บทที่ 3

ร้ายพ่ายรัก

3

[แพทริเซีย]

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะเนี่ย" ฉันเดินเข้าบ้านมาด้วยความรู้สึกมึน ๆ งง ๆ เมื่อตื่นขึ้นมาในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ในสภาพเปลือยกายเปล่าและก็..ไม่เจอใครในห้องเลยสักคนเดียว

ตึก ตึก ๆ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบลงบนพื้นหินอ่อนสวยหรู ก้องไปทั่วทั้งคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่างกายมันระบมไปหมด รวมไปถึง..บริเวณนั้นด้วย

ในตอนที่ฉันเดินทุบหัวตัวเองซ้ำ ๆ เพื่อนึกเหตุการณ์เมื่อคืนให้ออก แต่ก็เหมือนทุกอย่างมันหายไปหมดเลย และไม่รู้เลยว่าฉันเมาจนภาพตัดไปตอนไหน แต่ที่แน่ ๆ เมื่อคืนมันคงไม่ใช่แค่เหล้าธรรมดา ๆ แน่

"ซี้ด..โอ๊ย หัวจะระเบิดอยู่แล้ว" ฉันเดินสะพายกระเป๋าตรงเข้าไปในตัวบ้านด้วยท่าทางอ่อนเพลีย และรู้สึกแฮ้งมาก ๆ จนปวดหัวไปหมด แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง

"หายหัวไปไหนมา" เสียงของชายวัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟาและเดินตรงดิ่งมาทางฉันในทันที

"พะ..พ่อ" ฉันชะงักฝีเท้าเล็กน้อยเพราะปกติแล้วพ่อแทบจะไม่เคยอยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ

"เฮ่อ....สวัสดีค่ะ" ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปยกมือไหว้ แบบไม่มองใบหน้าของเขา คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อผู้ให้กำเนิด แต่ไม่เคยเลี้ยงดู ไม่เคยสั่งสอน ไม่เคยมีเวลาให้เลยสักครั้ง

"นี่มันกี่โมงแล้ว" เขากระแทกนิ้วลงบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเรือนหรูของตัวเองซ้ำ ๆ และแผดเสียงใส่หน้าของฉันเหมือนกับทุก ๆ ครั้ง

"ก็แปดโมงเช้า..ทำไมเหรอ" ฉันถามกลับไปพร้อมกับเคี้ยวหมากฝรั่ง

แจ๊บ ๆ ๆ ให้ดังกว่าเดิม เพื่อหวังกลบกลิ่นจาง ๆ ของบุหรี่และแอลกอฮอล์ที่ดื่มมาหนักตลอดทั้งคืน

"ทำไมเหรอ..แล้วมึงหายหัวไหนมาทั้งคืน ไม่กลับบ้านฮะ อีลูกเวร!" พ่อตะคอกใส่หน้าของฉันดังมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาที่ดุดันจ้องมองตรงมาทางฉันอย่างเอาเรื่อง

"หึ..ถ้ารู้ว่ากลับมาเจอพ่อก็คงไม่กลับหรอก" ฉันแสร้งแค่นเสียงหัวเราะออกมาและยังคงยั่วโมโหเขาต่ออย่างไม่กลัวเลยสักนิด

"นี่กูไปดูงานต่างประเทศไม่ถึงเดือน...มึงทำตัวเหลวแหลก เละเทะได้ขนาดนี้เลยเหรอ" เขาตวาดใส่หน้าของฉันพร้อมกับกำหมัดแน่น

"เพื่อนไม่ดี ๆ ก็เลิกคบไปบ้างสิ หรือยังไง..จะรอให้ชีวิตมันฉิบหายเหมือนอีทารีน่าเพื่อนแกรึไง?" พ่อตะคอกลั่นบ้าน คิ้วบนหน้าของท่านขมวดเข้าหากันเป็นปม

"...ฮ้าว.." ฉันหาวกลับไปแทนคำตอบทั้งหมด และทำเป็นหูทวนลมอย่างไม่ใส่ใจ

"มึงทำตัวแบบนี้ แล้วกูจะไว้วางใจให้มึงดูแลอะไรต่อได้บ้างฮะ?" เขายังคงด่าใส่หน้าของฉันแทบจะทุกครั้งที่เจอกันเลย พ่อไม่เคยพูดดีกับฉันแม้แต่ครั้งเดียวจริง ๆ ตั้งแต่แม่ตายไป

"ไว้ค่อยด่าได้ไหม ปวดหัว ปวดตัว อยากนอน" ฉันตอบกลับไปแบบเหวี่ยง ๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น