Episode 49 คุณเมาส์

Episode 49

คุณเมาส์

ติ๊งหน่อง! ติ๊งหน่อง!

กดกริ่งอยู่ตรงหน้าบ้านหลังใหญ่แล้วรอเจ้าของบ้านออกมารับ เราสองคนนั่งกันอยู่ในรถ รอไม่นานประตูบานเลื่อนก็เปิดออก จากนั้นจึงขับเข้าไปจอดในโรงจอดรถของบ้าน โดยมีรปภ.โบกมือให้บอกตำแหน่งที่เหมาะสม

หลังก้าวเท้าลงจากรถฉันก็มองไปรอบ ๆ นานมากแล้วเหมือนกันที่ฉันไม่ได้มาที่นี่

“คุณคลาสรออยู่ข้างในค่ะ” เสียงแม่บ้านที่เดินออกมารับเอ่ยบอก ฉันกับฮีลพยักหน้ารับและเดินเข้าไปในบ้าน

“ไง”

“หวัดดีครับพี่” ฮีลยกมือไหว้อย่างนอบน้อมฉันจึงยกมือตาม ก่อนที่พี่คลาสจะผายมือบอกให้นั่งลง คนตัวสูงจึงรีบคว้าที่ต้นแขนแล้วออกแรงรั้งให้ฉันนั่งลงข้าง ๆ

ไม่นั่งธรรมดา นั่งเบียดมาก

“มีอะไรหรือเปล่า” พี่คลาสถามเสียงนิ่ง ๆ ดูไม่ยินดียินร้าย เขาเป็นคนเฉย ๆ ตามสไตล์ จะว่าไปนิสัยก็คล้ายไอ้ฮีลอยู่เหมือนกันนะ แบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย

“ผมมาธุระเรื่องไอ้เก่งครับ”

“แล้ว?”

“ผมขอ ผมต้องเอามันเข้าคุก”

“พอดีมันเป็นเพื่อนพี่”

“ผมก็เป็นน้องพี่”

“หึ!” พี่คลาสสบถในลำคอ บทสนทนาของทั้งสองคนไม่ได้เดือดอะไร เพียงแค่โต้ตอบกันแบบนิ่ง ๆ ทว่ากลับทำให้ฉันขนลุกซู่

“ผมไม่ยุ่งเรื่องพี่กับพี่ฮัท” ฟังแค่นั้นคนนิ่ง ๆ ก็เหมือนจะมีปฏิกิริยาเล็กน้อย แอบรู้สึกว่าหางคิ้วของพี่คลาสกระตุกขึ้นนิด ๆ ฉันที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ จึงเตรียมที่จะช่วยพูด ทว่าไม่ทันการณ์เสียแล้ว “แต่ผมยังเป็นน้องพี่”

“เอาจริงก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นคนแจ้งเพราะพี่ให้พ่อช่วยจัดการ พี่ก็แค่ช่วยไอ้เก่งแค่นั้น”

“ครับ ถ้างั้นผมขอล่ะ ไอ้เก่งมันผิด” พี่คลาสเงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด สีหน้าที่ดูหนักใจทำให้ฉันต้องพูดอะไรบางอย่างออกมา

“ถ้าตัดสินใจยากก็ช่วยฟังอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้ครับ” น้ำเสียงพี่คลาสหวานมาก คราวนี้หางคิ้วไอ้ฮีลกระตุกเลย

“ได้ดูคลิปยัง”

“ยังครับ”

“นั่นแหละ ผู้หญิงคนนั้นเป็นมิน มันกับมิรินน้องสาวนอกไส้ร่วมมือกันจะวางยาและจะข่มขืนมิน ทำให้มินเจอเรื่องแย่ ๆ โดยการอัดคลิปเพื่อปล่อยให้อับอาย!” พูดถึงเรื่องนั้นร่างกายของฉันก็เริ่มสั่น ขอบตาร้อนผะผ่าว น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ตั้งใจไว้ว่าก่อนที่มันจะเข้าคุกฉันต้องได้จัดการมันด้วยตัวเองสักครั้ง

“ทำไมไม่บอกให้ไวกว่านี้!” พี่คลาสขึ้นเสียงใส่ เวลานี้คนนิ่ง ๆ กลายเป็นคนใจร้อนไปเลย

ที่ปล่อยให้มันช้าแบบนี้เพราะอยากให้ไอ้ฮีลมันได้พยายามสักหน่อย เพราะเห็นว่ามันตั้งใจมากที่จะมาเคลียร์กับพี่คลาส “ก็บอกแล้วนี่ไง”

“ช้า!” เขาสบถ

“แล้ว...”

“ไม่เป็นอะไร ฮีลไปช่วยไว้ทัน”

“ครับ” ตอบรับแล้วเบนสายตาคมกริบไปหาฮีล “แล้วสองคนนี้ยังไง”

“เป็นผัวเมียกันครับ” กำลังจะอ้าปากตอบฮีลก็ชิงตอบแทนฉันเสียก่อน นั่นทำให้ฉันค้างปากไว้อย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง คือมันบอกว่าแฟนก็ได้ไหม ทำไมต้องใช้คำว่า ‘ผัวเมีย’

หูยยย! ฉันเสียหาย

พี่คลาสถอนหายใจ คล้ายเดาสถานการณ์ที่เกิดขึ้นออกเล็กน้อยว่ามันกำลังแสดงความเป็นเจ้าของ อาจจะเพราะรู้ว่าฉันกับพี่คลาสเคยจะคบกันในช่วงวัยมัธยม ทว่าความก็มาแตกเสียก่อนว่าเราเป็นญาติกัน

ปู่ของฉันก็เจ้าชู้ไม่ต่างจากพ่อเลย นั่นทำให้ท่านมีบ้านเล็กบ้านน้อยมากมายเต็มไปหมด แม่พี่คลาสก็เป็นลูกสาวของท่านเช่นกัน แต่ดันเป็นลูกนอกสมรสเราจึงไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกัน กระทั่งตอนจีบกันช่วงนั้นนั่นล่ะ

ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวของเราค่อนข้างห่างเหินพอสมควร หมายถึงภายในบ้านอะนะ แต่จริง ๆ ระหว่างฉันกับพี่คลาสก็ไม่ได้แย่หรอก

เอาจริงตอนนั้นก็แอบเสียดาย แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ เพราะฉันมีคนเด็ด!

“คลิปอยู่ไหน” ฮีลถาม จำได้ว่าตอนนั้นที่ฉันเกือบจะโดนทำมิดีมิร้ายก็ถูกบันทึกภาพเอาไว้ได้ หากหลักฐานอันนั้นยังอยู่ แน่นอนว่าพวกมันดิ้นไม่หลุดแน่!

“อยู่กับเลขาฯ ของพ่อ”

“ผมขอ”

“อือ แต่ก่อนอื่นขอซัดหน้าไอ้เก่งหน่อย!”

“ผมจัดการเอง มันทำเมียผม พี่แค่ส่ง Memory Card มาให้ก็พอ” คนขี้หวงอัปเลเวลหนักขึ้นจนฉันต้องถอนหายใจตามพี่คลาสไป เราสองคนประสานสายตาและส่ายหน้าไปพร้อม ๆ กัน

“นี่น้องกู!”

“...”

“มินนี่น้องกู จบไหม!”

กว่าจะอธิบายให้คนขี้หึงได้เข้าใจก็พักหนึ่ง ฉันแวะขึ้นไปหาอาเค้กก่อนลากลับ ส่วนเรื่องคลิปที่เป็นหลักฐานมัดตัวสองคนนั้นเลขาฯ ของอาจะเป็นคนเอามาให้ภายหลัง

“อยากไปกินข้าวบ้านพ่อไหม” เมื่อกลางวันพ่อแวะมาหา แต่ฉันกับฮีลไม่อยู่เพราะต้องไปเคลียร์เรื่องยุ่ง ๆ กับพี่คลาส ดังนั้นฮีลเลยถามแบบนี้

“เอาดิ ซื้อไรเข้าไปนิดหน่อย”

“อือ” แวะซื้อของนิดหน่อยเราสองคนก็ตรงเข้าบ้านพ่อในทันที

“พ่อ!” ฉันเรียกพ่อ ก่อนเดินเข้าไปหาท่าน ตั้งแต่ที่เรากอดกันครั้งนั้นฉันก็ไม่กล้าขอกอดเขาอีกเลย เราสองคนเพียงแค่ยิ้มให้กันก็เท่านั้น

ฮีลยกมือสวัสดีพ่อ ท่านพยักหน้าให้เป็นการรับไหว้แล้วเชิญเข้าไปในบ้าน “เข้าบ้านกัน”

บ้านที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็ก ๆ ก่อนหน้านั้นเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น ข้าวของทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้ถูกเคลื่อนออกไปไหน เว้นแต่บรรยากาศที่ดูจะเงียบเหงากว่าเดิมลงไปมาก เพราะนอกจากจะไม่มีฉันกับแม่แล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีมิริน

กับแม่ของมันแล้วเหมือนกัน

“เอาอะไรมาเยอะแยะเลยลูก”

“ของกินค่ะ วันนี้จะมาทานข้าวที่นี่”

“ดีเลย พ่อยังไม่ทันได้ทานอะไรเลย” พ่อดูดีใจมากที่ฉันมาหา เราสามคนทานข้าวกันก่อนที่ฉันกับฮีลจะถูกชวนให้ค้างคืนที่นี่ เนื่องจากฝนตกหนัก การขับรถในตอนมืดและฝนที่โหมกระหน่ำแบบนี้จึงดูอันตรายเกินไป

“ห้องเธอน่ารักมาก” คนหน้านิ่งพูดออกมาหลังปรายตามองรอบห้อง ก็ห้องนี้ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็ก ๆ มันจะมีของน่ารักตามวัยสมัยนั้นก็ไม่แปลก

ร่างสูงจับ ๆ ดึง ๆ ตุ๊กตาเล่น มันคือตุ๊กตาบลายธ์ที่ตัวเล็ก ๆ คล้ายบาร์บี้ทว่าหัวโตกว่า เป็นของสะสมของฉันที่มีอยู่ล้นตู้ “ตุ๊กตาบลายธ์ ฉันชอบมันมากเพราะมันเหมือนฉัน”

พูดแบบนี้ฮีลก็หยิบมันออกมา ก่อนยกขึ้นมาวางเทียบกับหน้าฉัน “ตาโตและหวานเหมือนเธอเลย”

“ประมาณนั้น”

“ของสะสมน่ารักดี”

“แล้วตอนเด็ก ๆ นายชอบอะไรเหรอ” หย่อนสะโพกนั่งก็ถามออกมา ฮีลทำหน้านึก นึกนานเหมือนไม่มีอะไรที่เป็นของเล่นชิ้นโปรดของมันเลย

“ฉันไม่เคยมีของรักของหวงอะไร” นั่นไง จริง ๆ ด้วย “นอกจากเธอ...”

ทว่าคำนั้นทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว นี่มันกำลังหยอดฉันอยู่จริง ๆ ใช่ไหม

“ไม่มีของเล่นชิ้นไหนที่ฉันผูกพันเท่ากับตุ๊กตาบลายธ์ตัวนี้” ชี้มือมาที่ฉันแล้วตอบ ฉันจึงปัดมือมันทิ้งแทบจะทันที

“ฉันไม่ใช่สิ่งของ”

เปรียบเทียบซะ!

“ขอโทษ เธอไม่ใช่สิ่งของแต่เธอเป็นเมีย เมื่อกี้นึกว่าเธอชอบที่ฉันเปรียบเธอเป็นตุ๊กตา เห็นชอบมัน”

“อยากใช้คำน่ารัก ๆ ว่างั้น” เลิกคิ้วถามคนหน้านิ่ง ฮีลทำเพียงแค่พยักหน้าตอบ

“งั้นลองเรียกฉันโดยไม่ใช้ชื่อสิ จะเรียกว่าอะไร” ใบหน้านิ่งมุ่นคิ้ว ท่าทางตรึกตรองราวกับคิดหนักว่าคำไหนจะเหมาะสมกับฉัน เห็นแล้วก็นึกอยากขำออกมา จึงเม้มปากแน่นกลั้นรอยยิ้มตัวเองเอาไว้

“คนดี”

คนดี? เอาจริงดิ มันเห็นฉันเป็นแบบนั้นเหรอ ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะบอกว่า ‘ที่รัก’ ‘เบ๊บ’ ‘เบบี๋’ อะไรเทือกนี้เสียอีก แต่สไตล์มันอะเนอะ เหมือนชาวบ้านชาวช่องซะที่ไหนกัน

“ไม่เอา! ฉันไม่ใช่คนดี”

“คุณหนู”

“นายอยากเป็นคนใช้ฉันหรือไง”

“ไม่เป็นคุณหนูงั้นคุณเมาส์ได้ไหม” ‘คุณเมาส์’ งั้นเหรอ อะไรของมันวะ

“หมายถึงอะไรอะ”

“ไว้ค่อยบอก คุณเมาส์ไปอาบน้ำก่อนดึกแล้ว” ฉันก้มหน้าลง แกว่งเท้าไปมาแล้วเอนตัวเล่น จะว่าไปคำนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ ไม่มีใครเหมือนด้วย

ชอบจัง...ทำไมช่วงนี้อะไร ๆ ที่ออกจากปากฮีลถึงได้ดูน่ารักไปหมดเลยก็ไม่รู้