Chapter 1-Just Prana | เพียงปราณ--สูญเสีย

"ฮือ ๆ"

คนร่างเล็กแต่งตัวในชุดเก่ามอซอ ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าโลงของบุพการีทั้งสอง เธอชื่อปรรณพัชร์ เด็กสาวยากจนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายที่ต่างจังหวัด สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักอย่างไม่มีวันหวนกลับมา

ท่านทั้งสองถูกรถชน ขณะที่ขับมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างไปร่วมแสดงความยินดี ในวันงานปัจฉิมนิเทศที่โรงเรียน

วันที่เธอเรียนจบคือวันที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต ปรรณพัชร์เอาแต่โทษตัวเอง รู้สึกผิดกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าท่านไม่ไปวันนั้น คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

บิดามารดาของเธอเป็นคนบ้านนอก ขับรถไม่เก่ง ชีวิตลำบากมาตลอด ทำงานรับจ้างหาเงินเลี้ยงดูเธอกับพี่สาว

พอพี่เรียนจบก็ไปทำงานหาเงินที่กรุงเทพฯ ไม่ได้เรียนต่อ เพราะอยากหาเงินส่งเสียให้เธอได้เรียน อยากหาเงินมาให้พ่อกับแม่ได้สุขสบาย

"ปราณ" มือเล็กวางลงบนบ่าสั่นเทา ปรรณพัชร์ปาดน้ำตาแล้วหันไปมอง เธอโผเข้ากอดพี่สาวเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

"พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว ฮือ ๆ ปราณจะอยู่กับใครพี่ปลา ฮือ ๆ ปราณผิดเอง พ่อกับแม่ตายเพราะปราณ"

"มันไม่ใช่ความผิดของน้องเลย ฮึก! ไม่มีใครอยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"

ปารวี ร้องไห้ออกมาไม่ต่างกัน ทั้งที่จะมาปลอบผู้เป็นน้องให้เข้มแข็ง กลับเป็นเธอที่อ่อนแอ เธอเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของปรรณพัชร์ เธอต้องเป็นเสาหลักให้น้องสาว ทำงานหนักส่งเสียให้น้องเรียน จนกระทั่งเธอจบมัธยมปลาย

มอเตอร์ไซค์ที่ได้มา ก็เป็นเงินที่เก็บออมที่ปารวีส่งมาให้ พอมีรถขับสบายขึ้นมาหน่อย ครอบครัวก็เกิดเรื่องขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นเธอไม่ได้โทษน้องหรือโทษใคร ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น ส่วนคู่กรณีขับรถหนี แจ้งความไปก็ไม่มีอะไรคืบหน้า

"ฮือ ๆ ปราณขอโทษนะพี่ปลา"

"มันไม่ใช่ความผิดของน้อง อย่าโทษตัวเอง" ปารวีลูบศีรษะทุยเล็กของน้องสาวเบา ๆ "เสร็จงานศพพ่อกับแม่ ปราณไปอยู่กรุงเทพกับพี่ พี่จะส่งเสียปราณเรียนต่อเอง"

"ปราณไม่เรียนหรอกค่ะ ฮึก ปราณจะเรียนต่อไปทำไม ให้ปราณได้ทำงานหาเงินช่วยพี่ดีกว่า"

"ปราณต้องเรียนต่อ พี่จะส่งเสียปราณเรียนเอง" ปารวีข่มใจเอาไว้ แล้วปาดน้ำตาให้น้องสาว "พี่จะทำให้พ่อกับแม่ได้เห็น ว่าพี่ดูแลน้องได้ พ่อกับแม่จะต้องภูมิใจ ที่ได้เห็นน้องรับปริญญา"

"พี่ปลา ฮือ ๆ"

"อย่าร้อง ปราณต้องเข้มแข็ง พ่อกับแม่มองมา ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ท่านไม่ได้ไปไหน ท่านยังอยู่ในหัวใจของเราสองคน"

"...."

"รับปากกับพี่นะ ว่าปราณจะเข้มแข็ง"

"ค่ะ" ปรรณพัชร์พยักหน้า แล้วกอดพี่สาวของตัวเอง

****

หลังจากที่งานศพพ่อกับแม่เสร็จสิ้นไปฉันกับพี่สาวก็เตรียมข้าวของ ฉันไม่ได้มีข้าวของอะไรมาก มีเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นแล้วก็กระเป๋ากับตุ๊กตา

พี่สาวของฉันเก็บเสื้อผ้าให้ประมาณ 3-4 ชุด ส่วนเสื้อผ้าตัวอื่น ๆ ก็ให้เก็บเอาไว้ที่บ้าน บ้านที่ฉันอาศัยอยู่มาตั้งแต่เด็ก เป็นบ้านทรงหมาแหงน มีสังกะสีผุ ๆ มุงเอาไว้ มันใช้หลบแดดได้ แต่ไม่สามารถใช้หลบฝน

เวลาหนักบ้านจะรั่วเวลาลมกรรโชกแรง แม่ก็จะพาฉันมุดไปอยู่ที่ใต้แคร่เพราะหลังคากลัวบ้านจะพังหล่นมาทับหรือไม้ก็กลัวจะหลุดแล้วปลิวมาปาดคอด

ส่วนฝาบ้านก็ถูกมุงด้วยประการอื่นนอกจากนั้นมันผุและเก่ามาก แต่ส่วนใหญ่นี้ส่วนใหญ่จะมีชีวิตอยู่ในส่วนเล็ก ๆ ของโต...

ชีวิตที่โดดเด่นด้วยความเห็นของฉันฮาร์ดใช้ชีวิตอย่างยากๆ ส่วนใหญ่แต่ในบางครั้งนั้นมันจะต้องกลับมาอีกครั้งเพื่อให้พ่อเรียนกับแม่พยายามทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินมาฉันกับพี่ส่วนหนึ่งของพี่สาวของความรักฉันมาก ยอมจำนนต่อข้อมูลเพื่อให้พ่อเรียนหนังสือ

ฉันเคยเขียนฝันว่าคิดว่าฉันอยากเรียนสูงมีงานดีทำตามปกติมีเงินเสียครอบครัวให้พ่อกับแม่ได้สุขสบาย ๆ และอาจเป็นไปได้ที่ฉันจะดูแลต่อไปก็คือนี่แหละของฉันคนที่ดีเสมอมาพี่ปลาเป็นญาติคนสุดท้ายคนเดียวที่เหลืออยู่

" ชุดมันเก่ามากแล้วพี่จะซื้อให้ใหม่" พี่ปลาพูดแล้วพับเสื้อเก่าของฉันใส่กระสอบไม่จำเป็นต้องถามว่าทำไมไม่ใส่กล่องหรือใส่ตู้บ้านฉันจนแค่พับใส่กระสอบมันก็ดีมากแล้ว

" เคยหรอกค่ะพี่ปลาแนวตั้งใส่ได้อยู่ปราณไม่อยากให้พี่ต้องอธิบาย" ฉันพูดอย่างเชื่อใจ พี่สาวฉันทำงานเป็นเด็กปั๊ม เงินเดือนน้อยนิดหาเงินได้แต่ล่ะเดือนก็จะต้องใช้บ้านเกือบหมดเพื่อให้พ่อแม่ซื้อข้าวสารเสียค่าน้ำค่าไฟส่งมาให้เรียนอีกครั้ง

" เหตุผลที่ว่าทำไมชุดที่ปราณใส่อยู่มันเก่าแล้ว"

" มันเก่าก็ใส่ได้ปราณไม่อยากรบกวนเงินของพี่"

" เหตุผลที่ว่าเราเป็นพี่น้องกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วพี่อาจจะช่วยปราณดูแลปราณ แต่หลังจากนั้นปราณเรียนจบและมีงานดีทำปราณอาจจะได้เป็นคนดูแลพี่ก็ได้"

" เมื่อมาถึงปราณสัญญาครับว่าปรานจะดูแลพี่ปลาเจล" ฉันจะพูดอย่างมาดมั่นตั้งใจเรียนวันพรุ่งนี้ที่ก้าวข้ามที่เจอมาชีวิตเอง

" อื้อ!" พี่สาวของฉันข้อดียิ้มอ่อนๆ อีกครั้งในการพิจารณายิ้มตอบพี่สาวอีกคนและรอยยิ้มเป็นครั้งแรกที่เสียพ่อกับแม่ไป

ฉันกับพี่ฝากบ้านอาจจะกับคุณยายข้างบ้านฝากให้ท่านช่วยดูให้คนอื่นกลัวใครจะจับอะไรไปบางทีอาจจะช่วยดูแลเผื่อมีขี้เมายามาพี้ยาที่บ้าน

ฉันนั่งรถทัวร์รูปเก่าของพ่อกับแม่ออกมาดูแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้งอาจจะยังทำใจไม่ได้มาสักพักหนึ่งภายภาคฉันจะทำใจแล้วก้าวข้ามความเจ็บปวดที่เติบโตได้

ผ่านหกชั่วโมงรถก็เดินทางไปยังเมืองใหญ่ฉันมองถนนมองแสงสีในเมืองใหญ่ที่น่าตื่นตาตื่นใจด้วยการเยี่ยมชมด้วย...

" ดูทำหน้าสิ" พี่ปลาหัวเราะกับความบ้านนอกของฉัน

" ปราณอีกครั้งตอนไปแอบดูทีวีของป้าชะมัยยาวนานมากแล้วปราณบางทีอาจจะสวยขนาดนี้" พี่ปลาทำหน้าเศร้าลงเล็กน้อยที่จะได้ยินเรื่องนี้ไปแอบดูทีวีป้าชะมัย

ทีวีฉันยังเด็กมากบ้านฉันไม่มีฉันเลยไปแอบดูทีวีดูเหมือนฝาบ้านแก ป้าชะมัยแกเอาไม้ทิ่มตาฉันเนื้อตาเลยบอดรักษาตาอยู่เป็นเดือนพ่อโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้คนจนอย่างพวกเราจะเริ่มได้โดยตรงที่หน้ารับมัน

" หลังจากนั้นปราณจะดูทีวีทุกวัน ในขณะที่พ่อกับแม่จะเสียพี่ไปซื้อทีวีจากร้านซ่อมมา กะว่าได้กลับจะเอาไปฝาก แต่น่าเสียดายส่วนหนึ่งไม่ได้ดู"

"......." พูดพูดต่อแต่ความรู้สึกมันจุกในอกกับพี่สาวเข้าใจความรู้สึกของความรู้สึกของฉันก่อนที่จะยื่นมือไปกุมมือพี่ปลาแล้วบีเบาเบาเพื่อปลอบใจ