EP.12

วายุ...

ผมยืนจ้องตากับเพียงฟ้าอยู่พักหนึ่งพลางถามตัวเองในใจว่านี่ผมเป็นอะไรไปทำไมถึงต้องอยากรู้ว่าสองคนนี้คุยอะไรกัน หลังจากเพียงฟ้าลงไปรับเพื่อนเธอขึ้นมาผมสังเกตุเห็นไอ้เอิร์ธมันเอาแต่มองเพียงฟ้าอยู่ตลอดเวลามันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด

พอเพียงฟ้าเดินเข้าครัวไอ้เอิร์ธก็เดินตามเธอเข้าไป ด้วยความสงสัยผมจึงเดินตามมันไปห่างๆก็เห็นว่าคนสองคนกำลังคุยกันอยู่ และไอ้เอิร์ธก็ดูเหมือนมีความสุขหรือดีใจอะไรสักอย่างส่วนเพียงฟ้าก็ไม่ต่างกันมันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แต่ที่ทำให้ผมอยากจะเข้าไปกระชากคนสองคนให้ห่างจากกันก็คงจะเป็นเพียงฟ้ายืนให้ไอ้เอิร์ธแตะต้องตัวเธออยู่นั่นแหละ แมร่งเอ้ย!!

" คุณวายุคะ "

คนตรงหน้าเรียกผม

" เธอ - คุย - อะ - ไร - กับ - ไอ้ - เอิร์ธ "

ผมย้ำกับคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจตัวเองว่าจะอยากรู้เรื่องของคนอื่นไปทำไมก็เหอะ รู้แค่ว่าผมต้องหงุดหงิดมากแน่ๆถ้าไม่รู้

" มะ ไม่ มีค่ะ "

" ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าอย่าโกหก"

ผมโน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของคนตรวหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ให้ตายสิตอนนี้ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่วะ

" แล้วทำไมคุณวายุต้องอยากรู้ด้วยคะ "

คนตรงหน้าถามกลับ นั่นน่ะสิทำไมผมต้องอยากรู้ด้วยวะ

พรึ่บ!!

“ ช่างเถอะ ”

ผมบอกพลางผละตัวออกจากเธอก่อนจะเดินออกมาด้วยอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก

" อะฟ้ากินเยอะๆนะพรุ่งนี้ต้องออกเดินทาง"

ไอ้เอิร์ธที่ตักกับข้าวให้เลขาของผมพูดพลางหันไปตักนั่นนี่ให้เธอจนพูนจาน คนสองคนที่นั่งกินข้าวตรงข้ามกันกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานถูกคอส่วนผมก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนักทั้งๆที่สองคนนั่นไม่ได้ทำอะไรให้ผมเลย นี่อย่าบอกนะว่าผมน่ะ...ไม่หรอกมั้ง!!

" เฮ้ยนี่ยังไงกันวะไอ้เอิร์ธมึงจีบน้องฟ้าหรอ นี่เมื่อคืนกูเมาจนตกข่าวเลยหรอวะเกิดไรขึ้น"

เสียงไอ้เอลฟ์ที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆผมถามขึ้น นั่นน่ะสิหรือว่าเมื่อคืนผมจะเมาจนตกข่าวไปทำไมสองคนนี้ถึงได้ดูสนิทสนมกันนัก

" เสือกนะมึงไม่รู้สักเรื่องจะตายมั้ย "

ไอ้ราหูที่นั่งข้างเพื่อนเพียงฟ้าแทรกขึ้นก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ รู้สึกเหมือนไม่ได้ด่าไอ้เอฟล์คนเดียวเลยนะรู้สึกเหมือนผมโดนด่าไปด้วยเพราะผมก็อยากรู้เหมือนกัน

" หรือมึงไม่อยากรู้! "

ไอ้เอลฟ์เถียงไอ้ราหูกลับ ส่วนเพียงฟ้ากับไอ้เอิร์ธก็ได้นั่งไม่พูดไม่จา

" เอางี้วายุในฐานะที่มึงเป็นเจ้านายน้องฟ้ามึงถามน้องดิ๊ว่ายังไง"

ไอ้ราหูหันมาบอกผม

" ไร้สาระขึ้นทุกวันนะพวกมึง อิ่มแล้วก็กลับไปได้แล้วกูจะพักผ่อน"

ผมตัดบท ที่จริงก็อยากรู้อะแหละว่าสองคนนี้มีอะไร แต่ผมก็ไม่กล้าถาม ส่วนคนที่โดนพูดถึงก็ไม่หือไม่อือ ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเข้าไปใหญ่จนหมดอารมณ์กินข้าวต่อ

หลังจากพวกเพื่อนๆผมกลับไปแล้วผมก็จัดการอาบน้ำอาบท่า กะว่าจะรีบนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องรีบเดินทางแต่เช้า แต่แทนที่ผมจะนอนหลับกลับเอาแต่พลิกตัวไปมา คิดถึงเรื่องในครัววันนี้แล้วก็หงุดหงิดไม่หาย แต่จะว่าไปถ้าไอ้เอิร์ธมันจีบเพียงฟ้าจริงๆ แล้วผมจะเดือดร้อนทำไมวะ เอาเป็นว่าเลิกคิดเรื่องนั้นเหอะ คิดได้แบบนั้นผมก็ข่มตาลงแต่ภาพที่ผมยืนกอดเพียงฟ้าเมื่อคืนไหนจะเรื่องที่เราร้องไห้ไปด้วยกันนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมองของผม จู่ๆ ก็ใบหน้าร้อนวาบขึ้นมา ไม่รู้ว่าอายหรืออะไร ปกติผมไม่เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ไม่เคยทำตัวอ่อนแอต่อหน้าใครด้วย

ทำไมเวลาที่เรามีปัญหาอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถพูดหรือบอกใครได้กลับรู้สึกดีขึ้นเบาขึ้นเพียงแค่ได้กอดใครสักคนกันนะรู้สึกดีขึ้น ทั้งๆที่เราไม่ได้บอกปัญหาของเราให้เขาฟังและรู้สึกว่าความทุกข์ความเจ็บปวดทั้งหลายหายไปเมื่อถูกอีกฝ่ายกอดตอบ และในเวลาอันแสนสั้นนั้นก็ทำให้ผมรู้ว่าความทุกข์ความเจ็บปวดที่ผมเผชิญมาทั้งหมดนั้นได้หายไปแค่เรามีใครสักคนร้องไห้เสียใจกับความทุกข์ของเราเหมือนกับเขาเป็นคนได้รับความทุกข์ความเจ็บปวดนั้นเอง น่าตลกดีนะที่คืนนั้นกลับกลายเป็นผมเองที่กอดเธอเพื่อปลอบใจ

" อยากกอดอีกจัง "

ผมพรึมพรำกับตัวเองเบาๆพลางยิ้มไปด้วย ทำไมผมคิดถึงเธอจังวะ...