5

“ขอโทษครับ” แววตาของริคเปลี่ยนเป็นแววตาของคนรู้สึกผิดทันที เขาเองก็ข้องใจนิดๆ ว่าทำไมซูต้องเสียงแข็ง ทำไมเธอต้องพูดจาเหมือนกำลังโกรธ เขาพูดผิดไปมากมายขนาดนั้นเลยหรือ

“ไม่ๆ ขอโทษที ฉันกังวลใจนิดหน่อยน่ะค่ะ ปกติแซมไม่เป็นแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อเย็นตอนคุยกันแล้ว วันนี้เธอแปลกไปหมด” ซูรีบขอโทษริคกลับไป เพราะเธอเองนั่นล่ะที่ต้องขอโทษเขา

“โทรไปก็ไม่รับสายเหรอ”

“ไม่รับ...” ซูยกโทรศัพท์ขึ้นดู ฉันขอตัวกลับก่อนนะ ขอโทษจริงๆ แต่เวียนหัวมาก ไว้คุยกัน

“อ้อ แซมน่ะ เธอส่งข้อความบอกว่ากลับไปแล้ว ยังมึนหัวอยู่จริงๆ ด้วย” ซูบอกกับริคหลังอ่านข้อความของแซม

“ขอโทษจริงๆ นะเมื่อกี๊ ฉันแค่เป็นห่วงเพื่อนน่ะค่ะ เห็นอาการไม่ดีตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว” ซูขอโทษริคอีกครั้ง จริงๆ ซูไม่ได้รู้สึกผิดอะไรมากนักหรอก แต่ริคทำหน้าตาน่าสงสารขนาดนั้น ส่วนหนึ่งข้างใน เธอเองก็รู้ตัวว่านึกโกรธขึ้นมาจริงๆ ซูก้มลงพิมพ์ข้อความตอบกลับแซม ถ้าโทรไปตอนนี้แซมอาจจะขับรถอยู่ ริคยิ้มแหยๆ เขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้ควรจะพูดหรือทำอะไร ความมั่นใจเหลือแค่ศูนย์แล้ว

“งั้นเราคุยกันต่อก็ได้นะ ถึงไหนแล้วล่ะ เมื่อตอนอยู่หน้าบ้าน” ซูทำตาโตใส่ริค

“ก็... เหมือนยังไม่ได้คุยเลย แค่ถามว่าคุณไปเดินดูอะไรมา แล้วคุณก็ถามผมว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมบอกมานานแล้ว ชอบเพลงที่คุณเปิดเมื่อตอนเย็น แล้วตอบคำถามคุณว่าทำไมไม่เข้าไปคุยด้วย ก็เพราะคุณคุยกับแซมอยู่ พอแซมลุกไป เจนีนก็มานั่งแทน แล้วคุณก็ชวนผมมาหาแซม”

“ฮะๆ” ซูหัวเราะคิกคักชอบใจ

“นั่นเรียกยังไม่ได้คุยเหรอ ยาวเลยนะ ยังไม่คุยยังไงเนี่ย” เธอแซวริคจนเขาหน้าแดงอีกหน ทำไมเขาเปิ่นอย่างนี้นะ จำได้กระทั่งบทสนทนาที่ไม่ได้สาระอะไร ถ้าซูสังเกตสักหน่อยคงจะรู้ว่าเขาจำทุกอย่างของเธอได้หมด

“ก็... นั่นแหละครับ คุยถึงแค่นั้น” ริคหัวเราะบ้าง เขากลับมาอิ่มเอมเปรมปรีด์เหมือนเดิม ซูซาน แม่มดน้อยของเขา เธอเสกให้เขามีความสุขเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง ทั้งคู่สบตากันเงียบๆ เพียงสองสามวินาที เป็นช่วงเวลาแสนสั้นที่ทำหัวใจเขาพองโต เมื่อไหร่เขาจะได้บอกรักเธอเสียทีนะ แล้วเขาจะบอกเธอยังไงดี หรือควรจะรอดูท่าทีไปก่อน ริคคิดว่าทุกอย่างกำลังไปได้สวย เขารับรู้ถึงความเข้ากันได้ระหว่างกัน เขารู้สึกทุกครั้งถึงความผูกพันที่ค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้น ริคไม่อยากให้สิ่งนี้ต้องชะงักหรือจบลงเลย

“แล้วคุณไม่ต้องดูแลแขกเหรอ” ริคถามแบบนึกขึ้นได้

“เออ จริงสิ ลืมเลย ก็บอกแล้วว่าไม่ถนัดจัดปาร์ตี ขอบคุณที่เตือนนะคะ เรากลับไปสนุกกับทุกคนกันดีกว่า เดี๋ยวฉันจะถูกนินทาว่าเป็นเจ้าภาพที่ไม่ได้เรื่องเลย” ริคพยักหน้ายิ้มให้ซู และทันทีที่เธอหันหลังไป เขาก็ทำหน้าเบื่อหน่ายตัวเองเต็มทน ริคเอ๋ย เจ้าโง่ ปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปทำไม เขาสบถใส่ตัวเองในใจ ซูเดินกลับเข้ามาหาบรรดาแขกที่เธอเชิญมาจากที่ทำงาน ริคมองดูเธอคุยกับใครต่อใครอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตายิ้มได้คู่นั้นจ้องมองคู่สนทนาอย่างให้เกียรติ ริมฝีปากเรียวบางแดงก่ำเหมือนสาวแรกรุ่นขยับไปมาอย่างมีเสน่ห์ยามเธอพูด ยิ่งแอบมอง เขายิ่งหลงใหลเธอ เหมือนเธอกำลังร่ายมนตร์สะกดให้ทุกคนหลงรัก แปลกนักที่เขากลับต้องมนตร์นั้นเสียเองทั้งที่อยู่ตั้งไกล

ริคเป็นคนเสนอให้เธอจัดปาร์ตี โดยให้เหตุผลว่าเธอเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้เกือบเดือน การจัดปาร์ตีจะทำให้เธอสนิทกับใครๆ ได้มากขึ้น งานขายลักษณะนี้ การสร้างศัตรูให้น้อยที่สุดถือเป็นเรื่องดีที่ต้องทำ เผื่อเอาไว้เวลาอีกฝ่ายต้องการแก่งแย่งชิงดีซึ่งมันต้องมีแน่นอนอยู่แล้ว ริคเข้าใจธรรมชาติของงานนี้ดี เขาอยู่กับมันมานาน แต่ซูเพิ่งได้ก้าวขาเข้ามาลองเชิงเท่านั้น ก็ริคอีกนั่นแหละที่ชวนเธอมาทำ ไม่ใช่แค่เพราะอยากข้องเกี่ยวกับเธอให้มากที่สุดเท่านั้น แต่คุณสมบัติอย่างซู ทั้งสวยน่ารัก แถมยังคุยเก่ง เธอทำงานขายได้ไม่ยากหรอก เขาแอบดูเธออย่างปลื้มใจ ซูเหมือนแมวน้อยที่เขาอยากฟูมฟักดูแล แต่หารู้ไม่เลยว่า เขาต่างหากที่อยู่ในกำมือของซูอย่างดิ้นไม่หลุด...