บทที่ 8

8

ทุ่มหมดตัวและหัวใจ

(END : พิมพ์ตะวัน)

การรวมพลกันของชาววิศวะ ทั้งปีหนึ่ง สอง สามและสี่ผ่านไปได้ด้วยดี รุ่นพี่ก็บอกถึงกำหนดการต่าง ๆ แบบคร่าว ๆ ไปว่าเดือนไหนจะมีกิจกรรมอะไร และหลังจากสอบเสร็จเราจะมีค่ายรับน้อง (โหด) ที่พวกน้อง ๆ ทุกคนต้องเตรียมตัวให้พร้อม เพราะหากใครไม่เข้าร่วม ก็จะไม่ได้รับเกียร์รุ่น

(เกียร์ = สัญลักษณ์ตัวแทนของวิศวะ)

หลังจากที่รุ่นพี่ได้บอกกฎเกรณ์ประจำคณะของเรา ข้อปฏิบัติต่าง ๆ รวมไปถึงการเข้าร่วมกิจกรรม การแข่งขันสำคัญ ๆ ของคณะ เสร็จก็ได้แจกกลุ่มไลน์ใหญ่ของทั้งคณะ เพื่อที่เวลามีกิจกรรมอะไรจะมีการแจ้งผ่านไลน์เป็นหลัก

และอย่างที่รู้กันดีว่า ทุกคณะจะมีการแข่งขันกีฬาภายในมหาลัย ซึ่งทุกคณะจริงจังกันเอามาก ๆ และก็มีเรื่องต่อยตีกันแทบจะทุกปี และน้อยคนมากที่จะย้ายคณะกลางคันแบบเพอร์ซุส

แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้มีท่าทีกังวลใจอะไรเลย แถมยังเข้าได้ดีกับพวกสาว ๆ คนอื่นในคณะอีกด้วย

"ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ที่ให้ความร่วมมือมาชมนุมกันอย่างครบถ้วนในวันนี้" รุ่นพี่ปีสี่เริ่ม ๆ เข้าแถวเรียวกระดาน เป็นอันจบพิธีชุมนุมรุ่นพี่รุ่นน้องในวันแรก

"แรดเหลือเกินพ่อคุณ" พิมพ์ตะวันมองไปที่เขาและทำได้แค่ยืนแบะปากอย่างหมั่นไส้

"ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ที่ให้ความร่วมมือมาชุมนุมกันอย่างครบถ้วนในวันนี้"

"และคืนนี้ คณะวิศวะของเราจองโต๊ะที่ บลูมูนบาร์ไว้สิบสองโต๊ะด้วยกัน"

"หวังว่าทุกคนจะเข้ามาร่วมสนุกด้วยกันนะ"

ฟุ่บ! จู่ ๆ ไอ้ฝรั่งจอมหื่นก็ยกมือขึ้นขณะที่รุ่นพี่ยังไม่ทันจะพูดจบดี

"มีอะไรเหรอ..คุณเพอร์ซุส จากบริหาร" รุ่นพี่ปีสี่ถามกลับด้วยใบหน้านิ่ง ๆ และดูไม่ได้เป็นมิตรเท่าไหร่

"สิบสองโต๊ะ คิดว่าไม่น่าจะพอหรอกนะ" ผมลุกขึ้นยืนและพูดขึ้นก่อนจะกวาดสายตามองไปยังรุ่นน้องปีหนึ่ง ปีสอง ปีสาม และปีสี่ที่ยืน ๆ กันอยู่

"เหมาทั้งบาร์เลย..ไม่ดีกว่าเหรอ?" คำพูดของเพอร์ซุสทำให้หลาย ๆ คนหันมองหน้ากัน และมีอีกหลายคนที่กระซิบกระซาบกันสนั่น

(มึงคนนี้แหละ กัปตันทีมบอล BBA ปีก่อน) เสียงของเพื่อนผู้ชายก็หันไปหารือกันทันที

"ส่วนเรื่องค่าเหล้า..คืนนี้ดื่มฟรีไม่มีอั้น" เพอร์ซุสพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มาเตรียมจะกดโทรจอง..บาร์ทั้งบาร์ให้กับคณะเรา

(ฟรีจริงดิ?) เสียงไอ้ออโต้ตาโตขึ้นมาทันควัน พอได้ยินคำว่าเหล้าฟรี

(เชี่ย..เขารู้ไหมว่าคณะเราแดกเหล้าโหด) ไอ้โยขมวดคิ้วพร้อมกับลูบปากเหมือนหิวโหยมานาน

"แบบนี้..คิดว่าไง?" เพอร์ซุสเดินออกจากแถวรุ่นน้อง และมุ่งหน้าตรงไปที่ คนที่ถือว่าเป็นผู้คลั่งในระบบโซตัสแบบขั้นสุดแล้ว

"ขอโทษนะครับคุณเพอร์ซุส! แต่คณะวิศวะของเรา..ไม่ใช่คณะบริหาร..ของคุณน่ะ" รุ่นพี่ประกาศออกไมค์เหมือนจงใจฉีกหน้าเพอร์ซุส

"ที่แห่งนี้ ทุกอย่างไม่ได้ซื้อได้ด้วยเงิน!" ขณะที่เขาพูดอยู่ เพอร์ซุสเองก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเดินตรงไปหยุดตรงหน้าของเขา

"งั้นเหรอ?" เขาใช้ลิ้นดุน ๆ ที่กระพุ้งแก้มเล็กน้อย

"ดังนั้นถ้าคุณอยากเป็นส่วนหนึ่งของวิศวะ คุณก็ต้องทำให้ทุกคนเห็นและยอมรับว่าคุณจะเป็นพวกของเราได้จริง ๆ " รุ่นพี่พูดเสียงแข็งตอกกลับใบหน้ากวน ๆ ของเขาไป

"แต่ผมคิดว่าคงยากหน่อย เพราะกัปตันทีมบอลบริหารที่เคยเอาชนะวิศวะเมื่อปีก่อน วันนี้ดันจะย้ายมาเป็นวิศวะ..แค่เริ่มต้นความเป็น BBA ของคุณมันก็กลบไม่มิดแล้ว"

"…." ร่างสูงยืนฟังอีกฝ่ายพูดจนจบ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเด็กวิศวะทั้งคณะอีกครั้ง

"ผมเข้าใจในระบบ โซตัสของคุณเป็นอย่างดี" เพอร์ซุสหันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง โดนที่เขาแทบไม่ต้องใช้ไมค์ใด ๆ แต่สามารถสะกดทุกสายตาให้หันไปมองทางเขาได้

"และที่ผมยอมสละเวลาส่วนตัว..มาร่วมกิจกรรมรับน้องในครั้งนี้"

"ก็เพื่อจะแสดงให้พวกคุณได้เห็นว่า..ผมต้องการที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับทุกคน"

"และสิ่งหนึ่งที่ผมอยากทำให้ทุกคนได้เห็นก็คือ..เวลาที่ผมเป็นพวกของใคร"

"เวลาที่ผมทุ่มเทให้ใคร..ผมทุ่มได้หมดตัว"

"หวังว่ารุ่นพี่..รุ่นน้อง และเพื่อน ๆ ทุกคน จะเห็นแก่ความตั้งใจของผม"

"และมางานปาร์ตี้คืนนี้กันเยอะ ๆ นะครับ" เพอร์ซุสพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะกดโทรศัพท์เดินออกไปจอง บลูมูนบาร์ทั้งบาร์เพื่อปิดฉลองให้กับวิศวะ

"เชี่ย..เอาจริงขนาดกูเป็นผู้ชาย กูยังว่ามันเท่โคตรเลยวะ" เสียงของไอ้โยพูดขึ้น แต่พอมันหันไปเห็นหน้าหยิกงอเป็นส้นเท้าของไอ้อาร์เดล มันก็หุบยิ้มทันที

"เท่เชี้ยอะไร..แบบนี้เรียกขี้เก๊กต่างหาก" พิมพ์ตะวันแบะปากมองไปทางเพอร์ซุส ที่หลังจากที่เขาพูดจบก็เดินหลบออกไปสูบบุหรี่แบบหน้าตาเฉย

ส่วนคนอื่น ๆ ก็ยืนซุบซิบนินทาถึงเขากันอย่างเมามันส์ ก็คนบ้าอะไร มั่นหน้ามั่นโหนกซะเหลือเกิน ..พิมพ์ตะวันคิดภายในใจ

แต่ในขณะที่เธอกับเพื่อน ๆ กำลังจะเดินแยกย้ายออกจากลานกิจกรรม

"ฉันชอบเขา ๆ ๆ ใครไม่รับเข้าคณะ..ฉันรับ" รุ่นพี่สาวอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็หันไปกรี๊ดเพอร์ซุสกับเพื่อนของเธอ

"หล่อมาก..มาก ๆ เขาควรเป็นของกู" เพื่อนสาวของเธอก็มองเพอร์ซุสตาเป็นมันไม่ต่างกัน

"เราโสดนะ" สาวอีกคนก็หัวเราะต่อกระซิกกันไปมา คงจะแค่แซวกันเล่น ๆ แหละ

"เห็นว่าไอ้หมอนี่มันฟันสาวนิเทศ กับบริหารแทบหมดคณะแล้วมั้ง" อาร์เดลหันกลับมาคุยกับกลุ่มเพื่อน ๆ กัน และส่ายหน้าเบา ๆ

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอาร์เดลแค้นฝังใจและเกลียด เพอร์ซุสมากแค่ไหน

"หรือว่ามันจะย้ายมาเพื่อล่อ สาววิศวะวะ?" ไอ้เลโอรีบวิเคราะห์ต่อในทันที

"แต่เชื่อกูเถอะว่ามึงปลอดภัยแน่ ๆ ไอ้พิมพ์ เพราะมึงน่ะ ดุอย่างกับร็อตไวเลอร์โซ่หลุด" ไอ้ออโต้พูดเสริมขึ้นและเดินคล้องคอของพิมพ์ตะวันไปเดินไป

"มันคงไม่มีคิดจะมาฟันมึงแน่ ไอ้พิมพ์" คนตัวเล็กกัดฟันกรอดและหันไปยิ้มให้ออโต้เพื่อปล่อยให้มันได้มีโอกาสพูดจนจบซะก่อน

"โถ่ไอ้ออโต้ปากหมา ๆ อย่างมึง มันก็น่าจะโดนส้นตีนยัดปากอยู่นะ!!" พิมพ์ตะวันกระชากหัวของไอ้ออโต้ ก่อนจะไล่ทุบมันอย่างบ้าคลั่ง

แต่แล้วจู่ ๆ ไอ้ออโต้มันก็หยุดชะงักพร้อมกับลูบที่หน้าอกราวกับเจ็บปวดหัวใจปางจะขาดใจตายตรงนี้ ซึ่งพอพิมพ์ตะวันหันไปมองตามสายตาของออโต้ ยอมรับว่าเธอเองก็ชะงักไม่ต่างกัน

"พี่มีนา..คนสวยของกู" ออโต้มองตามสาวสวยตาปริบ ๆ

ภาพตรงหน้าคือพี่มีนา..สาวสวยสุดฮอตวิศวะคอมปีสี่ อดีตดาวมหาลัยในรุ่นของเธอ เดินเข้าไปคุยกับเพอร์ซุสด้วยท่าทีแปลก ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินจูงมือกันไปพร้อมกันหันมาจูบนัวเนียกันไปตลอดทางเดินไปที่รถ

"นี่มันเขตมหาลัยนะเว้ย" พิมพ์ตะวันส่ายหน้ากับพฤติกรรมของคนอย่างเพอร์ซุสที่ไม่แคร์อะไรเลยจริง ๆ

หอพักนักศึกษา

แกร็ก...มือเล็ก ๆ ไขประตูห้อง แต่พอจังหวะที่พิมพ์ตะวันผลักประตูเปิดเข้าไป...

"เซอร์ไพรส์ ~"