Yenah POV-
Gagawa raw kami ng kwentas na bulaklak sa araw na iyon sabi ng lola ko. Darating ang mga mayayamang tao sa lugar namin at kasama na roon ang mayor at ibang politiko ng bayan. Binibili ng aming kapitan ang mga ginawang bulaklak na kwentas para naman daw may pagkakakitaan kahit kaunti ang ibang mga taga-rito.
Anim na taong gulang pa ako. Matagal-tagal pa bago ako magsampu. Gusto ko na rin kasi sana na matulongan si Lola sa ibang trabaho kaya lang sabi niya bata pa ako. Hindi ko pa raw kaya ang mga gawain ng mga matatanda.
"Yenah, 'wag ka lumayo, ha. Baka pag tinawag kita para sa pananghalian 'di ka na naman makasagot dahil lumalayo ka na."
Tumango lang ako at ngumiti. Hawak-hawak ko sa kabilang kamay ko ang maliit kong aso na natagpuan ni Lola sa gilid ng kalsada. Baka raw inabandona ng may-ari sa hindi namin alam na dahilan. May tali sa leeg si Sham-sham dahil minsan mas kabisado niya pa ang daan kaysa sa'kin kaya lang madalas akong mapahamak kapag kasama ko siya.
Ibinaba ko si Sham-sham at agad itong nauna sa paglalakad habang hawak ko ang tali niya. Sumusunod lang ako sa kaniya. Sana lang alam ko kung saan pwede kumuha ng bulaklak para hindi lang si Lola ang mangunguha. At para rin sana mas marami ang maiipon naming bulaklak at nang makagawa ng mas maraming kwentas.
Kaya lang hindi kasi ako nakakakita. Dahil isa akong bulag. Simula pa raw noong isilang ako, bulag na raw talaga ako. Patay na ang mama ko, namatay siya dahil nag-bleeding noong manganak at sa kapabayaan daw ng nagpaanak. Nakakalungkot pero tapos na, sabi ni Lola hindi na raw maibabalik pa si Mama.
"Sham? Patungo na naman ba tayo sa batis?"tinatanong ko ang aso kahit alam kong hindi naman talaga nasagot. Siguro nakagawian ko na, wala kasi akong ibang makausap maliban kay Lola kaya pati aso kinakausap ko na.
"Di ba sabi ni Lola 'wag daw tayo roon? Sakop iyon ng ari-arian ng mga Rojo baka raw pagalitan tayo pag nahuli tayo doon."
Kaya lang hindi naman talaga siya nakikinig panay lang siya lakad na parang hindi ko siya kinakausap. Mukhang doon nga siya papunta dahil mukhang sumusukal ang damo sa banda doon. Dati na kaming nakarating doon at naaalala kong mataas ang mga damo madadaanan mo papunta doon. Hindi ko naman siya pwedeng bitiwan dahil baka hindi ko na siya mahanap at pareho kaming maligaw.
Nagpatianod lang ako sa paghila niya.
Miminsan lang naman daw ang mga Rojo diyan. Malaki raw ang bahay sa gitna ng malawak na hacienda pero mukha raw parating walang tao. Hindi ko pa nakikita talaga nakabase lang ako sa mga kwento ni Lola kung gaano raw kaganda ang malaking harden sa likuran ng Mansiyon. Napakalawak daw ng garden ng mga rosas. At iyong tinawag ni Lola na water Lily, iyong bulaklak na nakalutang sa tubig. Napakaganda raw niyon.
"Sana Sham, wala diyan ang mga Rojo. Patay talaga tayo."
Gustong-gusto kasi ni Sham-sham doon dahil iyong sapa napakaraming ibon doon iyong nangingitlog sa damo. Kinakain niya kasi ang itlog, pinipigilan ko siyang gawin iyon pero matigas talaga ang ulo.
"Sham!" Napasigaw ako nang bigla siyang bumwelo sa pagtakbo at nabitiwan ko siya.
Ang masama pa ay nahulog ako sa tubig. Mababaw lang naman pero maraming bato at matutulis ang mga bato roon.
Naramdaman kong kumirot ang kamay ko. Naituko ko kasi agad iyon sa mga bato.
"Sham!" Naiiyak kong tawag. Iniwan niya kasi ako agad doon. Ni hindi ko alam kung saan ako hahawak.
Basa na rin ang mahaba kong palda at ganoon rin ang damit ko. Nagsisi tuloy ako na sumunod ako kay Sham. Sana hindi na lang kami umalis. Sana doon na lang kami sa tabi ni Lola at sinamahan na lang siya sa pamimitas ng ligaw na bulaklak. Kung bakit kasi mas ginusto ko pang libangin si Sham. Kung bakit kasi mahal na mahal ko iyong aso ko.
Napasinghap ako nang may humawak na kamay sa braso ko at walang imik na tinulungan niya akong tumayo.
"Lola? Ikaw ba 'yan?" Agad kong kinapa ang hulma ng mukha niya. Kabisado ko kasi ang hulma ng mukha niya.
Magpapaliwanag sana ako kaya lang hindi kay Lola ang mukha na nakakapa ko ngayon. At isa pa ay mukhang matangkad rin siya, dapat doon pa lang nalaman ko nang hindi siya si Lola.
"S-Sino ka?"
Agad akong umatras. Sa totoo lang hindi ako sanay makihalubilo sa ibang tao. Wala naman silang sinabi na masasama ang mga nakatira sa labas ng kagubatan. Kaya lang inilayo ako ni Lola sa kanila para raw maiwasan ang pangungutya sa kapansanan ko.
Naalala kong lupa nga pala ito ng mga Rojo.
"I-Isa ka bang Rojo?"
"Bakit ka nandito?" Imbes na sagot ay ito ang ganti niyang sabi.
"D-Dinala ako ng aso ko dito. I-Iniwan niya ako. Hindi ko naman talaga balak na pumunta sa lupain ninyo,"nanginginig kong paliwanag. Pangalawang beses pa naman kaming nagpunta dito, at nagkataon na ito ang pinaka-malas.
"Kukuha ka ng mga prutas?"
Namilog ang mga mata ko sa narinig. Iniisip niya bang nandoon kami para magnakaw ng prutas? Naalala kong sinabi rin ni Lola na maraming prutas na tanim sa unahan ng harden ng mga rosas. Kung sana nakakakita ako, gusto ko sanang makita 'yon.
"H-Hindi 'yon ang pinunta namin dito!"depensa ko.
"Pero gusto mo?"
Natulala ako at napaisip. Tama naman siya. Gusto ko rin niyon kahit hindi naman talaga iyon ang sadya namin. Sabi ni Lola may apple, may mangga, at marami pang prutas mayroon ang taniman nila.
"O-Oo,"nahihiya na sagot ko.
Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang braso ko at walang sabi na iginiya sa daan. Nagkakandarapa ako sa pagsunod sa kaniya, at may naalala.
"Si Sham!"
Huminto siya at narinig ko ang buntong hininga niya. "Ipapahanap ko siya sa mga tauhan namin."
"T-Talaga?!" Namamangha ako, lalo pa at may pwede siyang utusan. Ako sa bahay wala akong inuutusan, kumikilos ako ng sarili ko para hindi maabala si Lola.
"Let's go."
At mabilis na naman ang mga hakbang niya. Nagkandarapa na naman ako sa pagsunod sa kaniya. Mabilis ang mga hakbang niya at 'di ko masundan.
"S-Sa harden niyo ba tayo pupunta?"
Hindi siya nagsalita pero ayos lang sa'kin baka hindi lang niya narinig. Sumusunod lang ako sa kaniya pero hindi ako mapakali kaya nagtanong ako ulit.
"Ilang taon ka na po?"
"Eleven."
Namilog ang mata ko.
"Ako, sais pa lang ako! Gusto ko rin maging eleven,"excited kong sabi samantalang hindi pa rin siya nagmiminor sa paghakbang.
Dati kasi gusto ko maging sampu pero ngayon naisip ko mas maganda dagdagan na rin para siguradong hahayaan na ako ni Lola sa mga gawaing bahay. Bata pa raw ako bawal pa ako sa mga gawaing bahay na madalas niyang ginagawa.
"Maliban sa maging eleven ano pa ang gusto mo?"
Napaisip ako sa tanong niya.
"Iyong kalaro,"sagot ko. Kaya lang napansin ko na humigpit ang hawak niya sa kamay ko.
"Kalaro?"
"Oo!" Ngumiti ako.
Ngayon huminto na siya at naramdaman ko ang titig niya.
"Ako, gusto mo ba akong maging kalaro?"
Napangiti ako. Mukhang mabait naman siya dahil tinulongan niya ako sa batis kanina. Pero sigurado ba talaga siya diyan?
"O-Oo." Nahihiya kong sagot.
Sabi niya dadalhin niya raw ako sa kwarto niya. Sabi niya marami raw siyang mga laruan doon. Hindi ko alam kung bakit pero parang may pinagtataguan ang mga kilos namin dahil panay siya tago at takbo. Nalilito na rin ako kung saan kami dumaan.
Tapos tumigil lang kami sa pagtakbo at pagtatago nang makarating kami sa sinasabi niya.
"Ito na ba iyon?"nagtataka kong tanong. Ang lamig ng kwarto niya tapos sobrang tahimik.
Narinig kong nagsara ang pintuan. Mukhang sinara niya iyon.
"W-Wala ka bang kasama dito?"
Panay ang kapa ko sa paligid. Hindi ko mapigilan na hindi mamangha sa mga nahahawakan ko. Iyong mga gamit dito, walang ganito sa amin.
"Wala."
Nagulat ako nang malaman na malapit na siya sa likuran ko nang magsalita siya.
"Hindi na ako mag-iisa ngayon,"aniya.
Napangiti ako at bumaling sa kaniya. Tumango ako.
"Nandito na ako." Proud kong sabi.
"Oo..." Mahina ang pagkakasabi niya.
Hindi kami naglaro lang totoong nagluto talaga siya. Namangha ako na napakarami niyang nalalaman samantalang ako halos hindi ako pinapayagan ng Lola ko na magsaing kasi baka raw matutong o masunog iyong kusina.
Kaya lang sana nakikita ko ang mga ginagawa niya. Hanggang tikim lang ako at hawak, hindi ko makita kung anong kulay at hugis ang mga niluluto niya. Pero masarap, at iyon pa lang ang unang beses na nakatikim ako ng ganoon.
"Syrup,"aniya at dumaiti ang daliri niya sa gilid ng bibig ko at tila may pinapahid doon.
"Madalas ka ba gumawa po nito?"
"Yes."
Napangiti ako. "Gusto ko rin matuto!"
"Ituturo ko sa'yo,"aniya sa kalmadong boses hindi tulad ko na hyper.
Napagod kami kalaunan at nakatulog kaming dalawa sa malambot niyang higaan.
"Malamig,"reklamo ko. Hinawakan ko ang kamay niya dahil doon ko lang nararamdaman ang init na gusto ko.
Ilang saglit ay naramdaman ko ang katawan niyang nakalapit na sa akin niyayakap ako mga braso niya. Doon lamang ako naging komportable.
"Hindi ka na uuwi."
Narinig ko 'yon sa kaniya bago ako gupuin ng antok. Kaya lang wala na sa akin iyon dahil mas importante sa'kin ang makatulog ngayon.
...
Naalimpungatan ako nang may marinig na pag-uusap. Hindi na malimig ang paligid, hindi na rin malambot ang hinihigaan ko.
"Pasensya na po Mrs. Rojo."
"Hanggang ngayon nagwawala pa rin si Asmodeus nang kuhanin namin ang apo niyo sa tabi niya. Hindi niya matanggap na iuuwi namin ang batang iyan dito."
"H-Hindi ko po alam ang mga nangyari, Ma'am. Naghanap din po kami, nababaliw na rin ako kakaisip kung nasaan ang apo ko. At salamat at naibalik ninyo."
"Sana hindi na ito maulit pa, hindi niyo alam kung ano ang pwedeng gawin ng anak kong iyon,"aning boses ng babae na hindi pamilyar sa akin.
"Pasensya na po sa abala."
....
Kinaumagahan ay tila isang panaginip lang ang nangyari. Kung 'di ko lang naamoy sa kamay ko ang cake na niluto ng batang iyon ay sasabihin ko na talagang nanaginip lang ako.
Ang nakakalungkot lang ay ang sinabi ni Lola kinaumagahan.
"Hindi ka na lalabas ng bahay simula ngayon."
Napaisip ako. Naalala ko na naman ang batang lalaki na nagdala sa'kin sa silid niya. Hindi na mauulit iyon? Hindi niya na ako matuturuang gumawa ng cake. Sayang.
Ilang taon ang nakararaan. Katulong ang naging programa ng Baranggay kung saan tutulong sa gastusin ang mga taga-Baranggay sa namatayan ay nagkaroon ng disenteng lamay ang Lola ko. Isa siya sa naging myembro noon. At oo, sa pinansyal ay hindi ako nahirapan pero ang kalooban ko ay hirap na hirap habang dinadama lang ang kabaong niya. Gusto ko siyang tingnan sa huling pagkakataon pero hindi ko magawa. Sa pagkakataong ito ay namalaam na nang tuloyan ang aking lola. "Ano na ang mangyayari sa kaniya niyan?" "Kawawa naman. Bulag pa naman. May tumatanggap pa ba ng bulag ngayon sa trabaho?" "Wala nga, e. Pasanin nga iyan ni Manang Peli noong buhay pa iyon, e. Ngayong siya na lang—iwan ko lang!" Naririnig ko ang pag-uusap ng mga gumagawa ng bulaklak sa patay. Pati iyon ay ang mga kaba-baryo rin ni Lola ang gumagawa basta ba myembro ng organisasyon. At mukhang tungkol sa buhay ko ang pinag-uusapan nila ngayon. Napayuko na lang ako at pinipigilang maiyak na naman. Naka-upo lang ako sa upuan
Huminto kami at siya na mismo ang kumuha ng gamit ko kahit hindi ko talaga balak na ipahawak sa kaniya. Nahihiya kasi ako sa gamit ko lalo pa at mumurahin lang iyon. Pero para sa akin iyon ang pinaka-magandang bag na gawa ng Lola ko. Maririnig ang pagbukas ng malaking gate nila. Ibig sabihin sa pangalawang pagkakataon ay makakatuntong na naman ako sa lugar na ito. Sa bungad pa lang nararamdaman ko na ang kakaibang pakiramdam na tila may nagmamasid sa'kin sa malayo. Napalunok ako at maingat na naglakad pasunod sa babae. Aaminin kong gustong-gusto kong makita ang paligid. Sabi ni Lola ang mansyon ng mga Rojo ang may pinakamagandang harden. Sa bungad pa lamang daw ay makikita mo na ang mga nagkukumpulan na matatabang bulaklak ng mga rosas. At ang Lily na matagal ko nang gustong makita ay malapit lang daw dito. Minsan na rin kasi na nagtrabaho si Lola sa mga Rojo. Gardener daw siya at noong mamatay ang mama ko at naiwan ako sa pangangalaga niya ay bumitiw siya sa trabaho niya at mas pi
Isang araw lang akong tinuruan ni Tessa. Sinaulo ko lahat kahit napakahirap dahil ang dami. May mga ginagamit silang mga bagay na hindi ko pa nagamit kailanman. Nang maalala ko si Archie ay kumalma ako. Pwede naman siguro akong magpaturo sa kaniya kung sakali. Kapag sweldo ko ay bibilhan ko na lang siya ng dalawang notebook. Ito ang unang araw para doon. At kinakabahan talaga ako. Hawak ko ang mop, walis tambo, at iyong tinatawag nilang vacuum. Nasa labas lamang ang trolley ko na napupuno ng mga kagamitang panglinis. Sabi nila ay kakatok ako ng tatlong beses at sasabihin ko kung ano ang sadya ko. At ginawa ko nga iyon. "M-Maglilinis po ako." Kinakabahan ako. Hinintay ko na may magsalita mula sa loob pero dumaan na lamang ang ilang segundo pero wala pa rin. Kaya nagpasya na akong ipihit ang seradura. Kaya lang ay alanganin pa ako lalo pa at wala naman akong narinig na sagot. Napapatanong tuloy ako sa sarili ko kung, ayos lang kaya? Hindi kaya ako mapagalitan? Tama ba ang ginagawa k
Salamat, Yenah. Napangiti ako nang malaman ang nakasulat sa papel. Pinagluto ko siya ng nalalaman kong ulam noong nasa bundok pa lang ako. Wala sina Tessa ang mayordoma at ang ibang katulong maliban sa taga-luto. Day-off nila maliban sa amin ni Archie na wala nang uuwian kaya mas pinili na lang na magpaiwan dito sa mansiyon ng mga Rojo. Nakatulog sa silid ang taga-luto dahil gusto rin magpahinga kaya malaya kong nagamit ang mga kagamitan sa kusina. Iyong patapon na mga gulay at iba pang rekados ay madalas iyon ang napupunta sa aming mga katulong. Iyon ang niluto ko. At iyon din ang magiging ulam namin ngayon ni Archie. Sabay kami ngayon sa likod, may sira na upuan doon at tinapon na mesa na hindi pa naman talaga sira. Iyon ang mga ginamit namin doon. Amoy na amoy ang rosas sa paligid na gustong-gusto ko. Si Archie ang naglagay ng mga pinggan at kubyertos. Hindi ko alam kung bakit pero napapangiti ako sa ideya na para niya akong asawa na pinagluluto siya at magkasabay kami ngayon n
"Yn." "Asmodeus." Ang boses niyang masuyong tinatawag ngayon ang pangalan ko. Hindi ko alam kung bakit ganoon, bakit nagbago ang tembre ng boses niya gayong sa unang pagkikita pa lang namin ay malamig at seryoso iyon. "You're calling me?" Napaigtad ako nang bigla kong marinig ang boses niya sa likuran ko. Napakurap-kurap ako, hindi totoong tinawag niya ako. Imahinasyon ko lang pala iyon, dahil sa takot ini-imagine kong sana maging mabait siya. "P-Pasensya na po." Agad akong tumalima at akmang magsisimula na nang magsalita siya. "How's your day-off, Yn?" Napamaang ako. Alinlangan pa pero humarap ako. "M-Maayos naman po." Matagal bago siya nagsalita. Naghintay ako pero dahil may gagawin pa ako at natatakot ako sa palitan namin ng salita ay nagpaalam ako. "M...Magsisimula na po akong..." "Why too fast?" Gulat na napaatras ako nang maramdaman ko ang hininga niya sa noo ko. Lumapit pala siya, hindi ko man lang naulinigan ang paglapit niya. Muntik na akong matumba kung hindi da
"Archie..." Mahina kong bulong. Sana may magic na kapag tinawag ko sila ay darating sila upang sagipin ako.Kumakalampag ang pintuan ng banyo. Si Asmodeus iyon. Bawat hampas niya doon sa pinto ay para akong nahuhulog sa malalim na bangin. Tanging ang pinaghuhugotan ko ng lakas ng loob ay ang huling sulat na natanggap ko mula kay Archie. Kinapa ko ang sulat kamay niya doon.Araw-araw, paulit-ulit ko iyong binabasa upang ibsan ang takot na nasa loob ko.Hindi ko alam na pumayag ka na samahan si Asmodeus sa silid na iyan. Iyon ang sabi ni Mrs. Rojo sa amin.Hindi ako naniniwala dahil taliwas ang lahat ng nakita ko sa mukha mo. Paniguradong nalilito ka rin sa mga oras na ito.'Wag kang mag-alala, hahanap ako ng paraan, ilalabas kita diyan, Yenah. Patawad kung napunta ka sa sitwasyon na ito. Hindi ko aakalaing aabot ka sa puntong ito.Sana noon pa nabalaan na kita... sana noon pa... patawad, kasalanan ko ito."Archie..."nanghihina kong sabi.May pasa ang buong kabilang braso ko, maging an
"Ano ba iyang nirereklamo mo diyan?" Ang mayordoma na gaya ng nakasanayan at sabi nila ay nakataas parati ang kilay. Lalo na ngayong hinihingi ko ang permiso niyang tapusin na lang ang kontrata. Parang nararamdaman kong umaangat na rin ang kilay niya."T-Tinapos ko lang ang kontrata ni Ate-""Hindi ikaw ang dapat magdesisyon para diyan. Si Mrs. Rojo. Dahil siya ang nagpapasahod sa'yo, hindi ako."Bagsak ang balikat ko nang talikuran niya ako. Naghihintay na lamang kami na matapos sa pag-uusap sina Asmodeus at ama niya na nasa library raw ngayon. Pagkatapos dalawang araw dito ay kasama akong aalis ni Asmodeus sa mansion at tutungo kami sa isang syudad kung saan nandoon ang isa pang mansion na pagmamay-ari rin ng mga Rojo. Kaming dalawa ulit doon habang pinag-aaralan niya ang negosyo ng pamilya. Hindi ko alam kung anong magiging silbi ko doon. Sa yaman at laki ng impluwensya nila ay hindi malabong makahanap si Asmodeus ng mas higit pa sa'kin. Tapos na ang kontrata, dalawang buwan na lan
Sinabisab niya ng marahas na halik ang dibdib ko. May estrangherong pakiramdam na lumukob sa pagkatao ko ngunit nanaig ang pagtutol sa utak ko... kanina. Ngunit ngayon ay may nararamdaman akong mga bagay na hindi ko alam ang dahilan. O baka dahil sa mga ginagawa niya ngayon. "Have you been kissed before, My Yenah?"halos pabulong niyang sabi malapit sa mukha ko. Nararamdaman ko ang hininga niya sa labi ko. Napanganga ako nang maalala ang ginawa niya noon. Iyon ang una kong halik, kaya't hindi ako makasagot. "Hmm... I think I know the answer." Narinig ko ang marahan niyang pagtawa. At napasinghap ako nang kasunod niyon ay ginawaran niya ako ng masuyong halik. Halik na hindi tulad ng dati, marahan, nag-iingat, at tila may pagmamahal. Pagmamahal... Naalala ko na naman si Archie. Wala siyang mukha sa alaala ko pero nagkakaroon siya ng mukha sa puso ko. Hindi ko matukoy ang nararamdaman sa kaniya pero kapag usapang pagmamahal at pag-iingat ay siya ang sumasagi sa isipan ko. Dahil