ตอนที่ 2 New meeting and new relationship. – II [1/4]

New meeting and new relationship. – II

1/4

Yaninn Yaninnthida Talk

“คุณพ่อ” ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นคุณพ่อนั่งอยู่ที่โซฟารับแขก ซึ่งนี่อาจจะเป็นภาพที่แสนจะไม่ชินตาเอาเสียเลย เพราะครั้งล่าสุดที่พ่อมาบ้านหลังนี้ก็คงก่อนฉันย้ายไปเรียนที่อเมริกา มันหลายปีมากเลยล่ะ “สวัสดีค่ะ”

“อืม” พ่อพยักหน้าและฉันก็คิดว่าฉันควรไปจากตรงนี้ เพราะพ่อมักจะไม่ชอบให้ฉันอยู่ใกล้ ไม่ชอบเห็นหน้าฉันนาน ๆ น่ะนะ แต่ก็.... “มานั่งก่อนสิ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”

“คะ ค่ะ” แม้จะตกใจแต่ฉันก็เดินมานั่งที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม เพราะไม่บ่อยนักหรอกที่พ่อจะเรียกฉันมาคุยแบบนี้ หรือบอกว่ามีเรื่องจะคุย เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์เท่าไหร่ “คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับณินเหรอคะ”

“ช่วงนี้แกคบกับผู้ชายคนไหนอยู่หรือเปล่า” มันดูออกจะเป็นเรื่องเหลือจะเชื่อที่ถูกพ่อถามแบบนี้เพราะตลอดเวลาที่เกิดมาพ่อแทบจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันจะเป็นยังไง ยิ่งเรื่องความสัมพันธ์น่ะ ไม่ต้องพูดถึงหรอกว่าพ่อจะอยากรู้ “พ่อถามพาลินมาบ้างแล้วว่าตอนนี้แกไม่ได้คบกับใคร”

“ไม่ค่ะ ไม่มี” ฉันตอบไปเพราะตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาฉันก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกสนใจด้านความสัมพันธ์อีกแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าจะมีรักแท้อีกแล้วด้วย “คุณพ่อถามทำไมเหรอคะ”

“พ่อจะให้แกแต่งงาน” ฉันนิ่งไปและคิดว่านี่ไม่ใช่ประโยคที่พ่อถามหรอกนะ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคำสั่งมากกว่าล่ะ เพราะมันไม่มีคำไหนเลยที่เป็นคำถามน่ะสิ “แต่งงานกับลูกชายของเพื่อนสนิทพ่อ แล้วก็เพื่อนสนิทของแม่ด้วย มะรืนนี้จะพาแกไปเจอเขาที่บ้าน”

“พ่อคะ แต่ณินไม่....” ฉันพูดออกไป

“พ่อตกลงไปกับเขาไปแล้ว และถ้าแกไม่มีใครแกก็แต่งงานไปก็ดี” ฉันไม่มีโอกาสแม้จะปฏิเสธเลยสินะ “บ้านเขาอยู่สัตหีบถ้าแกย้ายไปอยู่ที่นั่นก็จะได้ใกล้ปู่ย่าด้วย”

“แต่ณินยังไม่คิดเรื่องแต่งงานตอนนี้” ฉันกลั้นใจพูดออกไปแม้ตลอดเวลาฉันแทบจะไม่กล้าเถียงพ่อด้วยซ้ำ แต่ด้วยเวลาที่ผ่านไปฉันก็เริ่มรู้จักยึดมั่นจุดยืนของตัวเองเก่งขึ้น

อาจจะเพราะพี่สาวและพี่ชายของฉันสอนมาแบบนี้ด้วย

“ลูกชายอาไตรเขาหน้าตาดี การงานก็ดีถ้าพาลินไม่แต่งงานไปแล้วพ่อก็คงให้แต่งกับพี่สาวแก” ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง และรู้สึกสลดหดหู่ใจมากจริง ๆ ที่รู้ว่าพ่อเลือกฉันเพราะฉันเป็นตัวเลือกสุดท้ายแล้วนั่นเอง เพราะพี่สาวของฉันแต่งงานออกไปก่อนแค่นั้นเอง เลยเป็นเหตุผลที่พ่อเลือกฉัน

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี และระหว่างคิดหาคำพูดในหัวอยู่นั้นก็พูดว่า

“อาเขาป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาเป็นเพื่อนรักของแม่แก แล้วแม่ก็อยากให้ลูกแต่งงานกัน” พ่อพูดและไม่ได้มองหน้าฉันก่อนจะยกบรั่นดีที่เหลืออยู่ในแก้วเข้าปาก “อาเขาน่าจะอยู่ได้ไม่ถึงปีพ่อไม่มีอะไรจะทำให้ในฐานะเพื่อนรักของพ่อของแม่นอกจากทำตามสัญญา”

สัญญาที่พ่อกับแม่ให้กันไว้เนิ่นนานแล้วทำไมถึงต้องขึ้นอยู่กับฉันล่ะ พ่อไม่เคยสนใจเลยใช่ไหมว่าฉันจะมีความสุขหรือเปล่า ฉันต้องการอะไรพ่อก็ไม่เคยรู้ แต่พ่อมาบอกความต้องการของตัวเองและใช้ฐานะพ่อบีบบังคับฉัน เพราะพ่อรู้ว่าฉันไม่เคยปฏิเสธท่าน

“ไปมะรืนนี้บ้านคุณอาก่อนค่อยว่ากันอีกที” ดูเหมือนฉันก็คงจะปฏิเสธไม่ได้อีกตามเคย ฉันเลยรับคำและเดินจากท่านมา

ตลอดเวลาตั้งแต่เด็กจนโตฉันถูกเลี้ยงมาโดยคุณปู่คุณย่า แม่นมแล้วก็พี่เลี้ยงมาตลอดเลย เพราะแม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันเกิด ตอนแม่คลอดฉันแม่มดลูกฉีกแล้วตกเลือดน่ะ ฉันมีภาพคู่ภาพเดียวกับแม่คือภาพตอนฉันออกจากท้องแม่ก่อนหมอจะเอาตัวแยกไปเข้าตู้อบ

หลังจากนั้นมาพ่อก็โทษว่าที่แม่ตายเป็นเพราะความผิดของฉัน เพราะตอนท้องแม่เสี่ยงเป็นภาวะโลหิตจางแต่แม่ก็ยังยืนยันที่จะท้องฉันต่อไป แล้วพ่อก็ย้ายไปทำธุรกิจที่แคนาดา ทิ้งให้ปู่กับย่าต้องเลี้ยงดูฉันกับพี่ ๆ มาแต่ที่พ่อทำแบบนั้นเป็นเพราะพ่อเสียใจและทนอยู่ที่ไทยไม่ได้อีก

พ่อจะกลับมาไทยปีละไม่บ่อย และพ่อก็มักจะแสดงความรักกับพี่ธาวิน พี่ชายคนโตของฉันที่อายุห่างกับฉันสิบปี และพี่พาลินพี่สาวคนรองที่อายุห่างกับฉันห้าปี มากกว่าที่จะแสดงความรักกับฉัน หรือเรียกว่าไม่เคยเลยจะดีกว่า พ่อไม่เคยอุ้มฉัน ฉันไม่เคยนั่งตักพ่อ และฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อรักฉันมั้ย

แต่ยังโชคดีที่พี่ชายและพี่สาวฉันรักฉันมาก ๆ และคุณปู่คุณย่าก็ทำหน้าที่พ่อแม่ให้ฉันอย่างดี และยังของคุณที่ท่านอายุยืนยาวมาจนถึงทุกวันนี้ ปู่กับย่าฉันแปดสิบกว่า ๆ แล้วและย่าของฉันก็บอกเสมอว่าหากฉันแต่งงานมีครอบครัวย่าก็คงหมดห่วง แต่ก็นะฉันน่ะไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย

ฉันไม่ชอบความรัก ไม่ชอบการแต่งงานและแทบจะไม่เคยคิดถึงมันเลยตลอดห้าปี อาจจะเพราะฉันผิดหวังจากความรักมามาก และเรื่องภายในครอบครัวเองก็ทำให้ฉันไม่อาจจะแต่งงานได้ด้วย

“หื้ย” ฉันขัดข้อมือซ้ายตัวเองระหว่างอาบน้ำพร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัดไม่สบายอารมณ์เพราะข้อมือข้างนั้นถูกแฟนเก่า เฮงซวย และชาติหมา ที่ฉันเกลียดเข้าไส้จับมาเมื่อบ่าย

ฉันเจอกับเต แฟนเก่าคนสุดท้ายที่ทำให้เกือบจะตาย คนที่ทำให้ฉันต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมาน และสร้างบาดแผลให้ชีวิตฉันแบบที่ต่อให้เวลาจะผ่านไปอีกกี่สิบปีฉันก็ไม่สามารถลืมมันได้ และเขาก็เป็นคนที่ทำให้ฉันสิ้นศรัทธาในความรักบ้าบอพวกนั้นด้วย

ไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันคิดว่าสวรรค์ส่งเขามาได้ยังกัน แต่ตอนนี้เขาน่ะเป็นแค่คนที่นรกส่งมาให้ฉันต้องชดใช้กรรม และผูกมัดฉันไว้กับบ่วงแห่งความทรมานที่ฉันแทบจะหนีมันไม่ได้

หลังจากเลิกกับเตฉันได้ประสบปัญหาใหญ่หลวงในชีวิตหนักมาก ต้นเหตุหลักส่วนหนึ่งมาจากเขา ฉันเป็นซึมเศร้า และจมอยู่กับความทรมานทั้งที่เขาเสวยสุขกับผู้หญิงคนนั้น

แต่หลังจากที่เอาชีวิตรอดกลับมาได้ ฉันก็ย้ายไปเรียนต่อปอโทด้านบริหารที่อเมริกา ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเกือบสองปี แล้วก็ย้ายไปเรียนปริญญาโทใบที่สองที่ฝรั่งเศสเกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้าซึ่งเป็นการเรียนต่อในสาขาที่ฉันเรียนจบในปอตรี

ช่วงเวลาเกือบห้าปีของฉันใช้ไปกับการเรียน การใช้ชีวิตที่มีแต่ตัวเอง ไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนที่มาจีบ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายเมกาฯ ฝรั่ง ไทย เอเชีย และต่าง ๆ เพราะฉันไม่สนใจความรักต่อไปแล้ว

สำหรับฉันความรักมันน่ารังเกียจ และความรักทำให้เรามีจุดอ่อน