All Chapters of DarkZ [II] TRILOGY: Chapter 1 - Chapter 10

“ตั้งใจเรียนนะเดีย!”หลังกินกาแฟกันเสร็จ ฉันจ้องมองคนที่ไม่รู้ว่าตั้งใจโบกไม้โบกมือให้จริงๆ หรือแค่ทำมันเพราะเวทนาฉันอย่างที่ทำเป็นประจำตั้งแต่วันที่เธอแยกไปใช่...แยกเชื่อว่าในทุกความสัมพันธ์พี่น้องต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่สำหรับเราแล้ว ถ้าให้ย้อนเวลากลับไป มันเลวร้ายยิ่งกว่านั้น และมันก็ยาก...เกินกว่าที่ฉันจะให้อภัยด้วย'...พี่เฟรย์ เดียกลัว'นั่นเสียงฉันเองแหละ เสียงสั่นๆตอนอายุไม่ถึงสิบขวบด้วยซ้ำ และพอสมองสั่งการให้หูได้ยินเสียงที่จำได้ไม่ลืมของตัวเอง ภาพเดิมๆก็ไหลย้อนกลับมา ทั้งที่ฉันพยายามจะลืมมัน'เฟรย่ากับฟาเดีย ชื่อน่ารักทั้งคู่เลย คนนี้เป็นพี่ คนนี้เป็นน้องใช่มั้ยคะ?'ใครบางคนในมูลนิธิเด็กกำพร้าพูดมา ขณะที่ฉันในตอนนั้นยืนหลบอยู่หลังพี่เฟรย์เนื้อตัวสั่น ไม่รู้ว่าฉันจะเรียกมันว่าความใจร้ายของโชคชะตาได้มั้ย ที่เราต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าในชั่วข้ามคืนแบบนั้นพรึ่บ!'อย่ามาจับน้องหนู!”พี่เฟรย์ในตอนนั้นยกแขนขึ้นมาบังตัวฉันและตะโกนออกไปดังลั่น จะว่าไปแล้วเธอดูพึ่งพาได้ใช่มั้ยล่ะ นั่นสินะ... สมัยที่ยังอ่อนต่อโลกและไร้เดียงสามากๆ ฉันเองก็คิดแบบนั้นแต่ทิ้งระยะไปไม่นาน จำไม่ได้ว่า

18.00 PM“มาไม่ได้แล้วงั้นเหรอ?”ฉันตอบกลับเฮียเชนที่อยู่ปลายสาย แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเฮียแม็คที่นั่งฟังผ่าน Speaker Phone[ใช่ แต่ไม่ต้องรีบกลับกันหรอก ไปถึงแล้วก็เที่ยวเหอะ ฝากเดียด้วยไอ้แม็ค]“แต่...”[แม็ค]ฉันกำลังจะตอบกลับเฮียเชน พี่เฟรย์พูดสวนขึ้นมา เฮียแม็คที่ตอนนี้ทำหน้าเซ็งก็ตอบไปนิ่งๆ“อืม”[โทษทีนะ จะชดเชยให้หลังจากกลับมา พอดีว่างานกลุ่มมีปัญหะ...]“ทุกทีเลยสินะ”เสียงเรียบนั่นทำไมทำฉันน้อยใจแปลกๆนะ การต้องอยู่กับฉันที่นี่...มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไงนะ[เฮ้ยอย่ามางอนน่า คราวหน้าจะบินไปหาสามวันเลย โอเคมะ?]“ไม่เคลียร์ให้เสร็จตั้งแต่ก่อนจัดทริปวะ”ฉันนั่งฟังเฮียแม็คคุยกับพี่เฟรย์แบบไม่ได้พูดอะไรแทรกไป คิดว่าทางนั้นก็กำลังเปิด Speaker Phone กันอยู่เหมือนกัน แล้วเฮียเชนก็พูดมา[เดีย]“อืม”[เฮียไม่ได้ตั้งใจนะ ขอโทษจริงจริ...]ตริ๊ด!เฮียเชนยังพูดไม่ทันจบ เฮียแม็คก็เอื้อมมือมากดตัดสาย ก่อนจะนั่งนิ่งเงียบเหมือนอึดอัดจะตายที่กลายเป็นว่าต้องมาอยู่กับฉันสองคนแบบนี้“งั้นเรากลับกันเลยก็ได้นะ เดี๋ยวเดียไปเก็บกระเป๋า...”“ไม่ต้อง” ฉันกำลังจะลุกขึ้น เฮียแม็คก็พูดขัดขึ้นมา“แล้วเฮียโอเคเหร

วันต่อมา...“ทำไมกลับกันเร็ว อย่าบอกนะว่า...”“ไม่มีไรทำ”เฮียแม็คตอบกลับพี่เฟรย์ที่ดูตกใจ พอเราทุกคนมารวมกันที่คอนโดเฮียเชน แทนที่จะเป็น Dark Shadow Castle ประเทศไทย ปราสาทขนาดย่อมที่รวบรวมความสะดวกสบายต่างๆเอาไว้ ซึ่งฝั่งหนึ่งของปราสาทนั้นเป็นที่อยู่ของรักษาการผู้มีอภิสิทธิ์เหนือใคร“แล้วไม่ได้ดำน้ำ?”พี่เฟรย์ยังคงถามเซ้าซี้ ส่วนฉันแค่มองเธอนิ่งๆ เพราะเฮียแม็คทำหน้าที่ตอบไปเรียบร้อยแล้ว“ยังกล้าถามอีก”“อะไร นี่งอนเหรอเนี่ย มาๆหันมาจะง้อ โอ๋ๆ”“ไม่ใช่เด็กแล้วมั้ย”ฉันมองทั้งสองคนคุยกันกระหนุงกระหนิงแล้วได้แต่ข่มใจหันมองผ่านไป เฮียเชนก็เดินยกน้ำยกขนมเข้ามาแซวสองคนนั้นขำๆ“ไม่ใช่เด็กแต่รักตั้งแต่เด็กไม่ใช่เหรอวะ?”“.......”คำพูดธรรมดาแต่เจ็บเหมือนมีดคมๆสิบเล่มพุ่งแทงใจฉันพร้อมกัน เฮียแม็คพอได้ฟังเขาก็ผลักหัวพี่เฟรย์เหมือนหมันไส้เต็มที พี่เฟรย์ก็ทำหน้าล้อเลียน ชูนิ้วก้อยมายื่นตรงหน้า เหมือนตอนที่ฉันเคยขอให้เขาสัญญาไม่มีผิด“นะ...ดีกัน มาเร็วเจ้าหนู”เฮียแม็คเห็นแค่นั้นเขาก็หลุดขำทันที ก่อนจะใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ ทำมือเป็นคืบเล็กๆล้อเลียน“หึ...ชูเก่งตั้งแต่นิ้วก้อยยังสั้นแค่นี้”พูดจบ

หลายชั่วโมงต่อมา...MAKAWYN P. / AKIRA P.UNLOCK ROOM # 7ฉันยืนมองตารางการใช้ห้องซ้อมของเฮียแม็คและคิระตอนนี้อย่างชั่งใจ เรื่องบนเครื่องที่มีปากเสียงกับเฮียแม็คนิดหน่อย ฉันไม่ได้ติดใจอะไรหรอก กลับกัน...ฉันกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เฮียแม็คเตือนสติ มันดูมีค่าขึ้นมาแล้วล่ะ เพราะเมื่อเลือกจะทำผิดกฎหมาย ท่านเซนจิและเฮย์โซ รวมถึงคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ก็ถือว่าละเมิดกฎของ Dark Shadow เต็มๆเลยไงฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องซ้อมและลังเลที่จะเปิดเข้าไป จะว่าไป...คิระเองก็อยู่ในนี้ นี่ฉันควรบอกพวกเขาดีมั้ย? กับคิระ...ถึงแม้ตัวจะอยู่ที่นี่ แต่โดยภาคบังคับแล้ว หมอนี่อยู่สังกัดผู้นำและย้ายออกไม่ได้ ก็ถือว่าไม่มีความเกี่ยวข้องร้อยเปอร์เซ็นต์กับสังกัดสภากฎ หรือจะให้พูดกันง่ายๆ คิระเลือกสังกัดเองไม่ได้ ในขณะที่ทุกคนใน Dark Shadow จำเป็นต้องซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อประทับตราเป็นเมมเบอร์อย่างสมบูรณ์แบบในสังกัดที่ตัวเองอยากอยู่ไงและข้อดีของการบอกไป คือถ้าคิระรู้ตัวว่ากำลังจะเจอกับอะไร สังกัดผู้นำก็มีกำลังคนพร้อมช่วยเหลือมากมาย แต่ถ้าบอกเฮียแม็คให้รับรู้ด้วยก็เท่ากับดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง แล้วถ้าเหตุการณ์มัน

วันต่อมา...'ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้สภาแปดเปื้อน... มันต้องตาย!'ฟุ้บ!“ได้ข่าวว่าเย็นวานไม่กลับมากินข้าวบ้าน”เสียงเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารที่ไม่ได้รับเชิญทำให้ฉันที่นั่งกินโจ๊กมื้อเช้าและกำลังฉุกคิดถึงคำพูดเฮียแม็คอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง“ช่วยไปให้พ้นสักสองชั่วโมงจะได้มั้ย”“มันจำได้แล้วรึไง?”“จิ๊”คำพูดน่ารำคาญของเฮย์โซทำฉันออกอาการเซ็งใส่ทันที แล้วหมอนั่นพอเห็นท่าทางของฉันตอนนี้ก็หลุดขำออกมาแบบสะใจได้อีก“ฮ่ะๆ โง่จริงๆ มันจำไม่ได้ง่ายๆหรอกน่า ก็มัวแต่หลงรักษากะ...”“มีธุระอะไร?”“ไม่มี”เพราะปกติหมอนี่กับฉัน เราไม่ค่อยร่วมโต๊ะกันอยู่แล้วฉันถึงถามไป และคำตอบก็สวนกลับมาทันควัน แถมเฮย์โซยังลอยหน้าลอยตายกแก้วกาแฟที่เมดเอามาวางให้ขึ้นจิบชิลๆ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าการเห็นหน้าหมอนี่แต่เช้ามันน่าหงุดหงิดซะจริง“ไม่มีก็ไปไกลๆ”“ไม่ ตรงนี้อากาศดี”เฮ่อ...ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกไปแล้วพยายามทำใจให้ชินไปซะ ที่จริงเราก็เถียงกันแบบนี้ทุกครั้งที่เจออยู่แล้ว วันไหนหมอนี่ไม่กวนประสาทสิแปลก“ไม่เอาเวลายุ่งเรื่องคนอื่นไปฝึกให้เก่งกว่านี้”“แล้วเธอล่ะ เมื่อไหร่จะเก่งเท่าพี่สาวสุดที่รักสักที”“ใครสั่งสอนให