Chapter 2

“Anong sabi mo?”

“Maghihiwalay na tayo. Wala rin namang patutunguhan na ang lahat ng ito. Ibibigay ko na ang kalayaan niyo ni Winona. Hindi mo rin lang kayang panindigan ang lahat ng ginawa ko para sa inyo ni Justine, maghihiwalay na tayo kasi parang wala lang din eh.”

“Sa akala mo ba nakalimutan ko ang anniversary natin kaya ka galit? Ibinili pa nga kita ng regalo eh. . .

“Regalo? Ang kuwintas ba ng nanay ko na suot ngayon ni Winona? Na ipinangako mong ibibigay sa akin bago tayo ikasal?”

Saglit pang nagulat si Marco kung bakit nalaman ito ng asawa. Naalala niyang nagpaalam si Winona na i-po-post ito sa social media habang kumakain sila kasama ang kaibigan ng babae.

“Iyon lang ba? Pinahiram ko lang kay Winona, ibabalik ko rin sa ‘yo ‘yon.”

“Kailan? Kung patay na siya?”

“Ang bibig mo Lilian. Magdahan-dahan ka sa sinasabi mo.”

“Bakit? Hindi ba ikaw na rin ang maysabing maiksi na lang na panahon ang ilalagi niya sa mundo? Kung bakit ba kasi pati ako nadadamay diyan sa sitwasyon niya?” Wala ng pakialam pa si Lilian sa mga sinasabi niya kung lalabas siyang walang puso. Pamilya na niya at pagkatao ang naapakan sa sobrang atensyon na ibinibigay ng asawa sa babaeng una nitong minahal. Pati anak nila, naging kontrabida na sya sa tingin nito dahil sa ibinibigay lahat ni Winona ang mga pagkaing hindi niya ibinibigay dahil sa karamdaman nito.

“Naiintindihan ko na galit ka, may tampo ka, Lilian. Itulog mo na ‘yan. May pasok pa ako bukas.”

Bagp pa man tumalikod ni Marco ay tumunog ang kanyang telepono. Isa ito sa mga kaibigan ni Winona.

“Marco, isinugod sa ospital si Winona,” natatarantang wika ng nasa kabilang linya.

“Saang ospital? Pupunta ako ngayon din!”

Pagkatapos kausapin ang nasa kabilang linya ay mabilis pa sa kidlat na umalis si Marco.

Doon napagtanto ni Lilian na wala siyang halaga sa lalaki. Mas matimbang dito ang babaeng una niyang minahal.

Naiwan namang nakakuyom ang kamao ni Lilian ngunit buo na ang kanyang desisyon. Hindi na niya mabilang kung ilang beses umalis ng alanganing oras si Marco sa tuwing tatawag si Winona na inaatake ito ng sakit. Kaya hindi na niya kayang tiisin na ganon na lang palagi ang magiging papel niya sa buhay ni Marco.

Pagkaalis ni Marco ay agad tinawagan ni Lilian si Jane na sa mga oras na iyon ay gising pa.

“Bes, sunduin mo ako bukas ng maaga, please.”

“Bakit? May problema ba?”

“Saka ko na sasabihin. Maghihintay ako.”

Pagkatapos nilang mag-usap ay pinaligpit ni Lilian sa katulong ang mga inihanda niyang pagkain.

“Matulog ka na rin pagkatapos. Pasensya na sa estorbo.”

“Wala pong anuman, Lilian.”

“Maraming salamat.”

Kinabukasan, maagang gumayak si Lilian para umalis. Hila ang maleta ay napadaan siya sa silid ng anak na si Justine. Gising na ito at naglalaro. Wala itong pasok dahil araw ng Sabado. Tiyak niyang hindi pa ito nakakain dahil hindi siya naghanda ng makakain nilang mag-ama na madalas niyang ginagawa bago pa man magising ang dalawa.

Mahina siyang kumatok sa pintuan para kunin ang atensyon ng anak.

“Justine, papasok ako ha,” paalam niya dito at humakbang papasok.

“Okay!” Matamlay na tugon ng kanyang anak na hindi man lang siya nilingon.

“Justine, aalis si mommy,” panimula niyang sinabi. Pinipigilan ang luha dahil sa bigat ng kanyang naging desisyon. Habang pinagmamasdan ang anak ay naalala niya kung gaano kahirap niya itong iniluwal. Pre-mature ito at mahina ang katawan, lumaking sakitin at kailangan ng hands-on na pag-aalaga na naging rason kung bakit niya napagpasyahang tumigil sa pagtatrabaho at alagaan na lamang ang anak.

“You have to take care of yourself, anak ha ‘pag wala na si mommy.”

“Uhm!” Tugon lamang ng bata sa kanya na hindi man lamang siya sinulyapan.

Mula ng dumating si Winona at palaging nakakasama ni Justine at Marco, nag-iba na rin ang ugali ng anak patungkol sa kanya. Malamig na ang pakikitungo nito sa kanya na parang hindi siya ang kanyang ina.

Naalala pa niya ang isang video na naka-post sa social media account ni Winona kung saan kausap nito ang huli habang kumakain sila pareho ng marsmallow.

“Mas gusto kitang kasama Tita Winona kaysa kay mommy,” wika pa ni Justine na nasa video.

“Bakit? Hindi ka ba mahal ng mommy mo?” tanong ni Winona habang sinusubuan ng marshmallow ang bata.

“Ayaw ko sa kanya kasi she won’t let me eat the food i love.”

Napabuntonghininga si Lilian sa naalala. Hindi rin kasi maunawaan ni Justine sa edad niyang limang taon kung bakit marami siyang ipinagbabawal na pagkain lalo na ang matatamis. Pre-mature niyang ipinanganak si Justine at may lactose intolerance ito kaya nga kahit ang gatas nitong iniinom ay may specific brand lamang siyang binibili at ipinapainom dito. Ito rin ang dahilan kung bakit mas pinili niyang mag-resign sa trabaho para matutukan ng maayos ang anak.

Sa wasto niyang pag-aalaga ay naging maayos ang kalusugan ni Justine habang lumalaki pero naka-monitor pa rin siya sa mga kinakain nito, at sa oras ng pagtulog. Gayunpaman, sa kabila ng kanyang sakripisyo ay lumalayo naman ito sa kanya mula dumating si Winona.

Tumayo na lamang si Lilian para umalis dahil abala ang anak sa paglalaro. Wala sa kanya ang atensyon nito. Pero bago pa man niya marating ang pintuan ay tinawag siya ng anak.

“Mom?

Nilingon niya ito at hinintay ang sasabihin.

“Hindi ba sabi mo noon, kung sino ang gusto ko ay gusto mo rin? So gusto mo rin si Tita Winona?”

Hindi agad nakaimik si Lilian sa tanong ng anak. Sa huling sandali, sa gahiblang damdamin niyang natitira para sa anak ay biglang naglaho dahil sa katanungan nito. Mapait niyang nginitian ito bago tumugon.

“Hindi ba gusto mo siyang makasama palagi at gustong protektahan?”

Tumango lamang si Justine sa kanya na tumigil saglit sa paglalaro.

“Lagi mo na siyang makakasama, at maprotektahan. Kayo ng Daddy mo, magkasama na kayo palagi.”

Kita sa mukha ng bata at matinding pagtataka sa kanyang mga sinabi. Gusto itong yakapin ni Lilian pero mas pinili niyang tumalikod bago pa man pumatak ang namumuong likido sa sulok ng kanyang mga mata.