Ilang taon ang nakararaan. Katulong ang naging programa ng Baranggay kung saan tutulong sa gastusin ang mga taga-Baranggay sa namatayan ay nagkaroon ng disenteng lamay ang Lola ko. Isa siya sa naging myembro noon. At oo, sa pinansyal ay hindi ako nahirapan pero ang kalooban ko ay hirap na hirap habang dinadama lang ang kabaong niya. Gusto ko siyang tingnan sa huling pagkakataon pero hindi ko magawa. Sa pagkakataong ito ay namalaam na nang tuloyan ang aking lola.
"Ano na ang mangyayari sa kaniya niyan?"
"Kawawa naman. Bulag pa naman. May tumatanggap pa ba ng bulag ngayon sa trabaho?"
"Wala nga, e. Pasanin nga iyan ni Manang Peli noong buhay pa iyon, e. Ngayong siya na lang—iwan ko lang!"
Naririnig ko ang pag-uusap ng mga gumagawa ng bulaklak sa patay. Pati iyon ay ang mga kaba-baryo rin ni Lola ang gumagawa basta ba myembro ng organisasyon. At mukhang tungkol sa buhay ko ang pinag-uusapan nila ngayon.
Napayuko na lang ako at pinipigilang maiyak na naman. Naka-upo lang ako sa upuan na malapit sa kabaong.
Malayo ang mga kamag-anak ni Lola. Ni walang dumalaw sa lamay niya. Ako lang yata ang nandoon na kadugo niya at wala nang iba. Kahit kailan hindi ko rin naman nakadaupang-palad ang mga iyon.
Pagkatapos ng tatlong araw ay inilibing si Lola. Umuulan iyon hanggang sa hapon habang tahimik lang akong naka-upo sa may bintana at dinadama ang lamig ng panahon. Panay tanong sa sarili ko kung saan na ako pupunta ngayon.
Sa pag-iisip ko ay napagpasyahan na wala na akong pagpipilian kundi ang magpunta sa bayan bukas. Maghahanap ako ng trabaho doon at magbabakasakali na mali ang mga panghuhusga nila na walang tatanggap sa'kin.
Lumingon ako sa may hagdan nang marinig ang mga pag-uusap sa baba. Siguro iyon na ang mga taong kukuha ng dekorasyon na hiniram namin para sa lamay ni Lola. Ibinalik ko ang atensyon sa labas ng bintana at ipinagpahinga ang isipan. Napakarami kong problema sa nagdaang araw simula noong nakaratay na si Lola sa higaan. Ang tanging alam ko lang ay ang gawin ang mga gawaing bahay na pinag-aralan ko simula noong onse ako.
Napakarami kong gustong gawin pero hadlang ang mga mata ko para doon. At hindi ko nailigtas si Lola dahil sa kapansanan ko. Kung sana normal lang akong babae.
...
"Pwede naman. Panigurado! Tatanggapin ka nong amo namin." Natatawa na sabi ng lalaki may kasama rin siya na lalaki at hula ko ay matador din sa pwesto na iyon.
Abala ang lahat sa pagagayat ng mga karne na bibilhin ng mga costumers.
"T-Talaga?" Nabuhayan ako ng loob. Iyon na ang pang limang nilapitan ko para mag-apply ng trabaho. At ngayon nang marinig iyon ay bumangon ang pag-asa sa puso ko.
"Malaki ang pasweldo, sigurado!"dagdag niya pa.
Napalunok ako. Mabuti kung ganoon nakaramdam ako ng tuwa.
"Kaya lang ikaw ang gagawing panghiwa sa karne." Tapos nagtawanan sila.
Para akong binagsakan ng langit at lupa nang malaman na pinagloloko lang nila ako. Napayuko ako.
"Sa tingin mo sino ang tatanggap sa'yo niyan e mukhang 'di ka naman yata mapapakinabangan... maliban sa kama."
"Oo nga, maganda, magandang katawan, ikot ka nga!"
Maiiyak na akong nakayuko sa harapan nila. Dahan-dahan kong kinuha ang kahoy kong tungkod. Hindi na tali ni Sham ang hawak ko ngayon. Dahil gaya ni Lola iniwan niya na rin ako. At ngayo'y mag-isa na lang ako.
"Ikot ka muna, hoy!"
Naririnig ko pa rin ang tawa nila. Tinalikuran ko sila dahan-dahan habang kinakapa ng tungkod ko ang daan. At ilang saglit ay pinahid ko na ang luha na naramdaman kong dumaloy sa pisngi ko.
"Hoy! Kayong dalawa ang bababoy niyo!"
Narinig kong saway ng isang babae.
"Bulag na nga iyong tao ginaganiyan niyo pa. Hala! Magtrabaho na kayo, iyong isang kostumer doon asikasuhin mo iyon!"
Nagpatuloy na ako sa paglayo. Maraming kainan doon siguro iyon naman ang susubukan kong lapitan. Marunong naman ako sa gawaing bahay kaya ko naman yata iyong mga hugasin nila.
Napasinghap ako nang may humawak ng braso ko.
"Ineng?"
Bumaling ako sa kaniya kahit hindi ko siya nakikita.
"P-Po?"
"G-Gusto mo ba ng trabaho?"
Napalunok ako at agad tumango. Babae ang kaharap ko ngayon base sa tuno ng boses niya pero iba ang boses niya kumpara doon sa babaeng nanaway sa mga nambastos sa akin.
"Akala ko matatanggap ka na kanina kaya hindi kita nilapitan. Pero ngayon..."
May alanganin sa bawat salita niya. Nakapagtataka pero mas nakatuon ang atensyon ko sa binanggit niyang trabaho.
"A-Ano po bang trabaho? Dito po ba sa palengke?"
Matagal bago siya nagsalita.
"Sa mga Rojo."
Natigilan ako. Iyong sobrang yaman na pamilyang iyon? Doon siya nagtatrabaho? Sila ang pamilyang nagmamay-ari ng pinaka malaking lupain sa buong lugar.
"M-May kontranta ako doon, penermahan ko na. Gusto kong umalis at..."
"Bakit gusto niyo umalis? Mukhang maganda naman doon."
Matagal na naman siyang nakasagot at mukhang nag-iisip pa. Kilalang mayayaman ang mga Rojo paniguradong maganda ang pasahod doon.
"N-Nanganak ang anak ko w-walang mag-aalaga kung hindi ako uuwi. A-At, makakaalis lang ako kapag may sasalo ng kontrata na pinermahan ko. K-Kaya kung gusto mo..."
Hindi na rin ako nagdalawang isip. Hindi rin ako pamilyar sa kontrata na sinasabi niya pero gusto ko talaga ng trabaho. Wala na akong matakbuhan ngayon kaya kahit ano papatusin ko mabuhay lang.
"Mabuti, dadalhin kita bukas doon. Magkita ulit tayo dito sa palengke."
...
Hindi ako nakatulog ng gabing iyon. Ito ang kauna-unahang beses na magtatrabaho ako. At ang nakakamangha ay ang malaman na isang kilala na mayamang taga-rito ang papasokan ko.
Biglang sumagi sa isipan ko ang mga nakaraan. Iyong batang lalaki na nakilala ko dati sa batis. Kumusta na kaya iyon ngayon? Hindi ko naman alam kung anak ba iyon ng katulong ng mansyon o 'di kaya'y anak ng hardenero. Kung nangyaring umalis na ang magulang no'n ay paniguradong wala na rin siya doon sa Mansyon ngayon.
Napabuntong hininga ako. Sana magkita ulit kami. Maliban sa kababata kong si Greg na anak ng kaibigan ni Lola ay na-miss ko rin ang batang nasa mansyon.
Pinilit kong matulog sa gabing iyon.
....
"Be mine."
Nagising ako nang marinig ang boses na iyon. Natigilan ako nang makapa ang hinihigaan.
Hindi ito ang higaan ko. Kaya agad akong napabalikwas ng bangon. Nangapa ako sa paligid. Makintab na lamesa ang nakapa ko at hindi ko namalayan na may mga gamit na nakapatong sa ibabaw niyon. Nahulog iyon at hindi ko alam kung may mga nabasag pa. Nagulat ako at napaatras.
"P-Pasensya na, pasensya na po!" Nahintakotan akong napatakip ng bibig.
Sa pag atras ko ay may nabangga ako. Agad akong napabaling doon. Sa pagkakataong ito ay hindi na bagay iyong nabangga ko. Naramdaman ko ang init ng katawan niya noong dumaiti ang likuran ko sa kaniya.
Manghihingi na naman sana ako ng tawad nang bigla niyang hawakan ang palapulsuhan ko. Hinila niya ako palapit sa kaniya at bumangga ang dibdib ko sa matigas niyang dibdib. Naubo ako sa lakas ng impact. Gusto kong kumawala pero malakas siya.
"You're mine, Yenah."
Nagpumiglas ako dahil halos hindi ako makahinga sa higpit ng yapos niya.
"Mine."
Barituno ang boses niya at halos pabulong na lang ang huling kataga na binanggit niya.
"H-Huwag!"
Pero hindi pa rin siya bumibitiw sa pagkakayapos. Kahit anong gawin kong pagpupumiglas ay tila wala lang sa kaniya. Tila mas nag-ibayo pa ang lakas niya sa bawat palag ko.
"Huwag!"
Nagising ako at habol ang hininga. Napahawak ako sa dibdib habang hinihingal. Anong klaseng panaginip 'yon? Bakit ko napanaginipan 'yon?
Saglit lang ang pag-iisip ko sa naging panaginip nang maalala ang usapan namin ng babaeng makikipagkita sa'kin sa palengke ngayon.
Umaga na. Walang manok para manggising sa'kin pero nandiyan ang ibon na pang-umaga na nakasanayan ko nang pakinggan upang malaman kung umaga na. Boses ng insekto at ibang maliliit na hayop ang ginagawa kong orasan sa bundok.
"Ay naku!" Bulalas ko at agad bumangon para makapagbihis na. Kagabi pa ako handa.
Nandiyan ang maliit kong bag na gawa sa banig at iilang damit. Kukunti lang ang damit na mayroon ako. Iyong ipambibili ng damit ay pambili na lamang ng pagkain at iba pang kakailanganin sa bahay. Hindi rin naman ako masiyadong nalabas noon. Ngayon lang naman ako nakita ulit ng mga tao ngayong wala na ang Lola ko.
Simula noong sinama ako ng bata sa loob ng mansyon ay kinabukasan mahigpit na si Lola sa pagbabawal sa'kin na maglalalabas. Nakasanayan ko na rin at hanggang sa magdalaga ako. Ayoko rin na mas bigyan pa siya ng problema. Pasanin na nga ako, magbibigay pa ng dagdag problema. Kaya sinusunod ko siya kahit hindi ko alam kung bakit.
Sinuot ko ang pinaka-maayos kong damit. Iyong bulaklakin na damit na hanggang tuhod ayon sa diskripsiyon ni Lola noong iregalo niya ito sa akin. Hindi ko tinali ang buhok ko at hinayaan lang na nakalugay. Mas mukha raw akong maayos tingnan kapag nakalugay sabi ni Lola. Kaya para siguradong hindi ako tatanggihan ng mga Rojo ay kailangan kong maging presentable kahit papaano.
Mabilis akong nakarating sa tagpuan namin dahil pinakyaw ko ang trysikel para ihatid ako sa lokasyon niya. Ginamit ko iyong huling barya na naiwan ni Lola sa bulsa ng luma niyang palda. Ayaw ko rin na paghintayin ng matagal ang babaeng tutulong sa'kin dahil baka mainip at magbago ang isip.
"Nandito na ako." Hawak ko ang kahoy na tungkod at ngumiti.
"B-Buti naman at dumating ka. Kinabahan ako baka hindi mo ako siputin." Base sa pananalita niya ay para siyang nabunutan ng tinik sa lalamunan nang makita ako.
"Kailangan ko talaga ang trabaho kaya..." Nahihiya akong ngumiti.
"Tara na. 'Wag mo na alalahanin ang trysikel dahil ako na ang magbabayad." At mabilis niya akong naigiya sa isang sasakyan na dumaan.
Para siyang mauunahan sa pagkain kapag hindi niya agad nasunggaban. Nagtaka lang ako dahil doon. Pero naalala ko iyong naikwento niya tungkol sa anak niyang nanganak. Kaya siguro ganoon.
Bumuntong hininga ako. Sana hindi ako mabigo sa pagkakataong ito.
Huminto kami at siya na mismo ang kumuha ng gamit ko kahit hindi ko talaga balak na ipahawak sa kaniya. Nahihiya kasi ako sa gamit ko lalo pa at mumurahin lang iyon. Pero para sa akin iyon ang pinaka-magandang bag na gawa ng Lola ko. Maririnig ang pagbukas ng malaking gate nila. Ibig sabihin sa pangalawang pagkakataon ay makakatuntong na naman ako sa lugar na ito. Sa bungad pa lang nararamdaman ko na ang kakaibang pakiramdam na tila may nagmamasid sa'kin sa malayo. Napalunok ako at maingat na naglakad pasunod sa babae. Aaminin kong gustong-gusto kong makita ang paligid. Sabi ni Lola ang mansyon ng mga Rojo ang may pinakamagandang harden. Sa bungad pa lamang daw ay makikita mo na ang mga nagkukumpulan na matatabang bulaklak ng mga rosas. At ang Lily na matagal ko nang gustong makita ay malapit lang daw dito. Minsan na rin kasi na nagtrabaho si Lola sa mga Rojo. Gardener daw siya at noong mamatay ang mama ko at naiwan ako sa pangangalaga niya ay bumitiw siya sa trabaho niya at mas pi
Isang araw lang akong tinuruan ni Tessa. Sinaulo ko lahat kahit napakahirap dahil ang dami. May mga ginagamit silang mga bagay na hindi ko pa nagamit kailanman. Nang maalala ko si Archie ay kumalma ako. Pwede naman siguro akong magpaturo sa kaniya kung sakali. Kapag sweldo ko ay bibilhan ko na lang siya ng dalawang notebook. Ito ang unang araw para doon. At kinakabahan talaga ako. Hawak ko ang mop, walis tambo, at iyong tinatawag nilang vacuum. Nasa labas lamang ang trolley ko na napupuno ng mga kagamitang panglinis. Sabi nila ay kakatok ako ng tatlong beses at sasabihin ko kung ano ang sadya ko. At ginawa ko nga iyon. "M-Maglilinis po ako." Kinakabahan ako. Hinintay ko na may magsalita mula sa loob pero dumaan na lamang ang ilang segundo pero wala pa rin. Kaya nagpasya na akong ipihit ang seradura. Kaya lang ay alanganin pa ako lalo pa at wala naman akong narinig na sagot. Napapatanong tuloy ako sa sarili ko kung, ayos lang kaya? Hindi kaya ako mapagalitan? Tama ba ang ginagawa k
Salamat, Yenah. Napangiti ako nang malaman ang nakasulat sa papel. Pinagluto ko siya ng nalalaman kong ulam noong nasa bundok pa lang ako. Wala sina Tessa ang mayordoma at ang ibang katulong maliban sa taga-luto. Day-off nila maliban sa amin ni Archie na wala nang uuwian kaya mas pinili na lang na magpaiwan dito sa mansiyon ng mga Rojo. Nakatulog sa silid ang taga-luto dahil gusto rin magpahinga kaya malaya kong nagamit ang mga kagamitan sa kusina. Iyong patapon na mga gulay at iba pang rekados ay madalas iyon ang napupunta sa aming mga katulong. Iyon ang niluto ko. At iyon din ang magiging ulam namin ngayon ni Archie. Sabay kami ngayon sa likod, may sira na upuan doon at tinapon na mesa na hindi pa naman talaga sira. Iyon ang mga ginamit namin doon. Amoy na amoy ang rosas sa paligid na gustong-gusto ko. Si Archie ang naglagay ng mga pinggan at kubyertos. Hindi ko alam kung bakit pero napapangiti ako sa ideya na para niya akong asawa na pinagluluto siya at magkasabay kami ngayon n
"Yn." "Asmodeus." Ang boses niyang masuyong tinatawag ngayon ang pangalan ko. Hindi ko alam kung bakit ganoon, bakit nagbago ang tembre ng boses niya gayong sa unang pagkikita pa lang namin ay malamig at seryoso iyon. "You're calling me?" Napaigtad ako nang bigla kong marinig ang boses niya sa likuran ko. Napakurap-kurap ako, hindi totoong tinawag niya ako. Imahinasyon ko lang pala iyon, dahil sa takot ini-imagine kong sana maging mabait siya. "P-Pasensya na po." Agad akong tumalima at akmang magsisimula na nang magsalita siya. "How's your day-off, Yn?" Napamaang ako. Alinlangan pa pero humarap ako. "M-Maayos naman po." Matagal bago siya nagsalita. Naghintay ako pero dahil may gagawin pa ako at natatakot ako sa palitan namin ng salita ay nagpaalam ako. "M...Magsisimula na po akong..." "Why too fast?" Gulat na napaatras ako nang maramdaman ko ang hininga niya sa noo ko. Lumapit pala siya, hindi ko man lang naulinigan ang paglapit niya. Muntik na akong matumba kung hindi da
"Archie..." Mahina kong bulong. Sana may magic na kapag tinawag ko sila ay darating sila upang sagipin ako.Kumakalampag ang pintuan ng banyo. Si Asmodeus iyon. Bawat hampas niya doon sa pinto ay para akong nahuhulog sa malalim na bangin. Tanging ang pinaghuhugotan ko ng lakas ng loob ay ang huling sulat na natanggap ko mula kay Archie. Kinapa ko ang sulat kamay niya doon.Araw-araw, paulit-ulit ko iyong binabasa upang ibsan ang takot na nasa loob ko.Hindi ko alam na pumayag ka na samahan si Asmodeus sa silid na iyan. Iyon ang sabi ni Mrs. Rojo sa amin.Hindi ako naniniwala dahil taliwas ang lahat ng nakita ko sa mukha mo. Paniguradong nalilito ka rin sa mga oras na ito.'Wag kang mag-alala, hahanap ako ng paraan, ilalabas kita diyan, Yenah. Patawad kung napunta ka sa sitwasyon na ito. Hindi ko aakalaing aabot ka sa puntong ito.Sana noon pa nabalaan na kita... sana noon pa... patawad, kasalanan ko ito."Archie..."nanghihina kong sabi.May pasa ang buong kabilang braso ko, maging an
"Ano ba iyang nirereklamo mo diyan?" Ang mayordoma na gaya ng nakasanayan at sabi nila ay nakataas parati ang kilay. Lalo na ngayong hinihingi ko ang permiso niyang tapusin na lang ang kontrata. Parang nararamdaman kong umaangat na rin ang kilay niya."T-Tinapos ko lang ang kontrata ni Ate-""Hindi ikaw ang dapat magdesisyon para diyan. Si Mrs. Rojo. Dahil siya ang nagpapasahod sa'yo, hindi ako."Bagsak ang balikat ko nang talikuran niya ako. Naghihintay na lamang kami na matapos sa pag-uusap sina Asmodeus at ama niya na nasa library raw ngayon. Pagkatapos dalawang araw dito ay kasama akong aalis ni Asmodeus sa mansion at tutungo kami sa isang syudad kung saan nandoon ang isa pang mansion na pagmamay-ari rin ng mga Rojo. Kaming dalawa ulit doon habang pinag-aaralan niya ang negosyo ng pamilya. Hindi ko alam kung anong magiging silbi ko doon. Sa yaman at laki ng impluwensya nila ay hindi malabong makahanap si Asmodeus ng mas higit pa sa'kin. Tapos na ang kontrata, dalawang buwan na lan
Sinabisab niya ng marahas na halik ang dibdib ko. May estrangherong pakiramdam na lumukob sa pagkatao ko ngunit nanaig ang pagtutol sa utak ko... kanina. Ngunit ngayon ay may nararamdaman akong mga bagay na hindi ko alam ang dahilan. O baka dahil sa mga ginagawa niya ngayon. "Have you been kissed before, My Yenah?"halos pabulong niyang sabi malapit sa mukha ko. Nararamdaman ko ang hininga niya sa labi ko. Napanganga ako nang maalala ang ginawa niya noon. Iyon ang una kong halik, kaya't hindi ako makasagot. "Hmm... I think I know the answer." Narinig ko ang marahan niyang pagtawa. At napasinghap ako nang kasunod niyon ay ginawaran niya ako ng masuyong halik. Halik na hindi tulad ng dati, marahan, nag-iingat, at tila may pagmamahal. Pagmamahal... Naalala ko na naman si Archie. Wala siyang mukha sa alaala ko pero nagkakaroon siya ng mukha sa puso ko. Hindi ko matukoy ang nararamdaman sa kaniya pero kapag usapang pagmamahal at pag-iingat ay siya ang sumasagi sa isipan ko. Dahil
Ang nakabendahi kong tuhod ang kinapa ko. Hindi na ako makakalakad ngayon. Hindi pa nakakakita. Mas lalong naging mahirap ang lahat sa akin. Napasinghap ako nang makarinig ng kalampang ng bakal na pintuan. May pumasok. Kaya't nangapa ako sa paligid nagbabakasakaling maari kong isiksik ang sarili sa sulok. May takot na agad lumukob sa puso ko. "My Yenah." Nataranta ako at awtomatikong napaiyak sa takot. Ang boses niya ay tila dinaig pa ang kulog at kidlat. "Shh... I won't hurt you. You just have to come with me now my Yenah." Asmodeus Rojo Her pinkish cheeks, her bloody thin lips, curly brown hair, heart shape face, skinny body, cream color skin her delicate feature makes me want her more. Her innocent eyes makes me crazy. A living goddess was in her. I'm carrying her in my arms. Sa sobrang gaan niya ay ni hindi ako pinagpawisan. Nakatulog na siya sa van dahil sa mahabang byahe papunta sa airport. My guards are around us, I can see how their eyes become wider when they saw t