ตอนที่ 3 มือสมัครเล่น

เป็นเวลากว่าสามชั่วโมงแล้วที่สายตาคู่สวยเอาแต่จับจ้องไปยังหน้าจอโทรศัพท์ หากย้อนดูประวัติการใช้งานทั้งหมดบนโทรศัพท์มือถือของเธอคงไม่พ้นเพจต่าง ๆ มากมายที่สอนวิธียั่วยวนผู้ชาย และการแต่งตัวเพื่อมัดใจผู้ชาย

“โอ๊ย!!! ทำไมมันยากขนาดนี้นะ นี่มันไม่ใช่ตัวฉันสักหน่อย” เธอดิ้นไปมาบนเตียงขนาดเล็ก

ห้องเช่าขนาดเท่ารูหนูที่เธอพอจะหาได้หลังจากถูกส่งตัวมาซึ่งไม่ได้รับการอำนวยความสะดวกใด ๆ ทั้งสิ้น เป็นห้องเช่าเล็ก ๆ ที่มีแค่เตียงนอนและห้องนั่งเล่นภายในตัว ห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องก็พอให้คนตัวเล็ก ๆ อย่างเธอใช้สอย ทุกอย่างมันพอดีสำหรับคนหนึ่งคนเท่านั้น แต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญเพราะเธอใช้มันเป็นที่หลับนอนและเก็บเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดเท่านั้น เธอจะเอาปัญญาที่ไหนไปเช่าห้องราคาแพงในเมื่อเงินเก็บเพียงเล็กน้อยที่เธอมีได้จ่ายดอกเบี้ยเงินกู้ไปหมดแล้ว

ด้วยความสงสัยในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปยังกระจกบานเล็ก หมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อสำรวจรูปร่างและใบหน้าของตัวเอง

“ฉันก็ไม่ได้ดูแย่นะ ออกจะสวย หมอนั่นสายตาไม่ดีหรือไง เสนอให้ฟรี ๆ แล้วยังไม่เอาอีก หรือจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง” แวบหนึ่งที่เธอมีความคิดแปลก ๆ ขึ้นมา “ถ้าความจริงแล้วเขาชอบผู้ชายล่ะ สิ่งที่ฉันพยายามก็เปล่าประโยชน์นะสิ”

“แล้วมันจะมีวิธีมัดใจผู้ชายพวกนี้หรือเปล่านะ โอ๊ย!! ไม่รู้แล้ว ทำไมอุปสรรคเยอะแยะแบบนี้นะ”

หลังบ่นเสร็จเธอก็หยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

กว่าชั่วโมงที่น้ำตาลวุ่นอยู่กับการอาบน้ำแต่งตัว เธอหยิบเสื้อกันหนาวที่มีติดตัวมาเพียงแค่หนึ่งตัวขึ้นมาใส่ วันนี้เธอตั้งใจออกไปสำรวจเส้นทางต่าง ๆ อย่างน้อย ๆ เธอก็จะได้รู้ทางหนีทีไล่ไว้บ้าง

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

น้ำตาลหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในเสื้อกันหนาวของเธอออกมาก่อนจะกดรับสาย

“สวัสดีค่ะ” เธอกล่าวทักทายตามมารยาท ทั้ง ๆ ที่รู้สึกไม่ชอบคนที่โทรมาเลยก็ตาม

‘ฉันส่งเธอไปทำงาน ไม่ใช่ให้ไปเที่ยว’

“คือฉันแค่ออกมาหาอะไรทานแค่นั้น” เธอโกหกออกไป เพราะถ้าเขารู้ว่าวันนี้เธออู้งานเขาอาจจะเล่นงานน้องชายของเธอก็เป็นได้

‘เธอมีแต่เสื้อผ้าแบบนั้นหรือไง แล้วเมื่อไหร่งานจะสำเร็จ’

“หา!!” น้ำตาลหันไปมองโดยรอบ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอแต่งตัวแบบไหน “คุณให้คนสะกดรอยตามฉันเหรอ”

‘ฉันมีสิทธิ์ทำแบบนั้น’

“แต่นี่มันเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานของมนุษย์นะคะ การสะกดรอยตามแบบนี้มันเป็นการละเมิดสิทธิของผู้อื่น”

‘เธอลืมไปหรือเปล่าว่าน้องชายของเธออยู่กับฉัน’

“อย่าทำอะไรเขานะคะ” นี่แหละคือเหตุผลที่เธอต้องทำทุกอย่างตามที่ ๆ คนคนนี้บอก

‘ถ้าเธอทำงานนี้สำเร็จ’

“ฉันจะรีบทำให้สำเร็จค่ะ”

‘อีกสามวันจะมีงานเลี้ยงที่หมอนั่นต้องไปร่วม เธอต้องลงมือวันนั้น แล้วฉันจะส่งโลเคชั่นสถานที่จัดงานไปให้’

“ค่ะ”

หลังน้ำตาลรับคำเขาก็วางสายไป ส่วนเธอก็หันไปมองรอบ ๆ ตัวอีกครั้งเพื่อดูว่าใครกันนะที่กำลังสะกดรอยตามเธออยู่

‘คนนั้นก็ท่าทางแปลก ๆ คนนี้ก็ด้วย’ เธอเริ่มระแวงผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ‘กี่คนล่ะที่สะกดรอยตามเรา’

น้ำตาลเริ่มขนลุก หรือไม่ใช่แค่คนของเจ้าหนี้ แต่เป็นคนของมาเฟียคนนั้นด้วย

‘ใช่แล้ว ฉันเข้าหาเขาขนาดนั้น แน่นอนว่าเขาต้องสงสัยแน่ ๆ ว่าฉันเป็นใคร เขาต้องสั่งคนสะกดรอยตามฉันด้วยแน่นอน’

‘ไม่ได้การแล้ว ระวังตัวให้มากกว่านี้ดีกว่า’

น้ำตาลรีบเดินไปหยุดหน้าร้านอาหารจีนร้านหนึ่ง เธอเปิดประตูเข้าไปตั้งใจว่าจะซื้อใส่กล่องแล้วกลับไปทานที่ห้อง

[ฮวนอิ๋งหนี่] พนักงานสาวเอ่ยทักทายเป็นภาษาจีน

“เอ่อ...คือฉัน” น้ำตาลเริ่มบทสนทนาเป็นภาษาอังกฤษ “ฉันต้องการพูดเป็นภาษาอังกฤษ”

เมื่อได้ฟังดังนั้นพนักงานสาวก็หันซ้ายหันขวา เพราะเธอเองก็ไม่ค่อยถนัดภาษาอังกฤษเช่นกัน

[มีอะไรหรือเปล่าเหมยลี่] พนักงานหนุ่มที่อยู่ใกล้ ๆ หันมาถามเพื่อนของเขา

[ลูกค้าคนนี้เธอไม่ใช่คนจีน เธอบอกว่าต้องการให้ฉันพูดภาษาอังกฤษ]

[อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เธอไปยืนตรงนั้นแทนฉัน เดี๋ยวฉันจะคุยกับลูกค้าเอง]

[ได้ ๆ]

หลังทั้งคู่สลับที่ยืนกัน ชายหนุ่มก็ยิ้มให้น้ำตาล เธอเองก็ยิ้มตอบทันทีเช่นกัน

“สวัสดีครับคุณลูกค้า” พนักงานหนุ่มทักทายน้ำตาลเป็นภาษาอังกฤษ

“สวัสดีค่ะ”

“ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะรับเป็นเมนูอะไรดีครับ”

เด็กหนุ่มตรงหน้าพูดจาฉะฉาน น้ำเสียงก็น่าฟัง จนทำให้น้ำตาลเอาแต่จ้องหน้าของเขา ถ้าให้เดาเด็กหนุ่มคนนี้คงจะมีอายุไล่เลี่ยกับน้องชายของเธอ

“คุณลูกค้าครับ”

“อ๋อ...เอ่อ ฉันขอเป็นผัดเต้าหู้เสฉวนพร้อมข้าวค่ะ” เธอไม่รู้หรอกว่ารสชาติของผัดเต้าหู้เป็นยังไง เธอแค่จำชื่อเมนูมาจากเน็ตไอดอลคนหนึ่งที่รีวิวอาหารจีน ยังไงเธอก็หวังว่ามันจะถูกปากของเธอ

“ครับ” ขณะตอบรับนิ้วของเขาก็แตะลงไปบนหน้าจอตรงหน้า เพื่อบันทึกเมนูที่ลูกค้าสั่ง

“ใส่กล่องนะคะ”

“คุณลูกค้าจะรับอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ”

“ไม่มีค่ะ”

“ขอทวนออเดอร์นะครับ” เมื่อเห็นว่าน้ำตาลพยักหน้าเบา ๆ เชาก็พูดต่อ “ผีดเต้าปูเสฉวนพร้อมข้าว ใส่กล่องกลับบ้าน แค่นี้ใช่มั้ยครับ”

“ค่ะ”

“งั้นเชิญคุณลูกค้านั่งรอสักครู่นะครับ”

“ค่ะ”

น้ำตาลเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ถูกเตรียมไว้สำหรับนั่งรออาหาร เธอมองบรรยากาศโดยรอบของร้าน รวมถึงสไตล์การแต่งตัวของลูกค้าที่เข้ามาในร้าน ก่อนจะก้มมองตัวเอง

“เชยจริง ๆ ด้วย” เธอนึกถึงคำพูดของเจ้าหนี้ปากเสียคนนั้น “ให้ซื้อใหม่คงไม่มีปัญญา ส่งเธอมาทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ ทำไมไม่ให้เงินติดตัวมาด้วยนะ” คิดแล้วเธอก็ยังหงุดหงิดที่โดนทักเรื่องการแต่งตัว “ช่างเถอะไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่สักหน่อย อีกไม่กี่วันก็คงได้กลับแล้ว”

ระหว่างรออาหารที่สั่ง น้ำตาลก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ เพียงแค่เดินผ่านโต๊ะที่สองเท่านั้นเธอกลับต้องหยุดเดินแล้วค่อย ๆ หันกลับมามอง เป็นเวลาเดียวกันกับที่ใครคนหนึ่งหันกลับมามองเธอเช่นกัน

เพียงแค่ได้สบตากับคนคนนั้น น้ำตาลก็รีบหันกลับ เธอรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำแล้วปิดประตูใส่กลอนจนแน่นหนา

“ให้ตายสิ ทำไมถึงต้องมาเจอเขาตอนนี้นะ” เธอพูดเขา ๆ ขณะนั่งอยู่บนชักโครก “แต่เอ๊ะ...แล้วฉันจะหนีเขาทำไม ฉันควรกระโจนเข้าหาเขาสิ”

‘แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน นี่มันที่สาธารณะ อีกอย่าง...’ น้ำตาลก้มมองตัวเอง ‘แต่งตัวเชยแบบนี้ จะไปยั่วอะไรเขาได้ ฉันนี่มันมือสมัครเล่นจริง ๆ’

ด้านนอกตรงเคาน์เตอร์ พนักงานหนุ่มที่รับออเดอร์ของน้ำตาล เขานำอาหารออกมาวางไว้

“อาหารที่สั่งได้แล้วครับ เอ๊ะ!!”

[มีอะไรหรือเปล่า] เหมยลี่ที่เห็นอาการแปลก ๆ ของเพื่อนร่วมงาน เธอก็เอ่ยถามขึ้น

[ลูกค้าคนเมื่อกี้หายไปไหนแล้วนะ] พนักงานหนุ่มถามพลางกวาดสายตัวไปตามโต๊ะต่าง ๆ

[อ๋อ ฉันเห็นเธอเดินไปทางนั้น คงจะไปเข้าห้องน้ำ] เธอบังเอิญเห็นตอนน้ำตาลลุกขึ้นพอดี

[งั้นวางไว้ตรงนี้ก่อนละกัน] เขาตั้งใจจะกลับเข้าไปในครัว

[จางหย่ง] เหมยลี่เรียกพนักงานหนุ่มไว้ [นั่นไง เธอออกมาพอดีเลย]

“อาหารที่สั่งได้แล้วครับคุณลูกค้า” ทันทีที่น้ำตาลเดินเข้ามาใกล้ จางหย่งก็บอกเธอทันที

“อ๋อค่ะ ขอโทษนะคะพอดีฉันเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ” น้ำตาลยื่นเงินให้กับพนักงานหนุ่มก่อนจะหยิบอาหารแล้วเดินออกจากร้านไป

“ไง”

คำทักทายห้วน ๆ นั้นทำให้น้ำตาลที่เพิ่งได้ก้าวเท้าผ่านประตูร้านต้องหยุดนิ่งแล้วหันไปมองตามเสียง

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“ฉันต้องถามเธอมากกว่า”

“คุณสั่งคนสะกดรอยตามฉันอย่างนั้นเหรอ” น้ำตาลคิดว่ามันต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ

“อะไรนะ” ไคล์ขมวดคิ้วเข้าหากัน

“สนใจตัวฉันจนสั่งให้ลูกน้องตามหาเลยเหรอคะ” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เผื่อเขาจะสนใจตัวเธอขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้ บางทีเรื่องทั้งหมดอาจจะจบภายในคืนนี้ก็ได้

“ดูสารรูปตัวเองก่อนมั้ย” เขามองเธอหัวจรดเท้า

“แล้วไง ก็วันนี้มันวันหยุดของฉันนิ” เธอหมายถึงหยุดที่จะไม่ไปยั่วเขา “ฉันก็แต่งตัวตามสบาย มันแปลกตรงไหน”

“ยังต้องให้ฉันบอกอีกเหรอว่ามันแปลกตรงไหน หึ!!เธอนี่มัน” เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอจะใช่คนคนเดียวกับคนที่บุกไปหาเขาถึงบริษัทหรือเปล่า

“เลิกทำน้ำเสียงดูถูกแบบนั้นสักที รู้หรือเปล่าว่าฉันน่ะอายุเยอะกว่าคุณอีก”

“รู้ข้อมูลของฉันไปหมด” เขาเดินเข้าไปใกล้น้ำตาลมากยิ่งขึ้น แม้ว่าเธอจะถอยหนีก็เปล่าประโยชน์เพราะเขาเอื้อมไปบีบคางของเธอ “เธอเป็นใครกันแน่”

“โอ๊ย!!ฉันเจ็บนะ”

“ตอบฉันมา” เขาพูดเสียงดัง

“ปล่อยนะ ไม่อย่างงั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”

“ก็ลองดูสิ โอ๊ย!! ยัยบ้า” ไคล์ร้องออกมาเมื่อโดนน้ำตาลกัดเข้าที่มือ

“คุณทำฉันก่อน” น้ำตาลเองก็ตกใจที่ตัวเองไปกัดมือเขาแบบนั้น

หมั่บ!!

ไม่ทันที่น้ำตาลจะหันหลังหนีได้ทัน เธอโดนไคล์คว้าคอเสื้อไว้ได้ก่อน

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”