Episode 34 ไม่อยากคลาดสายตา

Episode 34

ไม่อยากคลาดสายตา

“ฮีลไปทำแผลเถอะ เดี๋ยวทางนี้ลูกปลาจัดการเอง” ลูกปลาบอกกับผมในตอนที่นั่งรอหมอพามินนี่ย้ายไปห้องพักฟื้น จากตอนแรกที่ผมเตรียมจะซัดหน้าหมอ คุณป๋าของลูกพีชก็เข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน พร้อมบอกให้ใจเย็นลง ดังนั้นหมอถึงได้รอดตัวไป

“อือ ฝากด้วยนะ” ใช้มือกดที่แผลเบา ๆ ซึ่งตรงนั้นแค่เฉียดเฉี่ยว มีเลือดไหลเล็กน้อยแต่ก็ทำให้แสบพอตัว

“เดี๋ยวพาไป” ไอดีเสนอ ผมจึงพยักหน้าตอบ

โชคดีที่แผลตรงนั้นไม่เป็นอะไรมาก ใช้เวลาไม่นานก็ทำแผลเสร็จ ผมเดินมารอพี่ฮัทที่ล็อบบี้ ตอนนี้พี่เสร็จงานจากโรงพักแล้วและกำลังมาหาผม และอาจจะมารับลูกปลากลับไปด้วย

“ฮีล”

“เป็นไงบ้าง” เอ่ยถามความคืบหน้ากับทางนั้นไป พี่ฮัทหย่อนกายลงบนโซฟา พร้อมทั้งถอนหายใจเฮือก ก่อนอธิบายสถานการณ์คร่าว ๆ

“แจ้งความไปแล้ว หลักฐานแน่นหนามากเพราะมันบันทึกวิดีโอเอาไว้ พวกมันดิ้นไม่หลุดแน่”

แล้วตอนแรกจะถอนหายใจทำไม ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไรผิดพลาดซะอีก “อือ”

“พรุ่งนี้นายคงต้องไปให้ปากคำ”

“อือ”

“แล้วนี่เป็นไงบ้าง”

“มินนี่ปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวรอฟื้นแล้วหมอจะเช็กอาการอีกรอบ”

“แล้วนายล่ะ”

“โอเค”

“อือ งั้นไปดูมินนี่กัน” พี่พูดพร้อมหยัดกายลุก ในตอนนั้นเองผมก็สังเกตเห็นถุงผ้าใบใหญ่ที่ถือติดมือมาด้วย จึงทำสีหน้ามีคำถามส่งไป “เอาเสื้อผ้ามาให้ไง”

รู้ใจ เพราะตราบใดที่มินนี่ยังไม่ฟื้น ยังไง ๆ ผมก็ไม่มีวันไปไหนหรอก จะเฝ้าเธอจนกว่าเธอจะตื่นขึ้นมาไล่

Minnie’s Part

นี่ฉันตายหรือยัง?

คำถามแรกดังขึ้นในหัวหลังจากตื่นขึ้นมา ก่อนจะพยายามกะพริบตาปริบ ๆ ปรับโฟกัสสายตาให้คุ้นเคยกับแสงสว่าง รู้สึกถึงความอุ่นร้อนตรงฝ่ามือราวกับมีใครเอาอะไรมาทับไว้ จึงค่อย ๆ เคลื่อนสายตาไปมองตรงนั้นพร้อมทั้งขยับมือ

ภาพเลือนรางทำให้ฉันมองไม่ออกว่าคนที่กุมมืออยู่นั้นมีลักษณะแบบใดและเขาเป็นใคร

“มินนี่ ตื่นแล้วเหรอ” การขยับทำให้คนที่กำลังฟุบหน้าลงตื่นขึ้น ฟังจากน้ำเสียงแล้วคิดว่าน่าจะดีใจมาก

“น้ำ...” ลำคอที่แห้งผากทำให้ฉันเอ่ยอะไรไม่ได้มากไปกว่าการขอน้ำเพื่อแก้อาการกระหาย หลังได้ดื่มก็ดีขึ้นนิดหน่อย แต่ที่แย่ที่สุดคงจะเป็นศีรษะของฉัน มันหนักอึ้งและปวดร้าวมาก ร้าวระบมเลยแหละ

แล้วก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง

“โอเคไหม เธอจำฉันได้หรือเปล่า”

“นาย...”

“ฉันฮีล” แนะนำตัวเองเสร็จก็ยื่นมือมากุมมือฉันเอาไว้ พร้อมยกขึ้นทาบกับพวงแก้มของตัวเอง แสดงท่าทางมุ้งมิ้งเสร็จก็พูดต่อหน้านิ่ง “เป็นผัวเธอ เรารักกันมาก และเรากำลังจะแต่งงานกัน”

จบประโยคนั้นฉันก็อ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ฉันว่ามันไม่ได้ดูละครมากไปนะ แต่ทำไมถึงได้พูดอย่างนั้นออกมาแบบหน้าด้าน ๆ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนตรงหน้าจะเจ้าเล่ห์ได้ถึงเพียงนี้ อาศัยจังหวะนี้รวบรัดฉันอย่างหน้าตาย คำนั้นมันกล้าพูดออกมาได้ไง

ไม่ไหว ๆ

“มินนี่ เป็นอะไรหรือเปล่า” ฝ่ายนั้นมุ่นคิ้วใส่ ฉันจึงค่อย ๆ เลื่อนมือลูบลงมาตรงสันกรามคม เลื่อนไปอีกนิดแล้วออกแรงบิดที่ติ่งหูมันอย่างแรง

“โอ๊ย!” มันไม่เจ็บ ไม่ร้อง มีเพียงฉันที่ออกแรงจนเหนื่อย เจ็บแปลบที่ศีรษะจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ

“ปวดหัว ไปเรียกหมอสิไอ้บ้า!” ด่ามันซะเลย

ฮีลดีดตัวลุกขึ้น กดปุ่มเรียกหมอตรงข้างเตียงแล้วทรุดกายนั่งลงตรงจุดเดิมอีกหน

“ทุเรศ! เหมือนจะเนียนอะเนอะ” ขออีก รู้สึกไม่ถูกใจจริง ๆ ที่มันกล้าพูดบ้า ๆ ออกมา

“ก็ถ้าได้ก็ดี”

“ถามจริง อยากให้ฉันความจำเสื่อมเหรอ”

“ไม่...ไม่อยากให้เธอเป็นอะไรเลย” ฮีลส่ายหน้าประกอบไปด้วย ส่งแววตาเป็นห่วงมาให้พร้อม “นอกจากเป็นเมียฉัน”

“พูดมากนะนายอะ” จู่ ๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้น ความรู้สึกนั้นกดความเจ็บปวดที่ศีรษะได้ดีเลยทีเดียว

“เป็นห่วงเธอนะ เป็นห่วงมาก กลัวไปหมด” สิ้นสุดคำพูดก็ทำให้ฉันหวนนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ก่อนจะบีบมือแน่นพลางเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ก่อนที่ฉันจะมาอยู่ตรงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แอบรู้สึกวูบไหวและหวาดกลัวที่จะต้องถามถึง

ไม่ใช่อะไรหรอก ฉันแค่กลัวคำตอบ ป่านนี้ฉันอาจจะเป็นนางเอกหนังโป๊ไปแล้วก็ได้

“พะ...พี่เก่ง”

ฮีลมองฉันนิ่ง ๆ แววตาคู่นั้นคาดเดาอะไรไม่ได้เลย “มันเข้าคุกแล้ว” กัดฟันตอบเหมือนโกรธแทนฉันมาก ๆ

“ละ...แล้ว” ฉันจิกเล็บเข้ากับนิ้วตัวเอง ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นทุกที ทั้งเจ็บตัว เจ็บใจ ที่ตัวเองถูกย่ำยีแบบไม่เหลือชิ้นดี

“ฉันไปช่วยเธอได้ทัน ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องคิดมาก ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับเธอต่อจากนั้น” ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาคำอธิบายของฮีลก็หยุดเอาไว้ได้ทัน ได้ยินแบบนั้นฉันก็โล่งอก ก่อนที่ความรู้สึกโกรธจะเข้ามาแทนที่ ยัยมิริน อีตัวแสบ! มันกล้าพาผู้ชายมาทำร้ายฉันถึงคอนโดเลย หากพ่อรู้เรื่องนี้พ่อจะต้องเกลียดมันมากแน่ ๆ

“มิรินล่ะ”

“เหมือนกัน”

“พ่อกับแม่ล่ะ”

“เดี๋ยวก็มา พวกเขากลับไปพัก”

“อือ”

มีคำถามมากมายที่อยากจะถามแต่คุณหมอดันเข้ามาแทรกเสียก่อน ถามอาการต่าง ๆ บลา ๆ รวมถึงพาฉันไปเช็กสมอง ก่อนจะอธิบายผลตรวจในตอนท้ายว่าทุกอย่างเป็นปกติดี

ปกติเหรอ แต่ฉันเจ็บหัวมากเลยนะ มันรู้สึกเหมือนถูกค้อนปอนด์ทุบ ปวดตุบ ๆ ทั้งที่บนนี้ก็มีเพียงแค่ผ้าก๊อซปิดอยู่ ไม่ได้มีอะไรหนัก ๆ มาวางทับไว้อย่างที่ฉันคิดเลย

ทุกอย่างเงียบไปหลังจากนั้น มีเพียงเสียงแอร์ครางหึ่งเบา ๆ เพียงแค่นั้น ฮีลมองฉันนิ่ง ๆ มองคล้ายว่าไม่อยากจะให้ฉันคลาดสายตาไปไหน จังหวะนั้นเองฉันก็มีโอกาสได้สังเกตใบหน้าของอีกฝ่าย ซึ่งดูอิดโรยมาก ๆ

“พักผ่อนน้อยเหรอ”

“อือ”

“ทำไมไม่นอนเยอะ ๆ”

“ก็ต้องไปทำธุระเรื่องเธอ แล้วก็ต้องมาเฝ้าเธออีก”

“ฉันเป็นภาระนายหรือเปล่า”

“ไม่! ไม่เป็นภาระ แต่เธอเป็นเมีย”

“หยุดพูดอะไรแบบนี้แล้วขอจริงจังบ้างได้ไหม”

“จริงจังดิ นี่ก็เดือนหนึ่งแล้วเวลาเธอยังไม่พออีกเหรอ ฉันใจจะขาดแล้ว”

“ยังไม่ถึงเดือนสักหน่อย ไว้ถึงจริง ๆ ค่อยมาเอาคำตอบ” ฉันบอกปัดไป มาถามอะไรแบบนี้กับคนป่วยก็ไม่รู้

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมาเอาคำตอบ”

“พะ...พรุ่งนี้!”

“อือ เธอไม่รู้เหรอว่าตัวเองหลับไปสี่วันเต็ม ๆ”

“สะ...สี่วัน?” ตกใจมากหลังได้ยินว่าตัวเองหลับไปนานขนาดนี้

“อือ”

“อะ...เอ่อ ฉันว่าฉันปวดหัว คงไม่มีเวลาคิด” แสร้งเฉไฉออกไปเพราะไม่มีคำตอบให้อีกฝ่าย ไม่คิดเลยว่าตื่นมาอีกทีก็จะเข้าหนึ่งเดือนเต็ม ๆ ที่ฉันขอเวลาทบทวนตัวเอง ซึ่งมันยังน้อยเกินไปเพราะฉันยังหาคำตอบไปบอกฮีลไม่ได้

บ้าจริง ไม่น่าหลุดปากออกไปเลย

ร่างสูงเลิกเซ้าซี้ พยักหน้าให้พร้อมก้มตัวลงมาจูบที่ขมับบาง ฉันจึงช้อนสายตาขึ้นมอง ทีตอนนั้นไม่อยากจะแตะต้อง ทีตอนนี้นะ...

ไม่อยากจะพูด พูดแล้วหงุดหงิด

“ทีงี้ล่ะมาทำเป็น ตอนนั้นก็รักษาระยะห่าง” ฉันก็ของขาดไปเถอะ

“ไม่อยากปล่อยเธอไว้คนเดียว ไม่ห่างได้ไหม” ฝ่ามือหนากุมเข้ากับมือของฉันอีกหน ก่อนยกขึ้นมาจรดริมฝีปากตัวเอง โหมดไหนของมันไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ นาน ๆ จะได้เห็นที

“เรื่องของเราไว้ฉันมาเอาคำตอบทีหลัง แต่ขอได้ไหม ขอตัวติดเธอตลอดเวลาเลย”

“...”

“ฉันไม่อยากให้เธอคลาดสายตาอีกแล้ว”