Chapter 34

When I woke up the first thing I saw was the white walls. Kaagad tumulo ang masaganang luha sa mga mata ko nang maalala ang nangyari.

Dahan-dahan kong hinawakan ang tiyan ko. I sobbed harder and tried to sit properly. Pero kasabay ng pag-upo ko ng maayos ay bumukas ang pinto. Niluwa noon si Daddy na namumula ang mga mata. When he saw me crying he immediately erah towards me to hug me so tight.

Parang bata ako na umiyak sa balikat ng ama.

"I lost the baby right?" humahagulgol na tanong ko.

Dad stayed silent and in that case I knew that I was right. Mas lalo akong umiyak at kumapit sa damit na suot ni Daddy.

I lost Andrae and I lost my second child. Ni hindi ko man lang alam na buntis pala ako. Ni hindi ko man lang naramdaman na may buhay na pala ulit sa loob. I lost them in just a snap. I lost my life. I lost my angels.

"You are strong—"

"How can I be strong, Dad? How?" umiiyak na tanong ko kaya dahan-dahan na kumalas si Daddy sa pagkakayakap sa akin para tingnan ako ng maigi sa mga ma