03 - Barge In

Kraner hadn’t even set foot inside his apartment when something unusual caught his attention—a smear of red liquid on the fingerprint door access panel. His instincts immediately kicked in. At first glance, it resembled blood, thick and vivid under the light. But as he leaned in for a closer look, the familiar scent gave it away. Ketchup.

Was it just a prank? Or a message? His senses sharpened. With one hand on his holster and the other cautiously opening the door, the detective stepped inside—alert, tense, and ready for anything.

Mula sa kanyang duty belt ay binunot n'ya ang kanyang baril. Maingat si Kraner habang umaabante. Sinisigurado n'yang hindi s'ya makakagawa ng kahit ano mang ingay para mataranta ang taong naglakas-loob na pasukin ang apartment n'ya.

Nang ilibot niya ang paningin sa loob ng salas at kusina, wala siyang nakita ni isang tao. Ngunit bigla siyang napatutok ng baril sa direksyon ng kanyang kwarto nang makarinig siya ng mga kaluskos mula roon. Tunog iyon ng pagbukas ng kanyang cabinet. Sa loob niyon, bukod sa kanyang mga damit, naroon din ang kanyang maliit na vault at ilang mahahalagang dokumento.

Ipinagpatuloy niya ang paglapit sa pinto. Maliban sa mahinang tunog ng kanyang sapatos sa sahig, rinig din ng detective ang yabag ng kung sino mang nasa loob ng kanyang kwarto. Maingat at dahan-dahang pinihit ni Kraner ang doorknob, bago biglang binuksan iyon nang malakas at mabilis na itinutok ang hawak niyang baril sa kung sinuman ang nasa loob.

"Son of a b*tch! What are you doing here? Muntik na kitang mabaril!" He cursed.

Marahas na napahilamos ng kanyang mukha si Kraner at umiwas nang tingin sa babaing walang saplot sa harapan n'ya.

Wala ni katiting na bakas ng pagkagulat sa mukha ni Amelia, kahit nang tutukan siya kanina ng baril ni Kraner. Tahimik niyang ipinagpatuloy ang pagsuot ng itim na long sleeve na kinuha niya mula sa cabinet upang takpan ang hubad niyang katawan. Kailangan niyang itapon ang lahat ng suot niya—kasama na ang panty at bra—matapos siyang maligo sa gasolina, nang tangkain siyang sunugin ng grupong nakaalitan niya kanina.

"I'll stay here for a while," aniya habang pinupunasan ang basang buhok gamit ang tuwalyang pagmamay-ari rin ni Kraner. "S'ya nga pala, I brought you french fries. Your favorite. Sorry dahil kaunti na lang ang natira, nagutom kasi ako habang naghihintay sa'yo."

“Wait—how did you even know my password? And why does my apartment reek of gasoline?” Kraner’s expression was a mix of confusion and fury, his perfectly shaped brows drawn together in a sharp, tense line.

Sigurado si Kraner na may ginawa o kinasangkutan na namang gulo ang babaing kaharap n’ya.

"Nakalimutan mo atang ako ang naghatid sa'yo rito nang gabing malasing ka at may mangyari sa atin dalawa." Pilyang kinindatan ni Amelia si Kraner na mas lalong ikinainis ng lalaki.

"Get out!" asik ng lalaki.

"But I haven’t answered your second question yet. So, do you want me to go, or do you want an answer?" Amelia asked with a playful pout, clearly trying to be cute.

Amelia’s face looked much more innocent now that she wasn’t wearing her usual thick eyeliner and black lipstick. She didn’t look like a gothic cult member anymore. If she saw herself in the mirror right now, she’d probably cringe—or even gag—at how adorably she was trying to act.

"Just answer me and leave." Tiim-bagang na pahayag ni Kraner.

“Muntik na talaga akong masunog nang buhay. Lintik na mga drug trafficker,” seryosong simula ni Amelia, pero may bahid pa rin ng biro sa tono niya. “Binuhusan nila ako ng gasolina—oo, buong katawan ko—dahil gusto nila akong patahimikin. Akala siguro nila matatakot ako. Pero nakahanap ako ng tiyempo at nakatakas bago pa nila ako tuluyang sindihan,” dagdag pa niya, parang proud pa sa kabila ng panganib na pinagdaanan niya.

“What if I just kill you right now? Is that what you really want?” Kraner burst out in frustration, his voice sharp and filled with disbelief. “Just last week, you were in a high-speed chase with a serial rapist—a serial rapist, Amelia! And now, barely a month has passed, and here you are again, getting involved with a whole group of drug addicts! Seriously, what are you trying to prove? What exactly do you want to do with your life?”

"You know what I want Kraner," seryosong sagot ni Amelia. Nawala ang kaninang mapaglarong ekspresyon ng dalaga.

Nagsukatan nang tingin ang dalawa pero si Kraner na ang unang umiwas sa kanya.

"Matulog ka na. Bukas na bukas ay ihahatid kita sa condo mo. May pasok ka pa bukas."

"Wala akong pasok bukas. FYI, semestral break namin."

Hindi na lang umimik si Kraner. Alam n'yang nagsisinungaling ang dalaga dahil noong isang taon pa nito sinasabi ang dahilang 'yon sa kanya sa tuwing kailangan s'ya nitong lusutan. Kapag nagsalita pa s'ya ay baka saan na naman mapunta ang pagtatalo nilang dalawa.

Lumapit s'ya kay Amelia at inagaw sa kamay nito ang tuwalya n'ya bago pumasok sa banyo.

"Do you want me to scrub your back?" nakangising tanong ni Amelia pero binagsakan n’ya lang ito ng pinto.

Humagikgik ang dalaga bago ibagsak ang katawan sa malambot at mabangong kama ni Kraner. Kinuha n'ya rin ang unan nito at sininghot-singhot iyon.

"Ang bango talaga," bulong n'ya saka n'ya ibinaon ang mukha n'ya sa unan.

Habang hinihintay ang paglabas ni Kraner mula sa banyo, unti-unting naramdaman ng antok si Amelia. Dumarampi na ang antok sa kanya, kasabay ng malamig na simoy ng hangin mula sa bukas na bintana.

Ngayon lang siya inabot ng ganitong pakiramdam—ng matinding pagod na tila bigla na lamang bumagsak sa kanyang katawan. Maghapon siyang tumatakbo, nakikipaghabulan, at nakikipagbuno sa mga armadong drug addict, pero ngayon lang niya naramdaman ang matinding epekto ng lahat ng iyon.

Sa totoo lang, hindi naman talaga iyon parte ng plano niya. Sadyang malas lang ang pagkakataon—nahulog siya sa patibong ng isang taong gustong makipaglaro ng madugong taguan at walang awang patayan. Nadala siya ng bugso ng damdamin, ng galit at panggigigil, kaya hindi na siya nag-isip nang maayos at basta na lamang sumugod.

PATAY na ang ilaw sa banyo nang magising si Amelia mula sa maikli pero mabigat na tulog. Napagtanto n’yang wala na si Kraner sa loob ng banyo kaya naman kaagad s’yang napabangon. Kinusot n'ya ang mapupungay na mga mata bago maglakad palabas ng kwarto.

Kahit patay ang lahat ng ilaw sa loob ng apartment at may kaunting ilaw pa rin na pumapasok mula labas ng malaking bintana. Hinanap ni Amelia si Kraner at nakitang natutulog na ito ngayon sa sofa. Sumimangot s'ya dahil hindi man lang s'ya nito tinabihan sa kama.

Tahimik na naglakad si Amelia papalapit sa pwesto ni Kraner saka pumaibabaw dito at nahiga sa dibdib nito.

"What the hell!" Gulat na saad ni Kraner na halatang naalimpungatan dahil sa ginawa n'ya. Bumagsak ang katawan ni Amelia sa tabi ni Kraner nang gumalaw ito. Ngayon ay kalahati sa katawan n’ya ang nasa sofa at kalahati naman ay nakayakap sa matipunong katawan ng binata.

“Ang lawak-lawak ng kama sa loob, Amelia. Bumalik ka na nga ro’n,” pagtataboy ni Kraner, halatang naiilang habang nakahiga sa masikip na sofa.

Akmang tatayo na sana siya para ibalik si Amelia sa kwarto, pero bigla niyang naramdaman ang mas mahigpit na yakap ng dalaga. Ngayon ay nakapulupot na rin ang mga binti nito sa kanyang bewang, na para bang ayaw siyang paalisin kahit anong mangyari.

"Amelia!"

“Just stay here,” Amelia pleaded softly, tightening her grip on Kraner. “What if a ghost suddenly attacks me in the middle of the night?”

Kraner let out a sigh, clearly torn between amusement and disbelief. “Tsk,” he muttered, shaking his head. “You really are something else. You’ll charge head-on at men with guns, fight off drug dealers and criminals without flinching—but the moment you think of a ghost, you suddenly turn into a scared little girl.”

He looked at her, half-annoyed, half-amused, wondering how someone so fearless in life-threatening situations could be so helpless over something as intangible as a ghost.

Alam ni Kraner na hindi biro ang takot ni Amelia sa multo. Mula pa noong mga bata pa sila, kabisado na niya ang kahinaang iyon ng dalaga. Kahit pa iharap mo kay Amelia ang pinakamatitinding kriminal o tutukan siya ng baril at kutsilyo, hindi siya uurong. Walang sindak, walang pag-aatubili.

Pero sa oras na may marinig siyang kwento tungkol sa multo—o makakita lang ng anino sa dilim—agad na siyang kinakabahan, nanlalamig, at minsan pa nga’y naiiyak. Hindi na mabilang ni Kraner kung ilang beses na niya itong naabutang nakatalukbong sa kumot dahil lang sa kaluskos sa gabi.

Lihim na napangiti si Amelia nang manatili si Kraner sa tabi niya. Kahit alam niyang hindi siya gusto ng binata, pakiramdam niya ay iyon lang ang natitirang dahilan kung bakit hindi siya nito tuluyang maiwan.

"What are you up to, Amelia?" narining n'yang tanong ni Kraner kaya napaangat s'ya ng tingin dito.

"You know the answer to that question Kraner. Alam mong simula ng patayin n'ya ang kapatid ko ay doon na rin nagsimula ang paghahanap ko sa kanya," sagot ni Amelia.

“Stop this already,” Kraner said firmly. “You’re not solving the case—you’re chasing death. Think about your parents. You’re all they have left… and you’re getting married soon.”

The words felt like fire on his tongue—bitter and painful to say, especially coming from himself.

"I can't stop now. Ngayong sigurado na akong malapit lang s'ya sa akin ay sisiguraduhin kong mahuhuli ko s'ya. And that arriange marriage with your brother won’t stop me."

This girl is impossible.

S'ya ang problemado para sa kapatid kung paano nito iha-handle ang babaing 'to kapag kasal na ang dalawa.

“At isa pa, wala talaga akong balak pakasalan si Kiel. Sasabay lang ako sa agos ng arranged marriage na ’to, pero pagdating sa altar—sorry, tatakbo na ako,” ani Amelia habang natatawa. “Ayokong mauwi sa pagiging battered wife, Kraner,” dagdag pa niya.

"Hindi nananakit ang kapatid ko," giit ng lalaki.

"Edi ayokong maging battered husband ang kapatid mo."

"You shouldn't be here."

Para kay Kraner, hindi tama ang palihim na pagdalaw ni Amelia sa kanyang apartment. Malapit na ang kasal nito kay Kiel, at pinag-uusapan na ito ng marami—kaya kahit anong maling akala ng iba ay maaaring makasira sa pangalan nilang dalawa. At kung sakaling may nangyari man sa kanila noong minsang nalasing siya, hindi na dapat maulit pa. Dahil sa totoo lang, ang patuloy niyang pagpapasok kay Amelia sa buhay niya ay isang uri ng pagtataksil—hindi lang sa kapatid niyang si Kiel, kundi pati na rin sa sarili niyang konsensya.

"Okay," usal ni Amelia na ikinakunot naman ng noo ni Kraner. "Tama ka. Hindi dapat ako nandito." Naupo si Amelia at akmang aalis na sana s'ya nang pigilan s'ya ni Kraner.

"Saan ka pupunta?"

"Aalis. Uuwi na lang ako sa condo since ayaw mo naman na nandidito ako sa apartment mo."

"Matulog ka na Amelia. Bukas kita ihahatid."

"No need. Ngayon na ako aalis. Hindi mo na rin ako kailangang ihatid. I can take care of myself."

Sandaling napapikit si Kraner para pakalmahin ang sarili. Alam n'ya ang ginagawang pangungunsensya sa kanya ni Amelia. Kahit noong mga bata pa sila ay ganoon din ang ginagawa nito para masunod ang gusto nito.

Naupo s'ya at inalalayan ang bewang ng dalaga nang bumagsak ito sa kanyang kandungan.

"I'm tired. Pwede bang makinig ka na lang muna sa akin kahit ngayon lang?"

"Why do you hate me so much, Kraner?"

"I don't hate you, Amelia."

"Pero ‘yon ang pinaparamdam mo sa akin...kahit noong mga bata pa tayo."

Kraner fell silent, his eyes drawn to Amelia’s face. Without her usual dark makeup, she looked softer—almost innocent. It was a rare glimpse of her that caught him off guard, and despite himself, he couldn’t help but think how beautiful she truly was.

Bumuntonghininga s'ya. Pagod na talaga s'ya kaya ayaw na n'yang makipag-away pa rito.

Hinawakan n'ya ang magkabilang pisngi ng dalaga at kinurot ito.

“Last night, around this exact time, I saw a child standing in front of my door. He knocked three times—slow, deliberate knocks. That’s said to be a sign of a demonic visitation. He wasn’t normal...I could see right through him, like he was made of smoke or glass. So if you don’t want to come face-to-face with that ghostly kid, I suggest you get some sleep. Now.”

Hindi naniniwala si Kraner sa mga supernatural. Gusto n'ya lang talagang takutin si Amelia para tumahimik na ito at matulog.

Lihim na natawa si Kraner sa likod ng isip n'ya nang makita ang ekspresyon ni Amelia. Namutla ito. Bigla tuloy s'ya nakonsensya.

"Matutulog na ako," usal nito.

Yumakap sa leeg n'ya si Amelia kaya naramdaman n'ya ang pangingining ng katawan nito. Hinaplos n'ya ang likuran nito para pakalmahin. Ayaw n'ya sanang takutin si Amelia pero she gave him no choice. Minsan kasi ay kailangan din n'yang bawasan ang katapangan ni Amelia na nagdadala sa sarili nitong kapahamakan.

Dahan-dahang ibinagsak ni Kraner ang katawan n'ya sa sofa at yinakap ang dalaga. Hinalikan n'ya muna ang tuktok ng ulo ni Amelia bago ipikit ang kanyang mga mata.

To Kraner, Amelia felt like a younger sister—at least, that’s what he tried to believe. But deep down, he knew it was more than that. He kept pushing the truth away, especially now that she was engaged to his brother. Admitting how he truly felt would be nothing short of betrayal.

"I'm sorry," usal n'ya.

"I hate you."

Napangiti siya, hindi niya alam kung bakit ganoon kalakas ang tama sa kanya ni Amelia. Kung puwede lang palitan ang puso para tumigil na ‘to sa pagtibok para sa dalaga, matagal na niyang ginawa.

Sa ngayon, trabaho na lang ang takbuhan niya—doon siya bababad, doon siya magpapakabisi. Baka sakaling kahit paano, kumalma ang nararamdaman niya. Pero kung palagi na lang ganito ang setup nila, baka tuluyan na siyang mabaliw.