ก็อก ก็อก
“เชิญ”
“คุณหนูนมอุ่นโจ๊กและนมมาให้ค่ะเห็นว่ามื้อเย็นคุณหนูแทบไม่แตะอะไรเลย”
“ผมกินไม่ลงจริงๆครับ”
“นมเข้าใจค่ะแต่ละมื้อก็เป็นแบบนี้คุณหนูไม่ค่อยลงรอยกับคนในบ้านสักเท่าไหร่”
“เพราะอะไรเหรอครับ” วชิรันถามพลางคิ้วขมวดเป็นปมโดยไม่รู้ตัวเพราะครอบครัวที่เขาจากมาแตกต่างจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิง
“อืม…เพราะชนชั้นมั้งคะ”
“ชนชั้น?” วชิรันกำลังจะอ้าปากถามรายละเอียดต่างๆพลันนมภัสสรร้องเสียงหลงประนึงโลกจะแตกยังไงยังงั้น
“ว้ายคุณหนูแม้จะอยู่ในบ้านก็ต้องสวมปลอกคอนะคะอย่าทะเล่อทะล่าแบบวันนี้อีกมันอันตราย” นมภัสสรแหวใส่คุณหนูของเธอเสียงดังเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้สวมปลอกคอปลอกคอเปรียบเสมือนอวัยวะชิ้นที่ 33 ของโอเมก้าไปเสียแล้ว
“ผมอึดอัดที่เหมือนมีอะไรมารัดคอตัวเองตลอดเวลา”
“อึดอัดก็ต้องทนหากถูกอัลฟ่ากัดเข้าละก็—”
“กัดกันด้วยเหรอกัดทำไมครับ”
“เอ่อ…เอางี้ไหมคะทานให้เสร็จก่อนเดี๋ยวนมจะเล่าให้ฟัง”
หลังจากทานเสร็จวชิรันก็ได้ความรู้ใหม่ๆและได้ฟังเรื่องราวมากมายจากแม่นมประจำตัวที่ตอนนี้แทบจะตัวติดเขาตลอดเวลาตอนนี้แม้วชิรันจะเป็นเพศชายแต่มีเพศรองเป็นโอเมก้าซึ่งเป็นเพศที่สามารถตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตรได้เหมือนฟ้าผ่าใส่หัวมันน่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าแมวออกลูกเป็นไข่เสียอีกนี่เขาเป็นผู้ชายท้องได้เหรอเนี่ยแล้วจะคลอดยังไงมันน่าเหลือเชื่อจนเผลอหยิกแขนตัวเองแรงๆกลัวว่าจะฝันไป “อะไรกันวะเนี่ยทะลุมิติมาในโลกเอเลี่ยนหรือยังไงกัน?” โอเมก้าน้องใหม่นั่งงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อนมภัสสรอธิบายให้เขาฟังช้าๆแถมโลกนี้วชิรันตัวคนเดียวไม่มีญาติมิตรชิดใกล้ให้คอยพูดคุยมีเพียงแต่นมภัสสรที่พอจะเป็นเพื่อนคลายเหงาอยู่พูดคุยอธิบายเรื่องชนชั้นอย่างคร่าวๆให้วชิรันที่เหมือนเด็กน้อยคนนึงอย่างใจเย็น
“ก็แบบนี้แหละค่ะอัลฟ่าจะสามารถทำพันธะตรงหลังคอได้เฉพาะโอเมก้า
โอเมก้าตั้งท้องได้เหมือนเบต้าหญิงเบต้าหญิงก็คือบุคคลทั่วไปไม่มีฟีโรโมนไม่ฮีทเหมือนโอเมก้าไม่รัทเหมือนอัลฟ่าฮีทคือช่วงสืบพันธ์ุของโอเมก้าบางคน 3 วัน 7 วันเหมือนช่วงตกไข่ของเบต้าหญิงรัทคืออาการติดสัดอย่างรุนแรงของอัลฟ่าปีละครั้งหรือแล้วแต่การกระตุ้น”
“อ่า…ปวดหัวจังครับแล้วช่วงฮีทของผมมาช่วงไหนครับ”
“ช่วงวันที่ 25 ของทุกเดือนอาการจะไม่เท่าไหร่เพราะคุณหนูฝังยากันฮีทไว้ที่ท้องแขน”
“ฮะ!!…มีของแบบนั้นด้วยเหรอ”
“มีสิคะนี่ไงรอยนี้” ภัสสรพลิกท้องแขนซ้ายของร่างกายนี้ให้เจ้าตัวได้ดูกับตายังเหลือร่องรอยจางๆของการฝังหลอดยาเอาไว้
“ไม่รู้ว่าครบกำหนดเมื่อไหร่คุณหนูจำได้ไหมคะ”
วชิรันส่ายหน้าแทนคำตอบจะไปจำได้ไงประนึงตายแล้วเกิดใหม่อย่างไงอย่างงั้นไม่รู้ห่าอะไรเลยสักนิดในโลกใบนี้นอกจากจะไม่ใช่วชิรันคนเดิมลูกชายนายพลแล้วยังเป็นอันดารันโอเมก้าข่าวฉาวแห่งยุคอีกด้วย
ปวดประสาทเป็นบ้าอัลฟ่าเบต้าโอเมก้าตลกเป็นบ้าดีที่ไม่ทะลุไปในดินแดนสยามยุคทาสอีเย็นสมัยก่อนไม่งั้นคงโดนโบยจนตายละมั้ง
มีเรื่องให้วชิรันขบคิดมากมายแม้โลกที่เขามาอยู่นี้จะไม่แตกต่างจากโลกใบเดิมมากนักการพูดคุยการใช้ชีวิตของคนก็ไม่ต่างกันมากยกเว้นสภาพภูมิประเทศที่เหมือนยุคโลกอนาคตของกรุงเทพมหานครทางเท้าสายไฟระโยงระยางไม่มีให้เห็นบ้านเมืองร่มรื่นตามสองข้างทางอากาศบริสุทธิ์รถเมล์ใช้ไนโตรเจนในการวิ่งเพื่อลดมลภาวะทางอากาศรถยนตร์ไประบบไฟฟ้าทั้งหมดการคมนาคมด้วยโมโนเรลรถไฟฟ้าเมกเลฟที่รวดเร็วและทันสมัยที่สุดก็ได้มาเห็นกับตาที่โลกนี้
เขาอยู่ในเมืองที่ชื่อว่า‘เดอะแกรนด์ซิตี้’ย่านคนมีเงินของแถบนี้บ้านประนึงเศรษฐีดูไบใหญ่อลังการสมกับใจกลางเมืองแต่ผู้คนไม่น่าเป็นมิตรเลยสักนิดว่าแล้วก็สงสารอันดารันหากไม่สร้างเกราะแข็งๆขึ้นมาป้องกันตัวมีแต่จะโดนคนอื่นกดขี่ข่มเหงแถมพ่อก็ยังเป็นที่พึ่งให้ไม่ได้เหมือนพ่อของเขาเลยจริงๆไม่ว่าพ่อในโลกไหนก็ไม่เข้าใจเขาเลยสักนิด
พูดคุยเม้ามอยกับนมภัสสรจนค่อนคืนกว่าจะรู้ที่มาที่ไปจนขอให้นมนอนเป็นเพื่อนกันเพื่อความคุ้นเคยอย่างที่นมเคยบอกอันดารันไม่เคยชอบกลิ่นอัลฟ่าของสมาชิกในบ้านเลยสักนิดนอกจากจะฉุนจมูกแล้วยังรู้สึกถึงฟีโรโมนการถูกข่มคู่อยู่ตลอดเวลานี่สินะปัญหาทางกายภาพของโอเมก้า
นอกจากเรื่องวินาศสันตโรชนชั้นต่างๆแล้วโลกนี้ยังมีการจับคู่กันโดยรัฐบาลอีกด้วยเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อสำหรับวชิรรันจริงๆนอกจากผู้ชายจะท้องได้ฝังยาคุมกินยาคุมฝังยากันฮีทฟีโรโมนกลิ่นกายประจำตัวของแต่ละบุคคลว่าเป็นเรื่องประหลาดแต่เรื่องที่ว่าการจับคู่ที่อาศัยการเข้าคู่ของไข่และอสุจิที่ 95% ขึ้นไปของรัฐบาลน่ะประหลาดและเหลือเชื่อกว่าเรื่องที่เขาได้ยินมาทั้งหมดเสียอีกอกอีแป้นจะแตกมีลูกมีผัวเพราะอาศัยความเข้ากันได้ของอสุจิงั้นคงจะเสกเบ้าหน้าของลูกได้ตามใจนึกแล้วจะรู้ได้ไงว่าใครจะได้คู่ใคร
เริ่ดอย่างเดียวคือไม่ต้องกลัวว่าจะเฉาตายคาคานนี่แหละ!
วชิรันสะดุ้งตื่นเหมือนตกลงมาจากที่สูงจนซานนาห์สะดุ้งตื่นตามไม่ได้ “ฝันร้ายเหรอ” วชิรันพยักหน้าพร้อมหอบหายใจแฮกๆเหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาตีสามกว่าๆ วชิรันยกมือลูบอกด้วยความรู้สึกหวูบโหวงจะว่าฝันร้ายก็ไม่ใช่เป็นฝันดีที่สุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ “คุณผมฝันฝันว่าเรากลับไปบ้านเกิดของผม” ซานนาห์นิ่วหน้าด้วยความประหลาดใจ“บ้านทรงแปลกๆใช่ไหม” วชิรันหันมามองหน้าสามี“อย่าบอกนะว่า…คุณก็ฝันเหมือนกับผมนะ” วชิรันตกใจจนหน้าถอดสีแต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อข้อมือของเขารู้สึกถึงสายสิญจน์เส้นนั้นที่ยายพันรอบข้อมือพร้อมอวยพรมากมายให้เขาและคนข้างๆ ซานนาห์ไม่ตอบได้แต่ยกมือขึ้นมาเสยผมอย่างลวก ๆ ผมของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ตั้งแต่ได้เจอกับวชิรันซานนาห์ก็ได้พบเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดมามากมาย ตั้งแต่ที่เจ้าตัวไม่ใช่อันดารัน แต่ความฝันครั้งนี้เขามั่นใจแล้วว่าวชิรันมาจากอีกโลกนึงจริง ๆ โลกที่เขาเพิ่งได้เห็นกับตาตอนฝันเมื่อครู่“ยังกะหนังไซไฟ” วชิรันลูบหน้าตัวเองขึ้นลงด้วยความสับสน“ที่คุณเห็นนั่นแหละผมผมไม่ได้สวยแบบอันดารันออกจะขาวตี๋ธรรมดาทั่วไปไม่โดดเด่นอะไร”“เธอจะเป็นยังไงรูปร่างหน้าตาแบบไหนฉันก็รักเธอเพรา
เขยฝรั่งอย่างซานนาห์ตื่นตาตื่นใจกับการต้มไข่ในบ่อกลางแจ้งแถมหากไม่เฝ้าไข่อาจหายไปทั้งตะกร้าซานนาห์ได้ลองหลายอย่างที่ไม่เคยลองอย่างการนวดไทยนวดเท้าและจะเป็นที่เล่าขานไปอีกนานคือตอนไปฟังเทศน์ฟังธรรมที่วัดด้วยความที่เจ้าตัวนั่งขัดสมาธิไม่ได้จึงได้แต่นั่งพิงผนังโบสถ์ชันเข่าขึ้นมาพร้อมยกมือไหว้ฟังพระสวดด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจผู้เฒ่าคนแก่ต่างเอ็นดูเขยฝรั่งคนนี้กันมาก เวลาแห่งความสุขและครอบครัวสุขสันต์ใกล้หมดลงไปทุกทีในโลกนี้เขาจากลาเพื่อเตรียมตัวกลับกรุงเทพไปทำงานแต่วชิรันรู้ว่ามันจะเป็นการจากลาชั่วนิจนิรันดร์วชิรันนึกแปลกใจในท่าทีของพ่อตัวเองไม่น้อยหลังจากทานมื้อเช้าเขาได้นำพวงมาลัยมากราบแทบเท้าพร้อมล้างเท้าให้วชิรวิทย์และกมลารวมถึงยายด้วยทุกคนต่างน้ำตาหลั่งรินด้วยความปลื้มปิติด้วยความที่เป็นวัยทำงานมีสังคมเพื่อนฝูงอีกทั้งวชิรันคิดว่ามีเวลาอีกมากเลยไม่ค่อยได้สนใจครอบครัวคนทางบ้านเท่าไหร่นักแต่หลังจากผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมาครั้งนึงหรือเพราะว่าพระเจ้าคงแลเห็นว่าวชิรันเองยังมีเรื่องอะไรมากมายที่รู้สึกติดค้างอยู่ในอีกโลกไม่ว่าเพราะเหตุผลอะไรแต่วันนี้เขาได้ทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอดแถมยังได้
ซานนาห์สำรวจบ้านทรงไทยตรงหน้าด้วยความสนใจเป็นทรงที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในเดอะแกรนด์ซิตี้ไหนจะเสื้อผ้าของคนทั้งสองที่นุ่งกระโปรงยาวถึงตาตุ่มวชิรันอธิบายให้เขาฟังว่าคือซิ่นใช้ผ้าไหมอย่างดีมาทอแล้วที่ยายกำลังเคี้ยวจนปากแดงคือหมากบรรยากาศรอบบ้านร่มรื่นรั้วบ้านแต่ละหลังติดกันผู้คนเดินขวักไขว่ทักทายยิ้มแย้มแจ่มใสเอ่ยทักทายกันอย่างเป็นกันเองแล้วเรื่องที่วชิรันเอาผัวฝรั่งกลับมาเที่ยวบ้านก็เป็นเรื่องทอร์คออฟเดอะทาวน์ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จริงๆ “ยายสาหันเขาว่าน้องรันบ้านลุ่มเอาผัวฝรั่งมาบ้านอิวะ” (ยายสาเห็นเขาว่าน้องรันบ้านข้างล่างเอาผัวฝรั่งมาบ้านด้วย)“ผิดผีหั้นสู” วชิรันคร้านจะสนใจขี้ปากชาวบ้านแต่ละอย่างใส่เสริมเติมไข่เพื่ออรรถรสในการเม้ามอยทั้งนั้นคนที่เขาแคร์คำพูดมากที่สุดเห็นที่จะเป็นพ่อไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกลับมาบ้านหรือเปล่าในช่วงวันหยุดนี้เพราะพ่อของเขาค่อนข้างหน้าบางไหนจะรสนิยมทางเพศของเขาที่ไม่เป็นที่ยอมรับอีกที่บ้านของวชิรันมีโต๊ะเก้าอี้ไม้สักขนาดใหญ่ที่รองรับคนได้นับสิบก็จริงแต่ทุกคนมักจะล้อมรอบกินข้าวด้วยขันโตกขนาดใหญ่ที่สั่งทำพิเศษนั่งขัดสมาธิจกข้าวเหนียวกินอย่างเอร็ดอร่อยซานนาห์ท
ตั้งแต่เด็กทั้ง 3 คนเกิดมาคุณพ่อและคุณแม่มือใหม่ก็ยุ่งจนหัวหมุน แม้จะมีพี่เลี้ยงมาช่วยแต่ทั้งคู่ก็ยังอยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง 5 คนพ่อแม่ลูกทุลักทุเลกว่า 3 ปีกว่าจะเข้าที่ สองสามีภรรยาจะได้มีเวลาเติมรสรักให้แก่กันสักทีเมื่อซานนาห์กลับมาจากบริษัทกลับพบว่าเจ้าสามแสบมายืนจังก้าหน้าห้องนอนเขาทำเหมือนองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงมีสมบัติอยู่ห้องยังไงยังงั้นซานนาห์ยืนมองลูกๆที่จ้องมองเขาไม่กระพริบตา“ทำไมยังไม่นอน”“พวกเราต้องปกป้องปาปาไม่ให้ดาด้าทำร้ายปาปาเด็ดขาด” แฝดพี่ซานดารันกางแขนอ้วนป้อมไม่ให้ผู้เป็นพ่อผ่านเข้าไปส่วนซานนารันแฝดน้องก็ทำตามเช่นกันซานดาราโอเมก้าเพียงหนึ่งเดียวแถมยังเป็นผู้หญิงยกมือน้อยๆทั้งสองข้างให้ดาด้าเข้ามาอุ้มมือนึงถือตุ๊กตาหมีอีกมือนึงกอดคอซานนาห์แน่นสองตาลืมแทบไม่ขึ้นด้วยความที่เป็นพ่อ-พ่อทั้งคู่ถึงวชิรันจะมีเพศรองเป็นโอเมก้าเป็นชายที่คลอดลูกได้แต่ก็ไม่กล้าเรียกตัวเองว่าแม่ได้เต็มปากเลยสอนให้เด็กๆเรียกเขาว่าปาปาส่วนซานนาห์ว่าดาด้า “ทำร้าย? ใครทำร้ายใครไหนบอกดาด้ามาซิ” “พอปาปาไปนอนกับดาด้าทีไรถูกยุงกัดเต็มตัวไปหมดไหนจะเสียงแหบแห้งปาปาต้องนอนตื่นสายคืนนี้พวกเราจะนอนปกป้
“ซานดารัน ซานนารัน ซานดารา”“แกว่าไง” อาคเนย์หันไปมองลูกชายตัวเองวชิรันอ้าปากค้างก่อนจะหันไปสบตากับสามีซานนาห์พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าก็ไม่เสียหายอะไร“เพราะดีนะครับซานดารันซานนารันซานดาราขอบคุณครับ” วชิรันตอบกลับเป็นชื่อที่ผสมชื่อของอันดารันและซานนาห์ได้อย่างลงตัวอาคเนย์หยิบเช็กออกมาวางลงเปลแต่ละใบพร้อมด้วยรองเท้าคู่เล็ก 3 คู่ก่อนจะค่อยๆเดินมาหยุดข้างเตียงลูกชายโอเมก้าเพียงคนเดียวของเขา“เหนื่อยหน่อยนะเป็นแม่คนแล้วนี่จะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ” วชิรันกำลังจะอ้าปากแย้งแต่อาคเนย์กลับวางมือลงบนกระหม่อมเขาพร้อมลูบอย่างแผ่วเบา“หากไม่สบายใจมีปัญหาอะไรหนึ่งตระการยังเป็นบ้านของแกอยู่เสมอฉันเชื่อว่าแกจะเป็นแม่ที่ดีในแบบฉบับของแกเองฉันขออวยพรให้ชีวิตและครอบครัวของแกมีแต่ความสุขหากฉันว่างจะไปเยี่ยมหลานๆที่บ้านอย่างน้อยถ้าแกเห็นแก่คนแก่ใกล้ตายอย่างฉันก็พาเด็กๆมาเยี่ยมฉันบ้าง” อาคเนย์พูดเสร็จก็ตบกระหม่อมบางนั้นเบาๆก่อนจะหันไปหาซานนาห์“ผมฝากด้วยนะก่อนอันดารันแต่งงานผมไม่กล้าพอที่จะพูดมันออกมาหากคุณหมดรักหรือเอือมระอากับลูกชายผมผมขออย่างหนึ่งอย่าทำร้ายเขาคืนเขาให้ผมก็พอ”“วางใจเถอะครับจะ
มาถึงช่วงคลอดของคุณแม่ซานนาห์ที่หอบหิ้วงานมาทำที่บ้านทั้งหมดตั้งแต่วชิรันย่างเข้าสู้ไตรมาสที่ 3 ด้วยความที่เป็นท้องแฝดจึงต้องใส่ใจเป็นพิเศษกิจการร้านอาหารไทยของวชิรันไปได้ดีจนขยายไปหลายสาขาอาหารบ้านๆกลายเป็นอาหารไฮโซที่ควรกินก่อนตายของที่นี่น้ำพริกอ่องราคาถ้วยละ 500 เหรียญเริ่ดซะไม่มีวชิรันกระโดดตัวแทบลอยเมื่อเห็นตัวเลขประกอบการไหนจะธุรกิจปลอกคอเสื้อผ้าที่เขากำลังทำและร่วมหุ้นกับดาร์เมียนก็ไปได้ดีเช่นกันวชิรันไม่กลัวเรื่องการเปลี่ยนแปลงวชิรันคิดว่าตัวเขาสามารถรับมือได้ดีกับทุกสถานการณ์แต่กับเรื่องการคลอดลูกเป็นข้อยกเว้นกลางดึกเที่ยงคืนครึ่งวชิรันรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลซึมกางเกงในจนเปียกชุ่มคุณแม่ลุกมาเข้าห้องน้ำด้วยความสงสัยแต่พอก้มลงมองเท่านั้นแหละเหมือนโลกกำลังจะล่มสลายต่อหน้าวชิรันหน้าซีดเผือดจะโกนเรียกหาสามีอย่างสุดเสียง“คุณซานนาห์คุณซานนาห์”“เธอเป็นอะไร” คุณพ่อวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องน้ำอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นมูกเลือดก็รีบกดอินเตอร์โฟนเรียกอีธานให้เตรียมรถทั้งคฤหาสน์แตกตื่นกันหมดระหว่างทางไปโรงพยาบาลวชิรันร้องครวญครางจึกดึงทึ้งผมซานนาห์ไปตลอดทาง“โอ้ยเจ็บเจ็บเหมือนจะตายเลย” “สู