รักเมียพ่อ [4]

ปฏิคมทำงานมาได้เกือบสองเดือน ตอนนี้เขาเริ่มพอจะมีเงินเก็บมาบ้างแล้ว เงินเดือนก็ใกล้จะออก นึกอยากจะไปเที่ยวกับเพื่อนที่ทำงาน เขามีเพื่อนใหม่สองสามคน ซึ่งเป็นคนขับรถส่งของเหมือนกับเขา

และก็เริ่มมีหญิงสาวมาติดพันเขาบ้างแล้ว แต่ปฏิคมไม่กล้าจะขอคบกับพวกเธอเป็นแฟน กลัวว่าจะไม่มีเงินเก็บพอสำหรับย้ายตัวเองแยกออกมาจากบ้านพ่อ

ศิณี เป็นสาวออฟฟิศทำบัญชี ในบริษัทเดียวกับปฏิคม เธอเป็นคนสวย หน้าตาดี รูปร่างดี แต่แปลกที่ไม่มีแฟน มันทำให้ปฏิคมยังไม่อยากรับเธอเป็นแฟนเร็วนัก จึงขอคบกับเธอเป็นเพื่อนมาได้ระยะหนึ่งแล้ว

ตั้งแต่ศิณีรู้ว่าเขาเพิ่งออกจากเกณฑ์ทหาร โสดและสด มันกลับเร้าอารมณ์เธออยากได้เขาทำผัว ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็อยากได้เงินเดือนของเขามาเป็นของตน พร้อมกับจะขอเข้าไปอยู่บ้านของปฏิคมด้วย

แต่มันไม่ได้ง่ายเหมือนตอนคิด ศิณีจึงทำได้เพียงแค่ พยายามตีสนิทปฏิคมตลอดเวลาที่เจอหน้า

“วันนี้เลิกงานกันแล้ว เราไปทานข้าวด้วยกันมั๊ย? แล้วไปต่อหาอะไรดื่มกัน” ศิณีอยากจะเผด็จศึกเขาจึงกล่าวชวนยิ้มแย้มด้วยไมตรี แต่สำหรับปฏิคมภายในใจเขากลับคิดถึงเมเปิ้ลทุกวัน เขาจึงตอบปฏิเสธศิณีอย่างสุภาพ

“ไม่ครับ ขอบคุณมาก ผมต้องรีบกลับบ้านนะครับ” ปฏิคมเป็นห่วงเมเปิ้ลซึ่งอยู่บ้านคนเดียว เธอคงไม่ได้ออกไปไหน ในขณะที่เขากับพ่อต้องออกมาทำงานทุกวัน เขาเกิดได้ไอเดียอยากพาเมเปิ้ลมาเที่ยวข้างนอกบ้าน เธออยู่บ้านนานๆ อาจจะเบื่อก็ได้

“ที่บ้านมีอะไรรึคะ? เห็นเลิกงานรีบกลับบ้านทุกวัน?”

“น้องสาวครับ อยู่บ้านคนเดียวผมก็เป็นห่วง” ปฏิคมไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรดี จึงอ้างว่าเมเปิ้ลเป็นน้องสาว อย่างน้อยเธอก็อายุราวรุ่นน้องก็พอทำเนา

“ไม่เห็นจะรู้ตั้งแต่ทีแรกว่ามีน้องสาว แนะนำให้รู้จักบ้างสิ” หญิงสาวพยายามทำตัวเซ็กซี่ บดเบียดเรือนกายเข้าใกล้ปฏิคม พลางแอ่นอกชิดต้นแขน เย้ายวนเขาให้ใจอ่อน เธอเห็นเขาเป็นหนุ่มแน่นนึกอยากจะงาบเสียจริงๆ

“ยังไงๆ ก็ขอตัวก่อนนะ ศิณี” ปฏิคมรีบปฏิเสธ และผละจาก ถ้าพ่อเขามาเจอเธอคนนี้ จะนึกชอบเหมือนตอนได้กับเมเปิ้ลหรือเปล่านะ?

“พรุ่งนี้ว่างมั๊ย วันหยุดทั้งที...” ศิณีพยายามต่อไม่ลดละ หวังเพียงว่าเขาจะมีใจมาให้บ้าง

“ไม่ละ... ผมอยากนอนอยู่บ้าน” ปฏิคมยิ้มแย้มตอบปัดสุภาพ เขาไม่อยากมีปัญหากับใคร แม้จะรู้ว่าคนพวกนั้นไม่ได้จริงใจกับเขาเหมือนเมเปิ้ล

ใจชายหนุ่มนึกอยากจะโยนศิณีให้พีรพล แล้วเขาอยากพาเมเปิ้ลออกมาจากบ้านหลังจาก อยู่กับเขาเสียยังดีกว่า เขารู้สึกสงสารเธอที่ต้องอยู่บ้าน และต้องรับอารมณ์จากพ่อเขาทุกวัน หลังจากเลิกกับแม่ไปได้แปดเดือนแล้ว

******

เพียงแค่ปฏิคมเดินทางกลับมาถึงบ้าน ได้กลิ่นอาหารโชยออกมาตามเคย ภายในกายชายหนุ่มรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ เมื่อเมเปิ้ลยังอยู่บ้านและทำกับข้าวเหมือนกับทุกๆ วัน เขากลับรู้สึกสงบและโล่งใจ เมื่อจะได้ทานอาหารอร่อยฝีมือเธอเช่นเดิม

“วันนี้มียำกุนเชียง กับแกงจืดเต้าหู้ ไข่เจียวซอสพริก นะจ๊ะ” พร้อมกับถังน้ำแข็งและอุปกรณ์ทานอาหารเช่นเดิม และโทรทัศน์เปิดข่าว ปฏิคมนึกอยากชวนเมเปิ้ลคุยระหว่างทานอาหาร หวังว่าเธอน่าจะโอเคกับเขาบ้าง

“พรุ่งนี้ผมหยุดงาน อยากไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า?” ปฏิคมกล่าวชวน หวังว่าเมเปิ้ลนึกอยากจะออกไปเที่ยวโลกภายนอกบ้าง

“เมเปิ้ลไปเที่ยวข้างนอกได้จริงๆ หรอคะ?” เด็กสาวรู้สึกตาโตและเริ่มดีใจ หลังจากมาอยู่บ้านหลังนี้ เธอทำงานบ้านและทำอาหาร ตกดึกต้องกลายเป็นของหวานให้กับพีรพลมาตลอดหลายเดือน โดยไม่มีเงินหรือได้ออกไปไหน

“อืม... ไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง จะได้สดชื่น” ปฏิคมรู้สึกดีเมื่อได้อยู่ใกล้กับเด็กสาว และคิดว่า บางทีพ่อของเขาก็ทำกับเธอเกินไป หรือว่ายังเสียใจที่ทะเลาะกับแม่เขาอยู่

“แล้วคุณพ่อจะ ... โกรธเมเปิ้ลมั๊ย?”

“ก็อย่าให้เขารู้ ผมจะช่วยเอง...” ปฏิคมมีความปรารถนาดี อยากทำให้เมเปิ้ลมีความสุขบ้าง ไหนๆ เธอก็คอยอยู่ดูแลบ้าน และพ่อของเขามาอย่างดีโดยตลอด ไม่เกเรหรือก่อปัญหา แถมทำให้พ่อเขามีความสุขจนเขาอยากจะลองเองบ้าง

“ขอบคุณนะคะ” เด็กสาวกินอาหารไปพลางยิ้มไป ทำให้ปฏิคมเริ่มมองไปยังริมฝีปากเด็กสาว ซึ่งกำลังกินอาหารจากปลายช้อน เขาก็ดันเผลอจินตนาการว่าเธอกำลังใช้ปากกับของสงวนเขาอยู่

ความเป็นชายเริ่มแข็งตึง และอยากจะทำงานกับเธอบนโต๊ะอาหารตัวนี้ แต่เป็นไปไม่ได้ เมื่อเสียงประตูรั้วบ้านดังอย่างเร็วๆ และดังๆ เหมือนมีใครบางคนร้อนรนเปิดเข้ามาให้เร็วที่สุด

“อ้าวพ่อ... มากินข้าวด้วยกันสิ... อร่อยๆ ทั้งนั้นเลย” ปฏิคมนึกโชคดีที่ไม่ได้เข้าใกล้เมเปิ้ลตอนกินข้าว เพราะวันนี้พีรพลกลับมาบ้านเร็วกว่าทุกวัน

“หิวพอดีเลย พ่อกินข้าวด้วยคนสิ” ราวกับเป็นชายสูงวัยที่หึงหวงเมียเด็ก เขาจึงนั่งคั่นกลางระหว่างปฏิคม และเมเปิ้ล เพราะไม่อยากให้ลูกชายเกิดคิดอะไรกับเด็กสาวของเขา

“ผมอิ่มพอดีเลย มีใครจะใช้ห้องน้ำมั๊ย ผมจะไปอาบน้ำก่อนนะ ฝากเก็บจานด้วยล่ะ เมเปิ้ล” ปฏิคมกล่าวจบ พาตัวเองลุกจากโต๊ะ ปล่อยให้พีรพลกับเมเปิ้ลนั่งทานข้าวสองคนกันต่อไป

******

ค่ำคืนนี้เสียงเงียบหายไปในความมืด ไม่มีเสียงสั่นไหวจากแรงกระแทก หรือเสียงครวญคราง ปฏิคมต้องหูฝาดหรือไม่ได้ยินอะไรแน่ๆ เลย ทำไมมันไม่เกิดขึ้นเหมือนกับคืนก่อนๆ

แต่กลับมีใครบางคนมาเคาะประตูที่ห้องเขา ด้วยเสียงเบาๆ ปฏิคมก็เกือบจะหลับเพราะความเงียบของคืนนี้ หลังจากสองเดือนที่ผ่านมา เขาได้ยินเสียงเมเปิ้ลกรีดร้องครวญคราง และเสียงกำแพงบ้านสั่นไหวเล็กน้อยแทบทุกคืน

“เม...” ชายหนุ่มต้องตกใจเมื่อปรากฏร่างของเด็กสาวแอบย่องมาหาเขาคืนนี้ เรียวนิ้วมือเล็กๆ ยกขึ้นมาทาบริมฝีปากบาง บอกให้เขาเงียบๆ อย่าส่งเสียง เธอเดินเข้าห้องเขาและปิดประตูล็อคห้อง

“พ่อผมหลับไปแล้วรึ?” ปฏิคมถาม แต่สองแขนบอบบางกางกว้าง พร้อมจะสวมกอดเขาพร้อมเรือนกายเล็กบาง โผเข้าหาปฏิคม

“หลับไปแล้วค่ะ” เด็กสาวยิ้มแย้ม และอยากเปลี่ยนมาอยู่กับปฏิคมบ้าง

“แต่...” ชายหนุ่มอยากจปฏิเสธ แต่เด็กสาวไม่รีรอที่จะใช้มือจับของสงวนใต้กางเกงขาสั้น เธอพร้อมจะล้วงมือเข้าไปใต้กางเกง ราวกับทำมาอย่างช่ำชอง

“ไม่ได้นะ เธอเป็นเมียพ่อผม...”

“ได้สิคะ เมเปิ้ลชอบปฏิคมนะจ๊ะ ทำให้เมเปิ้ลมีความสุขได้มั๊ยจ๊ะ?” เด็กสาวขอร้อง ราวกับเธอรอเวลานี้มานานแล้ว

“แต่...”

“คืนนี้นะคะ... พรุ่งนี้เราจะออกไปเที่ยวกันแล้วนะจ๊ะ” เมเปิ้ลผลักกายชายหนุ่มนอนหงายลง พลางใช้สองมือบอบบาง บริการถอดกางเกงขาสั้นของเขาให้เปล่าเปลือย เธอพร้อมจะใช้ปากให้แก่เขา

******