแค่ดีกับฉัน ถ้านายตั้งใจที่จะรักกันกว่านี้โดยไม่เอาแม็คเป็นที่ตั้ง มันอาจเป็นนายก็ได้ในวันที่เขาไปกับพี่เฟรย์ตั้งแต่ตอนนั้น ไม่สิ ไม่ใช่อาจจะ มันต้องเป็นนายแน่ๆเลย คนที่ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนก็เอาแต่ตัวติดกับฉัน คนที่ก็คาดหวังเหมือนกันที่จะมีครอบครัวที่ดี คนที่รู้ตัวดีตั้งแต่วันแรกๆที่เข้ามา ว่าที่ที่เหมาะกับพวกเรามันไม่ใช่ที่นี่ นาย...”

“ทำทุกอย่างพังหมดเลยใช่ไหม”

เฮย์โซพูดอย่างสิ้นหวังเหมือนสิ่งที่เธอเตือนสติถูกตอกลงกลางใจเขาเข้าอย่างจัง ฟาเดียหลับตา ปล่อยน้ำตาลงอย่างสุดจะกลั้น ก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วปล่อยมือมาโครเข้าไปกอดเฮย์โซ เธอซบหน้าร้องไห้กับแผงอกเขา คนที่แม้ว่าจะแย่ จะกวนประสาทแค่ไหน แต่ที่ผ่านมาหมอนี่ไม่เคยทิ้งเธอไว้คนเดียว เธอรู้ รู้ดีกว่าใคร

แต่แค่เสี้ยวนาทีที่มือเฮย์โซซึ่งช็อคอยู่จะเอื้อมมาลูบหัวเธอได้ ฟาเดียก็ผละออกจากเขาแบบน้ำตาไหลพราก

“สิ่งแรกใน Dark shadow ที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกโดดเดี่ยวที่ต้องอยู่ที่นี่ คือการมีพี่ชาย"

เฮย์โซนิ่งทันทีที่อยู่ๆพอสบตาเธอ มันมีนัยยะบางอย่างที่เธอพยายามสื่อสารแต่แรกแล้ว แต่เพิ่งจะมาชัดเจนเอาตอนนี้

“แต่ในเมื่อพี่ชายทำผิด สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะให้ได้ในวันนี้ คือความถูกต้องที่พึงกระทำ ถึงเวลาที่นาย...ต้องชดใช้สักที!"

ถึงแววตาจะดุดันขึ้นแต่เสียงฟาเดียยังคงสั่นระริก มือเย็นเฉียบของเธอเลื่อนไปดึงปืนในมือมาโครมาจ่อที่อกข้างซ้ายของเฮย์โซที่จ้องหน้าเธอนิ่งอย่างจำยอมและไม่คิดหนี

“ศิรวัชร์ ภัทรเดชา...

ถ้านายทำผิดกับคนส่วนใหญ่แล้วไม่ได้รับการลงโทษ

ทั้งฉันและเขา... คงเรียกตัวเองว่าเป็นผู้คุมกฎไม่ได้อีก”