บทที่ 19

[HUSBAND]

:NC25+ฆ่าผิงเลย(รุนแรง)💦

ซ่าส์~

เสียงฟ้าคำรามดังกึกก้องฝนตกกระหน่ำพัดพาความหนาวเหน็บเข้ามา แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความเย็นยะเยือกที่ปนไปกับความเงียบของทั้งสอง ระหว่างทางชายหนุ่มไม่ปริปากพูดออกมาเลยสักคำพลางแต่จะทำหน้าตาเกรี้ยวกราดเพลิงโทสะลุกโชนข้างในนัยตาสีน้ำตาลเข้มพร้อมที่จะไปแผดเผาคนข้างๆให้มอดไหม้ได้ตลอดเวลา

ส่วนเธอนั้นก็นั่งก้มหน้านิ่งเงียบดวงตากลมโตฉายแววโกรธเคืองอีกฝ่ายเช่นกัน เธอกัดฟันกรอดกรอบหน้าเรียวเล็กผุดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด รถหรูแล่นไปบนถนนสายใหญ่แสนเนินนานจนในที่สุดก็ถึงที่หมาย เมื่อคนตัวสูงจอดรถหรูให้หยุดอยู่กับที่ คนตัวเล็กก็ให้เปิดประตูรถพร้อมกับสาวเท้ายาวๆตรงไปในห้องเชือดของคนโรคจิตดิบเถื่อน ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาของของตน ที่เขานั้นเคยวางไว้บนเตียงแต่ทว่าตอนนี้กลับไม่เห็นมันแม้แต่ชิ้นเดียว

ปัง!

คนตัวสูงปิดประตูห้องลงและยังคงใบหน้าอันเกรี้ยวกราดดุร้ายพร้อมกับขึงตาใส่เธอ แต่คนตัวเล็กนั้นก็ไม่ยอมแพ้ขึงตาใส่คนตรงหน้าด้วยความเกรี้ยวกราดเหมือนกัน

"ของของผิงอยู่ไหน!!!" เธอกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้างแฝงความเคร่งขรึมน่าเกรงขามแต่มันคงใช้ไม่ได้กับเขา เพราะเขานั้นเคยกลัวคนตัวเล็กที่ไหนกัน

"ไปยืนจูบกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไงน่าไม่อาย!!"เขาไม่สนใจคำถามของเธอกลับพูดแย้งขึ้นมาด้วยวาจาที่หยาบคายไร้ความรู้สึกไม่คิดถึงจิตใจผู้ฟังเลยสักนิดว่าจะรู้สึกยังไง

"คุณเวลนั่นแหละค่ะหน้าไม่อาย!!"เธอตอกกลับด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนเหมือนจะร้องไห้

ชายหนุ่มใช้สองมือกระชากไหล่เธอเข้ามาหาตัวพร้อมกับบีบแน่นด้วยแรงมหาศาลนั้นทำให้ผิวใต้ร่มผ้าของเธอเป็นรอยมือแดงฟกช้ำ

"เธอกล้าว่าฉันหรอ!! อยากตายรึไงฮะ!!"

"อึก! ผิงยอมตายดีกว่าถูกคุณเวลมาก้าวก่ายชีวิตผิงแบบนี้!!"

"ต้องเป็นไอ้เด็กนั่นใช่ไหมเธอถึงจะชอบ!!"

"ฮือๆ ใครก็ได้ที่ยกเว้นคุณ!! อึก!" สายน้ำใสๆไหลพรั่งพรูออกมาจากแววตาเศร้าหมองอย่างน่าสงสารแต่ทว่าเขานั้นกับแสดงสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกเมตตา มือหนาบีบใต้คางของเธอให้เงยขึ้นมองดวงตาแข็งกร้าวของตนพร้อมกับแผ่รังสีความกราดเกรี้ยวไปยังดวงตากลมโตเพื่อสะกดจิตเธอไว้ว่าอย่ามาเหิมเกริมกับเขาเพราะมันจะทำให้ตัวเธอนั้นตกอยู่ในอันตรายจากไฟโทสะ

"อย่ามาปากดีกับฉัน ถ้ายังอยากจะเอากับมันอยู่!!"

"เฮือก! ถ้าอย่างนั้นคุณก็ฆ่าผิงเลย ผิงก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอกไอ้โลกใบนี้อ่ะ และที่สำคัญผิงทนมองหน้าคนที่ผิงเกลียดเข้าไส้แบบคุณไม่ได้!! ฆ่าผิงเลยฆ่าผิงให้ตายตอนนี้เลย!!!"

พลั่ก!

คนใจร้ายเหวี่ยงร่างเล็กลงไปนอนที่เตียงเต็มแรงจนกระดูกเธอนั้นแทบจะแตกร้าวไปกับความเจ็บปวด จากนั้นคนตัวสูงก็ได้กระโจนขึ้นคร่อมร่างเธอพร้อมกับเอื้อมไปถอดเข็มขัดตัวเองที่เอว แล้วใช้มันรัดแขนทั้งสองข้างของเธอ ใบหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึก พฤติกรรมป่าเถื่อนเหมือนกับคนที่ไม่มีหัวใจ เธอมองใบหน้าของเขาด้วยความเจ็บปวดแสนทรมาน เจ็บใจนักตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่จะสู้เขาได้เลยแม้แต่เรียวแรงที่จะร้องไห้ยังไม่มี

"ฮึ่ก! ไอ้คนเลว ฮือๆ ผิงทำอะไรให้คุณ ทำไมถึงทำกับผิงแบบนี้ ฮือๆ"

"หึ ร้องไห้ทำไม ยังจูบกับมันไม่หนำใจหรอ!!"

"ฮือๆ ใช่!! จูบกับเขายังเร้าใจกว่าเอาคุณเวลหลายเท่า!!"

"ปากดีแบบนี้ฉันจะเอาให้แหกเลย!!" ชายหนุ่มประกบจูบบดขยี้ริมฝีปากเล็กอย่างรวดเร็วและรุนแรงเธอพยายามเบือนหน้าหนีเขาแต่แรงที่ส่งมาจากริมฝีปากหนานั้นช่างมากมายเหลือเกิน ทั้งร่างของเธอไม่สามารถที่จะขยับไปไหนได้เลย มือหนาแสนซุกซนไต่ขึ้นมาบีบเค้นหน้าอกคัพซีคาชุดนักศึกษาตัวจิ๋วกระดุมแทบปริแตกออกจากกัน สาวน้อยเผลอแอ่นรับสัมผัสอันวาบหวิวอย่างไม่ได้ตั้งใจและในจังหวะนั้นเองสาวน้อยได้เผยอปากครางออกมา คนบนล่างก็ไม่รอช้ารีบสอดลิ้นสากเข้าไปตวัดลิ้นเล็กไปมา ส่วนเธอนั้นก็ตวัดลิ้นร้อนๆตอบกลับ ชายหนุ่มพอใจเป็นอย่างมากไม่เสียแรงที่สอนแค่ไม่กี่ครั้งเธอก็สามารถทำได้ถึงจะไม่ได้ดีเท่าไหร่แต่ก็พอไปวัดไปวาได้บ้าง

คนตัวสูงดึงแขนเธอพยายามบังคับให้ลุกขึ้น แต่สาวน้อยนั้นกลับดื้อดึงไม่ยอมทำตาม เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบแส้หนังที่อยู่โต๊ะหัวเตียงขึ้นมาแล้วฟาดไปยังต้นขาของเธอจนเกิดรอย

เพี๊ยะ!

"อื๊อ! เจ็บนะ~"

"ลุกขึ้น!!"เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วยอมทำตามคำสั่งเขาแต่โดยดี เขาไล่ต้อนเธอเหมือนวัวเหมือนควายใช้แส้หนังสีดำนั่นตีเธอเพื่อสั่งให้ปฏิบัติตามที่เขาบอก

"ไปที่ผนัง!!"

"เฮือก! ไม่!!"

เพี๊ยะ!

"อ๊าย!!" เธอก้าวขาไปยังผนังสีแดงของห้องเชือดอย่างฝืนใจเพราะขืนเธอไม่ทำตามก็คงจะบอบช้ำไปทั้งตัว

เขาจัดท่าให้เธอใช้มือบางทั้งสองข้างที่ถูกมัดด้วยเข็มขัดค้ำร่างตัวเองไว้ ส่วนมือหนาก็ประครองเอวเธอไว้แล้วดึงสะโพกผายมาหาแก่นกายที่แข็งตัวพร้อมปฏิบัติภารกิจเชือดกวางน้อย คนตัวสูงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทุกชิ้นอย่างเร่งรีบไม่นานเสื้อผ้าทุกชิ้นก็ลงไปกองที่พื้นทั้งหมด ก่อนที่จะถลกทระโปรงทรงเอสีดำขึ้นไปกองไว้ที่เอวคลอดและถอดกางเกงในสีดำสุดเซ็กซี่ออกจนเผยให้เห็นกลีบกุหลาบสีชมพูอ่อนถึงจะผ่านการใช้งานมาแล้วถึงสอง ครั้งมันก็ยังคงสภาพเดิมเหมือนไม่เคยใช้งานมาก่อน คนใจร้ายแสยะยิ้มมุมปากออกมาด้วยความพึงพอใจก่อนที่จะจับท่อนเอ็นยักษ์ยัดเข้าไปข้างในร่องที่มีน้ำหล่อลื่นเพียงน้อยนิดจนสุดทาง

สวบ!

"กรี๊ด! อึ่ก อะ เอาออกไปผิงเจ็บ อย่าเอาผิงอีกเลยนะ อื้อ ฮือๆ"

"เงี่xนเว้ยจะเอาให้แหก!!!"กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง เขาชายตาไปมองจุดที่ร่างกายของเขาและเธอเชื่อมกันก็ยิ้มออกมาเหมือนคนโรคจิตหื่นกาม เลือดจากร่องรักไหลพรั่งพรูออกมาชะโลมไปทั่วเอ็นยักษ์จนมันวาว ชายหนุ่มสอบสะโพกอัดตอกแรงไปยังร่องรักรัวๆโดยไม่สนว่าเธอนั้นจะเจ็บปวดทรมานแค่ไหน

"อ๊าส์! เบาๆหน่อยค่ะผิงเจ็บ!"สมองขาวโพลนปราศจากความคิดใดๆ ดวงตาเหม่อลอยไปกับความเสียวซ่านที่มารุมเร้าคนตัวสูงก็มีแต่ใส่แรงอัดกระแทกไม่ยั้งไม่ออมแรงไว้ให้คนที่รับแรงกระแทกกระทั้นบ้างเลย

"ซื้ด อั๊ย! จะ จุก!!" มือหนาขยุ้มผมสีดำสลวยก่อนที่จะค่อยๆกระชากไปตามแรงตอกอัดจนยุ่งเหยิง เธอแอ่นสะโพกรับแรงจากเขา เมื่อไฟราคะเริ่มลุกโชนขึ้นจนมีอารมณ์ใคร่อยากจะเสร็จสมจึงหลั่งน้ำสีใสออกมาเป็นจำนวนมาก เมื่อคนออกแรงกระแทกเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยความสะใจพร้อมกับเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีก

ปึ่กๆๆๆๆๆ

"อ่าห์~เงี่xนเหมือนกันสินะ ยัยเด็กร่าน!! อื้ม~ตอดดีชิบ"

เพี๊ยะ!!

เขาฟาดแส้หนังลงสะโพกเด้ง สาวน้อยครวญครางออกมาอย่างสุขสมความรู้สึกทุกจุดในร่างกายกลับเห็นดีเห็นงามไปกับการกระทำของเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำเร็วและแรงแค่ไหน มันก็ยังไม่เพียงพอ อยากได้เร็วได้แรงกว่านี้อีกหลายเท่าตัว

"อ๊าส์~เสียว กระแทกแรงๆ อั๊ยส์!"

"ร่าน!!" เขาด่าเธอด้วยคำหยาบคายแต่ในขณะนี้เธอกลับไม่ได้คิดว่ามันเป็นคำด่าเลย ยิ่งหยาบคายเท่าไหร่ยิ่งได้อารมณ์ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกับเขาใครโรคจิตกันแน่

"โอ๊ย! ตอดจนฉันจะแตกแล้ว!"

"อ๊ะ อย่าแตกในนะคะ อ๊าส์ ซื้ด!"

"หึ!" ชายหนุ่มเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อยพลางใช้มือหนาประคองเอวเธอไว้ดีๆก่อนที่จะกระแทกสวนขึ้นมาลึกเกือบทะลุลำไส้

ปึ่กๆๆๆๆ

"ซื้ด! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ กรี๊ด!!!" น้ำสีขาวขุ่นพุ่งกระฉูดเข้าไปในตัวเธอร้อนอย่างกับลาวาที่มันประทุ คนตัวเล็กกระตุกเมื่อเสร็จความใคร่ส่วนเขาก็กระแทกแรงๆอีกสองสามทีให้เธอเสร็จแบบถึงใจและฟินที่สุด

ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก

"อั๊ย! อั๊ย! อั๊ย!"

08:23 น.

ขณะนี้ชายหนุ่มกำลังเช็ดตัวให้ภรรยาด้านพฤตินัยของตนเพราะเมื่อคืนนี้จู่ๆเธอก็เกิดตัวร้อนขึ้นมากระทันหันเขาจึงลุกขึ้นมาดูแลเธอทั้งคืนอย่างใกล้ชิด แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดสาเหตุที่เธอป่วยแบบนี้(เต็มๆ)ส่วนหนึ่งก็เกิดจากเขาด้วย

"อึ่ก! แม่คะหนูกลัวช่วยหนูด้วย~" สาวน้อยละเมอเผลอเรียกผู้เป็นแม่ที่อยู่ไกลแสนไกลด้วยความหวาดกลัว เขาจุกที่อกพูดอะไรไม่ออกทันทีเมื่อได้ยิน ซึ่งเขานั้นเข้าใจดีว่าการที่ขาดมารดาอันเป็นที่รักไปนั้นมันเจ็บปวดและขาดความอบอุ่นมากแค่ไหน เขาถือวิสาสะนั่งเอนกายไปพิงที่หัวเตียงพร้อมกับช้อนร่างเล็กขึ้นมากอดแนบอก มือหนาลูบศรีษะเธอเบาๆอย่างอ่อนโยนถนุถนอมเพื่อเป็นการปลอบขวัญ

"ฉันขอโทษ ฉันพยายามถนุถนอมเธอแล้ว แต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ"

'ทั้งๆที่ฉันก็รู้จักเธอได้ไม่กี่วัน ทำไมถึงต้องโกรธเวลาที่เห็นเธออยู่กับคนอื่น ตอนที่พลั้งมือไปทำร้ายเธอทำไมต้องมารู้สึกผิดทีหลัง ที่ผ่านมาไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้วนิ นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมต้องเป็นเธอด้วยที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไป ฉันตกหลุมรักเธอไปแล้วหรอ? ความรักมันเกิดขึ้นง่ายขนาดนี้เลยหรือไง!!!'