Chapter 5

Pinanood ni Lois kung paano akong yumuko at humawak sa tiyan ko.

“Buntis ka ba?”

Itinaas ko ang tingin ko at ngumiti ng maliit. Nanlaki ang mata niya at napahawak sa bibig.

“Magiging Tito na ako?” gulat niyang sabi. Tumango-tango ako.

Masayang-masaya siyang tumayo at nagsisigaw. “Magiging Tito na ako!”

Napangiti ako. Ang refreshing pakinggan. Dahil puro kasal ang narinig ko sa bahay nang malaman namin na buntis ako.

“Alam na ba ’to ni kambal? Paniguradong matutuwa iyon kapag nalaman niya.” Kinuha niya ang cellphone sa bulsa ng pantalon niya. Hinawakan ko ang kamay niya at umiling-iling. Napakunot noo naman siya.

“Huwag mong sabihing itatago mo ’yan?”

“Hindi naman. Sa ngayon kasi hindi pa klaro ang pag-iisip ko. Gusto ko munang mapag-isa para makapag-isip-isip.”

Bumuntong hininga siya.

“Mabuti kang tao, Miya. Alam kong pipiliin mo pa rin ang mas makakabuti kaysa ikapapahamak mo at ng magiging anak mo.”

“Sa tingin mo ba magiging isa akong mabuting ina?”

“Oo naman. Ngayon pa lang na iniisip mo iyan ay sigurado ng ikaw ang the best mom,” nakangiti niyang sagot. Hindi ko alam kung bakit pero sobrang reassuring pakinggan kapag galing sa kaniya. Ngumiti rin ako.

Papunta kami ngayon sa condominium ni Lucas para ipaalam na payag na ako sa kasal. Ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso habang hinihintay naming magbukas ang elevator sa floor niya. Hanggang sa makapasok kami sa loob ng condo…na sana hindi na namin ginawa.

Bumungad sa amin pagpasok pa lang namin ay ang nagkalat na bra at damit ng isang babae sa sala. Tinawag ni Lois si Lucas pero walang sumasagot. Mahina pandinig ko pero dahil kami lang naman ang nandito, dinig na dinig ko ang kalabog na parang may binabayo at ang malalakas na ungol. Sinundan namin ang bakas ng nagkalat na damit sa sahig. Unti-unti naman itong pinulot ni Lois ng tahimik. Nakarating kami sa kwarto ni Lucas. Nakabukas ang kwarto niya at kitang-kita ko kung paano nakaibabaw sa kaniya ang babae habang siya naman ay umuungol. Tuwang-tuwa ang babae sa ginagawa niyang pag-iiwan ng marka sa leeg ni Lucas. Naramdaman ko na lang na tahimik na umaagos ang luha sa mata ko. Sumilip si Lois sa kwarto at nakita ang kahalayang ginagawa ng kakambal niya. Mukhang sarap na sarap sila dahil hindi manlang nila narinig ang pagtawag ni Lois at ang pagbukas ng pintuan.

Nandilim ang paligid. Nakatakip ang malalaking kamay ni Lois sa mata ko. Sa laki ng kamay niya, sakop na ang buong katawan ko. Dinig na dinig ko rin kung paano niya sinarado ang pinto ng kwarto at ang pagpihit niya sa katawan ko. Tumingin siya sa akin. Hindi ko mabasa ang iniisip niya. Hindi ko alam kung malungkot ba siya, nanghihinayang o gustong mag-sorry.

“Wrong timing tayo, Lois,” natatawang sabi ko at nagmamadaling lumabas. Pagdating ko sa pinto ay lumingon ulit ako sa kaniya na ngayon ay nakayuko na. “Pasensya na pero hindi ko kayang makisama sa ganiyang klase ng lalaki.” Pagkatapos no’n ay umalis na ako, mabibilis ang hakbang.

Bakit ba sa akin nangyayari ito? Kung kailan naman nakapagdesisyon na ako.

Sumilip ang eksena kanina sa isipan ko. Umiling-iling ako. Niyakap ko ang sarili. Diring-diri ako sa sarili ko ngayon. Kung sino-sinong babae pala ang dinadala niya sa kama niya. Sana iniwan niya na lang ako sa bar. Sana hindi niya na lang tinanggal ang medyas ko at umalis na lang kaagad sa kwarto nang maihiga ako.

Ilang babae na ba ang nadala niya roon at nakasagupa niya ng halik? Pang-ilan ako?

Pinalis ko ang luhang dumausdos sa pisngi ko. Nakakadiri. Diring-diri ako sa sarili ko.

Hinding-hindi na ako ulit maglalasing o iinom pa ng alak.

Pulang-pula ang mukha ko ng makauwi ako sa bahay. Dumiretsyo agad ako sa kwarto, kahit hindi pa nakakapagpalit ay humilata na ako sa kama ko.

Napahawak ako sa tiyan ko. “Maling kamuhian ka at lumaki na walang ama. Sorry anak kami pa ang naging magulang mo.”

Umalpas muli ang balde-baldeng luha mula sa mata ko. Parang free flow sa tabi na walang tigil.

Nakatagilid ako ng higa habang nakayapos ako sa tuhod ko habang umiiyak. Sa ganoong pwesto ako nakatulog.

Paggising ko ay bumungad sa akin ang maamong mukha ni Hannah. Nagtitipa siya sa laptop niya habang nakaupo sa tabi ko. Nakapusod siya ng pa-messy bun at nakasuot ng salamin na halos mas makapal pa sa salamin namin sa cr.

“Aga mong natulog. Pagdating ko himbing na himbing ka na,” aniya ng hindi tumitingin sa direksyon ko. Umupo ako sa tabi niya at yumakap sa kaniya. “Nagising ba kita?” malambing niyang tanong at tumingin sa akin. Umiling-iling ako.

“Hannah! Gising na ba si buntis?” Kumunot ang noo ko nang marinig ang boses ni Solene. Baliw talaga. Nag-iba agad ang tawag sa akin porket buntis ako.

“Oo,” sagot ko naman, bahagyang pasigaw.

Sabay kaming napatingin ni Hannah sa pintuan ng bumukas ito at at agad na sinarado ni Solene. Dali-dali siyang dumiretsyo sa akin.

Inilagay niya ang hintuturo sa labi niya na lalong nakapagpagulo ng lahat.

“Huwag kang maingay. Magtulog-tulugan ka muna para hindi ka maabutan ni Teru na gising,” sabi niya at panay tingin pa sa bintana.

“Ano naman ngayon kung makita siyang gising ni Teru?” tanong ni Hannah.

“Gosh, Hannah! Parang hindi mo naman nakita si Teru kanina! Ngayong alam na no’n na buntis si Miya paniguradong lalo no’n i-push ang kasal nitong babaita!” Napatakip sa bibig si Solene at nanlalaki ang matang tumingin sa akin. Pinahiga niya ako at pinatungan ng kumot.

“Shocks! Nandiyan na yata siya. Naririnig ko ang paglangitngit ng kahoy, e,” natatarantang sabi niya.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto.

“Hannah, gising na ba si insan?”

“Hindi pa rin, e.”

“Gabi na hinahanap mo pa. Sa susunod mo na lang kausapin. Kaka-stress ka rin, e,” maarteng sambit ni Solene.

Bumuntong hininga si Teru. Narinig ko ang pagsarado ng pinto. Agad akong bumangon ngunit mali yata ang ginawa ko. Dahil ang akala kong nakaalis na ay nakatayo na sa harapan naming tatlo.