กูนี่แหละผู้ชายของมะนาว

@2 วันต่อมา

บรรยากาศช่วงบ่าย มะนาวเดินจ้ำออกจากตึกเรียน ใบหน้าสวยมีเหงื่อผุดบางๆ จากความร้อนของแสงแดดยามบ่าย แต่แววตากลับฉายความหงุดหงิดออกมาชัดเจน พอเห็นร่างสูงของคนที่เธอไม่อยากเจอในตอนนี้เดินตามมาติดๆ ความรำคาญก็พุ่งขึ้นราวกับถูกไฟสุมเข้ามาในอก

"เห้อ..! หยุดตามสักทีได้ไหมคะ พี่จะตามอะไรหนูนักหนาเนี้ย“ : เสียงมะนาวกึ่งหอบกึ่งเหวี่ยง หยุดฝีเท้ากะทันหันจนคนข้างหลังเกือบชน ใบหน้าเรียวหันขวับมามอง ดวงตาวาววับคล้ายประกายไฟ

"มาเฝ้าไงครับ ขืนปล่อยให้คาดสายตาเดี๋ยวก็มีตัวผู้ตัวอื่นมาวอแว" : จอมทัพเอ่ยเสียงนิ่งแต่แฝงความจริงจัง ก้าวขาเข้ามาใกล้จนเงาของเขาทาบลงบนร่างเธอ กลิ่นน้ำหอมจางๆ ของเขาลอยมากระทบจมูก

"ใครจะมาเฝ้ามาจีบหนูแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ วุ่นวายเกินไปแล้วนะ"

มะนาวทำท่าทีขึงขังไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ก่อนจะเดินไปไหนมาไหน เดินได้ตามสบาย ไม่ต้องมีใครมาคอยเฝ้าคอยจับตาดูทุกฝีก้าวแบบนี้ ทำอย่างกับตัวเธอเป็นนักโทษที่ถูกคุมขัง ต้องคอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลา

"ถ้าบอกว่าไม่เกี่ยวเห็นทีจะไม่ได้ เพราะตอนนี้พี่เป็นผู้ชายของเธอไปแล้ว"

"เหอะ! กูจะอ้วก คนอย่างมึงมันไม่เหมาะที่จะพูดอะไรแบบนี้"

เสียงขุนศึกดังแทรกขึ้นจากด้านหลัง ร่างสูงของเขายืนกอดอกพิงเสาอย่างสบายอารมณ์ ดวงตาหรี่ลงมองเพื่อนตัวเองอย่างหมั่นไส้ ทำมาเป็นบอกเป็นผู้ชายของเขานั่นนี่ แต่ก่อนมันแรดจะตาย ควงหญิงซ้ำหน้าซะที่ไหน ไม่เห็นมันบอกมันเป็นของใครเลย พอกับมะนาวยัดเยียดตัวเองให้เขา ทั้งที่เขาไม่ได้ต้องการ เสนอตัวเก่ง

"ใช่....ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าพี่ขุนจะชอบมะนาวจริงๆ ปกติพี่แรดไม่ใช่เหรอ แล้วนี่อะไร? มาตามติดตูดมะนาวต้อยๆ ไม่กลัวเด็กๆของพี่จะมาเห็นรึไง" : พริกแกงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตากวาดมองจอมทัพตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่นะเหรอเสือ เห็นทีจะกลายเป็นแมวป่าไปเสียแล้ว

"เห้อ ! สองผัวเมียคู่นี้ มันน่าเลิกคบ มึงกับเมียมึงมันเกิดมาเป็นคู่สร้างคู่สม กิ่งทองใบตำแยชัดๆ”

“ไม่ต้องไปว่าใครเขาหรอก ใครใช้ให้พี่มีอดีตเยอะกันล่ะ แรดเองจะโทษใคร” : มะนาวปรายตามอง ดวงตาฉายแววเอาเรื่อง

“โถ่…เมียจ๋า นั่นมันแค่อดีต ตอนโสดก็ต้องบริหารเสน่ห์กันหน่อย มันธรรมดาของผู้ชายนะครับ”

“แล้วตอนนี้ยังคิดจะบริหารอีกหรือเปล่า ตอบดีดีนะ ถ้าคำตอบไม่เข้าหู เจอดีแน่” : เสียงของเธอเย็นเยียบ สายตาคมเฉี่ยวตวัดมามองอย่างดุดัน บ่งบอกได้ว่าอย่าคิดจะออกนอกลู่นอกทาง ไม่อย่างนั้นไม่ตายดีแน่

“ไม่แล้วค๊าบ ในหัวพี่ตอนนี้มีแต่เมีย เมีย เมีย แล้วก็เมีย” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดออกมาให้เห็น แต่ในขณะเดียวกันใบหน้าหล่อนั่นกับซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด คนตรงหน้าทั้งสวยทั้งเผ็ดขนาดนี้ แถมยังดุเอาเรื่อง ใครมันจะกล้าหือ

“หึ…มึงตายแน่ไอ้จอม…นี่ขนาดยังไม่ได้ขึ้นสถานะผัวเต็มตัว ยังโดนคุมขนาดนี้ ถ้ามึงเป็นผัวเต็มตัวเมื่อไหร่ มึงตายแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” : ขุนศึกหัวเราะออกมา กลับสีหน้าท่าทางของจอมทัพในตอนนี้ แค่โดนขู่มันยังหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เจอของจริงจะไม่ได้จองวัดรอสวดอภิธรรมให้มันเลยเหรอ

“เออ มึงหัวเราะไปเถอะไอ้สัด มึงอย่าเกมบ้างก็แล้วกัน ถึงตอนนั้นกูจะหัวเราะให้ปอดโยกเลยคอยดู” : จอมทัพตอกกลับ แต่เสียงยังอ่อนแรงเพราะโดนแฟนสาวสายตาพิฆาตเข้าไปเต็มๆ

"ทำตัวเป็นเด็กไปได้" : มะนาวปรายตาใส่เขาอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางลานจอดรถ จอมทัพรีบก้าวเดิน ตามติดเหมือนเงาตามตัว

"พี่! จะตามมาทำไมอีกเนี่ย!?" เธอหันขวับกลับมา สายตาเอาเรื่อง

"ก็บอกแล้วไง จะเฝ้า เฝ้าเธอแบบนี้ทั้งวัน จนกว่าจะกลับถึงบ้าน" จอมทัพตอบหน้าตาย มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง มืออีกข้างคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมของเธอมาหิ้ว

"ทำอะไร เอาคืนมานะ"

"หนูไม่ต้องถือเองหรอก เดี๋ยวเหมื่อยมือ พี่ถือให้เองนะ"

"ไม่เอา..หนูอายคน เอาคืนมา แล้วพี่ก็กลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมาตามเฝ้าหนู ทำอย่างกับหนูเป็นนักโทษ" เธอเอื้อมมือมาดึงกระเป๋าคืน แต่เขาเบี่ยงตัวหลบ ไม่ยอมส่งคืนเธอง่ายๆ

"ไม่ได้ เดี๋ยวมีตัวผู้มาวอแว พี่ไม่อยากเอาตีนกระทืบปากใคร เสียเวลาไปโรงพัก"

"พี่นี่มัน!..."

มะนาวจิ๊ปาก ยกมือเท้าเอว ท่าทางขึงขังไม่พอใจ แต่พวงแก้มกลับขึ้นสีจางๆ แบบที่เธอไม่รู้ตัว ขุนศึกกับพริกแกงที่เดินตามหลังอยู่พากันส่ายหน้าให้กับผัวเมียคู่นี้ ทะเลาะกันแทบจะตลอดเวลา

"มึงนี่แม่ง…หวงเป็นหมาเฝ้าบ้านเลยนะ กะจะสิงน้องเขาให้ได้เลยว่างั้น" : ขุนศึก

"ไม่ใช่หมาเว้ย กูเป็นเจ้าของ กูจะหวงแล้วใครจะทำไม ก็เมียกูสวย" จอมทัพหันมาตอบทันควัน แถมพูดเสียงดังให้มะนาวได้ยินเต็มหู

"ไอ้พี่ทัพ ! พูดให้มันดีๆ หน่อย ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เมีย ไม่ให้เรียกเมีย ขืนยังไม่หยุดพูด เดี๋ยวซัดให้หัวทิ่ม" มะนาวชี้นิ้วขู่ สายตาคมข่มขู่เขาให้พูดให้มันน้อยลงหน่อย

"ค๊าบ ไม่พูดก็ไม่พูด พี่คนนี้เชื่อเมียทุกอย่าง"

"พี่ทัพ!" คนตัวเล็กถึงกับหน้าเวี่ยงใส่ เมื่อกี้พึ่งจะเอ่ยห้ามเขาไป ยังไม่ทันขาดคำ พูดขึ้นมาอีกแล้ว มะนาวเดินหน้างอออกมาจากเขา ส่วนเขาเองหัวเราะลั่น สองเท้าก้าวเดินตามเธอไปติดๆ เมื่อถึงโรงจอดรถ เสียงปลดล็อกดัง แกร๊ก จอมทัพรีบเดินไปดักหน้าเธอ ไม่ยอมให้คนตัวเล็กเดินไปที่รถของตัวเอง เธอหรี่ตาลงนิดก่อนจะเหลือบสายตาไปมองเขา

"ขึ้นครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" น้ำเสียงเรียบๆ แต่สายตาที่มองกลับเต็มไปด้วยความดื้อรั้นแบบจะไม่ยอมให้เธอปฏิเสธง่ายๆ

"ไม่! หนูจะกลับเอง"

น้ำเสียงห้วนจัด ดวงตาวาววับอย่างเอาเรื่อง เธอถอยหลังไปสองก้าวเหมือนเด็กดื้อที่ไม่ยอมขึ้นรถไปกับเขาง่ายๆ ปลายเท้ากระแทกพื้นแรงอย่างจงใจ แผ่นหลังตรงเป๊ะราวกับจะประกาศว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะสามารถควบคุมได้ง่ายๆ

"คิดจะดื้อกับพี่ คิดดีแล้วเหรอ" : จอมทัพก้าวเข้าใกล้ทีละนิด เงาสูงของเขาทาบทับลงบนร่างเธอ เสียงทุ้มของเขาเจือแรงกดดันจนเหมือนบรรยากาศรอบตัวอึดอัดขึ้นทันที

"จะขึ้นเองดีๆ หรือจะให้พี่ขึ้นเธอแทน" แววตาคมกริบกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ ทำเอามะนาวเบิกตากว้าง ก่อนจะยกยิ้มเยาะ

"ถ้ากล้าก็ลองดู แล้วมาดูกันว่าไอ้หนอนชาเขียวของพี่มันจะยังใช้งานได้อีกหรือเปล่า" น้ำเสียงเย้ยหยันปนขู่ สายตาเฉียบคมแทงตรงเข้าไปในความมั่นใจของเขา

"ว่าไงนะ? เธอเรียกมังกรยักษ์ของพี่ว่าหนอนชาเขียว?" จอมทัพเลิกคิ้ว มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยเหมือนกำลังถูกคนตรงหน้าท้าทาย

"อย่างพี่นะเหรอมังกรยักษ์ ชิ...มังกรดราก้อนล่ะสิไม่ว่า" เธอทำหน้าตาย แต่ดวงตากลับวาววับเหมือนจงใจยั่วโมโห ก็ใครใช้ให้เขามาล้ำเส้นเธอก่อน ตามติดเป็นปลิง สลัดยังไงก็ไม่ยอมหลุด

"มะนาว!!!" เสียงเรียกเต็มไปด้วยความหัวเสีย ปลายเสียงกระแทกแรงพอให้คนที่เดินผ่านเหลียวมอง

มะนาวเม้มปากกลั้นหัวเราะ ก่อนจะหมุนตัวตั้งใจจะเดินหนีไปให้พ้นจากคนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันจะได้พ้นก้าวเท้า ร่างบางก็ชนเข้ากับไหล่ของใครบางคนอย่างจัง

"ตุบ!!!"

"ขะ..ขอโทษค่ะ"

เธอเงยหน้าขึ้น…เมื่อสายตาปะทะเข้ากับคนตรงหน้า หัวใจของเธอแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธอด้วยแววตาแปลกประหลาด ทั้งตกใจ ทั้งเหมือนจะดีใจที่ได้เจอ แต่ลึกๆ ยังมีร่องรอยรู้สึกผิดเจืออยู่

"นาว…" เสียงเขาแผ่ว เหมือนกำลังจะเอื้อนเอ่ยคำที่ค้างคา

มะนาวชะงักไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกเก่าๆ ทั้งรัก ทั้งเจ็บ ทั้งขมขื่น ผุดขึ้นมาในหัวอย่างควบคุมไม่ได้ นิ้วมือเย็นเฉียบ หัวใจเต้นแรงราวจะทะลุอก เธอสูดลมหายใจลึก พยายามกดความรู้สึกทั้งหมดลงให้จมหาย แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตอบอะไร มือหนาของจอมทัพก็โอบไหล่เธอจากด้านหลังอย่างเป็นเจ้าของ แรงกดที่ไหล่ไม่ใช่เพียงการกอดธรรมดา แต่มันเต็มไปด้วยการประกาศสิทธิ์ให้อีกคนรับรู้อย่างชัดเจน

"ใครครับ? รู้จักกันเหรอ" จอมทัพเอ่ยถามเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยแรงกดดัน สายตาคมหันไปจ้องผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ปิดบังความไม่พอใจ มือหนาที่โอบกอดไหล่เล็ก เลื่อนลงมากระชับกอดที่เอวคอด แสดงออกให้คนตรงหน้าได้เห็นว่าคนตัวเล็กเป็นผู้หญิงของเขา

เจดายเลิกคิ้ว เหมือนพยายามประเมินสถานการณ์ ก่อนเอ่ยขึ้นช้าๆ ชัดๆ เพราะในใจของเขายังคงมีมะนาวอยู่ในนั้นไม่เปลี่ยนแปลง

"เพื่อนเก่า…"

"เพื่อนเก่า? หึ..เพื่อนเก่าอะไร สายตามึงจ้องเมียกูขนาดนั้น" จอมทัพหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกับแสดงตัวตนให้อีกคนรู้ ว่าระหว่างเขากับมะนาว สถานะไม่ธรรมดา

มะนาวเองที่ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับคนที่ไม่รู้จัก เธอสะดุ้งเล็กน้อยกับคำว่า เมียกู คนตัวเล็กรีบหันไปมองเขา แต่ก็ไม่เอ่ยค้านใดๆออกมา ทั้งที่ปกติคงเถียงเขากลับไปนานแล้ว

เจดายได้แต่มองเธอ รอให้เธอปฏิเสธสถานะที่อีกคนพูด แต่ดูเหมือนคนที่คุ้นเคยจะไม่เอ่ยคำปฏิเสธใดๆออกมา เขาได้แต่เม้มปาก ไม่ตอบ แต่สายตายังคงจ้องมะนาวเหมือนอยากจะพูดอะไรที่ยังค้างคาอยู่ในใจ

"มอง...มึงมองแบบนี้ กูไม่โอเค รู้ไว้นะว่าคนนี้กูหวง ถ้ามึงเป็นแค่เพื่อนเก่า ก็อย่าเสือกอยากกลับเข้ามาวนเวียนกับเมียกูอีก อดีตของมึงดูท่าเมียกูคงจะไม่อยากจำ เพราะฉะนั้น กรุณาอยู่ให้ห่าง อย่าเสือกสาระแนเข้ามาใกล้ เพราะตอนนี้ผู้ชายคนเดียวของมะนาวคือ กู คนอื่นไม่มีสิทธิ์"

น้ำเสียงมั่นคงของจอมทัพไม่ดังนัก แต่กลับชัดเจนพอให้ทุกคำแทงเข้าไปถึงแก่นความรู้สึกของเจดาย สายตาคมที่จ้องมองอีกฝ่ายไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย เขาเลื่อนมือมากอดเอวมะนาวไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะถูกใครแย่งไปได้ในชั่วพริบตา เขาออกแรงดึงร่างเธอเข้ามาชิดตัว แล้วก้าวเดินผ่านหน้าเจดายไปอย่างไม่เหลือช่องว่างให้สวนทางกันได้แม้แต่นิดเดียว มะนาวรู้สึกถึงความร้อนจากฝ่ามือที่แนบเอวและแรงกอดที่แน่นขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเธอเต้นแรง แต่ไม่รู้ว่ามาจากความอึดอัดที่ถูกครอบครองต่อหน้าคนเก่า หรือจากแรงดึงดูดของคนข้างตัวกันแน่