บทที่ 9

9

เซอร์ไพรส์

(พิมพ์ตะวัน)

"ยัยพิ้ง?" ฉันหรี่ตามองตรงไปที่น้องสาวที่กำลังนั่งมาสก์หน้าด้วยโคลนสีเขียว ๆ และหันมาโบกมือทักทายฉันด้วยหน้าระรื่น

"มาได้ไงเนี่ย..แล้วเรามีกุญแจห้องพี่ได้ไง?" ฉันแอบตกใจอยู่เหมือนกัน จริงอยู่ที่พิ้งเคยมาที่ห้องฉัน แต่ไม่คิดว่าพิ้งจะมีกุญแจเปิดเข้ามารอก่อนแบบนี้

"พอดีพิ้งเข้าไปขอยืมของในห้องพี่พิมพ์น่ะ ก็เลยบังเอิญเจอกุญแจสำรอง..บวกกับคิดถึงพี่พิมพ์มาก ๆ เลยนั่งรถแท็กซี่มาหา" พิ้งกี้เดินเข้ามาสวมกอดฉัน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรไปเพราะห้องนอนที่บ้าน ยัยพิ้งก็มักจะเข้ามายืมเสื้อผ้าของใช้อยู่บ่อย ๆ อยู่แล้ว

เพราะความจริงเราสองคนก็ไม่ได้อายุต่างกันมาก ฉันยี่สิบเอ็ดปี ส่วนยัยพิ้งก็สิบเก้าปี

"แล้วได้คุณพ่อกับแม่รึยังว่าจะมาหาพี่" ฉันเดินไปวางกระเป๋าลงก่อนจะถอดเสื้อช็อปออกแขวนเอาไว้

"พี่พิมพ์! พิ้งอายุสิบเก้าปีจะยี่สิบแล้วนะ..จะไปไหนทำอะไรไม่จำเป็นต้องรายงานพ่อกับแม่แล้วไหมอะ?" พิ้งถอนหายใจออกมาก่อนจะเถียงกลับทันที

"พิ้งโตมากแล้ว พี่พิมพ์เองก็เหมือนกัน..เลิกทำเหมือนพิ้งเป็นเด็ก ๆ สักทีน่า" เธอพูดก่อนจะเดินสะบัดตูดเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างที่มาส์กหน้าอยู่ออก

โทรศัพท์ของพิ้งพราว ยังคงสั่นไม่หยุด ซึ่งพอฉันเหลือบไปมองชื่อคนที่โทรเข้ามาก็คือคุณพ่อ ซึ่งเหมือนว่าท่านจะโทรมาหลายสิบสายแล้วด้วย

ฉันตั้งใจจะรับสายท่านแทน เพื่อที่จะบอกให้ท่านสบายว่าพิ้งอยู่กับฉัน แต่มือยังไม่ทันจะเอื้อมไปถึงโทรศัพท์ เจ้าตัวก็เดินตรงเข้ามาแย่งโทรศัพท์ไปและปิดเครื่องไปในทันที

"อย่ายุ่งกับโทรศัพท์ของพิ้ง!" น้องสาวหันมาว่าฉันเสียงดังลั่น

"โอเค ๆ พี่ก็แค่อยากรับสายแทน เพราะเห็นเป็นเบอร์คุณพ่อน่ะ..พี่ว่าพวกท่านจะกังวลเอาได้นะถ้าพิ้งกลับดึก" ฉันพยายามอธิบายเหตุและผล และใจเย็นกับน้องสาวให้มากที่สุด

"แล้วใครว่าพิ้งจะกลับ?"

"หอพี่พิมพ์ไกลจากบ้านจะตายไป นั่งรถไป ๆ มา ๆ ก็เกือบสองชั่วโมงแล้ว..คืนนี้พิ้งจะนอนที่นี่" พิ้งพราวยืนบ่น ๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาและน้ำตาซึม ๆ

"เรื่องนอนที่นี่น่ะ พี่ไม่ว่าหรอก..แต่ยังไงก็ต้องโทรไปบอกที่บ้านเขาก่อน" ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาเตรียมจะส่งข้อความไปบอกกับแม่ไว้ก่อนว่านอนอยู่ที่นี่

"ถ้าพี่พิมพ์ไม่รู้ว่าพิ้งเจออะไรมา ก็อย่าพูดดีกว่า" พิ้งพราวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ก่อนจะปาดน้ำตาแบบลวก ๆ

"นี่เรา..ทะเลาะกับคุณพ่อมาใช่ไหม?" ฉันถอนหายใจเบา ๆ และมองที่น้องสาวอย่างพอเดาออกเลย เพราะทุกครั้งที่พิ้งมีปัญหาเธอมักจะมาหาฉันทุกครั้ง

"พ่อบ่นพิ้งเรื่องที่พิ้งยังไม่มีที่เรียนน่ะสิ" พิ้งพราวระบายออกมาทั้งน้ำตา

"แต่พิ้งก็พยายามแบบสุด ๆ แล้ว!" พิ้งพราวเดินกระแทกเท้าไปทั่วห้องของฉัน

"ปีที่แล้วพอพิ้งติดมหาลัยไกล ๆ จังหวัดอื่น พ่อก็บอกไกลไปไม่อยากให้ไปเรียนไกลบ้าน" คนตัวเล็กเดินไปหยิบครีมทาผิวมาทาอย่างบำรุงทุก ๆ สัดส่วนของร่างกาย พร้อมกับยืนแต่งหน้าไปเล่าไป

"พอมาปีนี้พิ้งก็ไปเรียนพิเศษตามที่พ่อต้องการแล้ว... อ่านหนังสือจนสมองจะระเบิดอะ... แต่มันก็สอบไม่ติด ไม่ติด ๆ ๆ พี่พิมพ์ได้ยินไหม? " พิ้งพราวทึ้งผมตัวเองและดึงแรง ๆ เหมือนเก็บกด

"พิ้งไม่เอาน่า ..ใจเย็น ๆ ก่อนสิ"

"พิ้งเกลียดที่พ่อชอบเอาพิ้งไปเปรียบเทียบกับพี่พิมพ์อยู่ได้"

"พิ้ง~" ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจที่ได้ยินน้องสาวพูดมาแบบนั้น

"ใข่ พิ้งมันโง่ พิ้งมันทำแบบพี่พิมพ์ไม่ได้..พิ้งสอบเข้ามหาลัยดัง ๆ ไม่ได้!!"

"พิ้งสอบชิงทุนมหาลัยแบบอเธน่าหรือที่ไหนก็ไม่ได้" พิ้งพราวเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ที่ส่องผ่านเห็นตึกสูงสไตล์ยุโรปและอาณาจักรความเป็นอเธน่า เธอจ้องมองอยู่แบบนั้นพักใหญ่

"บางทีพิ้งก็เบื่อเหมือนกันนะ ที่จะต้องมาทำอะไรตามรอยพี่พิมพ์ทุกเรื่อง" พิ้งหันกลับมาและพยายามปรับอารมณ์ให้ปกติ และเริ่มแต่งหน้าแต่งตัวต่อ

"…" ฉันทำได้แค่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เพราะถึงพูดอะไรไปตอนนี้น้องก็คงไม่รับฟังอยู่ดี

"แต่ช่างเถอะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่พิมพ์หรอก พิ้งเข้าใจ" พิ้งยิ้มออกมาและสะบัดหัวซ้ำ ๆ เหมือนไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่ออีก เธอเดินไปค้นหาเสื้อผ้า และหยิบข้าวของฉันออกมาใช้โดยไม่ได่เอ่ยขอ ซึ่งมันก็เป็นปกติอยู่แล้ว เพราะมีอะไรเราก็มักจะแบ่ง ๆ กันใช้เสมอ

…..

…….

"ว่าแต่..เราจะแต่งตัวไปไหนเหรอ?" ฉันขมวดคิ้วมองไปที่พิ้งที่กำลังยืนเลือกเสื้อผ้าของฉันจากในตู้

"ก็หาไปข้าวกินไง พิ้งจะหิวจะแย่แล้ว" พิ้งหันมาตอบพร้อมกับลูบหน้าท้องของตัวเองเบา ๆ

"พิ้งขอยืมเดรสตัวใหม่น่ะ" พิ้งมองไปยังเดรสตัวใหม่ที่ยังมีป้ายติดอยู่ ซึ่งมันเป็นเสื้อที่ไอ้อาร์เดลซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดปีก่อน ๆ แต่ฉันแทบไม่เคยใส่กระโปรงเลยก็เลยๆม่หยิบออกมาใส่เลยสักครั้ง

"ได้สิ .. ถ้าชอบเอาไปเลยก็ได้นะ" ฉันเดินไปจัดเก็บของต่าง ๆ ที่พิ้งรื้อค้นออกมา โดยไม่ได้บ่นใด ๆ เพราะนาน ๆ ทีจะได้มีเวลาอยู่กับน้องสาวแบบนี้

ตั้งแต่เธอโตเป็นวัยรุ่นเราสองคนก็เจอกันน้อยลงทุกที

"พี่พิมพ์เนี่ย น่ารักที่สุดเลย" เธอยิ้มกว้างและรีบถอดชุดเก่า สวมชุดใหม่ทับไปทันที

"เอ่อ..งั้นพิ้งรอพี่อาบน้ำแป๊บหนึ่งแล้วกัน เดี๋ยวพี่พาไปกินร้านชายสี่หมี่ (พิมพ์ตะวัน) / ไม่เป็นไรพี่พิมพ์ พอดีพิ้งนัดกับเพื่อนไว้แล้วนะ...พี่พิมพ์เพิ่งเลิกเรียนมาเหนื่อย ๆ นั่งพักเถอะ (พิ้งพราว) "

"เพื่อน? ..เพื่อนที่อเธน่า น่ะเหรอ?" ฉันขมวดคิ้วถามไปอย่างข้องใจ

"ก็เพื่อนเก่าสมัยม.ปลายไง..เพื่อนพิ้งมาเรียนต่อปีหนึ่งที่อเธน่า" พิ้งพราวเดินมาหยุดตรงหน้าพร้อมกับเม้มปากเพื่อเกลี่ยลิปสติกสีชมพูอ่อน ๆ ให้ทั่วผิวปากของตัวเอง

"แล้วเพื่อนเรียนคณะอะไรเหรอพิ้ง..พี่รู้จักไหม" ฉันเอ่ยถามไปด้วยความเป็นห่วง

"โอ๊ยๆๆ พี่พิมพ์เลิกถามซอกแซกเหมือนพ่อสักทีได้ไหม..พิ้งโตแล้วนะ" พิ้งพราวบีบไหล่ของฉันและเขย่าเบา ๆ

"โอเค ๆ งั้นตอบตามตรงแล้วกันนะ คนที่จะไปกินข้าวเป็นผู้ชายค่ะ... และพิ้งก็คุยกับเขามาสักพักแล้ว" เธอกดเปิดโทรศัพท์ก่อนจะสะพายกระเป๋าถือและเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง

"จบนะ" พิ้งพราวสาวใส่รองเท้าคู่ใหม่เอี่ยมของเธอ ก่อนจะโบกมือลาฉันไปพลาง ๆ

"แล้วที่สำคัญพิ้งโตมากพอที่จะมีแฟนแล้ว....ก็เหมือนพี่พิมพ์นั่นแหละที่แอบพาผู้ชายมาห้องแล้วเหมือนกัน" พิ้งพราวหรี่ตามองฉันและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ห๊ะ?" ฉันแอบงุนงงกับคำพูดของน้องสาวตัวเองเหมือนกัน

"ก็รองเท้าผ้าใบในห้องน้ำที่แช่ไว้ไง....ไม่ต้องมาทำหน้ามึนหรอกน่า"

"ไปกันใหญ่แล้ว พี่ไม่เคยพาใครขึ้นมานอนค้างที่นี่" ฉันยังไม่ทันจะอธิบายเรื่องรองเท้า แต่พิ้งราวก็เปิดประตูห้องออกไปก่อนแล้ว

"ชีวิตหอพักเนี่ย..อิสระดีจริง ๆ พิ้งชักเริ่มอยากจะเรียนมหาลัยไกล ๆ บ้านเหมือนพี่พิมพ์บ้างแล้วเหมือนกัน" เธอไม่ลืมที่จะโน้มตัวเข้ามาสวมกอดฉันแน่น

"แล้วคืนนี้จะกลับกี่โมง.." ฉันคว้าข้อมือของน้องสาวไว้และถามอย่างอดห่วงไม่ได้จริง ๆ ในสายตาของฉันพิ้งพราวยังเด็กมาก ๆ และเธอก็ดื้อมากซะด้วย

"…" พิ้งถอนหายใจและหันมามองหน้าฉันแบบไม่ค่อยพอใจ

"พี่หมายถึงเผื่อพี่ไม่อยู่ห้องน่ะ แล้วก็เผื่อว่าถ้าพิ้งไม่มีรถกลับพี่จะได้แวะรับ" ฉันเลยพูดไปแบบอ้อม ๆ เพื่อให้เธอยอมบอกเวลากลับ

"อ๋อ..แหม ๆ แสดงว่าพี่พิมพ์เองก็จะกลับดึกเหมือนกันอะดิ"

"พิ้งน่าจะกลับสามสี่ทุ่มน่ะ แค่ไปกินข้าว ดูหนังเสร็จก็กลับ"

"แล้วก็..ไม่ต้องรับหรอกน่า ผู้ชายที่พิ้งคุยเขามีรถ"

"อีกอย่าง..เลิกหวงเลิกห่วงน้องสักที..เพราะพิ้งรู้ตัวดีว่าพิ้งทำอะไรอยู่" เธอตอบกลับมาเพียงเท่านั้นและปิดประตูใส่หน้าของฉันทันที

"ให้มันได้อย่างงี้สิ" ฉันทำได้แค่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบกดโทรศัพท์ไปบอกแม่ก่อนว่า น้องสาวมาหาฉันที่หอพัก ไม่งั้นทางบ้านคงจะเครียดกันใหญ่

พอกลับมาถึงห้อง ฉันก็สาละวน กับการซักผ้า รี๊ดผ้า และก็เตรียมหางานพาร์ทไทม์แถว ๆ มหาลัยทำไปพลาง ๆ

ปัง ๆ ๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง

"คนที่เคาะเหี้ย ๆ แบบนี้ มีอยู่ไม่กี่ตัวเท่านั้น" ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องด้วยใบหน้าเซ็ง ๆ

แอ๊ด!!

"มึงช่วยเคาะเบา ๆ แบบคนมีมารยาทหน่อยได้ไหม?" ฉันกระชากประตูเปิดออกมาพร้อมกับสวนคำด่าไปในทันที

"กูกลัวมึงไม่ได้ยินไง" ไอ้ออโต้ที่แต่งตัวแบบเต็มยศ พร้อมกับฉีดน้ำหอมฟุ้งจนฉันแทบจามจมูกจะหลุดออกมา

"แล้ว..ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก?" ไอ้ออโต้เอ่ยถามเมื่อเห็นสภาพของฉันในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาว เตรียมนอน

"แต่งตัวไปไหน?" ฉันเกาหัวถามไปอย่างงง ๆ

"บลูมูนบาร์ไง?" ไอ้โยที่เดินตามหลังมาก็พูดแทรกขึ้นมาทันควัน

"นี่พวกมึงยังจะไปอีกเหรอ..ทั้ง ๆ ที่คนเหมาร้านไม่ถูกกับเราเนี่ยนะ" ฉันส่ายหน้าและยืนกรานจะไม่ไป

"ไอ้พิมพ์ เหล้าฟรี เบียร์ฟรี..ไม่ไปก็โง่แล้วมั้ย?" ไอ้ออโต้พูดเห็นแก่ของฟรีพูดขึ้นทันที

"ไม่เอาอะ อะไรที่ได้มาจากไอ้เพอร์ซุสอะไรนั้น..กูไม่รับเด็ดขาด" ฉันยังคงยื่นคำขาดไป

"และเชื่อเถอะไม่มีใครจากวิศวะไปหรอก" ฉันพูดขึ้นด้วยความมั่นใจก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้ามาในห้อง และเหลือบมองไปทางรองเท้าผ้าใบของเขาที่วางตากไว้ที่ระเบียง...ซึ่งเป็นตามที่คิดเลยคือรอยหมึกซึมมันซักไม่ออกจริง ๆ

ไอ้โยเดินตามมาหยุดตรงหน้าของฉันพร้อมกับหยิบ โทรศัพท์เปิดภาพบลูมูนบาร์ที่เต็มไปด้วยเด็กจากวิศวะ

"ไม่ไปห่าอะไร บาร์เต็มจนแทบจะยกโต๊ะเลยมาขอบถนนแล้ว" เขาชี้ปลายนิ้วไปที่รุ่นพี่ปีสี่โฆษกของคณะที่เพิ่งจะบาดหมางกับเพอร์ซุสไป ตอนนี้ยืนถือแก้วเบียร์อยู่โต๊ะหน้า ๆ เลยด้วย

"ฟังนะเว้ย ต่อให้มันจะเหมาร้านเพื่ออะไรก็ตาม..แต่บาร์นี้มันถิ่นเรา ถ้าเราไม่ไป มันก็เหมือนกับว่าเราโดนแย่งที่ปะ?" ไอ้ออโต้พูดเสริมพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องของฉันและหยิบเสื้อผ้าเที่ยวชุดเดิม ๆ โยนใส่หน้าของฉันทันที

"เออ ๆ แต่กูกลับสามทุ่มนะ" ฉันหันไปตกลงกับพวกเพื่อน ๆ ก่อนไป

"ก็ถ้าจะกลับไว ก็รีบไปเปลี่ยนชุดสิครับ" ไอ้โยว่าแดกดันพร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ และผ่ายมือเชิญ

"ถ้ามึงไม่เปลี่ยนชุด กูกับไอ้โยจะจับมึงแต่งตัวเองนะ" ไอ้ออโต้ทำหน้าหื่น ๆ แบบแกล้งหยอกล้อใส่ฉัน

"ก็ลองดูดิ ถ้าพวกมึงอยากคางแตกอ่ะ" ฉันกำหมัดแน่นและหันไปขู่พวกมัน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ

"เออ..แล้วก็อย่าทำหน้าแบบนี้อีกนะ" ฉันแง้มประตูห้องน้ำออกมาพร้อมกับชี้หน้าไอ้ออโต้อย่างจริงจัง

"ทำไม..หรือว่ามึงเริ่มหวั่นไหวกับเพื่อนสนิทอย่างกู" ไอ้ออโต้ทำท่าปาดทรงผมสุดเท่ของมันขึ้นราวกับพระเอกหนังไทยโบราณ

"เปล่า..หน้ามึงเหมือนลิงหิวกล้วยอะ"

"กูตลก!!"