6

เกือบๆ ห้าทุ่ม บรรยากาศในบ้านเวลานี้เริ่มทรงๆ บางคนก็ขอตัวกลับกันไปบ้างแล้ว ซูอยากให้ทุกคนพร้อมใจกันกลับไปเลยทีเดียวจริงๆ ส่วนหนึ่งในใจเธอรู้สึกเหมือนคิดผิดที่เชื่อริคแล้วจัดงานนี่ขึ้น เธอไม่ชอบเลย ริคเดินเข้าไปหาซูที่เดินกลับเข้ามาหลังจากส่งมาร์ธากลับไป

“เหนื่อยไหม” ริคถามซูพร้อมส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใย

“ไม่หรอกค่ะ แต่อึดอัดหน่อยๆ ฉันไม่เคยจัดงานเลี้ยงเลย และเอาตรงๆ อย่าโกรธกันนะ ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่” ซูยิ้มแห้งๆ ให้ริค ริคไม่รู้สึกผิดหรือแย่เลยแม้แต่น้อย เขาอยากให้เธอเบื่อ เพื่อที่เขาจะได้เข้ามา

“อีกเดี๋ยวเดียวเองนะ เชื่อเถอะว่ามันจะเป็นผลดี ใช้งานเลี้ยงครั้งเดียว ทำให้คนในแวดวงการทำงานเรารู้จักคุณ จริงอยู่ว่าพวกเราต้องแข่งขันกันเสียส่วนใหญ่ แต่หลายๆ ครั้งผมก็ได้ยอดจากคอนแทคท์เดียวกันนี่ล่ะ บางทีเราก็ฟาดฟันกัน แต่หลายครั้งเราก็แบ่งปันกัน มันเป็นไปโดยปริยายน่ะ เคยเห็นพี่น้องที่ชอบทะเลาะกันไหม เวลาทะเลาะกับคนอื่น พวกเขาก็จะสงบศึกหันมาเคียงข้างกัน มันคล้ายๆ แบบนั้น” ริคปลอบแกมปกป้องซูอย่างกับอัศวินในชุดเกราะ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคุณพ่อขายาวที่กำลังชี้แนะแนวทางให้จูดี แอบบอทท์ซึ่งสุดท้ายแล้ว สองคนนี้ครองรักกัน

“งั้นแปลว่าเวลาปกติเราจะทะเลาะกันเองเหรอ” ซูทำตาโตถามริค แม่เอ๊ย ทำไมเธอช่างน่ารักอย่างนี้ ดูซิ ทำตาโตไร้เดียงสา ริคแทบอยากประทับจุมพิตบนหน้าผากของเธอเสียตอนนี้เลย

“ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่อย่าห่วงเลย ผมอยู่ทั้งคน” ซูแอบยิ้มอย่างเขินอาย คราวนี้เธอแพ้ริคบ้างแล้ว

“แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะกลับกันคะ ฉันต้องบอกเองไหมว่าปาร์ตีเลิกแล้ว หรือว่าต้องรอเขาเบื่อกันเอง แล้วอย่างนี้ถ้าพวกเขาจะดื่มกันยันเช้าล่ะ”

“เราก็ปล่อยเขาดื่มไป เช้ามาก็จะเจอบางคนนอนเป็นซากศพที่โซฟา บนพื้นห้อง เมาแอ๋ไม่รู้เรื่อง” ริคตอบซู

“ล้อเล่นใช่ไหม” ซูถามเสียงสูง ริคหัวเราะออกมา

“ล้อเล่นครับ แต่แบบที่บอกก็ไม่ได้แปลกนะ แต่อย่าห่วงเลย คนทำงานทั้งนั้น และนี่ไม่ใช่ปาร์ตียา หรือคุณแอบอัพล่ะ”

“บ้าเหรอคุณ” ซูตีแขนริคแล้วอมยิ้ม ริคชอบใจเป็นที่สุด

“เอ้อนี่ คุณไม่ต้องเดินไปส่งแขกทุกคนก็ได้นะ เห็นไปส่งทุกคนเลย จริงๆ ไม่ต้องก็ได้”

“ฉันกลัวจะเสียมารยาทน่ะสิ ไม่เป็นไรหรอกเหรอคะ”

“พวกเขาสิที่ต้องมีมารยาทมาร่ำลาคุณก่อนกลับ คุณจัดงาน เลี้ยงอาหารและเครื่องดื่มพวกเขานา” ซูคิดตาม

“ก็จริงนะ แต่ฉันว่าลึกๆ พวกเขาก็รู้ล่ะว่าฉันจัดปาร์ตีทำไม ถ้าไม่ได้หวังจะทำความรู้จักหรือหาพวกพ้อง”

“ก็ไม่ใช่เรื่องแย่นี่” เขายิ้มแล้วมองตาเธออย่างรักใคร่ ซูก็มองกลับมาอย่างไม่ตะขิดตะขวงใดๆ ทุกอย่างระหว่างพวกเขากำลังหวานชื่น ริคยิ่งชอบซูมากขึ้นทุกวันๆ นับตั้งแต่แรกที่ได้เห็นมาจนวันนี้ สี่เดือนสำหรับเขานั้นนานพอให้ตัดสินใจจะสารภาพรัก บางคู่ถึงกับขอหมั้นขอตบแต่งก็ยังมีกันให้เห็น เขาไม่อยากกลับบ้านตัวเองเลยวันนี้ แต่จะขอค้างที่นี่ก็กระไรๆ อยู่ เดี๋ยวจะเสียคะแนนเปล่าๆ

“ถ้าผมกลับก่อนจะเป็นไรไหม” ริคถาม ทำตัวเหมือนน่าค้นหา ทำเหมือนว่าเขาไม่ได้ว่างเสมอหรอกนะ ซูแสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

“อ้าว นึกว่าคุณจะอยู่เป็นเพื่อนกันก่อน” แววตาเธอแลดูผิดหวังชัดเจน ริคยิ้มในใจ ซูอยากให้ฉันอยู่ ซูไม่อยากให้ฉันกลับ เยส!

“งั้นผมอยู่ก่อนก็ได้.. ถ้าคุณอยากให้อยู่” เขาทิ้งช่วงรอคำตอบจากเธอ

“อยากค่ะ ฉันอยากให้อยู่” ซูตอบเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดูเธอขวยเขินอยู่ไม่น้อยเมื่อต้องบอกกับอีกฝ่ายแบบนั้น ริคพยักหน้าอมยิ้มให้เธออย่างเต็มใจยินดี

“ครับ” จูบผมสิ เขาพูดในใจแล้วยิ้มหวานออกมา