บทที่ 17

[HUSBAND]

:ไล่ออก!!

"อ่ะแฮ่ม เก็บของเสร็จหรือยัง" หญิงสาวสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงกระแอมของใครบางคนดังขึ้น

"อืม เสร็จแล้วมีอะไรหรือเปล่า"

"เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่อพาร์ทเม้นท์"ดวงตากลมโตฉายแววเศร้ามองลงทันทีเมื่อพูดถึงเรื่องอพาร์ทเม้นท์ก็ยังกลัวเจ๊เจ้าของอพาร์ทเม้นท์ไม่หาย

"ฉันย้ายออกมาแล้วจำไม่ได้หรือไง" เธอกล่าวเสียงเรียบนิ่ง เพราะช่วงเช้าที่เจอกันเธอได้เล่าเรื่องทุกอย่างออกไปหมดแล้วและดูเหมือนว่าวิวเพิ่งจะคิดออก

"เออว่ะ แล้วเงินที่ฉันโอนให้แกล่ะทำไมไม่จ่ายเจ๊เขาไป"

"เงิน 20,000 นั่นน่ะหรอฉันโอนคืนให้แกตั้งแต่วันแรกแล้วไม่เห็นหรอ" คิ้วโก่งขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยและไม่เห็นรู้เลยว่าหญิงสาวนั้นโอนเงินคืนให้เธอ

"แกจะคืนฉันทำไมฉันให้แกนะ และที่สำคัญฉันไม่มีเวลามานั่งดูยอดเงินเข้าบัญชีหรอกแต่ละวันไม่รู้ใครโอนเข้ามาบ้างอ่ะ!!!"

"จ้าแม่เศรษฐี!!"เธอพูดแซวผู้เป็นเพื่อนพร้อมกับหลุดขำออกมาในลำคออย่างขำขัน

ตึ๊ง!

มียอดเงินเข้า 20,000 บาท

"ฉันโอนคืนแล้วนะ"สาวน้อยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้าและก็พบว่ามียอดเงินเข้ามาในบัญชีของเธอจริงๆเธอจ้องหน้าวิวด้วยสีหน้าโกรธเคืองก่อนที่จะกล่าวว่า

"แก~ ก็บอกว่าไม่เอาไง วันนั้นฉันไม่ได้ทำงานเลยด้วยซ้ำแกทำแบบนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงขายตัวเลยนะ" ใบหน้าเรียวเล็กเศร้าหมองในทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องที่เธอเจอในคืนนั้นมันเหมือนกับว่าเธอนั้นได้ขายตัวให้พี่ชายของวิวพอเสร็จกิจกรรมก็ได้เงินเหมือนที่เธอบอกกับผู้เป็นพ่อไว้

"เหตุนี้ใช่ไหมแกถึงโอนเงินคืนให้ฉัน" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ วิวเอื้อมมือไปตบหัวเพื่อนรักเบาๆด้วยความเอ็นดู

"แกนี่มันคิดมากจริงๆเลย ยัยบื้อ!!"

"อย่าตบหัวฉันนะ"

"ตบแล้วจะทำไม ไปกันเถอะฉันจะไปส่ง ไปทำงานพาร์ทไทม์ต่อไม่ใช่หรอ"

"จริงด้วยลืมไปเลย รีบไปกันเถอะ" หลังจากนั้นหญิงสาวทั้งสองคนก็กอดคอกันเดินลงไปยังรถสปอร์ตคันหรู แล้วจากนั้นวิวก็ไปส่งเพื่อนสนิทที่ร้านกาแฟ Kavarna ที่ที่เธอทำงานพาร์ทไทม์อยู่

@Kavarna

ชายหนุ่มใส่ชุดนักศึกษาผมสีน้ำตาลเข้มแววตาอ่อนโยนกำลังยิ้มแฉ่งให้เธอในขณะที่เธอกำลังเช็ดอุปกรณ์ชงกาแฟอยู่

"มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" เธอถามตะกุกตะกัก เมื่อคนตรงหน้ายิ้มแก้มแทบฉีกไหนจะตาปริบๆนั่นอีก

"ใช่ ผิง ผกามาศ นิธิศิริโชติปะ!"ดวงตากลมโตเบิกกว้างออกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มปริศนาผู้นี้เรียกชื่อจริงของเธอขึ้นมาทั้งๆที่ทั้งสองไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

"ใช่ แล้วนายรู้จักชื่อเราได้ยังไงหรอ"

"ทำไมจะไม่รู้จักเธอดังจะตายในมอเรา เราชื่อลุคนะเป็นเดือนคณะนิเทศศาสตร์ และตอนนี้ก็เป็นเพื่อนร่วมงานกับเธอ ผู้จัดการเพิ่งรับเมื่อกี้นี้เอง"

"อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะลุค" เธอยิ้มตอบกล่าวอย่างเป็นมิตรหลังจากนั้นคนตรงหน้าก็เดินมายืนข้างๆ

"ทำไมเธอไม่ประกวดดาวคณะล่ะ เราอุตส่าห์รอโหวตเธออยู่"

"เราไม่ชอบเรื่องพวกนี้ให้วิวเขาเป็นดาวนั่นแหละดีแล้ว เพราะวิวเขาสวยเห็นไหมได้เป็นดาวมหาลัยเฉยเลย" ริมฝีปากเรียวเล็กยิ้มกว้างให้กับคำพูดของตัวเองแต่ทว่าสีหน้าของลุคนั้นแสดงออกอย่างเห็นชัดว่าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด

"บารมีพ่ออะเนอะ เป็นถึงลูกนายกถ้าไม่ได้เป็นสิแปลก"

"วิวเขาไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ วิวทั้งสวยทั้งเก่งไม่ต้องพึ่งบารมีใครเธอก็สามารถเป็นได้ด้วยตัวเอง เดี๋ยววันหลังถ้ามีโอกาสเดี๋ยวฉันจะพาไปแนะนำตัวนะ"

"ไม่เอาดีกว่า เราไม่ชอบตีสนิทกับคนเข้าสังคม ทำงานกันดีกว่าป่ะ"จากนั้นทั้งสองก็ทำงานตามปกติหน้าทีี่ของพวกเขาสองคนก็คือการรับออเดอร์และเสริฟ ในขณะที่ทั้งสองกำลังปฏิบัติหน้าที่ของตนเองนั้น ก็มีผู้มาเยือนใหม่ที่หญิงสาวนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"ว้าย! พี่แพนขาดูสิคะว่าวันนี้เราเจอใคร"แพรลูกพี่ลูกน้องของเธอเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเหยียบเข้ามาที่ร้าน ส่วนแพนผู้เป็นพี่สาวต่างแม่ก็เพ่งสายตาเหยียดหยาม ตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับเบะปากด้วยความรังเกียจ

"ใครอะแพร! ฉันไม่เห็นรู้จักเลยแกรู้จักกับมันหรอ?"แพนแสยะยิ้มมุมปากยกมือขึ้นมากอดอก แววตาแข็งกร้าวเผยออกมาว่าตัวเองนั้นมีชัยเหนือกว่าคนตรงหน้า

"แหม พี่แพนคะก็คงจะเป็นเมียน้อยของเสี่ยคนใดคนหนึ่งในกรุงเทพฯนี่ล่ะค่ะหรือไม่อาจจะมีผัว 2 ผัว 3"

"ถ้าคุณลูกค้าจะมายืนด่าฉันด้วยวาจาที่หยาบคายไร้การศึกษาแล้วไม่ซื้อสินค้าเนี่ยเชิญออกไปจากร้านด้วยนะคะ"สาวน้อยเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกช่างแตกต่างกับภายในใจนัก คำพูดเหล่านี้มันเหมือนกับปลายธนูกำลังทิ่มแทงแผลในใจที่เกิดขึ้น แล้วแทงซ้ำอีก

"แกเป็นใครเป็นเจ้าของที่นี่หรอ ถึงกล้ามาสั่งฉัน ฉันสามารถฟ้องคุณเวลให้ยกเลิกสัญญาเช่าร้านกาแฟห่วยห่วยนี้ได้นะ อยากลองดีกับฉันไหมล่ะ!!"พี่สาวต่างแม่ตะคอกเสียงดังใส่เธอจนลั่นร้านด้วยความไม่พอใจ สาวน้อยกำหมัดแน่นจนเหงื่อชุ่มตัวเล็กสั่นคลอนด้วยความโกรธจนเส้นเลือดบนขมับเต้นตุ๊บๆ ในหัวคิดที่จะง้างมือขึ้นมาตบผู้เป็นพี่แต่ความคิดพวกนั้นก็ต้องหายไปเมื่อเจ้าของร้านเข้ามาห้ามเธอไว้ก่อน

"พอเถอะผิงเดี๋ยวก็ซวยกันหมดหรอก ขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า"

"ฉันไม่รับคำขอโทษจนกว่าอีลูกเมียน้อยนี่มันจะยอมก้มกราบเท้าฉัน เลือกเอาระหว่างกราบกับโดนไล่ออกทั้งร้าน!!"

"อุ้ย! พี่แพนทำไมใจร้ายจังเลยคะ อิๆๆ"

"นี่เจ๊เลิกปากดีสักทีได้ไหม ผัวไม่จัดหนักให้หรอเมื่อคืน ทำไมเที่ยวปากหมาใส่คนอื่นจัง"ลุคออกตัวแรงปกป้องหญิงสาวจากคำดูถูกเหยียดหยาม เพราะเขานั้นทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นเพื่อนร่วมงานโดนว่าโดยไม่มีเหตุผลและยังหยาบคายขนาดนี้

"แล้วแกเป็นใครเสือกไรด้วยเป็นแฟนมันหรือไง!!"

"เออ! ใช่แล้วจะทำไมวะ"เธอสะดุ้งตื่นเล็กน้อยเมื่อคนข้างๆยอมรับว่าเป็นแฟนของเธอซึ่งมันไม่เป็นความจริงเลยแต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้เพราะถ้าปฏิเสธตอนนี้จะทำให้เขาหน้าแตกและคงเสียน้ำใจมากเพราะเขาอุตส่าห์ออกตัวแรงเพื่อช่วยเธอ

"ลุคขอโทษลูกค้าเดี๋ยวนี้!!"

"ไม่เจ๊ เจ๊ก็เห็นอยู่ว่ายัยป้าเนี่ยมันปากหมาใส่พวกเราก่อน"

"ถ้าคุณไม่ไล่สองคนนี้ออกฉันจะสั่งคุณเวลให้ยกเลิกสัญญาเช่าร้านของคุณ"

"หนูขอลาออกคนเดียวค่ะเจ๊"

"ฉันไม่พอใจ!!"

"ลุค ผิง ฉันไล่เธอออก!!" ประโยคสุดท้ายออกมาจากปากของผู้เป็นเจ้านายมันทำให้ทั้งสองคนอึ้งไม่คิดว่าเขาจะยอมเห็นแก่ตัวและไม่เห็นใจคนเป็นลูกน้องบ้างเลย

"เจ๊จะเข้าข้างยัยป้าสองคนนี้หรอ เหอะ สุดท้ายเจ๊ก็เข้าข้างคนรวย คนจนอย่างพวกเราไม่มีหัวโผล่ขึ้นมานิ ออกก็ได้วะ!! ขอให้เจอแต่ความชิบหายละกัน!!" ลุคคว่ำมือหญิงสาวพร้อมกับลากเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วไม่แคร์สายตาคนในร้านที่มองมา แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ขัดแต่อย่างใดเธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนี้ถูกเขาลากออกมาแล้วเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก และจากนั้นเขาก็พาเธอเดินออกจากห้างไป

"ขอโทษนะที่ทำให้โดนไล่ออก ทำงานยังไม่ถึง20นาทีเลย"ทั้งสองนั่งพักอยู่ที่ม้านั่งของสวนสาธารณะแห่งหนึ่งจากนั้นเธอก็ได้กล่าวขอโทษเขา ที่ตัวเธอนั้นได้เป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดและยังทำให้เขาโดนไล่ออกพร้อมกับเธอด้วย

"ช่างเถอะมันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ความผิดยัยป้านั่นต่างหาก แล้วนี่ยัยป้านั่นมันเป็นใครผิงไปมีเรื่องอะไรกับเขาล่ะยัยป้านั่นถึงได้ด่าผิงขนาดนี้"เธอชะงักไปครู่หนึ่งกับคำถามที่เธอนั้นไม่ทันตั้งตัวที่จะตอบ แต่สุดท้ายเธอก็ยอมตอบเขาเพราะไม่คิดว่าจะปิดไปทำไม ปิดไปก็ไม่มีประโยชน์

"คือ...เขาเป็นพี่สาวผิงเอง"

"พี่สาว? พี่สาวอะไรวะถึงได้ใจมารขนาดนี้!! ถ้ามีพี่สาวแบบนี้นะเรายอมตายดีกว่านะเอาจริง" หญิงสาวเผลอหัวเราะออกมาอย่างน่าขันตลกกับคำพูดที่เขาเอ่ยออกมาอย่างสิ้นคิด

"หึๆ จะตายได้ไงล่ะเรียนอีกหนึ่งเดือนก็จะจบแล้ว ยังไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่งเลย เราอ่ะเสียช่วงเวลาวัยรุ่นไปเยอะก็เลยอยากใช้ชีวิตในส่วนที่ขาดหายไปให้เต็มที่"

"โห ซึ้งเลยแฮะ"

"แล้วนี่นายจะไปไหนต่อกลับบ้านเลยไหม"

"แล้วเธอล่ะจะไปไหนต่อ"

"จริงๆแล้วเรามีงานพาร์ทไทม์อีกที่นะเป็นเด็กเสริฟในร้านอาหาร แต่วันนี้วันจันทร์ร้านอาหารปิดน่ะ ก็เลยว่าง"

"งั้นเราไปทานข้าวกันไหม เราเริ่มหิวแล้วล่ะ"

"อืม...ก็ได้ ป่ะไปกันเถอะ"

@บ้านเวล

กริ๊ง!

"หึ กลับดึกขนาดนี้ต้องจัดหนักซะแล้ว"ชายหนุ่มเดินตรงดิ่งไปที่ประตูพร้อมกับทำสีหน้าโหดเตรียมข่มขู่คนตัวเล็กที่พึ่งกลับมา แต่เขานั้นคงคิดผิดเพราะคนที่มากดกริ่งหน้าบ้านนั้นไม่ใช่เธอ...

แอดดดดดดดดดด

"ป่านนี้หรอถึงกลับ ถอดเสื้อออก!!!"

"ถ...ถอดเสื้อทำไม บ้าหรือเปล่า!!"ชายหนุ่มเบิกตากว้างพร้อมกับตกใจเล็กน้อยที่คนตรงหน้าประตูไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้คิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าทำไมป่านนี้ยังไม่กลับมาอีกหรือว่าสาวน้อยของเขานั้นจะหนีไปแล้ว

"แกมาทำไม! แล้วยัยเด็กนั่นล่ะไปไหนทำไมยังไม่กลับ!!"

"ผิงไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟร้านนั้นไง เออแล้วของผิงอยู่ไหนอ่ะ น้องมาเก็บของให้ผิง ผิงเขาจะย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นท์ใหม่" ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววประกายไฟโทสะลุกโชนพร้อมที่จะสุมไฟเผาน้องสาวตัวแสบของเขาให้เหลือเพียงเถ้าถ่านตรงนี้ เขาโกรธเพราะเธอนั้นบอกว่าเพื่อนสนิทของเธอกำลังจะย้ายออกไปจากบ้านเข้า

"ฉันไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!!"

"นี่พี่เวลอย่าเอาแต่ใจได้ไหม ผิงไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของพี่นะ พี่จะให้เขาอยู่รองรับอารมณ์หื่นกามของพี่ไม่ได้ ถ้าพี่ไม่ได้รักเพื่อนของน้องก็ปล่อยมันไปเถอะ ผิงมันไม่ได้ร่านเหมือนพวกเรา!!"

"ฉันเคยบอกแกหรอว่าไม่เคยรักเด็กคนนั้น!!!"

"ฮะ??" ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะเมื่อเขาหลุดพูดคำบางคำที่ไม่ควรพูดออกจากปากคนที่โหดร้ายป่าเถื่อน ตอนนี้สมองของเขาขาวโพลนไม่มีข้อมูลใดๆอยู่ในหัวมีเพียงความรู้สึกหนึ่งเดียวก็คือ ต้องไปลากตัวเธอกลับมาให้ได้ ยังไงเขาก็ไม่มีวันปล่อยเธอไปจากเขาแน่ๆ