CHAPTER THIRTY-EIGHT

Hindi ko pa rin kinakausap ng matino si Maximo. Ayaw ko muna. Gusto ko munang magpahangin saglit. Although, ginagawa ko naman ang trabaho ko as his secretary. Ginagalingan ko naman para naman matuwa siya at maging proud siya kahit papano kahit secretary lang ako.

Oo nga pala. Kailangan ko na pala munang yayain si Enrico na kumain ng lunch kasama namin ni Kai. Yung babaeng ‘yon kasi, laging may kondisyon bago sundin ang gusto ko. Nakakainis rin. Mamaya, bigyan pa to ni Enrico ng ibang kahulugan, nalintikan na.

Hinanap ko agad si Enrico sa office ng mga trainee at hindi naman ako nahirapan. Paalis na siya at buti na lang talaga, naabutan ko pa. Phew!

“Ahm, Enrico!” tawag ko sa kanya. I even waved my hand para mas madali niya akong mapansin. Winagayway ko iyon sa kahanginan.

Nakita ko pa ang bahagyang pagkagulat niya dahil bakas ko iyon sa mga mata niya. “Oh, Ma’am Eloisa.”

That sounds strange. Himala yata at tinawag niya akong ma’am ngayon?

“That ma’am thing is new to me huh?” natataw