บทที่ 10

บทที่ 8

เขาออกตรวจราวน์คนไข้ปกติ และแวะไปหาเด็กแสบ เสียงเจื้อยแจ้วดังออกมาด้านนอก พยาบาลแย่งกันอยากจะเข้ามาดูน้องเธอ เขาได้ยินพยาบาลบอกกันว่า ฉลาด น่ารัก อารมณ์ดี มารยาทดี ถือว่าเธอก็เลี้ยงน้องได้ดีเหมือนกัน...

ถ้าย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปี ที่แล้วที่พ่อแม่เธอเสีย เธออายุ 16 ปี น้องอายุ 2 ขวบ ก็เด็กเอามาก ๆ เขาคิดว่าถ้าเธอเชื่อฟัง และเป็นเด็กดี เขาก็จะเลี้ยงดูไว้จนเธอสามารถดูแลตัวเองและน้องได้ เมื่อถึงตอนนั้นอยากจะไปไหนก็ไป เขาไม่ได้สนใจ เงินแค่นี้มันน้อยนิด คิดซะว่าทำบุญทำทาน

“ทำไมตาแฉะ…” เขาเอ่ยถาม คือถามเธอนั่นแหละ

‘ตัวหมอหอมเหมือนพ่อเลยค๊าบบบ’ เขาชะงัก ก่อนจะกดปิดไฟฉายที่ส่องตา ก่อนจะเหลือบมองหน้าเธอนิดหนึ่ง ตาเธอแดง ๆ

เขาถอนหายใจออกมา คนอะไรไม่รู้จักอดทน นิดหนึ่งก็ร้อง หน่อยหนึ่งก็ร้อง เธอผ่านชีวิตก่อนหน้านี้มาได้ยังไง!

“ออกไปก่อน” เขาหันไปบอกพยาบาล และลูกศิษย์ที่เดินตามมาตรวจคนไข้ด้วย เมื่อทุกคนออกไปแล้ว เขาจึงเอ่ยขึ้น

“ไปโรงเรียนตั้งแต่พรุ่งนี้ เพราะเธอจะสอบแล้ว” เธอก้มหน้า ไม่ยอมสบตาเขา

“เวลาฉันพูดให้มองหน้าฉัน เธอจะก้มมองแต่พื้นทำไม ฉันมันน่ากลัวมากหรือไงฮะ!” เธอสะดุ้งลนลาน ก่อนจะเงยหน้ามองเขาแบบกล้า ๆ กลัว ๆ

“ส่วนน้องเธอ ฉันจัดการทุกอย่างให้แล้ว ก็หยุดเรียนไปก่อน และจะหาครูพิเศษมาสอนที่บ้านให้” เธอสบตาเขา ก่อนจะหันกลับไปมองน้องและพูดขึ้น

“แต่…”

“ฉันเคยบอกเธอว่าอะไร ตอบ” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ

“พรุ่งนี้หนูจะไปเรียนค่ะ งั้นหนูขอกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อน” เธอหันไปหยิบกระเป๋าเตรียมจะเดินออกไป

“ไม่ต้อง รอฉันออกเวรและจะมารับที่นี่”

“ค่ะ” เธอวางกระเป๋าและนั่งลง เธอเป็นเด็กฉลาด เธอรู้ว่าการขัดใจผมไม่ใช่เรื่องดี ที่เธอจะรับไหวหรอก

“นายา พี่สาวเธอต้องไปเรียนหนังสือ อยู่กับพี่พยาบาลได้ไหม หมอจะให้คนเอาของเล่นมาให้”

“อยู่ได้ค้าบบบ นายอยากเล่น” น้องชายเธอยิ้มแป้น พลางบิดรูบิคที่ผมซื้อมาให้ ฉลาดทั้งพี่ทั้งน้อง!

เธอนั่งรอเขาในห้องพักของนาย ตอนนี้จะสามทุ่มแล้ว นั่งก็แล้ว นอนก็แล้ว เขาก็ยังไม่มา จนเผลอหลับไปมารู้ตัวอีกที ตอนเขาเดินมาปลุก

“ไปเจอกันที่ลานจอดรถ” เขาพูดจบก็เดินออกไป เธอก็ทิ้งระยะห่างสักพัก และเดินไปยังลานจอดรถด้านหลัง

เธอยืนอยู่สักพักไม่เห็นรถเขา เห็นแต่ Benz E-Class Cabriolet กะพริบไฟอยู่ข้างหน้า เธอก็ไม่ได้สนใจ มองหาว่ารถเขาจอดตรงไหน วันนั้นมันสีเหลือง หรือจะเป็นชั้นอื่นนะ!

“ปี้นนนน” เธอสะดุ้งแรง ก่อนมองเข้าไปที่รถคันนั้น!

เขากดกระจกลงครึ่งหนึ่งเห็นแค่ดวงตาก็รู้แล้วว่าใคร เขาเปลี่ยนรถมาใครจะไปรู้

“ทำอะไรของเธอ! ฉันกะพริบไฟเรียกตั้งนานแล้ว!”

“ก็หนูไม่รู้ ว่าคุณเปลี่ยนรถ หนู...”

“เงียบ!! หัดมีไหวพริบบ้าง! ใครมันจะไปกะพริบไฟให้เธอ ถ้าไม่ใช่ฉันน่ะฮะ!” เธอหลบตาปี๋ ไม่รู้จะตะโกนทำไม

“หนูขอโทษค่ะ” เธอก้มหน้าตอบ เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย!

“คาดเบลต์ด้วยมันเสียงดังน่ารำคาญ!” เธอเอื้อมมือไปคาดเบลต์ ก่อนจะหันหน้าออกนอกรถ เอายาแก้เจ็บคอไหม...

#ที่บ้าน

“รีบไปเก็บเสื้อผ้า เอาชุดนักเรียนมาสักสองชุดและพวกหนังสือเรียน ไป! ฉันรอบนรถ” เธอเปิดประตูรีบวิ่งขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าบนบ้าน ก่อนจะกวาดเอาหนังสือเรียนใส่กระเป๋าและรีบวิ่งกลับมาที่รถ

“เอาชุดไปแขวนไว้ด้านหลัง เธอจะถือไว้แบบนี้จนถึงบ้านเลยรึไง!” เธอหันหลังเอี้ยวตัว เอื้อมมือจะไปแขวนชุดนักเรียนกับที่แขวนหลังรถ แต่มันไม่ถึงเลยลุกขึ้นนั่งยองบนเบาะ

เขาถอนหายใจเสียงดัง! ก่อนกระชากชุดนักเรียนไปจากมือเธอ และเอื้อมมือไปแขวนให้ เธอหันหน้ากลับมา ก้มหน้าเงียบไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ระหว่างทาง มีเพียงเสียงเพลงสากลเบา ๆ ที่เขาเปิด แอร์เย็น ๆ กระทบหน้าเธอ ก่อนเธอจะมองไปข้างหน้า เส้นทางที่เธอไม่คุ้มชิน จึงหันไปถามเขา

“เราจะไปไหนกันคะ?”

“เดี๋ยวก็รู้......”