Intro

 ชายคนหนึ่งกำลังเงยหน้าขึ้นมองเบื้องบนอย่างสนอกสนใจ เส้นผมหยักศกสีไลท์เกรย์พลิ้วไหวไปตามสายน้ำที่พัดหวน ข้างกายนั้นคือเพื่อนสนิทที่วนเวียนว่ายอยู่ข้างกัน พยายามดึงรั้งเขาให้ออกห่างจากพื้นผิวของธาราอย่างเกรงกลัว พร้อมเอ่ยปากเสียงดังกังวานอย่างไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน

“กลับเถอะคาไนน์ ออกมาแบบนี้องค์โพไซพิโรธแน่”

“เดี๋ยวก่อนสิ เจ้าไม่ได้ยินหรือเลโอ เสียงนั้นน่าฟังจะตายไป” ชายหนุ่มเรือนผมยาวสลวยยื้อไว้ อย่างไรก็ไม่ยอมถอยห่างไป กลับตั้งใจจะแหวกว่ายเข้าใกล้อย่างสนอกสนใจสุดทน

“อย่าเข้าไป! พวกนั้นมีแต่พวกน่ากลัว!” เลโอยื้อเอาไว้อีกครั้ง ปลายหางนั้นสะบัดรัวเร็ว

คาไนน์ นั่นคือชื่อของเขา เขามีศักดิ์เป็นถึงองค์รัชทายาท เป็นบุตรชายคนเดียวขององค์โพไซ แต่เดิมพวกเขาไม่ได้อยู่อาศัยที่นี่ แต่เพราะที่เมืองเดิมนั้นเกิดเภทภัย ทำให้ไม่สามารถอยู่อาศัยได้อีกต่อไป เหตุเพราะมีมนุษย์นั้นไซร์แลเห็นถึงตัวตนของชนเผ่าเงือก…..

ใช่.... เขานั้นคือ เงือก ผู้เป็นจ้าวปกครองผืนน้ำใต้มหานที

เพราะในโบราณนานมาแต่เดิมถิ่นฐานเขาไม่ได้อยู่อาศัยที่แถบนี้ แต่อยู่ห่างไกลออกไปลึกลงไปใต้มหาสมุทรกว้างใหญ่ มีเมืองของชาวเงือกอยู่อาศัย จนกระทั่งเภทภัยเริ่มรุกราน เพราะในสมัยนั้นมีมนุษย์ออกเดินเรือกันเป็นจำนวนมาก แถมยังฆ่าล้างผลาญ ล้มล้างเผ่าพันธุ์ การต่อสู้นั้นบางครั้งก็เหนือขึ้นไปบนผิวน้ำ เสียงดังโครมครามจนชาวเงือกต้องออกมาสำรวจดู

และนั่นคือการกระทำที่ผิดมหันต์ เพราะนอกจากจะถูกพบเห็น ทั้งยังถูกจับเป็น บังคับขู่เข็ญให้เป็นภรรยา หรือแม้กระทั่งแลเนื้อเถือหนังออกมากลืนกิน ชาวเงือกลดจำนวนลงอย่างรวดเร็วจนสุดท้ายต้องอพยพย้ายถิ่นฐาน ไม่มีที่ไหนที่เขาจะอยู่ได้นาน ต้องย้ายฐานที่มั่นอยู่ร่ำไป ในทุกที่พวกเขาจะพบแต่สิ่งใหม่ แลเห็นแต่สิ่งน่าสนใจ ยิ่งทำให้คาไนน์อยากรู้อยากเห็นและอยากลอง และในครั้งนี้เขาก็กำลังสนใจอะไรบางอย่างที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำที่ด้านบน เจ้าสิ่งนั้นส่งเสียงรื่นหูน่าฟัง เขาจึงว่ายวนเวียนแถวนั้นอย่างสนอกสนใจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

ที่ด้านบนของลำเรือ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง อายุราว 20 ปี กำลังเดินหน้ายุ่งอยู่ภายในงานเลี้ยงบนเรือสำราญขนาดใหญ่ ที่โคลงเคลงไปมาตามกระแสน้ำที่ซัดเซาะกระทบกัน

ชายหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า ธารา มหานที บิดาและมารดาของเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับการค้าขายเครื่องประดับอัญมณี ไล่ตั้งแต่ขุดเจาะเหมืองเพชรเหมืองพลอย รับซื้อจากพ่อค้าแม่ค้ารายใหญ่และรายย่อยไปจนถึงการเพาะเลี้ยงไข่มุกอันดามัน และในงานเลี้ยงนี้นั้นก็เป็นงานประมูลเครื่องประดับคอลเลคชั่นใหม่ของบริษัท ทำให้ชายหนุ่มไม่ใคร่จะชอบใจนักเพราะเบื่อหน่ายงานเหล่านี้เหลือเกินจะกล่าวถึง ผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มแต่กลับปิดซ่อนความจริงที่ต้องการไว้ภายใต้หน้ากากหนังมนุษย์ได้อย่างแนบเนียน

หลังจากที่ธาราหรือ ธาร ทำการทักทายแขกเหรื่อตามที่บิดามารดาลากตัวไปเสร็จก็หาทางปลีกตัวหลบเลี่ยงออกจากงาน เรียวขาเดินทอดน่องไปตามกราบเรือ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มระต้นคอพลิ้วไปตามกระแสลม ชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยจัดทรงไม่ให้ผมลงมาปิดหน้าปิดตา สูดลมหายใจเข้าปอดลึกล้ำจนได้กลิ่นน้ำทะเลลอยมาแตะจมูก

“หึหึ” ชายหนุ่มหัวเราะขบขันในลำคอ เมื่อคิดไปว่าตนเองนั้นอยู่กลางทะเล ได้กลิ่นกรุ่นของทะเลนั่นก็ถูกต้องแล้ว คิดพลางเดินไปชิดริมรั้ว เท้าแขนมองความมืดมิดตรงหน้าที่มีเกลียวคลื่นหมุนวนเป็นระยะ

ซ่า!

“อะไรน่ะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองบางอย่างที่อยู่ไกลๆ นั้นออกไป เห็นเป็นเงาของอะไรสักอย่างที่กลืนไปกับความมืดของทะเลสีดำ ชายหนุ่มเพ่งพิศมองจ้องอีกครั้งอย่างไม่ละสายตา

โครม!!! ตึง!!!

“กรี้ดดดด/ว๊ายยย”

ตู้มมมมมมมม

ในช่วงจังหวะนั้นเขารับรู้ได้ว่าตนกำลังลอยออกจากลำเรือเสียแล้ว เพราะบางสิ่งที่เขามองจดๆ จ้องๆ อยู่นั้นมันคือปลาขนาดใหญ่ที่เขาไม่รู้จักว่ามันคือปลาอะไร รู้แค่เพียงมันตัวใหญ่มหึมาจนเทียบเท่ากับวาฬตัวโต และเจ้าปลาตัวนั้นมันก็ว่ายชนเข้ากับใต้ท้องเรือจนเกิดเสียงดังสนั่น เรือโคลงเคลงไปมาเรียกให้เกิดเสียงกรีดร้อง และสุดท้ายก็เป็นเขาที่ตกลงสู่ห้วงมหาสมุทรที่ฉ่ำชื้นและเย็นเฉียบจับขั้วหัวใจ

สายน้ำโอบอุ้มเย็นฉ่ำแต่หนาวลึกถึงกระดูก ชายหนุ่มพยายามลืมตาและตะเกียกตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำ หากแต่เพราะชุดสูทเรียบหรูดูแพงที่สวมใส่ทำให้อุ้มน้ำและตัวของเขากำลังจมลงเรื่อยๆ

“อึก!” เสียงอึกอักดังขึ้นภายในลำคอ สองมือปลดกระดุม ออกอย่างรวดเร็วและร้อนรน

“อึก! อั่ก!” ในครานี้เขารู้เลยว่าต้องสิ้นชีวิตแล้วเป็นแน่ เพราะความร้อนรนและความหนักของชุด ทำให้เขาไม่สามารถปลดมันออกได้โดยง่าย แล้วไหนจะยังเจ้าเพชฌฆาตตัวใหญ่ เจ้าฉลามวาฬตัวโตที่ชนเรือนั้นอ้าปากกว้าง เตรียมที่จะกลืนกินเขาลงท้อง!

จบแล้ว...... จบสิ้นชีวิตแล้ว......

คิดพลางสติเริ่มเลื่อนลอย เพราะจมลงมาลึกและขาดอากาศหายใจ แทนที่จะลอยขึ้นไป กลับจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดมากขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงเวลาที่ความรู้สึกสุดท้ายกำลังจะดับวูบ ความนุ่มหยุ่นแต่เย็นชืดกลับแตะสัมผัสลงที่ริมฝีปาก บางอย่างลูบไล้ไปตามดวงหน้า และสติสุดท้ายของเขาก็ดับวูบไป.....