PROLOGUE

Reign’s POV

Nanginginig ang mga kamay ko habang magkakaharap kami sa hapagkainan—ako, si Mama, si Tito David, at si Michael. Walang nagsasalita. Walang gumagalaw. At bago pa may magsalita sa amin, tumayo na ako para umiwas, pero hinawakan ni Tito David ang braso ko.

“Reign, hija. Maupo ka, para sa ’yo talaga ang announcement na ’to.”

Kinakabahan akong napalunok. “P-para sa akin po? Ano po ’yon, Daddy?”

Huminga siya nang malalim, parang naghahanda sa kung ano man ang sasabihin niya sa amin.

“I want to adopt you, Reign. Gusto kong maging tunay kitang anak. Gusto kong maging Lucero ka.”

Tila gumuho ang mundo ko sa narinig. Napaupo ako sa tabi ni Mama—nakatulala, naguguluhan, kinakain ng kaba ang buong sistema ko. Gusto ko sanang maging masaya pero taliwas ang nararamdaman ko ngayon. Hindi puwede. Hindi dapat.

Tumingin ako kay Mama. Tumango siya, parang utos na dapat kong tanggapin ang alok. Sa kabilang dulo naman ng mesa, halos mabali na ni Michael ang hawak niyang kutsara.

“Hija? Hindi ka ba masaya?” tanong ni Tito. “Ayaw mo bang maging Lucero?”

Bago pa ako makapagsalita—

“Sorry, Dad. Sorry, Tita Leona,” putol ni Michael, mariin ang tono, “but I disagree. Hindi ako papayag sa adoption na ’to.”

Lumingon siya sa akin. Napakabilis ng tibok ng puso ko.

Michael, please… Huwag ngayon. Huwag mong sasabihin… Hindi pa ako handa.

Alam kong nababasa niya ang takot sa mga mata ko. Pero sa itsura niya ngayon, alam kong hindi ko na siya mapipigilan.

Tinapik ni Tito David ang balikat ko, na para bang pinagagaan ang loob ko dahil sa inasta ng anak niya.

“Anak naman, ikaw pa rin naman ang tagapagmana ko, kung ’yon ang iniisip mo kung bakit ka tumututol,” kalmadong sagot ni Tito David.

“Hindi n’yo ako naiintindihan, Dad. Wala akong pakialam sa pamana n’yo. Kaya kong kumita ng pera sa sarili kong paraan,” matigas na sambit ni Michael.

Umirap si Mama nang hindi halata ng iba. Hinagod niya ang likod ko. Akala niya umiiyak ako dahil hanggang ngayon ayaw pa rin akong maging kapatid ni Michael.

Pero hindi nila alam…

Hindi naging “kapatid” ang tingin namin sa isa’t isa.

Kailanman.

“Fine,” tugon ni Tito David. “Bigyan mo ’ko ng tatlong dahilan kung bakit hindi dapat i-adopt si Reign.”

Tumayo si Michael. Kuyom ang mga kamay, tila wala nang pakialam sa kahihinatnan ng kanyang sasabihin.

“Una,” aniya, “we need to respect her biological father. She loves him. At pangalan lang niya ang natitirang koneksyon ni Reign sa kanya.”

Tahimik ang lahat.

“Pangalawa,” dagdag niya, “mag-aasawa rin si Reign someday. Mag-iiba rin ang apelyido niya. So this adoption? Pointless.”

Hindi gumagalaw si Tito. Pati si Mama.

At ang pangatlo—

Tumingin si Michael diretso sa akin.

Dahan-dahang lumapit.

At walang pakialam sa mga mata ng magulang namin… hinawakan niya ang kamay ko.

At hinila ako patayo.

“Lastly…” bumaba ang boses niya, mabigat, halos pabulong pero malinaw… “hindi mo pwedeng gawing Lucero ang babaeng mahal ko.”

Nalaglag ang kutsara ni Mama.

Napaupo si Tito David nang halos mabitawan ang baso.

Pero ako?

Parang hindi ako makahinga.

Dahil hindi pa tapos si Michael.

Mas humigpit ang hawak niya sa kamay ko. Tumingin ako sa kanya na parang nagbabanta, pero walang bakas ng takot sa mukha ni Michael—na para bang handa na siyang ipaglaban kung ano’ng namamagitan sa aming dalawa.

“Tell them, Reign,” bulong niya sa akin, pero dinig nila. “Sabihin mo. Sabihin mo na… ako ang dahilan kung bakit hindi ka puwedeng i-adopt.”

Napapikit ako. Hindi dahil sa takot.

Kundi dahil— tama siya.

Siya ang dahilan.

Siya ang lalaking gusto kong makasama habang buhay, ang lalaking nagpatikim sa akin ng tunay na pagmamahal, kahit bawal.

Ngunit sino nga ba ang makakapagsabi kung ano ang tama at mali?

Ang moral standards nga ba ng mundo?

O ang sariling puso?

“He’s the sin I can’t stop craving.”