Mag-log inShare
11
Huling Na-update:
2025-11-07 14:16:36“หวัดดีครับ เป็นไงบ้าง น้องใหม่ โดนโฟล์คแกล้งรึเปล่า” เบนโผล่หน้าเข้ามาถามไถ่ทั้งคู่อย่างเป็นกันเอง โฟล์คทักทายคุณเบนกลับไปอย่างอ่อนน้อม ลินดาได้แต่พนมมือไหว้เขา
“แคปฟุตที่มาเลย์อยู่ใช่ไหม” คุณเบนเดินเข้ามาในห้องโดยเปิดประตูคาไว้ เป็นสัญญาณบอกว่าเขาคงจะไม่อยู่ในห้องนี้นานนัก เขายืนดูฟุตเทจปัจจุบันจากเทปเบต้าม้วนที่กำลังเล่นอยู่โดยใช้สองฝ่ามือเท้าลงบนโต๊ะตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ ลินดามองดูเขาจากด้านหลัง
“ครับคุณเบน อีกไม่กี่ม้วนก็หมดแล้ว” โฟล์คตอบ
“อื้ม ดีละ” คุณเบนยืดตัวขึ้นยืนตรง แล้วหันหน้ามาทางลินดา
“เบลบอกรายละเอียดงานให้บ้างแล้วใช่ไหมครับ เช่นว่าบริษัทเราทำอะไร แล้วหน้าที่คุณคืออะไร” เบนถามกับลินดา
“เอ่อ... บอกแล้วค่ะ” ลินดาไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ เบนก็เล่นหันมาหาเธออย่างกะทันหันในระหว่างที่เธอกำลังมองดูไรจอนผมของเขา เนื้อเสียงคุณเบนนุ่ม หวาน และน่าฟังมาก ถึงแม้โทนเสียงจะฟังดูจริงจังอยู่ในทีแต่ลินดาฟังแล้วก็ไม่รู้สึกไม่ติดขัดตรงไหนเลย
“ดีครับ แล้วนั่นอ่านอะไรอยู่”
“หนังสือเกี่ยวกับประเภทจอร์แดนค่ะ คุณเบลให้ทำส่งสรุปสถานที่ที่เราน่าจะเข้าไปถ่ายทำ” ลินดาตอบเขาอย่างฉาดฉาน เขาอมยิ้มอย่างมีเสน่ห์ โฟล์คมองดูทั้งคู่แลกบทสนทนากันอยู่เงียบๆ
“โอเค ผมจะรอนะ” คุณเบนบอกกับลินดาแล้วยิ้มให้เธออีกครั้งหนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องตัดต่อแล้วขึ้นห้องทำงานไป โฟล์คหมุนเก้าอี้หันมาหาลินดา
“นึกแล้วว่าคุณต้องมีอาการอย่างนี้” โฟล์คทำหน้าตาเจ้าเล่ห์เจ้ากล
“อย่างไหน”
“หลงเสน่ห์คุณเบนล่ะสิ” เขากระเซ้าลินดา
“จะบ้าเหรอ” ลินดารีบหันกลับมาที่หน้าคอมพิวเตอร์แล้วเปิดหนังสืออ่านต่ออย่างมีพิรุธ
“ทำท่าอย่างกับคนขโมยของแล้วกลัวโดนจับได้” ลินดายังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองเขา โฟล์คเห็นว่าลินดาไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วยจึงหันกลับไปทำงานต่อ
“เอ้อ นี่โฟล์ค...” ลินดาเรียกเขาแทบจะทันทีที่เขาหันกลับไป
“ปกติกินข้าวเที่ยงที่ไหนกันเหรอ นี่เที่ยงแล้วนะ” ลินดาจงใจเปลี่ยนเรื่อง โดยที่เข็มนาฬิกาก็เป็นใจให้
“เออจริงด้วย แต่เราเป็นอย่างนี้กันบ่อยเลยล่ะครับ พอเป็นโฮมออฟฟิศเลยไม่ค่อยได้สนใจเรื่องเวลากัน ผมทำงานจนบ่ายสองค่อยออกไปหาอะไรกินเป็นประจำเลย จะมีแค่ตอนคนตำแหน่งคุณขาดนี่ล่ะ ที่ผมต้องพยายามพักให้พอดีเวลาเที่ยง เผื่อทางสถานีโทรเข้าบริษัทมา มันจะไม่มีใครรับสาย”
“อ๋อ งั้นแปลว่าวันนี้จะไม่ออกไปพร้อมฉันล่ะสิเนี่ย” ลินดาถาม
“อ่ะ วันนี้วันแรก ผมไปด้วยก็ได้ พาทัวร์หาของกิน” โฟล์คทำท่าเตรียมพร้อมจะไปทันที ลินดาจึงลุกขึ้นบ้าง เธอวางหนังสือลงตรงหน้าคอมพิวเตอร์ แล้วใช้ปากกาด้ามที่กำลังเขียนอยู่วางคั่นหน้าที่กำลังอ่านเอาไว้
“ไม่ต้องปิดเครื่องเหรอ” ลินดาถามเมื่อเห็นโฟล์คปล่อยหน้าจอเอาไว้แบบนั้น
“ไม่ต้อง ให้มันแคปไป เดี๋ยวเรากลับมาก็น่าจะเสร็จพอดี” โฟล์คตอบแล้วเดินไปปิดแอร์และปิดไฟในห้อง
“แต่แอร์กับไฟ ถ้าเราไม่อยู่น่ะต้องปิด เดี๋ยวคุณยายบ่น” เขากระซิบบอก ลินดาแสดงสีหน้าให้โฟล์ครู้ว่าเข้าใจ
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ แถวนี้ก๋วยเตี๋ยวเนื้ออร่อยนะ มีตั้งสองสามร้าน” เขาถามต่อ พลางเดินนำลินดาออกมาที่ประตู
“เหรอ ดีเลย ฉันชอบก๋วยเตี๋ยว เอาร้านเด็ดสุดมาก่อนเลย แล้ววันหลังฉันค่อยทยอยไปลองชิมร้านอื่น”
“จัดไป” โฟล์คออกมาสวมรองเท้าผ้าใบ ลินดาหยิบรองเท้าของตัวเองออกมาสวมโดยยืนห่างจากโฟล์คออกมาราวสองเมตร
“สบายไหม ไม่ต้องใส่รองเท้าคัทชูแล้ว” เขาถามลินดาระหว่างที่กำลังผูกเชือกรองเท้า
“สบายมาก ชอบสุดๆ”
“แล้วทำไมต้องไปยืนห่างผมขนาดนั้นล่ะ”
“ก็คุณนั่งผูกเชือกรองเท้าที่พื้นนี่ ฉันไม่อยากไปยืนค้ำหัว” โฟล์คยิ้มแล้วลุกขึ้นทันทีเมื่อผูกเชือกรองเท้าเสร็จ
“ชอบคอนเวิร์สเหรอ” ลินดาถาม
“ชอบมาก” โฟล์คตอบแบบไม่ต้องคิด
“สมัยเรียนฉันก็ใส่ไปเรียนทุกวันนะ ของฉันเป็นรุ่นข้อต่ำสีฟ้าของผู้หญิง เดี๋ยวเงินเดือนออกฉันไปซื้อคู่ใหม่ดีกว่า”
“คู่นี้ผมก็ใส่นานแล้ว”
“แจ็คเพอร์เซล ฉันรู้จัก”
“ฮั่นแน่ะ!”
“แน่ะ เน่อะ อะไรล่ะ มันดังจะตาย แต่อย่าว่างั้นงี้เลย ฉันชอบพวกรุ่นออลสตาร์มากกว่า”
“ได้ ไว้เงินเดือนออกไปถอยคู่ใหม่กัน” ลินดายิ้มแล้วยักไหล่เป็นเชิงแบ่งรับแบ่งสู้
“แต่ได้ข่าวช่วงนี้คอนเวิร์สเหมือนกำลังแย่นะ ปีที่แล้วมียื่นฟ้องอะไรกันด้วยก็ไม่รู้ เห็นข่าวผ่านๆ”
“จริงเหรอ โธ่ ขออย่าให้เลิกผลิตเลย ผมชอบรองเท้ายี่ห้อนี้... แต่คิดอีกทีถ้าบริษัทมันเจ๊งจริง รองเท้าที่เรามีอยู่อาจกลายเป็นชองสะสมในอนาคตก็ได้นะ” โฟล์คเปิดประตูรั้วอ้าไว้เพื่อรอให้ลินดาเดินนำออกไปก่อน
“มองโลกในแง่ดีมากเลยคุณ”
“แน่นอน” เขาตอบ ทั้งคู่เดินออกไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน...
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังออกมาจากหน้าห้องทำงานของเบน
“เข้ามาได้ครับ” เบนตะโกนบอก เบลเปิดประตูเข้ามา
“ผมเอง”
“ว่าไง”
“เจอพนักงานใหม่แล้วใช่ไหมครับพี่” เบลถามเขาพลางนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเบน
“เจอแล้ว ได้คุยกันสองสามประโยค แกจ่ายงานให้เธอแล้วเหรอ”
“จ่ายแล้วครับ กลัวเธอจะเหงาแล้วเบื่อซะก่อน” เบลอธิบาย
“ได้บอกไปไหมว่าเราไม่ได้อยู่กันแค่นี้ แค่คนอื่นๆ ไม่ได้อยู่ประจำที่ออฟฟิศน่ะ” เบนถามเบลด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ยังไม่ได้บอกครับ”
“แล้วไหนบอกกลัวเธอเหงา ชื่อลินดาใช่ไหม”
“ครับ” เบนเปิดแฟ้มที่เบลวางไว้ให้ เขาดูประวัติการศึกษาและผลการสอบวัดระดับความรู้ภาษาอังกฤษของลินดาแล้วพยักหน้าสองสามที
“ใช้ได้เลย พูดจาก็ฉาดฉาน”
“พี่ว่าเธอจะพร้อมออกทริปเลยไหม ผมอยากทำทริปจอร์แดนน่ะ”
“ลองเกริ่นๆ ไปบ้างรึยังล่ะ”
“เกริ่นไปแล้วครับ บอกให้เธอไปทำพาสปอร์ตรอไว้เลยด้วย” เบลทำหน้าตากังวลเหมือนกลัวว่าพี่ชายจะไม่เห็นด้วย
“ฉันดูเธอก็กระตือรือร้นดีนะ ตอนมาถึงเห็นกำลังอ่านหนังสือจอร์แดนเล่มที่นายซื้อมาอยู่น่ะ จดอะไรยิกๆ เลย” เบลยิ้มเมื่อได้ยินเบนว่าอย่างนั้น
“เธอยังไม่มีประสบการณ์ด้านนี้น่ะพี่เบน แต่เซนส์มันบอกว่าเธอเหมาะ ประวัติการศึกษากับภาษาก็ดี ผมเลยตัดสินใจรับเข้ามา ให้มาลองงานดูก่อน” เบนพยักหน้า
“เดี๋ยวเอาเบอร์ติดต่อพวกตากล้องให้เธอไว้เลย เที่ยวนี้ให้อาร์ทไปถ่ายนะ”
“ได้ครับ แล้วกล้องตัวเล็กล่ะพี่” เบลถามต่อเมื่อเบนตัดสินใจเลือกตากล้องหลักได้แล้ว
“เดี๋ยวคิดอีกที รอดูตอนเธอส่งสรุปแผนมาก่อน”
Pinakabagong kabanata
Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก 13
ราวห้านาทีต่อมาลินดาจึงรู้สึกได้ว่าคุณเบนกำลังลุกขึ้น แม้แต่ชายเสื้อของเขาก็ยังอยู่ในความสนใจของเธอตอนนี้ หน้าตาของเบนก็ละม้ายคล้ายกับเบลอยู่มาก วันก่อนตอนสัมภาษณ์งานกับเบล เธอยังจับจ้องทุกอย่างของเบลได้โดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะรู้ตัว ลินดายังจำได้ว่าเธอสังเกตเห็นนิ้วมือของเบลที่เรียวยาวสวย ซึ่งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเบนด้วยความเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน แต่มันมีอะไรสักอย่างในตัวเบนที่ต่างออกไป ใจเธอจึงได้เต้นแรงอย่างนี้เมื่อได้อยู่ใกล้เขา แม้แต่เสียงลมหายใจของเขาก็ยังทำให้เธอว้าวุ่น ตอนนี้เบนลุกออกจากห้องไปแล้ว แล้วเมื่อห้านาทีก่อนหน้านี้ล่ะ เขายังนั่งทำอะไรต่อหลังจากคุยกับเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลินดาไม่กล้าหันกลับไปมองในระหว่างนั้นเพราะกลัวว่าจะต้องสบตากัน เธอกลัวว่าเจ้านายจะรู้ว่าใจเธอคิดอะไรอยู่ ห้านาทีก่อนหน้านี้ที่เธอกลับมาดูรายละเอียดในหนังสือเล่มเดิมนั้น มันยังไม่มีอะไรผ่านหัวสมองของเธอเลย นอกจากเสียงของคุณเบนเวลาที่เขาขยับตัวอยู่บนโซฟาแม้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ลินดากลับมาตั้งสติและมีสมาธิกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ได้อีกครั้ง เธอนำเอารายละเอียดที่โน้ตไว้ในสมุดมาเริ่มเรียบเร
Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก 12
ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ลินดาใช้ช้อนตักน้ำซุปที่เหลือในชามซดเข้าปากจดหมด โฟล์คยิ้มกว้างเมื่อเห็นลินดากินก๋วยเตี๋ยวร้านที่เขาแนะนำอย่างเอร็ดอร่อยจนไม่เหลืออะไรเลยนอกจากตะเกียบและช้อนในชาม “บอกแล้ว อร่อยเด็ด” โฟล์คพูดพลางดูดน้ำจากแก้วที่จวนจะเหลือแต่น้ำแข็งแล้ว “เด็ดจริง ฉันยอมเลย” ลินดาดูนาฬิกาที่ข้อมือ “กลับเลยไหม ไว้ว่างๆ หลังเลิกงาน คุณค่อยมาเซอร์เวย์ดูของกินอย่างอื่น นี่วันแรก อย่าให้เลยเวลาพักเที่ยงเลย” “ก็ไหนคุณบอกว่าไม่ซีเรียสเรื่องเวลาเพราะเป็นโฮมออฟฟิศไง” ลินดาท้วง “ผมหมายถึงผม แต่ถ้าคุณจะทำเหมือนที่ผมทำ ผมไม่รับรองนะว่าจะไม่โดนใครดุว่าอะไร” “โอเค งั้นกลับกันเลยดีกว่า โธ่ แล้วมาหลอกให้ดีใจ” ลินดาลุกขึ้นไปจ่ายเงิน “ก็บอกแล้วว่าตำแหน่งคุณมันต้องรับโทรศัพท์” โฟล์คบ่นพึมพำระหว่างที่เดินตามมาจ่ายเงินพร้อมกัน ลินดาหันมาเห็นสีหน้ารู้สึกผิดจากโฟล์คแล้วก็ต้องรีบอธิบาย “เฮ้ย ฉันไม่ได้ว่าอะไร แค่เข้าใจผิดไปเองน่ะ” “อื้อ” โฟล์คตอบเธอด้วยการส่งเสียงออกมาสั้นๆ ลินดาคิดอยู่ในใจว่าโฟล์คดูเป็นคนจ
Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก 11
“หวัดดีครับ เป็นไงบ้าง น้องใหม่ โดนโฟล์คแกล้งรึเปล่า” เบนโผล่หน้าเข้ามาถามไถ่ทั้งคู่อย่างเป็นกันเอง โฟล์คทักทายคุณเบนกลับไปอย่างอ่อนน้อม ลินดาได้แต่พนมมือไหว้เขา “แคปฟุตที่มาเลย์อยู่ใช่ไหม” คุณเบนเดินเข้ามาในห้องโดยเปิดประตูคาไว้ เป็นสัญญาณบอกว่าเขาคงจะไม่อยู่ในห้องนี้นานนัก เขายืนดูฟุตเทจปัจจุบันจากเทปเบต้าม้วนที่กำลังเล่นอยู่โดยใช้สองฝ่ามือเท้าลงบนโต๊ะตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ ลินดามองดูเขาจากด้านหลัง “ครับคุณเบน อีกไม่กี่ม้วนก็หมดแล้ว” โฟล์คตอบ “อื้ม ดีละ” คุณเบนยืดตัวขึ้นยืนตรง แล้วหันหน้ามาทางลินดา “เบลบอกรายละเอียดงานให้บ้างแล้วใช่ไหมครับ เช่นว่าบริษัทเราทำอะไร แล้วหน้าที่คุณคืออะไร” เบนถามกับลินดา “เอ่อ... บอกแล้วค่ะ” ลินดาไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ เบนก็เล่นหันมาหาเธออย่างกะทันหันในระหว่างที่เธอกำลังมองดูไรจอนผมของเขา เนื้อเสียงคุณเบนนุ่ม หวาน และน่าฟังมาก ถึงแม้โทนเสียงจะฟังดูจริงจังอยู่ในทีแต่ลินดาฟังแล้วก็ไม่รู้สึกไม่ติดขัดตรงไหนเลย “ดีครับ แล้วนั่นอ่านอะไรอยู่” “หนังสือเกี่ยวกับประเภทจอร์แดนค่ะ คุณเบลให้ทำส
Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก 10
ลินดานิ่งไปเล็กน้อยเมื่อเบลอธิบายถึงเนื้องานที่เธอต้องรับผิดชอบ ทำเอกสารอะไรน่ะไม่มีปัญหา แต่ต้องไปต่างประเทศเนี่ยสิ ไปประสานงานกองเชียวเหรอ มันฟังดูสลักสำคัญเกินไปไหมสำหรับเด็กใหม่อย่างเธอ “ได้ค่ะ” เธอตอบไปอย่างมั่นใจแม้ข้างในจะเป็นตรงกันข้าม “ไม่ทราบมีพาสปอร์ตรึยังครับ” เบลถามต่อ “ยังเลยค่ะ” “งั้นวันสองวันนี้ไปทำไว้เลยนะ” ลินดาพยักหน้า เธอเริ่มหวั่นๆ อยู่ในใจ แม้จะเชื่อมั่นว่าตัวเธอมีศักยภาพเพียงพอ แต่ดูอะไรๆ มันดำเนินไปไวเหลือเกินสำหรับวันแรกในที่ทำงาน นี่ก็ต้องไปทำพาสปอร์ตรอไว้แล้ว “ได้ค่ะ ไปในเวลางานเลยเหรอคะ” ลินดาถามเบล “ใช่ครับ ไปได้ ไม่มีปัญหา ผมเป็นคนอนุญาต” “ค่ะ” “วันนั้นตอนเห็นหน้าผม คุณดูชะงักไป มีอะไรรึเปล่า” เบลถามเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เปล่าหรอกค่ะ พอดีวันนั้นโฟล์คบอกว่าคุณเบลจะเป็นคนสัมภาษณ์ เห็นว่าชื่อเบลฉันก็นึกว่าคุณจะเป็นผู้หญิง พอเจอตัวจริงก็เลยแปลกใจนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ ค่ะ” ลินดากางนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ให้อยู่ห่างกันให้น้อยที่สุดเพื่อประกอบการอธิบาย “ชื่
Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก 9
“จริงๆ ชั้นสองนี้เราไม่ค่อยได้ขึ้นมาใช้งานเท่าไรหรอก แต่ผมพามาดูจะได้รู้เผื่อเจ้านายให้ขึ้นมาหยิบอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้ บางทีเขาลืมเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วเผอิญติดสายอยู่อะไรทำนองนั้น” โฟล์คอธิบายระหว่างที่ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดมาชั้นสองด้วยกัน “แล้วปกติคุณเบนกับคุณเบลเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ” ลินดาถามเมื่อเห็นว่าคราวก่อนคุณเบลมาถึงทีหลังเธอและยังต้องเอารถไปจอด ส่วนคุณเบน โฟล์คก็บอกว่าวันนี้เขายังไม่มา “ครับ พอเริ่มโต เริ่มทำงาน เขาก็ออกไปอยู่คอนโดกัน สไตล์คนหนุ่มน่ะ ต้นตระกูลคุณพ่อของเจ้านายเราเป็นมหาดเล็กเก่าในวังตั้งแต่สมัยไหนก็ไม่รู้ คงมีเงินทุนเตรียมไว้ให้ลูกๆ ทำธุรกิจตอนเรียนจบ อันนี้คุณยายเคยเล่าให้ฟังตอนทานข้าวด้วยกัน แต่ผมก็จำรายละเอียดไม่ค่อยได้” ลินดาฟังเขาเล่าเรื่องราวของบ้านเจ้านายเหมือนกำลังฟังเรื่องเล่าจากผู้เฒ่าผู้แก่ โฟล์คอมยิ้มเมื่อเห็นเธอยืนฟังตาแป๋ว เขาพาเธอเดินไปดูห้องทำงานของคุณเบนซึ่งอยู่ด้านในสุด ถัดมาจึงเป็นห้องของคุณเบล “มันเคยเป็นห้องนอนเขานั่นล่ะครับ พอย้ายไปอยู่คอนโด ก็ใช้ห้องนอนเป็นห้องทำงานแทน” โฟล์คเปิดประตูให้เธอได้เห็นข้าง
Like the Deserts Miss the Rain ไออุ่นรัก 8
ฟ้ายังคงมืดสนิทแม้ใกล้จะหกโมงเช้าแล้ว ตามธรรมดาของฤดูหนาวที่ช่วงเวลากลางคืนจะยาวนานกว่าเวลากลางวัน พระอาทิตย์วันนี้คงจะโผล่พ้นขอบฟ้าในอีกไม่ช้า ผิดกับลินดาที่ตื่นขึ้นพร้อมรับวันใหม่ตั้งแต่ตีห้าเศษๆ เพื่อจะเริ่มงานวันแรกในที่ทำงานใหม่ซึ่งเธอดีใจเหลือเกิน ลินดาเปิดตู้เย็นเพื่อจะหาอะไรเบาๆ กินรองท้องก่อนออกจากบ้าน ถุงบะหมี่ที่ซื้อมาเมื่อวานซืนยังอยู่ดีไม่มีทีท่าว่าจะเน่าบูด แต่ลินดาก็เลือกที่จะทิ้งมันไป แล้วหยิบถ้วยโยเกิร์ตมาเปิดกินแทน เมื่อฟ้าข้างนอกเริ่มสว่างได้ที่ ลินดาจึงปิดไฟในห้องเมื่อเห็นว่าแสงเทียมๆ จากหลอดไฟนั้นไม่จำเป็นอีกต่อไป เธอเดินไปที่ริมหน้าต่างพร้อมถ้วยโยเกิร์ตในมือแล้วนั่งลงที่ขอบหน้าต่าง มองลงมาที่ถนนในซอยห้องพักแล้วกินโยเกิร์ตต่อจนหมดถ้วยอย่างสบายใจ ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้ชอบที่นี่นัก มันเงียบสงบแบบไม่รู้จักเหงา ผู้คนบางตาแต่ก็มากพอให้รู้สึกถึงความเป็นชุมชน เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่สมัยเรียน รู้จักคุณเชอร์รีเจ้าของที่พักมาได้ก็หลายปีตั้งแต่เริ่มเข้ามาอยู่ แต่ก็ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอมากไปกว่าชื่อและหน้าตาของเธอ ส่วนคุณเชอร์รีก็ไม่เคยถามอะไรซอกแซกเกี่
Maaari mong magustuhan
เรื่องสั้นอีโรติก HOT NC 25+++
C66.6K viewsพิษรักคุณหมอ
เพียงเม็ดทราย100.5K viewsดวงใจอันธพาล NC25+
ฅนบนดอย52.7K viewsท่านประธานร้อนเร่า (NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น30.9K viewsเพลิงร้ายใต้เงารัก
มณีภัทรสร334 viewsรักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ )
กาแฟหอมกรุ่น5.0K viewsยอดดวงใจนายพยัคฆ์(18+)
หญิงเพียว2.0K viewsวิวาห์วุ่นอุ้มบุญรัก
ปีศาจชอนซา1.0K views
