Episode 35 ผลกรรมที่ไม่ได้เป็นคนก่อ

Episode 35

ผลกรรมที่ไม่ได้เป็นคนก่อ

“มินนี่”

“แม่!” แม่โผเข้ามากอดฉัน แววตาของท่านปริ่มน้ำเตรียมจะไหล ราวกับใจหายมาก ๆ ที่เกิดเรื่องแย่ ๆ ขึ้นกับฉัน

เวลานี้คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันลุกออกไปแล้ว ฮีลปล่อยให้แม่ได้มานั่งแทนที่มัน แต่ก็ไม่ได้ออกไปไหนไกลหรอก เพียงแค่ย้ายตัวเองไปนั่งตรงโซฟาซึ่งอยู่ห่างออกไประยะสามเมตรก็เท่านั้น

“โถ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูก”

“เบา ๆ นะคะ หนูเจ็บ” ร้องห้ามเมื่อแม่กำลังจะลูบที่ศีรษะฉัน แม่มือหนักมาก ฉันยอมให้จับได้แต่หากไม่ร้องบอกท่านจะหลงลืมน้ำหนักของตัวเอง

“แม่ขอโทษ”

“มินเจ็บ แม่โอ๋หน่อย” ส่งแววตาออดอ้อนไปหา พร้อมทั้งกระชับกอดแม่แน่นขึ้น

คิดถึงจัง ไม่ได้เจอตั้งนาน ไม่ได้กอดตั้งนาน ไม่ได้หอมแก้มตั้งนาน จึงยื่นจมูกไปหาแก้มเนียน ๆ ของแม่ทันที

“คุณหนูของนม ฟาดเคราะห์นะคะ” นมก็เข้ามาขนาบอีกข้าง ฉันจึงยิ้มกว้างออกมาหลังจากได้กำลังใจที่เต็มเปี่ยม

“นมโอ๋มินหน่อย” คราวนี้ฉันหันไปอ้อนนมบ้าง ผละตัวออกจากอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ไปสัมผัสอ้อมกอดอันอบอุ่นของคนที่เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออก

“ชื่นใจจัง คิดถึงทั้งสองคนเลย”

“นมก็คิดถึงคุณหนูค่ะ”

“คิดถึงก็ต้องย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วนะคะ” ในตอนที่พูดประโยคนี้ฉันก็หันไปหาแม่พร้อมทั้งกะพริบตาปริบ ๆ ท่านส่ายหน้าให้กับความน่ารักน่าชังนี้ ก่อนจะบอกเหตุผลของตัวเองบ้าง

“ขออีกนิดนะลูก พอดีแม่เข้าสมาคมโอท็อปแล้วกำลังช่วยชุมชนทำสินค้าตัวใหม่ ขอให้งานนั้นเสร็จก่อนนะลูกนะ”

“โหคุณกานต์คะ คุณกานต์นี่ทำตัวเป็นประโยชน์ต่อสังคมมาก ๆ เลย”

“เดี๋ยวเถอะคุณมินนี่ มาแซวคุณกานต์แบบนี้แสดงว่าที่ผ่านมาจะว่าคุณกานต์ไม่มีประโยชน์เหรอ” ตอบพร้อมทำหน้าขรึมแบบทีเล่นทีจริงใส่

“ฮ่า ๆ เปล่านะคะ แค่ดีใจที่คุณกานต์มีความสุข” ฉันโปรยยิ้มออกมา รู้สึกดีใจจริง ๆ ที่แม่มีความสุข

ในตอนแรกที่ท่านไปอยู่ที่นั่นฉันคิดว่าแม่จะไปทำใจเสียอีก แต่ไป ๆ มา ๆ ท่านก็สามารถหาความสุขจากสิ่งรอบตัวได้ ไม่ได้เศร้าโศกอย่างที่ฉันคิดเลย

เราคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงช่วงเย็น ฮีลกับแม่ปลีกตัวออกไปคุยกันสองคนข้างนอก แล้วไม่รู้อีท่าไหนแม่ถึงยอมให้มันมานอนเฝ้าแทน มารยาเก่งจริง ๆ ใครว่าคนหน้านิ่งอย่างมันจะใสซื่อเหมือนหน้าตาที่ไม่สื่ออะไร ฉันขอเถียงคอเป็นเอ็นเลย

Rrrrr Rrrr

เสียงโทรศัพท์ของแม่ดังเข้ามา ท่านมองหน้าฉันแล้วหันไปรับสายนั้น ก่อนพูดด้วยประโยคสั้น ๆ ว่า ‘จะกลับแล้ว’ และไม่นานท่านก็กอดลาฉันแล้วกลับไปพักผ่อน

ส่วนฮีลก็ย้ายกลับมานั่งเก้าอี้ข้างเตียงดังเดิม ไอ้คนนี้นี่! ไม่ไปไหนจริง ๆ มีการส่งมือมากุมมือฉันไว้อีกต่างหาก

“อะ...แฮ่ม” เสียงเข้มกระแอมไอขัดจังหวะเราสองคน จนคนที่กำลังอยู่ในมุมมุ้งมิ้งกลับสู่สภาวะเดิม ฮีลปรับหน้านิ่ง ปล่อยมือฉันออกแล้วหันไปหาคนที่มาใหม่

“สวัสดีครับคุณพ่อ” ฉันบิดแขนมันทันที ขนาดตัวฉันยังไม่เรียกเขาว่าพ่อเลย ทำไมมันต้องไปเรียกด้วย

พ่อทำเพียงแค่พยักหน้าให้ ก่อนเดินเข้ามาใกล้ฉันที่นอนอยู่บนเตียง นัยน์ตาคมสื่อความเป็นห่วงออกมาพร้อม ๆ กับความรู้สึกผิด

“เป็นไงบ้างลูก” น้ำเสียงของท่านคุมโทนนุ่มนวล ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน มันร้ายกาจชวนให้สาว ๆ คนอื่นใจเต้นแรง เพราะงี้แหละท่านถึงมีบ้านเล็กบ้านน้อยเยอะ นอกจากจะเจ้าชู้แล้วยังมีเสน่ห์แพรวพราวจนสาว ๆ เกาะตรึม

“ดีค่ะ”

“พ่อรู้เรื่องแล้วนะ พ่อขอโทษนะมินนี่ พ่อไม่คิดเลยว่ามิรินจะทำแบบนั้นได้ลงคอ” แววตาของพ่อไม่เพียงแค่สื่อความเป็นห่วงและความรู้สึกผิดออกมา แต่ยังผิดหวังมากที่ลูกสาวคนเล็กของเขากล้าทำแบบนี้กับฉัน

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันหวังให้เขารู้สึกผิดในความเจ้าชู้ของตัวเอง

“คุณรู้ไหมทำไมมิรินถึงทำแบบนี้กับมิน” พ่อส่ายหน้าปฏิเสธ ท่านยังคงไม่รู้ว่าเหตุจูงใจอะไรที่ทำให้น้องสาวแสนดีของฉันทำร้ายฉันได้ลงคอ เผลอ ๆ อาจจะคิดว่าเป็นเพราะฉันร้ายใส่ก่อนก็ได้

“เพราะหนูได้หุ้นบริษัททั้งหมดไงคะ” ดวงตาของท่านเบิกกว้างขึ้น ผงะไปเพียงแค่ครู่เดียวก็เริ่มที่จะแสดงนัยน์ตาโศกออกมา “และพ่อทิ้งแม่มัน”

“...” พ่อเงียบ แต่พอนึกไปถึงตรงนี้ฉันก็มีคำพูดมากมายที่อยากจะพรั่งพรูออกมา จึงขอหน่อยละกัน ขอพูดถึงนิสัยที่พ่อเป็นหน่อย เพราะครั้งนี้มันกระทบถึงฉัน

“คุณรู้ไหมว่าเหตุการณ์ทั้งหมดมันมีต้นเหตุมาจากคุณ เอาผู้หญิงใหม่เข้าบ้าน เอาลูกเขามาเลี้ยง พวกมันเลยคิดไปว่าตัวเองมีสิทธิ์ มีสิทธิ์ที่จะได้ทุกอย่างของคุณ” ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันไม่สมควรได้อะไรเลยด้วยซ้ำ

“พ่อขอโทษลูก พ่อขอโทษ”

“พอมันไม่ได้มันก็มาทำร้ายมิน และอาจจะคิดทำร้ายแม่ไปด้วย เพราะความเจ้าชู้ของคุณที่มันสร้างปัญหาใหญ่มาให้ลูกตัวเอง” เว้นวรรคไปชั่วครู่พร้อมกะพริบตาเบา ๆ พยายามข่มความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้น้ำตามันไหลลงมา “ลูกแท้ ๆ ของตัวเอง”

“พ่อขอโทษลูก” เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพ่อน้ำตาไหล

“ถ้าฮีลมาไม่ทันมินจะเป็นยังไง” ไม่ใช่แค่พ่อ ฉันเองก็ด้วย ฉันฝืนเข้มแข็งต่อไปไม่ได้อีกแล้ว จึงปล่อยให้หยาดน้ำแห่งความเสียใจไหลลงอาบสองแก้ม

“พ่อขอโทษจริง ๆ” ร่างทรงอิทธิพลรวบกอดฉันแล้วเอาแต่ขอโทษซ้ำ ๆ หยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากนัยน์ตาคู่นั้นหรือจะสู้ความเจ็บที่ฉันสั่งสมมาตั้งแต่เด็ก

“พ่อ...” คำว่า ‘พ่อ’ ดังลอดออกมาจากปากฉัน ก่อนจะดันตัวเองออกแล้วมองหน้าท่าน

“มินขอ อย่ากลับมาหาแม่นะคะ อย่ากลับมาหาแม่”

“มินนี่...” พ่อเงียบไปราวกับต้องการขอเวลาคิด ฉันจึงต้องย้ำความทรงจำแก่ท่านสักหน่อย “แม่เองก็เคยเจ็บตัวพ่อลืมแล้วเหรอ เคยเจ็บตัวเพราะผู้หญิงของพ่อ” เรื่องในอดีตใช่ว่าฉันจะจำไม่ได้ ถึงตอนนั้นจะยังเป็นเด็ก แต่ก็อยู่ในช่วงวัยเรียนรู้และจดจำ แล้วฉันก็ไม่เคยลืมจริง ๆ ว่าแม่เองก็เคยโดนชู้รักเก่าของท่านทำร้าย

พวกเราได้รับผลกรรมจากสิ่งที่เขาทำมามากพอแล้ว

“ปล่อยเราสองคนแม่ลูกไปถ้าพ่อรู้สึกผิดจริง ๆ” สิ่งนั้นมันไม่ได้มากเกินไปเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่พ่อทำกับพวกเราต่างหากที่มากเกินไป เขาก็แค่ไม่มีเราสองคนแม่ลูก ส่วนพวกเราก็จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวเจ็บใจอีก

ฮีลแตะตัวฉันเบา ๆ เหมือนเป็นการปลอบ ฉันจึงฮึบน้ำตาไว้แล้วมองหน้าท่านอย่างไม่ยอมหลบตา เฝ้ารอคำตอบของคำขอนั้นอย่างจดจ่อ

“ก็ได้...” พ่อพูดออกมาเสียงสั่น ในที่สุดเขาก็ยอมตอบรับ “พ่อจะไม่มาให้มินเห็นหน้าอีก”

“พ่อรักมินนะ รักมาก” ฝ่ามือที่ฉันไม่เคยมองว่าอบอุ่นลูบเบา ๆ ที่ศีรษะ ท่านชักมือกลับ มองหน้าฉันราวกับว่ากลัวจะหลงลืมใบหน้านี้ ก่อนจะหันไปอีกทางซึ่งตรงนั้นมีตะกร้าผลไม้วางอยู่ “พ่อซื้อผลไม้มาฝาก กินเยอะ ๆ นะลูก”

“...”

“พ่อไปก่อนนะ” กล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก้าวเดินออกไป ฉันจึงล้มตัวลงนอน เริ่มรู้สึกปวดจี๊ดที่ศีรษะอีกหน

“ปวดหัวเหรอ” ฮีลถาม ทั้งที่น้ำตาของฉันมันไหลออกมาเพราะเรื่องของพ่อ แต่มันกลับคิดว่าเป็นเพราะฉันปวดหัว มันก็เป็นแบบนี้แหละ เป็นแบบนี้มาตลอดฉันถึงได้กล้าพูดกับพ่อต่อหน้ามัน ปัญหาที่ฉันไม่อยากให้ใครรับรู้ฮีลรับรู้มาโดยตลอด แล้วมันก็รู้ดีว่าฉันคิดยังไงถึงได้แสร้งเฉไฉไปเรื่อยเปื่อย ทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดออกไปเมื่อกี้ นาทีนี้ฉันปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าฮีลคือคนที่เข้าใจฉันที่สุด

“พักเถอะ”

ฉันพยักหน้า ฮีลจึงยื่นมือมาเกลี่ยน้ำตาบนแก้มออกให้ ความอุ่นร้อนของฝ่ามือราวกับปลอบประโลมกัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันยังไม่พอ จู่ ๆ ก็ฉวยมือข้างนั้นมาทาบทับกับพวงแก้มของตัวเอง

“ขออยู่แบบนี้สักเดี๋ยวนะ”