บทที่ 8 แค่บังเอิญเจอ

บทที่ 8 แค่บังเอิญเจอ

“ไอ้บอสละมึงจะขยายสาขาเมื่อไร” ชาร์ลีเอ่ยถามบอสตันเพราะได้ยินมาว่าเขาจะขยายกิจการสาขาสอง

“กูหาทำเลที่ดี ๆ อยู่ตอนนี้ถ้าได้กูก็จะเปิดเลย”

“นายครับ” ชายฉกรรจ์ลูกน้องของบอสตันเดินเข้ามากลางบทสนทนา

“มึงมีไร” บอสตันตวัดสายตาเรียบนิ่งไปมองที่ลูกน้องคนสนิท

“สายรายงานมาว่าไอ้ริวอยู่ที่นี่ครับ” ลูกน้องคนสนิทของบอสตันรายงานในสิ่งที่ลูกน้องของตัวเองบอกมาอีกที

“มันอยู่ไหน” ฮันเตอร์เมื่อได้ยินก็รีบถามออกไป

“อยู่โต๊ะ VIP 3 ครับคุณฮันเตอร์”

“อือ...มึงคอยสังเกตการณ์ไว้ให้ดี ๆ ออกไปได้ละ” บอสตันเอ่ยคำสั่งเสียงเข้มก่อนจะตวัดมือไล่ลูกน้องคนสนิทให้ออกไป

“มีอะไรกันหรอคะ” หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กของฮันเตอร์ในวันนี้เอ่ยถามสีหน้าท่าทางที่สงสัย

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ฮันเตอร์ตอบกลับเสียงเข้มตวัดสายตาไม่พอใจ ก่อนจะดึงท่อนแขนแกร่งให้ห่างออกจากตัวหญิงสาวที่เกาะแขนของเขาอยู่ บ่งบอกถึงอารมณ์คลุกกรุ่นในโต๊ะ ซึ่งในโต๊ะต่างไม่พูดอะไรกันนอกจากนั่งมองหน้ากันนิ่ง ๆ เดาทางไม่ถูกเลยว่าศัตรูมาเหยียบถึงที่นี่ต้องการอะไรกันแน่

“ขะ.....ขอโทษค่ะพี่ฮันเตอร์” หญิงสาวข้างกายรีบขอโทษฮันเตอร์ทันที

“เธอกลับไปซะ...วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์” มาเฟียหนุ่มไล่ผู้หญิงของตัวเองให้กลับไป ก่อนจะวางเงินสดจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะตรงหน้าให้กับผู้หญิงพร้อมตวัดข้อมือหนาไล่ให้ออกไป ผู้หญิงทำตามอย่างว่าง่ายไม่ลืมที่จะหยิบเงินสดที่ฮันเตอร์ให้เธอและลุกออกไปทันที

สายตามคมต้องชะงักเมื่อผู้หญิงที่ออกไปเมื่อกี้เดินสวนกับร่างบางที่คุ้นเคยเห็นแค่หลังเขาก็พอจำมันได้ว่าคือเจสสิก้า ไม่รอช้าเท้าหนาตวัดลงพื้นจากที่นั่งไขว่ห้างอยู่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ไปไหน” สายฟ้าเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทลุกขึ้นแบบไม่พูดไม่จา

“ห้องน้ำ”

ฉันรีบเดินก้าวขายาว ๆ เพื่อไม่ให้โต๊ะของฮันเตอร์เห็นฉัน ประจวบเหมาะที่มีผู้หญิงเดินสวนออกมาจากโต๊ะของฮันเตอร์ยืนเก็บของลงกระเป๋าอยู่ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะผู้หญิงของเขา ฉันใช้จังหวะที่ผู้หญิงคนนั้นยืนเก็บของอยู่เดินก้าวเท้าไว ๆ เพื่อใช้ผู้หญิงคนนั้นบังฉันในตอนเดินไปเข้าห้องน้ำ

“เห้อ....” คนตัวเล็กยืนถอนหายใจอยู่น่ากระจก เธอไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำแต่เป็นแค่ข้ออ้างที่จะใช้ในการออกมาจากตรงนั้น เธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับตาริวนั่นสักเท่าไร

ตื้ด ๆ ตื้ด ๆ เสียงสั่นจากโทรศัพท์ราคาแพงในกระเป๋าของเจสสิก้า

ป๊า

“สวัสดีค่ะป๊า”

(แกอยู่ไหน)

“บอสตันคลับ”

(ไม่โผล่หน้ากลับบ้านเลยนะ) ป๊าบ่นเสียงตัดพ้อ

“ช่วงนี้เจส เรียนหนักน่ะป๊า” คนตัวเล็กตอบกลับเสียงอ้อน ๆ

(แกเอาเวลาที่ไปเที่ยวขับรถกลับบ้านมาหาป๊าสักสองชั่วโมงยังได้)

“ป๊าอ่ะ....รู้ทันตลอด”

(ป๊าแซวเล่น...แค่จะโทรมาถามว่าจะเอาอะไรไหมป๊ามาเที่ยวญี่ปุ่นกับน้าบัว)

“แล้วแต่ป๊าจะเมตตาค่ะ” คนตัวเล็กพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบา ๆ

(โอเคงั้นป๊าไม่กวนละเที่ยวให้สนุกดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก)

“ค่ะป๊ารักนะคะ”

บ้านฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับน้ำหอมชื่อแบรนด์เจสสิก้า ซึ่งเป็นที่มาของชื่อฉันเอง ตอนนี้ป๊าไปเที่ยวญี่ปุ่นกับน้าบัวถ้าให้เดาคงไปดูกิจการที่เปิดที่ญี่ปุ่นด้วย ส่วนน้าบัวคือแฟนใหม่ป๊า นิสัยดีดูแลฉันกับป๊ามาดีโดยตลอด ตอนแรกคิดว่าฉันจะได้แม่เลี้ยงใจร้ายเหมือนคนอื่น ๆ น้าบัวคบกับป๊ามาได้สิบปีแล้ว ดูแลฉันทุกอย่างเหมือนลูกคนหนึ่งทั้งคู่ไม่มีลูกด้วยกันเพราะน้าบัวเคยตรวจแล้วหมอบอกว่ามดลูกไม่ค่อยแข็งแรงทั้งคู่เลยตัดสินใจไม่มีลูกกัน

“ตาริวนั่นจะลุกไปหรือยังนะ” คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองก่อนตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำเพื่อกลับไปที่โต๊ะ

ขาเรียวก้าวออกจากห้องก็ต้องชะงักเมื่อเจอคนตัวสูงยืนขวางทางอยู่

“ขอทางหน่อย”

“เธอมากับใคร”

“นานา” ฉันตอบออกไปสั้น ๆ ในใจก็คิดว่าจะบอกดีไหมว่าศัตรูของเขาอยู่ที่โต๊ะ แต่ฉันไม่อยากขอความช่วยเหลือจากเขาสักเท่าไร ศักด์ศรีมันค้ำคอ

“……..” ดวงตาคมไล่มองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า คิ้วหนาย่นขมวดเข้าหากัน

“เสื้ออ่ะไม่มีที่มันตัวใหญ่กว่านี้หรอ หัวนมเธอจะออกมาจากเสื้อแล้ว” ฮันเตอร์พูดเสียงเข้มทำหน้าไม่พอใจกับการแต่งตัวของฉัน

“เรื่องของฉัน...หลีกทางได้ละฉันจะกลับโต๊ะ”

“เดี๋ยว!” ท่อนแขนแกร่งยกขึ้นบังไม่ให้ฉันเดินออกไป

“เธอนั่งโต๊ะไหน” ดวงตาคมจ้องมองเอาคำตอบ

“VIP 3”

“ไอ้ริวนั่งอยู่โต๊ะเธอหรอ”

“อือ.....” คนตัวเล็กตอบในลำคอเบา ๆ

“แล้วเธอไปนั่งกับมันได้ยังไง มันทำอะไรเธอหรือป่าว” คนตัวสูงพูดพร้อมท่อนแขนแกร่งเขย่าไหล่คนตัวเล็กอย่างลืมตัว

“โอ้ย!...นายจะเขย่าตัวฉันทำไม” เจสสิก้าโวยก่อนทำให้ฮันเตอร์ชะงักกับการกระทำของตัวเอง

“โทษทีฉันลืมตัว” คนตัวสูงปล่อยแขนจากไหล่คนตัวเล็ก

“มีอะไรอีกไหม ฉันกลับโต๊ะละนะเป็นห่วงเพื่อน” เจสสิก้าพูดพร้อมใช้มือของตัวเองผลักคนตัวสูงออกห่างจากตัวเล็กน้อยก่อนก้าวเท้าเดินกลับโต๊ะทันที

“ฮ่าๆๆๆ คุณริวนี่น่ารักจังเลยนะคะ” เมื่อฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก็ได้ยินเสียงหัวเราะของยัยนานาที่ยังคงสนทนากับคุณริวนั่นไม่จบไม่สิ้น

“อ่าวเจส....มาละหรอทำไมแกไปนานจัง” นานาหันหน้ามาคุยกับฉันที่พึ่งหย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ แต่มีสายตาคมอีกหนึ่งคู่ที่กำลังจดจ้องรอฟังคำตอบจากปากฉันอยู่เหมือนกัน

“คุยโทรศัพท์กับป๊ามาน่ะ” ฉันตอบออกไปก่อนจะเลิกสนใจสายตาของคุณริวนั่น หยิบแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นมากระดกจิบจดหมด ก่อนจะใช้มือเอื้อมไปหยิบขวดไวน์เพื่อจะมาเทเติมใส่แก้วตัวเองใหม่แต่ไวน์ในขวดกลับว่างเปล่า

“ไวน์หมดหรอครับ”

“ใช่ค่ะ...แกจะดื่มอีกไหม” นานาเป็นคนตอบแทนก่อนจะหันมาถามฉัน

“ฉันอยากกลับแล้ว”

“กลับไวไปไหมเจส....นี้พึ่งจะสี่ทุ่มเองนะ” นานาพูดพรางมองนาฬิกาหรูบนข้อมือ

“งั้นผมขอเลี้ยงค็อกเทลคนละแก้วแล้วค่อยแยกย้ายกันไหมครับ”

“งั้นนานาไม่เกรงใจนะคะจัดมาเลยค่ะ”

“ครับ” คุณริวส่งยิ้มหวานให้เพื่อนฉันก่อนจะเรียกพนักงานมาสั่งค็อกเทล ผ่านไปสิบนาทีค็อกเทลที่คุณริวสั่งไปก็ได้มาเสิร์ฟที่โต๊ะ

“นี่สำหรับคุณนานาครับ แก้วนี้สำหรับคุณเจสสิก้าครับ” คุณริวจัดการเลื่อนแก้วมาไว้ตรงหน้าฉันกับนานา สายตาฉันจับจ้องไปที่แก้วตรงหน้า

“ชนค่ะคุณริว” นานาที่เลื่อนมือไปจับแก้วทันที่ได้ค็อกเทลก็หันไปชวนคนตัวสูงข้าง ๆ ชนแก้วทันที

“……..” มือบางค่อย ๆ ขยับไปจับแก้วค็อกเทลตรงหน้าขึ้นมาถือ ได้แต่คิดในใจจะกินดีไหม

“เจส! แกจะถือให้ยุงไข่หรือไงกินสิจะได้รีบกลับบ้านกัน” นานาหันหน้ามามองฉันที่ถือแก้วไม่ยอมกินสักที

“อืม ๆ ” ฉันขานตอบในลำคอก่อนจะยกแก้วค็อกเทลในมือขึ้นมาดื่ม

อีกด้าน

“เมื่อกี้เหมือนกูเห็นน้องเจสสิก้าเดินผ่านโต๊ะไป ที่มึงบอกไปห้องน้ำนี่ไปหาน้องเขาหรอ” สายฟ้าเลิกคิ้วถามเพื่อน

“ป่าวกูแค่บังเอิญไปเจอเฉย ๆ” ฮันเตอร์ตอบพร้อมยักไหล่เล็กน้อย

“เอ้าหรอกูเชื่อก็ได้” บอสตันพยักหน้ากวน ๆ

“ไอ้ริวนั่งอยู่โต๊ะยัยนั่น” มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งเอ่ยบอกเพื่อนในสิ่งที่รับรู้มา

“มึงบอกผู้หญิงของมึงระวังตัวไว้หน่อยก็ดี กูว่ามันมาแบบนี้ไม่ปกติ” ชาร์ลีเตือนฮันเตอร์

“กูบอกแล้ว ยัยนั่นบอกว่าไม่มีอะไร” ฮันเตอร์ทำท่าไม่ยี่หระอะไร