TRILOGY ::: EP.71

5 นาทีต่อมา

“ไม่เจอเลย กำลังเสริมก็มาไม่ทัน 10 นาทีนี้แน่ ไหนจะตู้ที่ซ้อนกันไว้อีก”

เลล่ารายงานไปพร้อมกับก้าวขาตามมาโครที่แยกกับทุกคนซึ่งตอนนี้ช่วยกันหาฟาเดียและเฟรย่าอย่างร้อนใจ

“ท่านผู้หญิงกับอดีตผู้นำกำลังช่วยคิดอีกแรง แต่นายรู้ใช่ไหมยังไงมันก็เสี่ยงเพราะเวลากระชั้นชิดเกินไป”

“มันเอาเข้าไปตอนไหน”

กึก!

มาโครหยุดเดินทันทีที่ฉุกคิดขึ้นได้ และกวาดสายตาอย่างใช้ความคิดท่ามกลางตู้คอนเทนเนอร์เป็นร้อยๆที่สูงท่วมหัวเขา พลางคิดว่าถึงคนของ Dark shadow ที่เอามาจะไม่มากพอสำหรับการเช็คทุกตู้ชั้นล่างทั้งหมดพร้อมกัน แต่อย่างน้อยตู้ชั้นล่างกว่า 60% ก็ถูกเช็คอย่างเร่งด่วนแล้วและไม่มีใครหาเจอ

“เฟรย์สู้กับไอ้เวรนั่นอยู่ก่อนเราจะมาไม่เกิน 30 นาที ประเมินจากความสามารถของเฟรย์ ถึงสู้แรงไม่ไหวก็ใช่ว่าการสู้จะจบง่าย รอยแผลบนตัวไอ้ยักษ์มีไม่น้อย แปลว่าเฟรย์สู้เต็มกำลัง จากสถิติและทักษะที่ฝึกมา การสู้หนักระดับนี้เฟรย์ยื้อได้เกิน 20 นาที ซึ่งก็แทบจะเท่ากับเวลาที่เรามาถึงนี่”

“หมายความว่า...”

“มันบอกว่า 2 ตู้ แปลว่าแยกไว้คนละตู้ ถ้าต้องการถ่วงเวลาให้เราหาไม่เจอ มันคงไม่เอาไว้ตู้ใกล้กันแน่ และหรือถ้าจะเอาไว้ตู้ชั้นบน ก็ต้องยกตู้ลงมาเพื่อใส่ทั้งคู่เข้าไปแล้วก็ต้องยกตู้ขึ้นซ้อนอีกที ถ้าเทียบกับเวลาที่เฟรย์สู้เสร็จ มันทำทุกอย่างทันได้ยังไงในเมื่อตู้พวกนี้ทิ้งระยะห่างจากหน้าโกดัง ถ้าจะเคลื่อนย้ายตู้มาถึงจุดที่เรายืนอยู่ก็ใช้เวลาเกือบ 10 นาที และถึงมันจะเอาฟาเข้าไปในตู้ง่ายๆ แต่มันจะเอาเฟรย์ที่ล้าขนาดนั้นเข้าไปในตู้โดยไม่เป็นภาระได้ยังไง”

มาโครทบทวนทุกอย่างละเอียดยิบและหาคำตอบวกวนอยู่กับตัวเอง

“แปลว่ามีโอกาสที่มันจะเอาไว้ใกล้โกดัง ตู้ละแวกนี้กับตู้ชั้นบนอาจไม่จำเป็น แต่เราก็หาตู้ชั้นล่างแถวนั้นเกือบหมดแล้ว ทำไมยังหาไม่เจออยู่ดี”

เลล่าตั้งคำถามอย่างลุกลี้ลุกลนและนับเวลาถอยหลังไปเรื่อยๆเช่นกัน แต่มาโครสมาธิหลุดไปชั่วขณะ

‘ใจร้ายจัง แค่นี้ก็หาเราไม่...’

‘ต้องเจอสิ แม็คสัญญาว่ายังไงก็จะหาให้เจอ’

เขาได้ยินแต่เสียงฟาเดียคืนนั้นที่ตัดพ้อจนน่าใจหาย กับเสียงตัวเองที่ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้

“มาร์คัส” เลล่าเห็นเขาเหม่อก็เอื้อมมือไปแตะแขน แต่เขาก็ยังนิ่ง

‘แม็คเรียกเรา เรียกดังมาก’

“เรียก?” มาโครทวนคำนั้นอย่างเป็นไปเองเหมือนคิดอะไรออก

“เสียง! เรารู้เรื่องตู้เพราะมันมีเสียง เราสนใจเสียงทั้งที่จริงถ้านั่นคือเสียงหลอก แปลว่าฟากับเฟรย์ตอนนี้...”

“ไม่มีเสียง!”

เลล่าคิดตามแล้วมองออกทันที ก่อนจะรีบร้อนวิ่งออกไปโดยมีมาโครสั่งการทุกคนผ่านเครื่องมือสื่อสารตามหลัง

“จำกัดสโคปของตู้! หาเฉพาะตู้ชั้นล่างที่ไม่มีเสียงและใกล้ท่าเรือที่สุด ไม่ต้องค้นตู้ชั้นบน ไม่ต้องหาไกลกว่ารัศมีที่กำหนด เป็นไปได้ว่าจะเจอเฟรย์ก่อน ทีมพยาบาลแสตนด์บายได้เลย!”

“รับทราบ!”

“ช้าจังอ่ะ ยังไม่เจออีกหรอวะ ฮ่ะๆๆ”

ทันทีที่มาโครกลับมาถึงท่าเรือ เสียงเย้ยหยันอย่างสะใจของคาร์เตอร์ก็ทับถมที่หยุดใช้ความคิดและมองไปรอบๆอีกทีอย่างใช้สมาธิ

“ทำไมมึงไม่ยกตู้ชั้นบนลงมาเช็ค!”

เฮย์โซถามอย่างร้อนรนเพราะเขาเองก็ห่วงฟาเดียไม่ต่างกัน แต่มาโครเงียบใส่ สายตาเขาพิจารณาแทบทุกจุดของท่าเรือท่ามกลางความวุ่นวายที่คนวิ่งขวักไขว่ตอนนี้ จนไปสะดุดกับตู้คอนเทนเนอร์ซึ่งอยู่ในตำแหน่งที่เขาไม่คาดคิด และไม่ทันได้สนใจแต่แรก

นาทีนั้นเองที่ใจมาโครกระตุกวูบทันที เพราะดูจากเวลา เขาอาจพาเธอลงมาไม่ทันก็ได้ คาร์เตอร์มองตามสายตาก็พอเดาออกว่าเขาน่าจะรู้แล้วว่าฟาเดียอยู่ที่ไหน แล้วมันก็หัวเราะร่าก่อนจะโพล่งออกมาจนหมด

“ใช่! ใช่แล้วไอ้มาโคร มึงมันเก่งจริงๆกูยอมรับเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ”

คาร์เตอร์ยังพูดไม่จบประโยค มาโครก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตโดยมีเมมเบอร์ของ Dark shadow ที่เห็นเหตุการณ์นี้วิ่งตามไปทันที

“ทางนี้เจอเฟรย์ละ!”

เลโอบอกผ่านเครื่องมือสื่อสาร ในขณะที่มาโครตอบกลับจนทุกคนใจหายทั้งที่เพิ่งโล่งใจได้ไม่กี่วิ

“คอนเทนเนอร์ฟาอยู่บนเครน!”

3 นาทีสุดท้ายกับความวุ่นวายที่เมมเบอร์นับสิบของ Dark shadow ต่างกระจายตัวไปยังศูนย์ควบคุมระยะไกลของเครนหน้าท่าเรือ เลโอส่งเฟรย่าที่หมดสติให้ทีมแพทย์ โดยฝากให้รันเวย์ วาโย และพายุให้ช่วยดูแล ส่วนเขา เตโช และคิระ ก็ตามไปสมทบกับมาโครอย่างกระวนกระวายใจไม่ต่างกัน

เวลานับถอยหลังช้าๆ มาโครได้แต่ภาวนาให้คนของเขาเอาเธอลงมาทัน โชคดีที่มีเมมเบอร์ของ Dark shadow ชำนาญการควบคุมด้านนี้ ทำให้เขาและเลล่าเข้าไปเอาตัวฟาเดียออกมาได้แบบฉิวเฉียด เพราะช่วงเวลาที่วางตู้คอนเทนเนอร์ลงกระชั้นชิดมากๆกับช่วงเวลาที่ตู้ระเบิด

ตู้มมมม !!!!

มาโครใช้ตัวบังแรงกระแทกและการเผาไหม้จากระเบิดให้ฟาเดียที่ไม่มีสติอย่างไม่กลัวตายเลยสักนิด แรงสั่นสะเทือนนั่นทำให้เธอที่ไม่ได้สติรู้สึกตัวขึ้นมาและมีแววตาตื่นตระหนก แต่พอเห็นเป็นเขาก็โผเข้ามากอดเนื้อตัวสั่น

“แม็ค! พี่เฟรย์ล่ะ พี่เฟรย์...”

“ปลอดภัยแล้ว”

เลโอเป็นคนตอบคำถามนั้น ในขณะที่มาโครหันขวับไปมองหาเลล่าซึ่งแค่เห็นคนของ Dark shadow กรูกันเข้าไปที่จุดหนึ่ง เขาก็รู้ได้เลยว่าเลล่าหลบวิถีระเบิดไม่พ้นแน่

“เลล่า!”

เขาผละออกจากฟาเดียแล้วส่งเธอให้เตโชที่ใกล้ที่สุดทันที ก่อนจะวิ่งกลับไปเห็นเลล่าในสภาพสาหัสนอนนิ่งไม่ขยับอยู่ที่พื้น

ทีมแพทย์วิ่งเข้ามาแสตนด์บายท่ามกลางสถานการณ์ชุลมุนนี้ โดยมีมาโครยืนกำหมัดนิ่ง เป็นอีกครั้งที่แววตาเขาดุร้ายขึ้นมา และไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะเลย แต่คิระจำเป็นต้องดึงเขาหันกลับมาหาเพื่อเช็คว่าเขาปลอดภัยหรือเปล่า ซึ่งเป็นไปได้ยากมากๆ ผิวหนังบางส่วนของมาโครถูกเผาไหม้จนดูน่ากลัว เสื้อเกราะของเขาตอนนี้สภาพสาหัสเกินไป นั่นหมายถึงมันใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้อีก

พรึ่บ!

คิระเห็นแบบนั้นก็ถอดเสื้อเกราะตัวเองออกแล้วยื่นให้เขาที่ยืนนิ่งเหมือนระเบิดเวลาไม่มีผิด เพราะรู้ใจเพื่อนอยู่แล้วว่าถ้าคาร์เตอร์กล้าทำขนาดนี้ ค่าไถ่เดียวที่มันจะได้ก็อย่างที่มาโครเคยพูดไว้

ค่าไถ่...ก็เงาหัวมันไง!

แล้วมาโครก็เดินผ่านทุกคนเหมือนเป็นอากาศธาตุไปเลย ฟาเดียมองตามแล้วก็ต้องตาโตที่เพิ่งเห็นด้านหลังของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยไหม้ ยิ่งพอเดาได้ว่าเขาจะทำอะไรต่อในขณะที่ร่างกายตอนนี้แทบจะไม่ไหวมันยิ่ง...

“ไม่แม็ค! พอเถอะ!”

เธอวิ่งตามหลังมาโครจนไปชะงักที่เห็นเฮย์โซในสภาพอิดโรยและสาหัสเต็มที ซึ่งถูกมัดด้วยเชือกอยู่ไม่ห่างจากคาร์เตอร์ตอนนี้

“ปลอดภัยใช่ไหม!”

“เฮซ...”

ฉึ่บ!

มาโครคว้าดาบคาตานะตัดเชือกที่มัดคาร์เตอร์ลวกๆ แต่ตั้งใจให้คมดาบตัดผ่านหน้าเฮย์โซเพื่อเบรคฟาเดียที่จะเดินเข้าไปหา

“มึงรอ!”

เขาบอกกลายๆให้เฮย์โซเตรียมตัวไว้ ฟาเดียเห็นมาโครในโหมดนี้เธอก็หลบตาและถอยห่างจากเฮย์โซทันที ส่วนคาร์เตอร์ มันไม่คิดว่าเขาจะช่วยฟาเดียออกมาได้ทันเลยถึงกับทำหน้าไม่ถูก แต่สุดท้ายมันก็ต้องร้องลั่นเพราะมาโครเริ่มด้วยการกระทืบแผลบนฝ่ามือที่มันถูกเฟรย่ายิงไว้ก่อนหน้านี้

พลั่ก!

“อ๊ากกก”

คาร์เตอร์ร้องอย่างทรมาน มันดิ้นพล่านกระเสือกกระสนจนดูเหมือนจะตายให้ได้ แต่เพราะความหัวหมอที่พอจะมีแผนสำรองอยู่บ้าง คาร์เตอร์ก็ใช้จังหวะนี้พุ่งเข้าไปหาฟาเดีย พร้อมกับหยิบไม้ตายสุดท้ายที่มีคือ Delusion จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา

“!!!!!”

ฟาเดียเห็น Delusion ระยะประชิดเธอตัวสั่นทันที คิระกับเตโชยกปืนขึ้นตามสัญชาตญาณ และแยกกันคนละมุมจำกัดพื้นที่ไม่ให้คาร์เตอร์เดินถอยเยอะจนเกินไป เพราะอย่างที่รู้ว่ารอบท่าเรือตอนนี้มีแต่น้ำ

“ปล่อยกูไป ไม่งั้นอีนี่...”

“ฉีดเลยสิวะ มันไม่ปล่อยมึงหรอก ยังไงมึงก็ไม่รอด!”

เฮย์โซสบโอกาสพูดไปอย่างเห็นแก่ตัวทันที พร้อมกันกับที่ฟาเดียหันขวับไปหาเขาหลังได้ยิน แววตาเธอสิ้นหวังกว่าตอนรับรู้ทุกสิ่งเลวๆที่เขาทำอีก ผิดกับเฮย์โซที่แววตาเขามันบอกชัดว่ายินดีมากที่คาร์เตอร์จะทำแบบนี้ เพราะนั่นหมายถึงถ้าเขาบังเอิญรอดไปได้ ฟาเดียที่เทคยาก็จะรีเซ็ตระบบประมวลผลตัวเอง เขาจะมีโอกาสทำความรู้จักเธอในแบบที่ไม่ต้องจดจำใครในวัยเด็กสักที!

ส่วนมาโคร...เขานิ่ง

“ดูมึงจะอยากใช้จังนะ ไอ้ยาเวรนี่”

เคร้ง...

ดาบคาตานะในมือมาโครถูกปล่อยลงพื้นด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกซึ่งมันอ่านยากจนไม่มีเดาใจเขาถูกจริงๆ

“มันไม่ใช่ความผิดกู ถ้ามึงจะโทษ ก็โทษไอ้เซนจิ นี่ไง ไอ้เฮย์โซก็พวกเดียวกัน โทษมันสิ กูแค่อยากได้เงินคืนเว้ย!”

คาร์เตอร์เริ่มรักตัวกลัวตาย มันโยนความผิดให้เฮย์โซและมองมาโคร เตโช คิระอย่างเลิ่กลั่ก ก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลังทีละก้าวไปในบริเวณที่มีเรือขนสินค้าจอดเทียบท่า

ปัง!

เตโชเห็นแบบนี้ก็ยิงสกัดอย่างรู้ทันทันที การยิงขู่ของเขาทำให้คาร์เตอร์ที่ล็อคคอฟาเดียไปด้วยลุกลี้ลุกลน ยิ่งคนของ Dark shadow เห็นผู้เป็นนายทั้งหลายกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตราย ก็กลายเป็นเมมเบอร์ทั้งหมดถืออาวุธกระจายกำลังยืนล้อมจนคาร์เตอร์หันซ้ายทีขวาทีอย่างวิตกว่าปืนนับสิบจะลั่นใส่มันเมื่อไหร่

เช่นเดียวกับฟาเดีย การเลิ่กลั่กของคาร์เตอร์ทำให้เข็มในมือมันเฉี่ยวคอเธอไปมาอย่างตื่นตระหนกและหวาดกลัวเพราะมันเป็นเข็มสุดท้ายที่จะเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตเธอได้ ทั้งที่อดีตผู้นำเคยสอนแล้วว่าการโดนจับเป็นตัวประกันต้องทำยังไง แต่เธอขี้ขลาดเกินกว่าจะสู้กับสิ่งที่กลัวเหลือเกินว่ามันจะกลับมาไหลเวียนในตัวเธออีก

“ฟา...ไว้ใจแม็ครึเปล่า”

มาโครเห็นท่าทางของเธอก็เรียกความสนใจด้วยการตั้งคำถาม ฟาเดียไม่ค่อยเข้าใจแต่พยักหน้าเล็กๆเพราะเธอไม่อยากขยับตัวมาก คาร์เตอร์เห็นเขาพูดก็ยิ่งจ่อมันใกล้คอเธอพร้อมแทง ระยะห่างของเข็มกับคอเธอไม่เกิน 2 เซนติเมตรด้วยซ้ำ

“รอไรเล่า! มึงก็แทงสิวะ!”

ปัง!

ปัง!

แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก คิระรำคาญเฮย์โซที่ปากมากเลยลั่นไกเฉี่ยวแขนมัน ขณะเดียวกันมาโครก็อาศัยจังหวะที่เฮย์โซเรียกความสนใจคาร์เตอร์ คว้าปืนตัวเองลั่นไกเฉี่ยวขาฟาเดียจนเธอตั้งตัวไม่ทัน ความชุลมุนเกิดขึ้นทันที ร่างเล็กของฟาเดียที่ถูกจับเป็นตัวประกันเสียหลัก ทิ้งตัวลงตามสัญชาตญาณที่ได้รับบาดเจ็บช่วงขา ก่อนมาโครจะถลาเข้าไปกระชากตัวเธอและใช้แขนข้างหนึ่งรับแรงกดของเข็มจากมือคาร์เตอร์ซึ่งเสียหลักล้มลงพร้อมตัวประกัน

ฟาเดียเห็นเข็มแทงที่แขนมาโครคาตา เธอตกใจจนตัวชา รีบเอื้อมมือจะคว้ามันออก แต่มาโครใช้มืออีกข้างของเขารั้งมือเธอไว้

“เอาออกสิแม็ค รีบ...รีบเอาออก...เร็วเข้า”

เพราะทั้งเสียงและแววตาของเธอมันกลับมาหวาดกลัวอีกแล้ว มาโครถึงไม่อยากให้เธอแตะต้องมัน เขาคว้าคอเธอซบหน้าลงบนบ่า แล้วถึงกระชากเข็มออกจากตัวแต่ก็ไม่ทัน ยาทั้งหมดในเข็มนั้นเข้าสู่ร่างกายมาโครไปแล้ว อีกด้านเมมเบอร์ของ Dark shadow ไม่รอช้าเข้าชาร์จตัวคาร์เตอร์ทันที ท่ามกลางเสียงก่นด่าของเฮย์โซที่พ่นคำดูถูกเหยียดหยามมันที่พลาดโอกาสดีๆ

“ไอ้คาร์เตอร์! ไอ้โง่เอ๊ย! มึงแม่งโง่ฉิบหาย!”

ผลัวะ!

“หุบปาก!”

เตโชเหลืออดที่เฮย์โซไม่สลดลงสักนิดเลยซัดหน้ามันเต็มแรงจนเลือดกลบปาก ก่อนท่าทางลุกลี้ลุกลนของฟาเดียที่เห็นมาโครเทค Delusion จะเรียกความสนใจของทุกคนกลับไปอีกครั้ง

“แม็ค! แม็คโอเคไหม โอเครึเปล่า”

เพราะอยู่ๆมาโครก็นิ่งไป มันไม่ใช่การหมดสติแต่เขาเหม่อลอย และฟาเดียรู้ดีที่สุดว่ามันกำลังเริ่มขึ้นแล้ว....

ฤทธิ์ของ Delusion!

“ไม่นะแม็ค ตอบเรา อย่านิ่งไปแบบนี้”

เธอเขย่ามาโครสุดแรงเพราะไม่รู้ในหัวเขาคิดอะไรตอนนี้ ครั้งแรกที่เธอโดน เธอหลอนไปหมดจนรับมือยาก แต่มันก็เดาทางง่ายกว่าว่าเรื่องอะไรที่เป็นจุดอ่อนให้เธอต้องเก็บมาคิด แต่สำหรับมาโครมันน่ากลัว มันน่ากลัวตรงที่...เธอไม่รู้อะไรจะหลอนเขา ไม่รู้เขาจะกลายไปเป็นแบบไหน

“ตอบเราสิแม็ค ตอบเรา ตั้งสตินะอย่าให้อะไรก็ตามมา...”

“ฟา...”

เพราะฟาเดียเริ่มฟูมฟาย น้ำตาเธอไหลออกมาไม่มีทีท่าจะหยุด มาโครที่ตั้งสติได้เห็นแบบนี้เลยรีบเช็ดมันออก

“เป็นไงบ้าง มีอะไรกวนใจไหม มีอะไรที่...”

“มี”

พรึ่บ!

ฟาเดียยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ตอบเธอห้วนๆ แล้วอยู่ๆมาโครก็ประคองเธอลุกขึ้น ก่อนจะหันไปหาคิระและดันตัวฟาเดียไปอยู่ในความคุ้มครองของเขาจนเธอไม่เข้าใจท่าทางนั้น

“ไปไหน”

ฟาเดียเห็นเขาเดินออกห่างก็จะตามแต่ถูกคิระรั้งไว้ทันควัน เช่นเดียวกับมาโครที่พอถอยจากเธอ เขาก็กลับไปเผชิญหน้ากับคาร์เตอร์ที่มันเองก็เดาท่าทางของเขาไม่ออก รู้แค่มันต่าง...ปฏิกิริยาของมาโครที่เทค Delusion มันไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่เสียอาการจนแสดงจุดอ่อนทางความรู้สึกอย่างพวกนั้น

"จนได้นะมึง... ก็ชอบหาของแบบนี้ให้ลูกเล่น ลูกถึงสันดานเสียจนกู่ไม่กลับเหมือนพ่อมัน"

มาโครพูดพลางยิ้มเยาะอย่างเลื่อนลอยและดูยากลำบาก คงเพราะฤทธิ์ยากำลังวิ่งพล่านไปทั่วตัวอย่างรวดเร็วจนอุณหภูมิในร่างกายแปรปรวนหนักมากๆ ก่อนเขาจะส่งสัญญาณให้เมมเบอร์ที่ล็อคตัวคาร์เตอร์ปล่อยมัน

“ตอนทำยาเหี้ยนี่ออกมา พวกมึงเคยคิดไหม สิ่งที่อยู่ในหัวคนคนนึง...จะสุขหรือทุกข์มันก็เป็นความทรงจำที่เขาหวงแหน และแม่งไม่ควรเอามาล้อเล่น เพราะความทรงจำเป็นสิ่งที่คนคนนั้นคาใจ”

มาโครตั้งคำถามไปถึงเฮย์โซด้วย เขาเดินอย่างเชื่องช้า ค่อยๆก้าวทีละก้าวราวกับกำลังคูลดาวน์ที่ร่างกายที่เจอมาหนักทุกด้าน

“Delusion…ฤทธิ์ของมันจะหลอนสิ่งที่อยู่ในหัวให้คลุ้มคลั่ง...นั่นคือสิ่งที่มึงกำลังคาดหวัง...ให้กูเป็นแบบนั้น”

เขาพูดอย่างใจเย็น แต่กลับทำให้บรรยากาศดูเยือกเย็นจนคาร์เตอร์นึกเสียวสันหลังที่ต้องยืนแน่นิ่งให้เขาเดินเข้าไปหาช้าๆโดยไม่มีสิทธิ์ขยับไปไหน ก่อนอยู่ๆมาโครจะก้มลงแล้วตั้งคำถามสุดท้าย

"แล้วมึงรู้มั้ย เรื่องเดียวในหัวที่กูไม่เคยยอมคืออะไร..."

สิ้นสุดคำถามนี้คาร์เตอร์ถอยหนีตามสัญชาตญาณทันที เพราะการทิ้งตัวนั่งของมาโคร เขาค่อยๆหยิบดาบคาตานะคู่ใจขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นเผชิญหน้าด้วยแววตาวาวโรจน์อย่างพร้อมพิพากษา

"ไม่ว่าใครที่ทำสภาแปดเปื้อน...มันต้องตาย!"

ฟึ่บ!

"อ๊ากกก"

"กูเป็นคนส่งลูกมึงไปล่อตีน Nightshade เอง! แล้วก็กูอีกนั่นแหละ ที่เป่าสมองลูกมึงตอนมันคลานจากหลุมศพขึ้นมา"

"มึง!"

คาร์เตอร์ตัวงอบีบแขนตัวเองอย่างทรมาน เพราะจุดแรกที่มาโครเลือกฟันคือมืออีกข้างของมันที่เคยปกติ แต่ตอนนี้กลายเป็นแผลเหวอะหวะรอยบาดลึกถึงกระดูกจนฟาเดียต้องถอยไปกอดแขนคิระ

"เฟรย์สั่งระเบิดคลังมึง แต่เมมเบอร์ที่ทำรับคำสั่งจากกู!"

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

"อ๊ากกกกก"

ไม่เว้นช่วงให้มันโอดโอยนานกว่านี้ ขาสองข้างของคาร์เตอร์ก็ถูกฟันจนยืนไม่อยู่ ต้องคุกเข่านั่งคุดคู้กับพื้น ก่อนจะโดนปลายดาบของมาโครเชิดหน้ามันขึ้นมาเหมือนที่มันเคยใช้ปากกระบอกปืนทำกับฟาเดียไม่มีผิด และ

“เลล่า…เป็น...เพื่อนกู!!!”

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

"อ๊ากกกกกกก อ๊ากกก ปล่อย... ปล่อย...กู!!"

เสียงร้องโหยหวนเหมือนจะขาดใจของคาร์เตอร์ กับสภาพชวนขนลุกทำฟาเดียยกมือข้างนึงที่เหลือจากการเกาะแขนคิระขึ้นมาปิดหูจนตัวสั่นระริก ส่วนหูอีกข้างเธอแนบมันกับแขนคิระ ที่พอเขาเห็นแบบนั้นก็เบี่ยงตัวเอามือไปทาบทับมือเธอกันเสียงร้องให้อีกชั้น

"กับ Dark Shadow! กฎใดก็ตามที่เลือกใช้กับตัวเอง กฎนั้นก็ต้องยอมรับว่าคนอื่นจะใช้ด้วย เช่น มึงจะเหี้ยใส่คนอื่นแค่ไหนก็ได้ ส่วนคนอื่นก็จะเหี้ยกลับแบบคูณกี่ล้านเท่าเข้าไปก็ไม่เป็นไร"

ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ! ฟึ่บ!

คมดาบและคำพูดที่พรั่งพรูไปด้วยความแค้นถูกระบายลงบนร่างคาร์เตอร์ไม่ยั้งจนชายร่างใหญ่หมดสภาพ ทิ้งตัวลงนอนกับพื้น หายใจรวยรินแต่ก็ไม่วายถูกมาโครคว้าคอเขาขึ้นมาให้มองหน้าเตโช คิระ และฟาเดียอีกครั้ง

"ดูหน้าสามคนนั้นแล้วสำนึกเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องภายใน มึงกับไอ้ลูกเหี้ยตายตั้งแต่วันแรกที่แทรกแซง Dark Shadow แล้ว!"

พลั่ก!

"อ๊ากกก ไอ้มะ...โคร!!"

ฟึ่บ!

นาทีนี้คาร์เตอร์ตาค้างเพราะนอกจากจะตั้งใจเหยียบมือเขาที่ห้อยหมดสภาพจนกระดูกแตกคาเท้ามาโคร ดาบคาตานะในมือเขายังถูกเฉือนลงบนหน้าคาร์เตอร์ สร้างรอยบากที่น่าเกลียดลงไปอย่างโกรธจัด

ตุ้บ!!

"คลานไปขอโทษเมียกู"

"มึง..."

"กูบอกให้คลาน!"

มาโครสะบัดร่างคาร์เตอร์ลงพื้นและใช้เท้าถีบ ก่อนจะเดินนำมันมาหาฟาเดียที่กอดแขนคิระแน่นมากและไม่ยอมหันหน้าไปมองเลยด้วยซ้ำ

“ขอโทษ!”

"ขะ..ขอโทษครับ ขอโทษๆ"

คาร์เตอร์ยอมทำตามอย่างง่ายดาย ไร้พิษสงใดๆ

"พูด! ว่าลูกมึงมันเหี้ย"

"ละ..ลูกผม.."

"ดังๆ!"

"ลูกผมเหี้ยเอง ขอโทษครับ...ลูกผม...เหี้ยเอง"

นาทีนี้คาร์เตอร์เจียมตัวอย่างถึงที่สุด มันถึงกับยอมยกมือไหว้ฟาเดียเอง และพยายามสบตาเธออย่างตั้งใจร้องขอชีวิต แต่เหมือนมันจะล้ำเส้นไป เพราะคาร์เตอร์ใช้พยายามใช้มือสองข้างที่เสียรูปเพราะกระดูกแตกไม่มีชิ้นดีเอื้อมไปหาฟาเดียจนมาโครถีบคว่ำ กระเด็นถอยไปกองกับพื้นอีกที

"ไม่ตั้งใจเลยว่ะ มือเป็นเหี้ยไรไหว้สวยๆหน่อยดิ๊!"

ตึง!

"ฆะ...ฆ่ากู ฆ่ากูเถอะ ฆ่ากูเถอะ!"

เพราะยิ่งขยับยิ่งเจ็บ มันเกินกว่าทรมานไปแล้ว อวัยวะในร่างกายคาร์เตอร์เหลือแต่ลำตัวเท่านั้นที่ยังพอจะอยู่ดี

"ฆ่าหรอวะ มันสะใจกว่าทรมานให้มึงร้องอย่างหมาตรงไหน"

มาโครระบายความแค้นไม่หยุด เขาจิกหัวคาร์เตอร์แบบที่มันเคยจิกหัวฟาเดียกับเฟรย่าไม่มีผิด แล้วลากมันไปที่ท่าเรือด้วยแรงมหาศาลจนคาร์เตอร์ตัวปลิว ก่อนจะยิ้มเยาะแบบเดียวกับที่มันชอบยิ้ม

"เออว่ะ มึงชอบเล่นพิเรนทร์ใช่มะ มึงไม่สนด้วยว่าใครอยากเล่นกับมึงไหม"

"ไม่ๆ อย่าโยนกูลงไป"

คาร์เตอร์ได้ยินแบบนี้ก็หน้าตาตื่น ยกมือที่ห้อยโตงเตงคู่นั้นขึ้นไหว้มาโครและโบกไม้โบกมือห้ามแกมขอร้องเขาอย่างกลัวตาย

"ไม่ทันไรก็วอร์มแขนรอแล้วหรอวะ ได้ดิ"

คาร์เตอร์หน้าซีดทันทีที่เห็นยิ้มอำมหิตของมาโครตอนนี้ ยิ่งเขาตวาดใส่อีก

"มึงเลือก! เลือกมุมที่มึงชอบ เหมือนกับที่ให้กูเลือก ว่าเมียกูอยู่ตู้ไหน!"

"ไม่ ไม่..."

"กูบอกให้เลือก!"

ตู้ม!

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่มาโครก็ผลักมันลงน้ำทันทีอย่างไม่รอคำตอบด้วยซ้ำ คาร์เตอร์พยายามตะเกียกตะกายลอยตัวเต็มที่ แต่ร่างกายมันไม่เอื้ออำนวย ไร้เรี่ยวแรง และบาดเจ็บอย่างแสนสาหัส แค่เสียงจะร้องก็ยังแหบพร่าจนเกือบไม่ได้ยิน

"ช่วยด้วย ชะ..ช่วยด้วย ช่ว... แค่กๆๆ"

“อ๋อ มึงชอบมุมนั้นหรอวะ”

มาโครมองน้ำทะเลที่เป็นสีแดงฉานของเลือด มองความพลิ้วไหวของน้ำจากการหนีตายแล้วพยักหน้าให้

“ได้”

ก่อนเขาจะยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เมมเบอร์ของ Dark shadow มายืนเรียงกัน และ...

ปังๆๆๆๆๆๆๆ

กระสุนนับร้อยนัดถูกยิงกราดลงในน้ำ ปิดตำนานเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่ในพริบตาเดียวเท่านั้น

"นี่สำหรับเมียกู!

ต่อไป...ก็มึงสินะ"