01 : Lex Talionis [กฎแห่งโชคชะตาที่เล่นตลก] (1/2)

เห็นเพื่อนรักกัน มันก็น่ายินดี…

ดีก็เหี้ยละ!

แค่ ‘ยิ้มปลอมๆ’ ผมยังฝืนทำไม่ได้เลย

ปึก!

แก้วในมือถูกกระแทกลงโต๊ะเต็มแรง เสียงดังจนคนรอบข้างหันขวับเป็นตาเดียว …แต่ใครสน

สายตาผมยังตรึงอยู่กับขวดเหล้าเรียงรายหลังเคาน์เตอร์บาร์ แสงไฟส้มอมแดงกระทบกระจก สะท้อนวูบวาบไม่ต่างเปลวเพลิงในใจที่กำลังเผาไหม้ทุกความรู้สึกให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ตอนแรกก็คิดว่าไอ้น้ำบัดซบที่กลืนลงไป คงช่วยเบลอสมองให้ด้านชา หรืออย่างน้อยก็ลดทอนสติสัมปชัญญะให้พอหลุดออกจากความจริงได้บ้าง

แต่ไม่ใช่…

ยิ่งดื่ม แม่งยิ่งชัด!

เหมือนมีใครเอาฟิล์มเก่ามาฉายซ้ำ วนลูปไม่จบไม่สิ้น

ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ หรือต่อให้ผมหนีไปไกลแค่ไหน ภาพคนสองคนกอดกันกลางคลับในเช้าวันนั้น มันก็ยังตามหลอกหลอนราวกับฝันร้าย

เสียงเบสหนักๆ ที่อัดกระหึ่มในหัว ควรจะกลบทุกความคิด ทว่ากลับทำตรงกันข้าม ทุกโน้ต ทุกจังหวะ ดันย้ำเตือนหลายสิ่งที่ผมไม่อยากจำ จนเจ็บไปทั้งอก

ถ้าหลายปีก่อนไอ้หมอกไม่ต้องย้ายไปนอร์เวย์…

บางทีผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มอย่างจันทร์เจ้า คงไม่ซบหน้าร้องไห้บนไหล่ผมเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย

‘ไฟ… หมอกมันไปแล้ว’

และผมก็คงไม่ต้องมารับรู้ว่าใคร… ที่อยู่ในใจเธอมาตลอด

จู่ๆ เสียงสะอื้นของเธอก็กลายเป็นเข็มนับร้อยที่ปักลงกลางอกผม ตลกร้ายกว่านั้นคือผมรู้สึกว่ามีบางอย่างค่อยๆ เติบโตขึ้นอย่างมิอาจปฏิเสธได้

ตั้งแต่นั้นมา… ผมก็เริ่มอยากเข้าใกล้เธอมากขึ้น อยากทำเกินหน้าที่ของความเป็นเพื่อน อยากดูแล อยากปกป้อง อยากทำให้เธอกลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม

แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่า… คนเดียวที่ทำได้โดยไม่ต้องพยายามเท่าผมก็คือมัน

ไอ้เพื่อนเวรที่ถึงตัวจะอยู่ไกลเป็นพันๆ ไมล์ ชื่อมันยังแทรกในทุกบทสนทนา ไม่มีวันไหนที่จันทร์เจ้าไม่พูดถึงมัน!

และทุกครั้งที่พูดถึง ดวงตาของเธอก็จะเป็นประกายแบบที่ไม่เคยมีให้ใคร ยิ่งเห็น ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ธาตุอากาศ

…อากาศที่ไม่รู้ว่าเธอต้องการรึเปล่า เพราะผมเสือกอยากยืนตรงนั้นเอง

หึ! ตลกดีว่ะ

มาวันนี้ผมถึงได้เข้าใจว่า ทิ้งขยะไว้ในกาลเวลา มันเป็นยังไง

ไร้ประโยชน์

ไร้ค่า

พอๆ กับของเหลวในแก้วตรงหน้า มีติดไว้แทบจะทุกสถานการณ์ แต่ถ้าวัดระดับความสำคัญ มันก็ยังรั้งท้าย

ความจริงผมลองมาเยอะนะ ตั้งแต่แพงหูฉี่ยันเป๊กละไม่กี่สิบ แต่ไม่เคยเจอรสชาติที่ห่วยแตกขนาดนี้มาก่อน

ขมฉิบหาย … ขมจนแยกไม่ออกว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือความจริงที่ต้องเผชิญกันแน่

“เธอเลือกแล้ว” แม้จะพร่ำบอกตัวเองซ้ำๆ พยายามผลักไสความรู้สึกโง่เง่านี่ออกไป อยากถอย อยากหลุดพ้น แต่ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ป่านนี้ผมคงเข้านอนหลับฝันดีไปแล้ว

ไม่มานั่งหมดอาลัยตายอยากแบบนี้หรอก จริงไหม…?

ผมหลุดหัวเราะขื่นๆ มือกำแก้วแน่นขึ้นจนข้อนิ้วซีดขาว ก่อนจะกระดกมันรวดเดียวจนหมด จากนั้นก็พาร่างที่ยังพอมีเรี่ยวแรงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แหงนหน้ามองแสงไฟที่สั่นไหวราวกับโลกหมุนช้าลงในพริบตา แล้วตบต้นคอเบาๆ ไล่ความมึนจากหัว พร้อมกับขาที่ค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า

ถึงจะไม่มั่นคงนัก ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ตัวเองเน่าเปื่อยอยู่ตรงนี้

แต่พอลงบันไดมาได้สักครึ่งทาง พื้นใต้ฝ่าเท้าก็เหมือนจะยวบยาบผิดปกติ อาจเป็นเพราะผมมัวจมอยู่กับเรื่องราวแย่ๆ นานเกินไป หรือไม่… พิษร้ายจากแอลกอฮอล์ที่สะสมมาหลายชั่วโมงก็เริ่มแผลงฤทธิ์

และในจังหวะที่หยุดพักเพื่อปรับสมดุล…

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงส้นรองเท้ากระทบขั้นบันไดเหล็กจากด้านบนดังก้อง เรียกให้ผมหันกลับไป แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นในเสี้ยววินาที

ร่างเล็กของใครบางคนเสียหลักพุ่งโถมลงมา มันเร็วเกินกว่าสายตาจะจับโฟกัสได้ มีเพียงแรงดันในอกที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ

“อ๊า!”

ปึก! ลมหายใจผมสะดุดกลางอากาศ ไม่ทันประมวลผล เราทั้งคู่ก็ปลิวคล้ายถูกเหวี่ยงจากที่สูงพร้อมกัน มือผมควานหาของใกล้ตัวเพื่อยึดเหนี่ยว แต่เจอแค่ความว่างเปล่า สุดท้ายก็ต้องวาดแขนปกป้องร่างของคนที่บอบบางกว่าไว้ตามสัญชาตญาณ ก่อนที่…

ตึง! อึก!

ข้อมือข้างซ้ายของผมฟาดเข้ากับราวบันได แรงสั่นสะเทือนไล่ขึ้นถึงหัวไหล่ ขณะที่ร่างไถลลงกระแทกพื้นอย่างจัง จนสะท้านทั้งแผ่นหลัง พานให้ทุกส่วนในร่างพากันร้องประท้วง แต่ไม่มีแม้เสียงจะหลุดออกจากปาก เพราะช่วงที่ปลายจมูกเย็นๆ เฉียดกันเพียงเสี้ยวนิ้ว ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอก็ทาบทับลงมา…

สิ่งที่แล่นเข้ามาทันทีคือความเจ็บแปลบ แทรกด้วยรสสนิมเหล็กที่แตะปลายลิ้น กลิ่นเลือดคละคลุ้งจนน่าเวียนหัว

เหอะ! คำว่าซวยมันต้องไปสุดที่ตรงไหนวะ นึกอยากขำก็ขำไม่ออก

ไม่ต้องไปพูดถึงการลุกนั่งหรือยืน แค่การขยับตัวขั้นเบสิก ยังยาก… เหมือนข้อต่อแม่งพร้อมจะหลุดจากกันทุกเมื่อ

บรรยากาศวุ่นวายและเสียงคนร้องแตกตื่นรอบๆ เริ่มเบาลง เหมือนพวกเขากำลังห่างออกไป

แว่นสายตาของผม… มันคงกระเด็นไปตกอยู่ตรงไหนสักแห่ง ส่งผลให้ภาพตรงหน้ากลายเป็นเงาเลือนพร่ามัว ทุกอย่างดูคล้ายสูญเสียการควบคุมไปซะหมด เหมือนโลกค่อยๆ จมหายสู่ความมืด…

… แล้วมันก็ดับวูบไป