เข้าสู่ระบบNgayong gabi, kailangan niyang ayusin ang lahat. Hindi na niya maaaring ipagpaliban pa.Sabi nga, mas mabuti pang tiisin ang panandaliang sakit kaysa sa matagal na paghihirap. Kahit masakit, kailangan niyang tapusin ito nang mabilis.Hindi papayag ang pride ni Irina na patagalin ang sitwasyon—kahit isang araw lang.Sa pag-iisip ng dangal, muling lumitaw sa kanyang isipan si Paolo. Kamakailan, paulit-ulit na ginugulo ni Paolo si Alexander at ang kanyang asawa—isang bagay na matagal nang hinala nina Irina at Alec. Ngunit hindi nila ito nasaksihan ng kanilang sariling mga mata.Ngayon, nakita mismo ni Irina si Paolo, at may kakaibang pait na sumiklab sa kanyang dibdib. Ang mukha niya ay puno ng walang kapantay na tindi— ngunit sa ilalim nito, may mas malalim na kalungkutan. Isang matinding poot na nababalot ng labis na dalamhati.Kung hindi dumating si Paolo sa tamang oras ngayon—kung hindi niya binugbog ang lalaki nang halos mamatay—hindi kailanman malalaman ni Irina na katuwang
Hindi nagsalita si Paolo. Parang nabibiyak ang puso niya, at unti-unting lumitaw ang bahagyang pamumula sa kanyang mga mata.Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, tahimik siyang tumango kay Anri at mababa, matatag na tinig ang naglabas, “Okay. Makikinig si Uncle sa’yo. Mula ngayon, mababait na ako, ‘sige?”Tumango si Anri. “Okay.”“Umakyat ka na sa loob at maupo sandali. Kailangan ni Uncle at Mommy na mag-usap ng kaunti,” malumanay na sabi ni Paolo.Masunurin, sumunod si Anri at pumasok sa kotse.Sa labas ng sasakyan, humarap si Irina kay Paolo. Malamig at matalim ang tingin niya, halatang galit. “Kailan ka dumating dito?”“Mesa-hanggang isang oras na rin akong naghihintay dito. Nakita ko lang si Anri—”“Hinihingi ko, kailan ka palihim na pumasok sa syudad!” putol ni Irina nang matindi.Bahagyang ngumiti si Paolo. “Matapos makatakas sa isla, lumipad ako sa ibang bansa. Ibenta ko ang mga ari-arian ko sa mababang halaga, binili ang kailangan ko sa Middle East, at saka dumating
Noong umagang iyon sa Shari-La Hotel, sobrang dali ng pagtakas ni Paolo kaya hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakataong tanungin nang maayos ni Irina. Ngayon na muli niya itong kaharap, pakiramdam niya’y para bang isang buong buhay na ang lumipas.“Umiiyak ka,” mahina at paos na sabi ni Paolo, namumula ang mga mata.Hindi siya sinagot ni Irina. Sa halip, malamig niyang itanong, “Yung misteryosong lalaking gumugulo sa syudad nitong mga nakaraang araw—ikaw ba talaga ‘yon mula pa sa simula?”Napangisi si Paolo. “Hindi mo ba nakita mismo kanina sa Shari-La Hotel? Kung hindi mo lang ako pinaalis, napatay ko na ‘yung sipsip na lalaking nang-api sa’yo! Pati si Jenina at ang anak niya—dinurog ko na rin sana sila!”Matigas ang tono niya, puno ng hinanakit at poot, may halong lungkot—isang gusot na emosyon. Para siyang batang hindi kailanman nakaranas ng pagmamahal, kaya lumaki sa galit at padalus-dalos na kalupitan.“At si Wendy?” malamig na bawi ni Irina. “Balak mo rin ba siyang patayi
Totoo ngang matalino si Dahlia.Kahit papaano, nakatakas siya sa sarili niyang pagdurusa at ngayon ay namumuhay nang simple ngunit makabuluhan kasama ang lalaking mahal niya.Habang iniisip ni Irina si Dahlia, biglang tumunog ang kanyang telepono.Pagkakita pa lang niya sa pangalan ng tumatawag, agad nang napuno ng luha ang kanyang mga mata.Si Dahlia iyon.Isang matinding pakiramdam ng pagkakapareho ng pinagdaanan ang bumalot sa kanya, at hirap na hirap si Irina pigilan ang emosyon niya.Lumipas ang isang minuto. Halos maputol na ang tawag nang sa wakas ay nakapaghanda siya ng loob at sinagot ito.Kalmado at banayad ang kanyang boses.“Dahlia… ikaw ba ‘yan?"Narinig niya ang boses ni Dahlia sa kabilang linya.“Irina, gusto ko lang ipaalam sa’yo na ligtas ako. At saka… hindi ko pa muna maibabalik ang pera. Dito kami nagtatrabaho ng lalaking kasama ko, at halos dalawang daang yuan lang ang kinikita namin sa isang araw…”“Okay lang, Dahlia,” magaang sagot ni Irina. “Hindi naman ako nagm
Karapat-dapat siyang tawaging hari na sumakop sa buong South City.Hindi nakapagtaka na mula sa pagiging isang itinatakas na anak na hindi lehitimo, siya’y nakabangon, nagbago ang lahat ng hierarchy sa isang iglap, at ngayon ay nakatayo sa itaas ng lahat.Isang lalaking ganito ay milyong beses na mas mahusay kaysa sa matabang, luma, at walang kwentang probinsyanong simp.Hindi—isang daang libong beses na mas mahusay.Kahit ibigay pa kay Gia ang dalawang daang milyong yuan, hindi pa rin niya pipiliin ang ganoong walang kwentang simp.Kung siya—Gia—ay kailanman magpapakasal, pipiliin niya ang isang lalaking ganito.Isang tunay na dragon sa gitna ng mga lalaki.At ngayon, ang lalaking ito ay nakaupo sa parehong pribadong silid sa kanya.Sobrang lapit nila na maririnig niya ang sariling tibok ng puso.Hindi pa isang buwan mula nang bumalik sa bansa, at sa wakas ay nakaupo na siya sa parehong mesa kay Alec.Napakaganda.Ha.Marahil ngayong araw, maaari rin niyang mapasok ang kama ni Alec.
Nang makita ni Irina sina Gia at Alec na magkasamang naglalakad papunta sa sasakyan—nag-uusap at nagtatawanan—para siyang hinampas ng mabigat at mapurol na bagay sa dibdib.Parang may nabiyak.Sa loob ng ilang segundo, hindi man lang niya naramdaman ang sakit.Nakatayo lang siya roon, tulala, habang nakikita silang dalawa na sumakay sa kotse— hanggang sa tuluyang umandar at mawala sa paningin.Alam ni Irina kung sino ang nagmamaneho. Si Greg.At doon niya biglang naalala ang tawag ni Greg sa kanya ilang araw lang ang nakalipas. Noon, hindi niya lubos maintindihan kung bakit bigla itong tumawag. Sa kilos man ay parang walang pakialam si Greg, pero hindi siya kailanman padalos-dalos.Ngayon, naunawaan na niya.Isinusugal pala ni Greg ang lahat para balaan siya— na matagal nang nagbago ang puso ni Alec.Habang nakatayo sa tabi ng sarili niyang sasakyan, nakaramdam si Irina ng matinding hilo, parang uminom siya ng dalawang jin ng matapang na alak sa isang lagukan.Hindi na niya maalal







