CHAPTER ONE

Reign's POV

Napakuyom ang mga kamao ko sa inis habang kinakaladkad ako ni Mama—si Leona Del Pilar—palabas ng mall kung saan ako nagtatrabaho bilang manager. Lilipat na raw kami sa mansyon ng bago niyang asawa.

“Pumayag na nga akong mag-asawa ka ulit, tapos pati ako gusto mong lumipat sa bahay ng asawa mo?! Ma, naman! Ayoko na! Pagod na pagod na ko sa ganitong buhay!” garalgal kong sigaw habang isinisilid ni Mama ang gamit ko sa maletang hawak niya.

“Tigilan mo nga ako sa mga kaartehan mo, Reign Nicole, at baka ika’y masampal ko! Baka nakakalimutan mo, ginagawa ko ’to para sa ’yo! Para mabigyan ka ng maayos at marangyang buhay! Kaya pwede ba, tumigil ka na sa kadramahan mo!” galit na ring sagot ni Mama.

“Para sa akin nga ba, Ma? O para sa sarili mo?!” Kusang bumaling ang mukha ko nang sampalin ako ni Mama. “Walang hiya ka! Kung para sa akin lang ’to, eh di sana, mag-isa na lang akong umalis.”

“Kung nandito lang si Papa—”

“Gumising ka nga! Tatlong taon nang wala ang Papa mo, at ako na lang ang nandito para sa ’yo! Kaya susunod ka sa lahat ng gusto ko, whether you like it or not!”

“Pero, Ma—”

“Wala nang pero, pero. Bilisan mo nang mag-impake at kanina pa naghihintay si David sa labas. Nakakahiya!”

Lumuluhang pinasan ko ang maleta at naglakad palabas ng apartment. Naghihintay sa amin si Tito David—David Lucero, ang stepfather ko.

“Good afternoon po!” bati ko sabay mano sa kanya.

“Good afternoon, hija! Ito na ba ang mga gamit mo?” nakangiting tanong niya.

Tumango lang ako at pumasok sa itim, makintab, at mahaba niyang sasakyan.

Pinasok ko agad sa tainga ang earbuds ko. Balak ko sanang mag-soundtrip at matulog habang nasa biyahe, pero natigilan ako nang marinig kong magsalita si Mama.

“Ang anak mo? Kumusta, nasa mansyon ba siya?” tanong ni Mama sabay hawak sa braso ni Tito David.

“Okay naman siya, abala sa pagpapatakbo ng kumpanya. Bilib nga ako sa batang ’yon—ang galing mag-manage ng tao at pulido magtrabaho. Talagang pinanindigan na niya ang pagiging heir niya,” kwento niya na parang proud na proud sa anak niya.

“Mukhang nagmana sa ’yo ang anak mo. At sa palagay ko, magiging tanyag na businessman din siya tulad mo,” puri ni Mama.

“Pero… sa tingin mo ba, magkakasundo ang mga anak natin?” may pag-aalalang tanong niya.

Akala ko mas matanda ako sa stepbrother ko. Kapag kasi nagkukwento si Tito David, “bata” at “anak” lang ang madalas niyang banggitin.

“Papayag kaya siyang maging kuya ko?” bulong ko sa sarili.

Huminto si Tito sa harap ng mataas at itim na gate. “Nandito na tayo!”

Bumaba na ako, dala ang mga gamit ko. Lumapit si Tito at kinuha ang maleta sa kamay ko. Sabay kaming naglakad papasok ng mansyon.

“Sabi ng mama mo, naghahanap ka daw ng bagong trabaho?” seryosong tanong niya.

“Ah—opo, Tito,” pagsisinungaling ko para pagtakpan si Mama.

Bahagya siyang ngumiti.

“Hija, kasal na kami ng mama mo. Pwede mo na akong tawaging Papa o Daddy. Alam kong hindi ko mapapalitan si Papa mo, pero sana, ituring mo rin ako kahit pangalawang ama mo.”

Tumango ako at tipid na ngumiti. “Thanks, Dad!” naiilang kong sagot.

Biglang umaliwalas ang mukha niya, halatang natuwa.

“Pwede ba kitang yakapin, anak?”

Hindi na ako sumagot. Tumingin lang ako kay Mama na nakangiti sa amin; tumango siya na para bang sinasabing pumayag ako.

Saglit ko siyang niyakap. Pero sa totoo lang, nahihiya pa rin ako sa kanya, kahit na madalas naman siyang dumadalaw sa apartment na inuupahan namin noon.

Alam kong sinusubukan rin niyang magpaka-ama sa akin, pero ang hirap masanay na may tatay ka ngayon… tapos bukas o sa mga susunod na buwan o taon, wala na naman—iba na ulit.

Ang hirap ng ganitong buhay: walang permanente, laging nag-uumpisa, laging nag-a-adjust.

Lumapit sa amin ang mayordoma ng mansyon, at sinenyasan ako ni Tito David na sumama sa kanya.

“Welcome sa Lucero Mansion, Miss Reign. Ako nga pala si Sabel, ang namamahala dito sa mansyon,” masiglang sambit nito.

Nagmano ako sa kanya.

“Kaawaan ka ng Diyos! Napakabait na bata,” nakangiti niyang sabi.

Habang naglalakad kami papasok ng silid ko, itinuro niya ang katabing silid.

“Iyan naman ang silid ni señorito. Bawal pumasok diyan,” babala ni Manang Sabel. “Mabait naman ’yon, ayaw lang na may nakikialam sa mga gamit niya.”

Tumango ako. “Thank you po, Manang Sabel.”

Paglabas niya ng silid, inilapat ko ang katawan ko sa malaki at maluwang na kama. Malambot ang kama, napayakap ako sa unan dahil malamig sa loob ng silid. Tumayo ako para hinaan ang aircon.

Tumingin ako sa paligid.

Yung kwarto ko ngayon, parang isang buong apartment na inuupahan namin noon.

Gabi na nang magising ako; kumakalam ang sikmura ko sa gutom.

Nakatulog pala ako pagkatapos ayusin ang gamit ko.

Binuksan ko ang cellphone. Mabilis kong binasa ang message ni Mama:

Nakaalis na kami, Anak. Magpakabait ka diyan at pakisamahan mo nang mabuti ang kuya Brian mo.

“Brian? Iyon pala ang pangalan ng stepbrother ko,” bulong ko.

Suot ang puting oversized T-shirt at maiksing shorts, dahan-dahan akong bumaba ng hagdan papuntang kusina.

Hindi ko alam kung bakit nahihiya ako o natatakot na baka may makakita sa akin. Hindi rin naman ako sanay na pinaglilingkuran ng mga katulong kaya hindi ko na sila ginising.

Gamit ang ilaw ng cellphone, dahan-dahan kong binubuklat ang mga kaldero para hindi makagawa ng ingay. Hindi ko rin naman alam kung nasaan ang switch ng ilaw.

Napakagat ako sa sariling labi nang may masipa akong matigas na bagay.

Dahan-dahan akong yumuko para kapain iyon.

“Ahhhhhhhhh!” sigaw ko nang may malamig na kamay na humawak sa kamay ko.

“Who are you?” paos at tila lasing ang boses niya.

“Bitiwan mo nga ako, ano ba!” takot na takot kong sigaw.

“Noisy…” iritang bulong niya.

Bigla niyang hinatak ang T-shirt ko, dahilan para masubsob ako sa harap niya.

Amoy na amoy ko ang hininga niyang amoy alak. Akmang tatayo na ako ngunit muli niyang hinatak ang damit ko—papalapit nang papalapit ang mukha niya sa akin.

Napapikit ako nang bigla niya akong hinalikan sa labi—isang halik na ngayon ko lang naranasan.

“Bastos!” singhal ko, sabay sampal sa kanya nang matauhan ako.

Sakto namang bumukas ang ilaw.

“Manang Sabel, sino ’yan?!” nanginginig akong lumapit sa ginang na pupungas-pungas pa.

Hindi kumibo ang matanda; sinisipat lang niya ang nakayukong lalaki habang nakasalampak sa sahig sa gilid ng mahabang lamesa.

“Señorito!” gulat niyang sigaw.

Nagmamadaling lumapit si Manang Sabel at itinayo siya.

Akmang lalapit na rin ako para tumulong nang magtagpo ang mga mata namin ng tinawag niyang señorito.

“Michael?!” halos malaglag ang panga ko sa gulat.

Nalilitong tumingin sa akin si Manang Sabel.

“Oo, siya nga si Señorito Michael Brian Lucero,” sambit niya habang iiling-iling.

Nag-angat si Michael ng tingin; tumatagos ang lungkot sa mga mata niya.

Ngumiti siya nang mapait, na para bang hindi naman nagulat sa presensya ko.

“Damn it…” napapikit na mura niya, sabay suka.

“Miss Reign, tulungan mo naman ako. Hirap kasi akong umakyat ng hagdan—tulog na kasi ang ibang kasambahay.”

“Sige po. Ako na po ang bahala. Magpahinga na po kayo!”

Nahihiya siyang tumingin sa akin, sabay hilot sa tuhod niya.

Kinuha ko ang braso ni Michael at pinaakbay siya sa akin.

Hindi ko alam kung bakit sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang magkadikit ang mga katawan namin.

Sa dami naman ng pwedeng maging stepbrother, bakit siya pa?

Lumapit ako sa kwarto niya.

Naka-lock, kaya wala akong ibang choice kundi dalhin siya sa kwarto ko at doon siya ihiga.

“Bakit kaya siya naglasing?” bulong ko sa sarili habang inaalis ang sapatos niya.

Napapikit ako at huminga nang malalim.

“Ano ba ’tong pinasok ni Mama? Hindi ba niya alam na ang lalaking ’to ang dahilan kung bakit ako nasaktan noon? Ano bang gagawin ko? Umalis na lang kaya ako habang nasa ibang bansa sila? Tama… mas mabuti nang lumayo bago pa ako masaktan ulit.”