04 - Handcuffed

"Huwaw! Lakas ng loob pumasok ah! Umaasa ka pa rin bang ga-graduate ka pagkatapos mong umabsent ng tatlong buwan? Asa ka!" Inakbayan siya ng kaibigan niyang si Noah, pero agad niya iyong inalis kasabay ng madiin n’yang pagsiko sa tagiliran nito.

"Ackk! Brutal!"

"Stop pestering me! Wala ako sa mood," iritabling pahayag ni Amelia.

Wala talaga si Amelia sa mood para makisakay sa kakulitan ni Noah—at malinaw ang dahilan: si Kraner. Pagkagising niya kaninang umaga sa apartment nito, wala na ang lalaki. Ayon sa note na iniwan nito sa kanya ay maaga itong umalis para pumasok sa trabaho. Pero hindi iyon ang pinagmulan ng inis niya.

Ang totoong ikinasama ng loob niya ay ang pagkakakuha ni Kraner sa personal niyang notebook—ang kwadernong naglalaman ng lahat ng mahalagang detalye patungkol sa kaso ng pagkamatay ng kapatid niyang si Lucas.

Para kay Amelia, hindi lang basta sulat ang laman ng notebook na iyon—nandoon ang lahat ng paghihirap at pagtitiis n’ya makalap lang ang lahat ng mga impormasyon na iyon. Kaya ang pagkuha ni Kraner nang hindi nagpapaalam ay para na ring pagtataksil sa tiwala niya.

Mahigit tatlong taon n'yang inipon ang mga impormasyong nakapaloob 'don. T*angina lang dahil nakuha 'yon ni Kraner.

Kanina, sinugod niya si Kraner sa headquarters kung saan naroon ang opisina nito, pero hindi man lang siya nito hinarap. Sa halip, pinadampot pa siya palabas ng building—kaya sobrang kahihiyan ang inabot niya.

“Haist. Bakit pa ba ako nagugulat? Tuwing badtrip ka lang naman talaga pumapasok dito sa university,” narinig niyang puna ng kaibigan niya, sabay iling na parang sanay na sa kanya.

Noah Levine had been her best friend since senior high. Over the years, she’d heard plenty of people say that a guy and a girl couldn’t possibly stay “just friends”—that feelings would eventually get in the way. But honestly, she never bought into that kind of thinking.

She and Noah were proof that it was possible. He was the one person she could count on through every mess, every heartbreak, every reckless decision. To her, Noah was the ultimate guy best friend. And as far as she was concerned, that’s all he would ever be. The same went for him. She was his girl best friend—slash-sister—and nothing more.

Mula sa bag, kinuha ni Amelia ang compact mirror at ang black lipstick niya. Maingat niyang inayos ang medyo naburang itim na lipstick sa kanyang mga labi, saka sinilip kung maayos pa ang makapal niyang eyeliner sa mga mata.

"P*tanginang lipstick 'yan. Saang kulto ka ba kabilang?"

Her makeup style wasn’t always about looking like she belonged to some black cult or coven. The black lipstick, thick eyeliner, piercings, and dark aura—those were just part of the mask she wore when facing her enemies. Without all that, she looked almost angelic, too soft, too harmless.

But she didn’t want to look harmless. She wanted to intimidate. And with her fierce, witchy appearance, she had managed to bring more than a few opponents to their knees.

“Kapag hindi ka pa tumigil, ikaw ang irerekomenda kong maging alay kay Supremo. Ipapa-chop-chop ko ang katawan mo at ipapakain sa sinasamba naming demonyo. At kung hindi pa rin kami makuntento, pati mga buto mo ipapagiling namin—gagawin naming juice at ipaiinom sa mga ka-member ko.”

“Damn, you really have a way with words, always something violent,” Noah said with a wince. “Anyway, how’d your hunting go last night?” he asked me.

Napabuntong-hininga si Amelia habang sariwa pa rin sa isipan niya ang mga nangyari kagabi. Muntik na talaga siyang matusta nang buhay matapos siyang buhusan ng gasolina at ikulong sa isang abandonadong warehouse ng grupo ng mga drug addict na nakaharap niya.

Buti na lang at mabilis ang utak niya—at girl scout kung girl scout. Kahit wala siyang dalang baril para ipagtanggol ang sarili, sanay siya sa bakbakan at bihasa sa paggawa ng escape plan. Dahil sa talino at diskarte, nagawa niyang makatakas at mailigtas ang sarili.

"Mukhang bigo na naman ang hunting mo. Bakit kasi hindi mo na lang hingin ang tulong ng kapartner ng kuya mo?"

"Hindi n'ya ako tutulungan. He even stole my notebook. Lintik s’ya." Masama ang loob na pahayag ni Amelia.

"Hoy! Saan ka na na naman pupunta? Late ka na nga sa first subject natin kanina, tapos tatakas ka pa? Huwag ka na nga lang pumasok!" sigaw ni Noah, halatang inis at nag-aalala. Pero hindi siya pinansin ni Amelia.

Dire-diretsong tumakbo si Amelia palabas ng campus, determinado muling sugurin si Kraner sa pangalawang pagkakataon para bawiin ang notebook niya—ang notebook na hindi niya kailanman kusang ibibigay.

"AKALA mo ah!" bulong ni Amelia sa sarili nang magawa n'yang makapuslit sa opisina ni Kraner nang hindi napapansin ng mga pulis na nagkalat sa buong building ng headquarter.

Kaagad n'yang sinimulang halughugin ang opisina ni Kraner para hanapin ang notebook n'ya pero sa halos labing minuto n'yang paghahanap ay bigo s'yang makita ito.

"Saan n'ya nilagay 'yon?! H*yop talaga!" Nanggigigil n'yang saad.

"Looking for this?"

Mabilis na napalingon si Amelia sa lalaking nagsalita sa likuran n'ya. Nanlaki ang mga mata n'ya nang makita ang seryosong mukha ni Kraner habang hawak ang kulay itim n'yang notebook.

"Ibalik mo 'yan sa akin, Kraner!"

"You really think you’ll find the one who killed Lucas by blindly chasing after every lowlife criminal who has nothing to do with his case?" Kraner said, his voice calm but laced with quiet judgment.

Amelia’s jaw tensed, her expression hardening. She knew he wasn’t just questioning her approach—he was mocking it. Mocking her.

She'a a business student. Wala sa background ng pag-aaral n'ya ang paghuli sa mga kriminal at paglutas ng mga kaso pero dahil sa pagkamatay ni Lucas ay ginagawa n'ya ang lahat para mahanap ang hudas na tatlong taon ng nagtatago sa batas...sa kanya.

Hindi s'ya hihingi ng tulong kay Kraner kung makakatanggap lang s'ya ng panlalait mula rito. Atleast, may ginagawa s’ya kumpara sa pulis na kaharap n’ya na mas piniling takbuhan ang responsibilidad nito.

Malalaki ang hakbang ni Amelia na lumapit kay Kraner. Akmang aagawin na sana niya ang hawak nitong notebook, ngunit agad iyong iniangat ng binata— dahilan upang mabigo siyang makuha ang pakay n’ya.

"Hindi porke't mas matangkad ka ay matatalo mo na ako!" singhal ni Amelia, sabay sipa sa binti ni Kraner.

Isang malutong na mura ang lumabas sa bibig ng binata. Lalong tumalim ang mga mata nito sa kanya.

"That's it!" He growled.

Hinablot ni Kraner ang braso ni Amelia at mabilis itong hinila papunta sa isang steel cabinet. Walang pasintabi, kinuha niya ang posas mula sa kanyang duty belt, saka pinusasan ang isang pulso ni Amelia. Ang kabilang dulo ng posas ay ikinabit niya sa hawakan ng steel cabinet. Sinigurado n’yang hindi ito makakatakas sa kanya at makakagawa ng panibagong kalokohan.

"Hoy! Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?! You jerk! pakawalan mo ko rito!"

"Talk to the ants," Kraner said flatly before dropping into his swivel chair, clearly unbothered.

Amelia burned with frustration. She wanted to kick him, but he was three meters away and she was cuffed to a steel cabinet. Fuming, she could only stomp her foot in helpless rage as he ignored her completely.

"Siguraduhin mo lang na hindi mo ako makakatakas dito. Makawala lang talaga ako rito ay magsisisi kang lintik ka!"

“I can press charges against you for breaking in and messing with my things here in the office—on top of threatening me. Do you really want me to put you in jail, Amelia? I’m pretty sure your parents would agree if it means teaching you a lesson. You’re completely out of control.”

“Pwede ba! Huwag mong pakialaman ang mga desisyon ko sa buhay! Kung ginagawa lang sana ninyo ang trabaho ninyo bilang mga pulis at detective sa kaso ni Kuya Lucas, edi sana hindi ako nagkakaganito! Nasa eskwelahan sana ako ngayon, ipinagpapatuloy ang pag-aaral ko—hindi nagmumukhang stuntwoman sa kahahabol sa mga kriminal na kayo dapat ang humuhuli! Arrgghh! Lahat kayo, wala kayong silbi!”

Hindi maipinta ang galit sa mukha ni Amelia. Sa loob ng tatlong taon ay ngayon n'ya lang naisigaw at nailabas ang frustration n'ya sa mga pulis. Katrabaho ng mga ito ang kapatid n'ya pero para bang wala lang sa mga ito ang paglutas sa kaso ni Lucas.

"Are you done ranting?"

"F*ck you, Kraner! Akala ko pa naman ay kaibigan ka ni kuya pero nagkamali ako! You’re a coward who doesn’t have the guts to go after the bastard who killed him! You stood by and did nothing while my family fell apart. Don’t you dare act like you care now!”

They locked eyes in a silent standoff. Amelia refused to back down from Kraner’s intimidating stare, but deep inside, she felt herself crumbling like a candle melting under heat. Her heart pounded, though she couldn’t tell if it was from anger—or something else.

She straightened up when Kraner suddenly approached, faster than she expected. Only then did she realize she was crying. What shocked her even more was when Kraner gently wiped her tears with his handkerchief, without saying a word.

Para bang biglang naglaho ang lahat ng galit niya—parang pinawi ng isang iglap ng simpleng kilos. Habang marahan siyang pinupunasan ni Kraner ng panyo, unti-unting nabura ang init sa dibdib niya, napalitan ng isang uri ng katahimikang hindi niya maintindihan.

Napatingin siya sa mga mata nito. Nandoon pa rin ang lalim, pero wala na ang paninindak. Kalmado ito, tahimik, at may kung anong lambing na hindi niya inaasahan. Parang sinasabi ng titig nito na ligtas siya, na kahit hindi ito magsalita, naiintindihan siya.

At sa sandaling iyon, hindi niya alam kung ano na ba talaga ang mararamdaman niya.

"A-Anong ginagawa mo?"

"Detec–Ms. Amelia?"

"Wipe your tears," utos sa kanya ni Kraner nang ipatong nito sa kamay n'ya ang panyo. Lumayo ito sa kanya para bumalik sa office table nito at harapin ang mga kakapasok lang na katrabaho na si Gabriel at Daniel.

"Bakit ka nakaposas d'yan?" puno ng pagtatakang tanong ni Daniel sa kanya.

"Tanong n'yo sa lintik na ‘yan!" asik ni Amelia dahilan para malipat ang tingin ng dalawang lalaki kay Kraner.

"Watch your mouth, Amelia. Baka gusto mong matulog ng nakatayo d'yan sa pwesto mo." May pagbabanta sa boses ni Kraner.

Umingos lang si Amelia saka n'ya inirapan ang lalaki.

She admits it—she likes Kraner.

But she can’t bring herself to confess her true feelings, certain she’d only get rejected. And lately, it’s not even butterflies she feels around him anymore—it’s pure annoyance. Every little thing he does drives her crazy.

Maybe we’re really fated to be enemies, not lovers. He obviously doesn’t like me. Hmm… or maybe he does—but only as a little sister. Little sister, my ass! I don’t want to be his sister! I’d rather be his worst enemy than have him call me that!