Episode 30 ห่างเหิน

Episode 30

ห่างเหิน

“มองหาใคร มันไม่อยู่ไปหาแม่”

“หาทำไม” รีบปรับสายตาทำทีเป็นไม่สนใจ เมื่อกี้ที่มองก็เพราะไม่เห็นมันมานั่งทานข้าวด้วยเฉย ๆ แหละ

ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันบอกขอเวลาให้เรื่องระหว่างเราอีกหน่อยก็ผ่านไปสามวันแล้ว เชื่อไหมว่ามันเงียบไป ทำเหมือนคำที่บอกออกไปวันนั้นไม่ได้จริงจัง เหมือนมันไม่ได้รักฉันจริงอะ แต่แค่บอกให้รับรู้ ไม่ได้มีความพยายามอะไรเลยนอกจากการหลบหน้า

เหอะ!

ที่คิดแบบนี้เนี่ยเพราะว่ามีเหตุผลกำกับ ปกติเรียนด้วยกันก็แทบจะไม่ปริปากพูดอะไรอยู่แล้ว แต่นี่เวลาพักแทนที่จะให้ฉันละสายตาจากชีตเรียนมามองหน้ามันบ้าง กลับปลีกตัวออกไปเหมือนไม่อยากจะเจอ แบบนี้จะให้คิดยังไงอะ

ถึงแม้ยัยลูกปลามันจะอธิบายว่าฮีลไปหาแม่ก็เถอะ

“แม่มันมาทำไรวะ ปกติไม่ค่อยเข้ามาดูไม่ใช่เหรอ” ไอดีหันไปถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งหูผึ่งเขี่ยข้าวในจานไปพลาง ๆ

“ก็คงมีธุระล่ะมั้ง เมื่อสองวันก่อนมากับน้องเบเบ้ น่าจะมาเพราะเรื่องวันนั้น แต่ฉันงงนะ ว่าแม่ไอ้ฮีลกับน้องเบเบ้เกี่ยวข้องกันยังไง”

“เบเบ้?” หันไปมุ่นคิ้วใส่ลูกปลา เบเบ้เป็นอะไรนะ

“อือ เมื่อวันก่อนน้องมันมีเรื่องโดนตบตรงลานเกียร์อะ สงสัยจะไปสวยสะดุดผัวใครเข้า”

“อ้าวแล้วน้องเป็นอะไรมากไหม” ประโยคที่แสนจะนุ่มนวลออกจากปากลูกพีช ฟังน้ำเสียงนั้นทีไรก็อยากจะหยิกแก้มกลม ๆ เล่น

“ไม่ได้ทักไปถามเลย” จบประโยคยัยลูกปลาฉันก็นั่งเหม่อลอยไปเรื่อยเปื่อย ครุ่นคิดสงสัยว่าน้องเบเบ้เกี่ยวอะไรกับครอบครัวไอ้ฮีลกันแน่

“มินนี่เป็นอะไรหรือเปล่า ดูท่าจะคิดมากนะ”

“ฮะ!” ชี้มือเข้าหาตัวเองพลางเลิกคิ้วใส่ลูกพีช “แค่อยากรู้เหมือนที่ลูกปลากับไอดีมันอยากเสือกอะ”

“อ้าว ๆ กับตัวเองใช้คำว่าอยากรู้ กับพวกฉันใช้คำว่าเสือก”

“นั่นดิ ดูเกรี้ยวกราด หึงผัวเหรอ น้องมันน่ารักจนคิดมากเป็นปาล์มมี่อะดิ” ไอดีเสริมประโยคของลูกปลา พร้อมทั้งยื่นมือมาลูบที่คางฉันเบา ๆ จนต้องเอนตัวหนี

“อย่าเล่น!”

“ใช่สิ ไม่ใช่ไอ้ฮีลนี่!”

“ไม่เกี่ยวไหม” ขึงตาใส่ก็เจออีกฝ่ายแลบลิ้นให้ จึงยกมือข้างที่ถือส้อมอยู่แล้วชี้ไปที่มัน

“เดี๊ยะ ๆ”

“มาแล้วววว ๆๆ น้ำดื่มเย็น ๆ ชื่นใจแก้อาการเกรี้ยวกราด” แสนดีซึ่งเดินไปซื้อน้ำกลับมาก็เจอช็อตที่ฉันกับไอดีทะเลาะกันอยู่ จึงได้ทีแขวะฉันเบา ๆ ไปหนึ่งหน พลางหยิบขวดน้ำออกจากถุงแล้ววางลงบนโต๊ะ

“นี่ก็อีกคน สงสัยอยากจะโดนสักป้าบ” หยิบน้ำขึ้นมาดื่มแก้อาการกระหาย มันก็รู้สึกชื่นใจขึ้นนิดหน่อยแต่ยังไม่หายข้องใจ “สรุปน้องเบเบ้นี่ยังไงเหรอ ฉันงง”

“เรื่องไหนอะ เรื่องที่เกี่ยวข้องอะไรกับผัวแก หรือเรื่องที่น้องมันไปมีเรื่องกับใคร” แสนดีที่เพิ่งจะมานั่งถามเหมือนรู้เรื่องก่อนหน้า จนฉันต้องจ้องตาใส่เพื่อกดดันให้พูดออกมา

“รู้อะไรก็พูดมา ฉันมันสายเผือก”

“สายเผือกหรือหึงผัว เอาให้แน่” ยัยลูกปลานี่มันจะเค้นฉันให้ได้เลยใช่ไหม

จะให้ว่าไงอะ ก็คนมันไม่รู้ตัว ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เคยหึงยัยน้องฟางไปนั้นเป็นเพราะ ‘หวง’ ร่างกายมันหรือ ‘รัก’ มันอย่างที่มันพยายามจะอธิบายไปวันก่อนกันแน่

“จะพูดไม่พูด!” ตะคอกใส่ซะเลย หงุดหงิด

“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” แสนดีดูดน้ำลงไปอึกหนึ่งก็เปรยออกมา นั่นทำให้ฉันนั่งเกร็งคอมองไปที่เธอแบบไม่ขยับไปไหน

“คือน้องเบเบ้อะเป็นญาติกับไอ้ฮีล จบไหม แล้วที่มากับแม่มันวันนั้นก็คงจะมาช่วยเคลียร์เรื่องตบตี”

“เส้นใหญ่นะเนี่ย เล่นเอาเจ๊ใหญ่มาช่วยเคลียร์เลย”

“อื้อ ๆ แต่ก็น่ารักนะ ไม่ถือตัว” ลูกพีชว่า ก่อนเอื้อมมือมากุมมือฉันแล้วบีบเบา ๆ เป็นการปลอบ “สบายใจยัง”

สบายใจอะไร ฉันยังไม่ทันเครียดอะไรเลย

ในตอนที่ทำหน้างงทุกคนก็จ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว คล้ายกำลังรอฟังคำตอบ “เดี๋ยว! ทำไมฉันต้องเครียดด้วยอะ”

“ขี้ลิง!” ขี้ลิง? คำด่าอะไรของมันวะเนี่ย

“อะไรของแกลูกปลา”

“เปล๊า!”

เข้าเรียนคาบบ่ายฉันก็เห็นร่างสูงเดินเข้ามานั่งที่ประจำซึ่งก็อยู่ข้างหน้าฉันห่างออกไปเพียงแค่สองช่วงแขน แต่มันกลับเอาแต่สนใจชีตเรียนตรงหน้าไม่เหลียวหลังมาโม้อะไรกับพวกฉันเลยแม้แต่นิดเดียว

ก็ปกติแหละ

แต่ที่ไม่ปกติคือหลังเลิกเรียนซึ่งมันแสดงออกชัดว่าพยายามตีตัวออกห่างฉัน ปกติจะขอกลับด้วย ถ้าฉันไม่ติดรถมันมามันก็ติดรถฉันมา แต่นี่เดินเชิดไปยังโรงรถแล้วขับออกไปแบบไม่เอ่ยอะไรกับพวกฉันสักคำ

ให้มันได้อย่างนี้สิ! ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าถูกทิ้งยังไงก็ไม่รู้

เพิ่งจะบอกรัก แทนที่จะทำให้ฉันที่อยู่ในอาการสับสนเปลี่ยนใจมันก็ตีตัวออกห่าง

ไอ้บ้า! ฉันขอเวลาเว้ย! ไม่ได้บอกให้เราห่างกัน!

“ห่อเหี่ยว อยาก?” แสนดีเดินเข้ามากอดคอ ไม่ต้องพูดให้มากความก็เหมือนจะรู้ว่าระหว่างฉันกับไอ้ฮีลต้องมีอะไรเปลี่ยนไป มันเลยตบเบา ๆ ตรงบ่าด้านซ้ายเป็นการปลอบ “เดี๋ยวพาไปกินไอติมแท่งแก้อยาก ไปไหม ร้านหน้าม.เนี่ย” คำพูดกำกวมทำให้ฉันต้องกลอกตาไปมา

ก็จริง ฉันอยาก

แค่อยาก ไม่ได้ติดร่างกายมันสักหน่อย

“ไปดิ หาอะไรหวาน ๆ กินกัน”

“อือ”

“ต่อด้วยอะไรเข้ม ๆ ดีไหม” ไอดีชักชวนหาอบายมุขระหว่างเดินไปด้วย ไอ้นี่ก็ตลอดเลย นิสัยนาน ๆ ถี่ของมันนี่เลิกไม่ได้จริง ๆ

“ที่ไหนดีอะ ที่คลับไม่ไปนะ เพิ่งจะดูข่าวเมื่อเช้ามีโรคระบาดอีกละ”

“เออว่ะ! นี่ต้อง social distancing ป้ะเนี่ย!” ลูกปลาพูดพลางทำหน้าตื่นตระหนกไปด้วย แต่คนที่แอ็กติงโอเวอร์สุดคงไม่พ้นไอ้คนนาน ๆ ถี่

“เฮ้ย! ไม่ได้การ สงสัยต้องไปซื้อเหล้ามาตุนไว้”

โอ๊ะ! เรื่องใหญ่คือกลัวไม่มีเหล้าแดก เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อมัน

“เบา ๆ เดี๋ยวเงินค่าขนมหมดจะขำให้”

“ปกติก็ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว มีแต่เงินซื้อเหล้า!” โอเคนัมเบอร์วัน เรื่องของมัน

“ไปกินติมก่อนไหม ค่อยตกลงว่าเย็นนี้ไปไหนดี”

“อือ ๆ”

หลังจากกินไอติมเสร็จก็แยกย้ายไปคนละทิศละทาง แค่แยกย้ายไปอาบน้ำอาบท่านะ ส่วนที่ว่าเราจะไปดื่มต่อที่ไหนดีก็คงไม่พ้นเป็นคอนโดไอ้ฮีล เพราะอะไรอะเหรอ แสนดีอยู่กับผัวซึ่งเป็นบ้านที่ไม่ควรย่างกรายเข้าไป ยัยลูกพีชก็มีคุณป๋าที่หวงยิ่งกว่าอะไรไม่ยอมให้พวกเราไปดื่มที่นั่นเลย ไอดีเป็นหอพักเล็ก ๆ ซึ่งไม่เพียงพอบรรจุคนแถมยังไม่เก็บเสียงจึงไม่สะดวก ส่วนฉันอะเหรอ รำคาญยัยน้องสาวนอกไส้จนไม่อยากจะเห็นหน้า คนสุดท้ายยัยลูกปลาก็ไม่พ้นว่าย้ายมาอยู่คอนโดผัวแล้ว สรุปเราก็เลยได้มาอยู่กันที่คอนโดไอ้ฮีล ทั้งที่มันไม่หือไม่อือ ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ

“เอ้าชน!” เสียงใส ๆ ของแสนดีทำให้ทุกคนยกแก้วขึ้นมา

เคร้ง!

แก้วทั้งหมดกระทบกันดังสนั่น ก่อนที่เจ้าของงานอย่างไอดีจะกระดกรวดจนหมดแก้วในเวลาไม่ถึงนาที มันคงกะเมาหัวราน้ำแหละวันนี้ ดูทรงก็รู้

“วันนี้กะเมาไง?” หันไปถามมัน และก็ใช่จริง ๆ ด้วย ไอดีพยักหน้าขึ้นลงแล้วตอบรับ

“อือ”

“ไมอะ เป็นไรเหรอ” ลูกปลาซึ่งเห็นท่าทีไม่ค่อยปกติตั้งคำถาม อยากเมาอะปกติ แต่สีหน้าหงอย ๆ เหมือนหมาอะไม่ค่อยปกติ

“คือฉันชอบน้องเบเบ้ว่ะ”

“แล้ว?” ชอบทำไมไม่จีบอะ ด้วยความสงสัยจึงหันไปถามคนหน้านิ่ง “ไอ้ฮีล แกไปห้ามน้องมันคบกันเหรอ”

“ไม่เกี่ยว” มันตอบสั้น ๆ พูดเสียงเบาในลำคออีกต่างหาก มันลืมไปชั่ววูบหรือยังไงว่าตอนนี้ไม่ได้นั่งใกล้ฉันอย่างแต่ก่อนแล้ว พูดเบาแบบนั้นใครจะไปได้ยิน

“พูดดัง ๆ ดิ คิดว่านั่งเบียดกันอยู่หรือไงถึงจะได้ยินอะ”

“อยากให้ไป?”

“เปล่า!”

“งดจีบกันก่อน มาดูไอดีก่อน ยังไงเหรอ” ลูกพีชห้ามศึก ก่อนที่ทุกคนจะหันไปมองที่ไอดีด้วยความอยากรู้

“ก็น้องมันสูงส่ง เอาซะไม่กล้าจีบเลย” ถ้าบอกว่าเป็นญาติไอ้ฮีลไม่ต้องพูดให้มากความก็น่าจะรู้ถึงระดับความรวย และถ้าจะให้เล่าแบบคร่าว ๆ ก็คือไอดีกับแสนดีเนี่ย ฐานะทางบ้านค่อนข้างแตกต่างจากพวกฉันมาก มันถึงได้โชว์ความน้อยใจในโชคชะตาออกมา

“โอ๊ะ! ยังไม่ทันเมาเลย ซึมซะและ”

“เอาไงฮีล” ลูกปลาหันไปถาม นั่นทำให้ฉันหันไปมองมันอีกครั้ง เราสองคนสบตากันชั่วระยะเวลาหนึ่ง ก่อนที่มันจะเป็นฝ่ายหลบออกไป ไม่ได้ปอดแหกทนต่อสายตาของฉันไม่ไหวนะ แต่หันไปหาไอดีต่างหาก

“คิดมาก ชอบก็จีบ” เว้นวรรคไปครู่เดียวก็พูดต่อ “อย่ายอมเสียโอกาส” สิ้นสุดคำนั้นมันก็หันมาหาฉัน แต่ประโยคนั้นก็ฟังดูแปลก ๆ อยู่เหมือนกันนะ คล้ายกำลังบอกฉันว่า ‘อย่ายอมเสียโอกาส’ ยังไงอย่างงั้น

โอกาสอะไรวะ มันบอกชอบแถมยังไม่ทันจะจีบฉันด้วยซ้ำ มันสิ ไม่ยอมหาโอกาสให้ตัวเอง

เชอะ! ทำทีเป็นพูดแบบนี้ หมั่นไส้โว้ยยยยยยย!

“โอกาสคงหมดแล้วมั้ง น้องคงมองว่าเราไม่เหมาะสมกัน”

“เริ่มจีบยัง?” ยกแก้วขึ้นดื่มอึกใหญ่แล้ววางมันลงกับโต๊ะ ถัดมาก็ตั้งคำถามให้อีกฝ่ายตอบ

“ยัง”

“ก็จีบก่อนดิ จะมาบอกว่าตัวเองเสียโอกาสได้ยังไง”

“ลองบอกให้เขารู้ก่อนดิ เขาว่ายังไงก็ตามนั้น” ฮีลเสริม แต่ประโยคนั้นพูดเลยว่าพังมาก

“ตามนั้น? ถ้าน้องมันบอกว่าไม่ได้ชอบก็จะให้มันเลิกชอบไปเลยอะเหรอ” เหมือนที่บอกว่าขอเวลามันก็จะห่างฉันไปเลยอะเหรอ ไหนตอนนั้นพยายามหว่านล้อมให้ฉันทบทวนตัวเอง ทำไมตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วอะ

“อือ”

“ทำแค่นั้นแล้วคิดว่าจะได้รับความรักกลับเหรอ มันต้องจีบก่อนไหม”

“คนมันไม่เปิดใจ จีบยังไงก็ไม่ติดหรอก”

“ไม่ติด? ลองยัง?”

“เฮ้ย! เดี๋ยว สรุปที่พูดนี่ประเด็นของไอดีมันเหรอ”

“อือ”

“อือ” ฉันกับฮีลตอบพร้อมกัน พูดเลยว่าเกลียดความคิดของมันเป็นที่สุด ความพยายามแค่นี้จะให้ฉันยอมคบกับมันได้ยังไง

จีบใครไม่เป็นก็อย่าคิดมีเมียเลย โสดต่อไปเถอะมึง!