มีผัวขี้หวงก็ลำบากหน่อย

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

"ตรงนี้ผมไม่ค่อยเข้าใจเลยครับ"

"ไม่ยากเลยค่ะ น้องแค่เอาสามจุดนี้มารวมกัน แล้วค่อยหาผลลัพธ์ก็จะได้เป็นคำตอบ"

“ผมว่าข้อนี้ก็ดูเหมือนจะอยากเกินไป และมีอีกหลายๆข้อที่ผมยังทำไม่ได้"

"หืม...พูดแบบนี้อยากให้พี่ทำอะไรคะ"

"อยากขอให้พี่สาวคนสวยช่วยเหลือเด็กหลงทางคนนี้ นะคับ~ พี่สาววววว~” : ดีเซลล์ทำตาใสปิ๊ง ๆ ราวกับลูกแมวกำลังอ้อนเจ้าของ

"แหม...พี่สาวก็มีตั้งหลายคน แต่ไปอ้อนแค่คนเดียว ไม่ยุติธรรมเลยนะคะคนหล่อ" : พริกแกง

"นั่นสิ...พี่เองก็พร้อมจะติวแบบตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวให้นะคะ ติวฟรี ไม่คิดค่าตัว" : ดาด้ายิ้มหวาน ส่งสายตามาให้รุ่นน้องหนุ่ม

"เออ...ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมให้พี่นาวสอนคนเดียวดีกว่า"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า หน้าแตกไหมล่ะมึง อุตส่าห์เสนอตัวให้ฟรีๆ แต่น้องเขาไม่เอา" : พริกแกง

"หัวเราะได้นัวมาก อีดอก! เงียบปากไปเลยมึง" : ดาด้าหันมาค้อนใส่พริกแกง ก่อนจะซบศีรษะลงบนไหล่ของคนเป็นน้อง ท่าทีดูออดอ้อนปนรหยอกล้อ

"งื้อออ..น้องดีเซลล์จะใจร้ายกับพี่เกินไปแล้ว" : ดาด้า

"พวกมึงก็หยุดแกล้งน้องได้แล้ว ให้น้องรีบทำเถอะ ต้องส่งวันนี้ไม่ใช่เหรอ : พิ้งค์พลอย

"ก็ได้ งั้นไปหาพี่สาวคนสวยของน้องเลยค่ะ วันนี้พี่อนุโลมให้หนึ่งวัน" : ดาด้า

"ชิ ทำเป็นมาพูด มึงไม่บอกน้องเขาก็ไปตั้งแต่แรกแล้วป่ะ" พริกแกง

"อีนี่ ชาติก่อนกูไปแย้งผัวมึงมารึไง กัดกูไม่แผ่วเลยสักวัน" : ดาด้า

"ชาตินี้จะแย้งอีกก็ได้นะ กูกำลังอยากเปลี่ยนผัวอยู่พอดี หมู่นี่ชักจะเกเรใหญ่แล้ว" : พริกแกง

"ทำเป็นมาพูด อยากได้ผัวใหม่ก็ว่ามาเถอะ กูล่ะสงสารพี่ขุนสุดหล่อของกู" : ดาด้า

"หล่ออีกล่ะ หล่อไปหมด ผัวเพื่อนเนี้ย" : พริกแกง

"แบ่งๆกันชม แบ่งๆกันชิม ผัวเพื่อนก็เหมือนผัวกูค่ะ" : ดาด้า

"ย่ะ! ขี้เกียจเถียงกับมึงแล้ว อยากทำยังไงก็เชิญเลยค่ะ" พริกแกง

มะนาวเองส่ายหน้าขำให้กับสองเพื่อนรักที่เป็นคู่กัดกันมาตั้งแต่เกิด บางทีก็อยากจะถามมันไม่เบื่อบ้างหรือไง กัดกันได้ทุกเรื่อง ทุกที่ ทุกวัน แถมยังทุกเวลาอีกด้วย ขนาดเธอที่เป็นผู้ฟังยังเบื่อแทนพวกมันเลย

"พวกมึงนี่นะ เลิกกัดกันได้แล้วค่า...กูจะสอนน้องทำงาน"

"ค่าาาาา" : ดาด้ากับพริกแกงตอบพร้อมกัน

เสียงหัวเราะคิกคักของกลุ่มผู้หญิงดังขึ้นใต้ต้นไม้หน้าคณะ พร้อมกับเสียงหล่อ ๆ ของใครบางคนที่กำลังออดอ้อนพี่สาวคนสวย

"ตรงนี้ครับ ข้อนี้แก้ไม่ได้เลย"

"พี่ว่ามันดูเบสิคมากๆเลยนะ น้องไม่เข้าใจตรงไหน พี่จะได้อธิบายถูก"

"เข้าใจครับ แต่ผมไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่"

"ไม่มั่นใจอะไรคะ คำตอบเหรอ หรือว่าวิธีคิด"

"ไม่มั่นใจว่าพี่สาวมีแฟนหรือยัง"

"อิ้ว ตายกูตาย น้องจู่โจมแบบนี้พี่สาวจะหนีไปไหนได้ งื้อ กูอยากได้แบบนี้สักคน" : พริกแกงเอ่ยแซวพร้อมกับทำหน้าตาเสียดายอย่างมาก เสียดายที่มีผัวซะก่อน แถมผัวยังโคตรหึง โคตรหวงอีกด้วย

@อีกด้านของมหาลัย ฝั่งตรงข้าม ลานหินขัดใต้ต้นไม้

จอมทัพ นั่งไขว่ห้างอยู่บนม้านั่ง มือข้างหนึ่งถือขวดน้ำเปล่า อีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกง ท่าทางนิ่ง ๆ แต่สายตานั้นจ้องไม่วางจากหญิงสาวที่พึงจะกินกันมาเมื่อสัปดาห์ก่อน สายตาคมจ้องมองไม่ลดละ หมายหัวไอ้หน้าอ่อนตรงหน้าที่บังอาจขายขนมจีบให้เมียเขา

“มึงนั่งจ้องหน้าน้องมาเป็นชาติละ จะทำอะไรก็ทำดิวะ กูหิวแล้วเนี้ย ?” : ขุนศึกเอ่ยขึ้น ก็ไอ้เพื่อนเวรมันพาเขามานั่งหน้าคณะเกือบสองชั่วโมงละ ไม่ลุกไปไหนสักที หิวก็หิว ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินเลย เพราะไอ้เหี้ยทัพมันไม่ยอมให้ไปไหน

"มันวอนมาก ยุ่งวุ่นวายกับเมียกูไม่เลิก ดูเหมือนมันจะยังไม่เข็ด โดนตีนไปเมื่อหลายวันก่อน มันยังกล้ากลับมาวอแวกับเมียชาวบ้าน : จอมทัพพึมพำเบา ๆ พร้อมยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง

"จริง จัดมันเลยสิครับเพื่อน กูหมั่นไส้มันมานานล่ะ" : ขุนศึก

"หึ...สงสัยมันยังเจ็บไม่พอ แบบนี้ต้องจัดหนัก" : เสือใต้เอ่ยขึ้น ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามจอมทัพกับขุนศึก มุ่งหน้าไปยังฝั่งตรงข้าม

เสียงหัวเราะของมะนาวยังไม่ทันจางหายดี รุ่นน้องสุดหล่อเองก็ขายขนมจีบไม่หยุด น้ำเสียงออดอ้อนจนน่าเอ็นดู สาวๆต่างพากันกรี๊ดกร๊าดทุกประโยคที่เขาพูดกับมะนาว

"น่ารักกว่าพี่ไม่มีอีกแล้วครับ"

"น่าถีบกว่ามึงก็ไม่มีอีกแล้วเหมือนกัน!!"

ร่างสูงของจอมทัพก็เดินตรงเข้ามาหากลุ่มสาว ๆ โดยไม่บอกไม่กล่าว ท่ามกลางสายตาที่เหลือบมองกันวุ่นวาย เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น สีหน้าดูเกรี๊ยวกราด จ้องเขม็งมาที่รุ่นน้องสุดหล่อของเธอ

“สวัสดีค่ะพี่จอมทัพ~” ดาด้าทำเสียงสูง เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปหล่อที่สาวทั้งคณะรู้กันดีว่า ช่วงนี้เขา "หวงมะนาวฉิบหาย"

จอมทัพไม่ได้หันไปตอบใครทั้งนั้น นอกจากมายืนซ้อนหลังมะนาว ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูเธอด้วยเสียงนิ่ง ๆ แต่ติดขุ่นเล็ก ๆ

“ชอบมากใช่ไหม ให้มันหยอดอยู่แบบนี้”

มะนาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ยังทำหน้าทะเล้นกลบเกลื่อน

“ทำไมอ่ะ พี่หวงหนูเหรอ?”

เขาไม่ได้ตอบ แต่ทันใดนั้น จอมทัพก็ยื่นแขนไปโอบรอบเอวเธออย่างถือวิสาสะ ท่ามกลางสายตาเหวอแดกของทั้งดีเซลล์และเพื่อน ๆ

“อ๊ะ!” มะนาวร้องเสียงหลง ดวงตาเบิกโพลง

“พี่จอมทัพ! นี่มันกลางคณะนะ! อายคนบางสิ”

“รู้” เขาตอบสั้น ๆ แล้วหันไปสบตาดีเซลล์ สายตาเฉียบขาดไม่ต่างจากมีดคมๆที่พร้อมจะปาดคอเขาได้ทุกเมื่อ

“อย่าว่าแต่กลางคณะเลย กลางลานจอดรถก็ทำกันมาแล้ว”

"พี่ทัพ .... พูดบ้าอะไรเนี้ย"

ดีเซลล์ถึงกับชะงักไปครู่ คำพูดของรุ่นพี่ที่ดูเหมือนจะตั้งใจบอกเขาเป็นนัยย์ๆ จอมทัพก้มหน้าลงมาแนบกับข้างแก้มของมะนาว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธอกระแทกอารมณ์เขาอย่างแรง

“มะนาว...” เสียงเขาแผ่วลง

“พี่เอาจริงนะที่บอกว่าชอบหนู กับหนูพี่ไม่ได้แค่เล่น...อย่าให้คนอื่นมาวอแวแบบนี้เลยนะ พี่หวง” เขากระซิบชัด ๆ ข้างหูเธอเบาๆ ก่อนจะหอมเธอต่อหน้าทุกคน

"ฟอด" มะนาวดวงตาเบิกโพลง ตกใจไม่น้อยที่เขากล้าทำแบบนี้ต่อหน้าทุกคน

"พี่ทัพ !!!"

"อร้าย!! กูจะขิต เกิดเป็นอีนาวนี่มันดีแบบนี้เอง กูอิจฉา" เสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนสาวแตกกระเจิง ดาด้าลุกขึ้นยืนลั่น บิดร่างกายไปมาอย่างเขินอายราวกับว่าคนที่โดนกระทำเป็นตัวเธอเอง

“กูไม่ไหวววววว กูเขินแทน!” : พริกแกง

"พวกมึงหยุดแซวเลยนะ ห้ามแซว!" : มะนาวหน้าแดงแปร๊ดราวกับมะเขือเทศ แต่ร่างกายนั้นเขินแรงจนไม่กล้าขยับ

“พี่พูดแบบนี้ได้ไงฮ่ะ..คนอื่นเข้าใจผิดกันหมดแล้ว"

“ก็พี่หวง พี่อยากได้ ก็ต้องประกาศสิว่าหนูเป็นของใคร” เขายิ้มเอียง ๆ ตอบ

คำพูดนั้นแทรกเข้ามากลางหัวใจมะนาว ราวกับกระซิบประกาศความเป็นเจ้าของต่อหน้าทุกคน แบบไม่ต้องใช้เสียงดัง อ้อมแขนนั้นยังไม่ยอมปล่อย สายตานั้นยังคงมองเธอเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าเพียงหนึ่งเดียวบนโลก และบางที นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เธอ เริ่มรู้สึกว่า ‘คำว่าชอบ’ ของเขา...ไม่ใช่แค่คำพูดเล่น ๆ อีกต่อไป