MasukMabigat ang hangin sa loob ng courtroom. Tahimik ang lahat, tanging mahinang pag-ubo at kaluskos ng papel ang maririnig. Nasa unahan si Bianca, suot ang simpleng beige na damit pangkulungan. Wala na ang mamahaling ayos, wala na ang palaban na tindig. Ang dating matapang na mga mata ay puno na ngayon ng kaba at pagod.Sa kabilang panig ng korte, tahimik na nakaupo sina Celestine at Adrian. Mahigpit ang hawak ni Adrian sa kamay ni Celestine, ramdam ang panginginig nito… hindi sa takot, kundi sa bigat ng alaala. Ang kidnapping, ang takot na mawala si baby Aiden, ang gabing halos gumuho ang mundo nila.“Are you ready?” mahinang tanong ni Adrian.Tumango si Celestine. “Tapos na ang takot. This ends today.”Pumasok ang hukom. Tumayo ang lahat.“This court is now in session.”Isa-isang binasa ang mga kasong isinampa laban kay Bianca…. conspiracy to commit kidnapping, psychological manipulation, obstruction of justice, at abuse of power. Habang binabanggit ang bawat kaso, lalong bumibigat an
Tahimik ang loob ng psychiatric ward. Walang sigawan, walang drama… tanging tunog lang ng mahinang electric fan at ang maingat na yabag ng mga nurse sa hallway. Nakaupo si Margaux sa gilid ng kama, yakap ang isang maliit na teddy bear. Maputla ang mukha niya, bagsak ang balikat, at parang wala nang sigla ang mga mata.Hindi na siya umiiyak.Hindi na rin siya galit.Parang pagod na pagod na ang kaluluwa niya.“Good morning, Margaux,” mahinahong bati ng therapist niyang si Dr. Reyes habang pumapasok sa kwarto. “How are you feeling today?”Matagal bago siya sumagot.“Empty,” mahina niyang sabi. “Parang may butas dito.” Sabay tapik sa dibdib niya.Umupo si Dr. Reyes sa tapat niya. “Do you still think the baby is yours?”Napapikit si Margaux. Matagal na katahimikan ang namagitan sa kanila.“No,” bulong niya. “Alam ko na… hindi siya sa akin.”Huminga siya ng malalim. “Pero masakit pa rin. Kasi sa isip ko, sandali… sandali naging totoo.”Sa unang linggo ng therapy, halos walang imik si Marga
Tahimik ang loob ng courtroom, pero ramdam ang bigat ng bawat paghinga. Isa-isang pumapasok ang mga tao… media, abogado, at ilang piling imbitado. Nasa unahan sina Celestine at Adrian, magkatabi, hawak ang kamay ng isa’t isa. Hindi nila kasama si baby Aiden… masyadong bata para sa ganitong klaseng eksena.Sa kabilang panig, pumasok si Bianca… nakaposas, payat na payat, at halatang puyat. Wala na ang confident na ngiti, wala na ang mataray na tingin. Ngayon, puro galit at takot ang nasa mga mata niya.Naupo siya sa tabi ng abogado niya. Sa likod, nandoon ang mommy at daddy niya… tahimik, seryoso, halatang kinakabahan. Hindi na sila makapagsalita ng mayabang tulad ng dati.“Court is now in session,” anunsyo ng hukom.Tumayo ang lahat.Sinimulan ng prosecutor ang paglalahad.“Your Honor,” mariing sabi nito, “this case involves kidnapping, conspiracy, psychological manipulation, and corporate sabotage. The accused, Bianca Alcantara, may not have physically taken the child… but evidence wi
Hindi nagtagal ay kumalat din ang balita sa buong social circle ng mga Alcantara at Monteverde ang pagkaka-aresto ni Bianca. Isang eskandalo na hindi na nila kayang tabunan ng pera, koneksyon, o impluwensiya. Kaya kinabukasan pa lang, kumilos na agad ang mommy at daddy ni Bianca.Nag-file sila ng petition for bail at motion for temporary release, umaasang makakalaya agad ang anak nila habang inaayos ang lahat. Pero mabilis ding dumating ang sagot ng korte… denied.Mabigat ang kaso. Kidnapping. Psychological manipulation. Corporate sabotage. Conspiracy.Hindi ito pwedeng idaan sa pera lang.“Kailangan ng trials,” malamig na sabi ng abogado nila. “At kailangan ninyong kausapin ang mag-asawang biktima.”Kaya isang hapon, dumating ang mommy at daddy ni Bianca sa villa nina Adrian at Celestine.Tahimik ang sala pero ramdam ang bigat ng hangin. Nakatayo si Adrian malapit sa bintana, habang si Celestine ay nakaupo sa sofa, tuwid ang likod, kalmado ang mukha… pero matalim ang mga mata.Hin
Tahimik ang loob ng conference room ng Monteverde Company, pero ramdam ang bigat ng tensyon. Nakatayo sa harap si Marcus, seryoso ang mukha, hawak ang isang folder na puno ng dokumento. Sa kabilang dulo ng mesa, nakaupo sina Adrian at Celestine, parehong pagod pero determinado.“This ends today,” mariing sabi ni Marcus. “Hindi na ako tatahimik.”Tumango si Adrian. “We’re ready. The police are waiting.”Huminga nang malalim si Marcus. Sa wakas, haharapin na niya ang kasalanang matagal niyang tinakasan… at ang taong dahilan ng lahat ng kaguluhan.Sa kabilang banda, nasa isang mamahaling cafe si Bianca. Naka-cross ang legs, relaxed, parang walang bahid ng konsensya. Hawak niya ang phone niya, pinapanood ang balita tungkol sa insidente sa hotel.“Pathetic,” bulong niya sa sarili. “All that drama… and they still look pitiful.”Biglang nag-vibrate ang phone niya. Isang unknown number.She smirked. “Hello?”“Ms. Bianca Rivera?” malamig na boses ang sumagot. “This is the police. We need you t
Tahimik ang loob ng mental health facility. Masyadong tahimik… parang ang katahimikan mismo ang bumibigat sa dibdib. Nasa isang sulok ng kwarto si Margaux, nakaupo sa malamig na sahig, yakap ang sarili. Blangko ang mga mata niya, nakatitig sa dingding na parang may nakikita siyang hindi kayang intindihin ng iba.Tatlong araw na siyang naroon.Tatlong araw na walang tanong, walang reklamo, walang iyak.Pero sa loob niya, parang gumuho ang buong mundo.Paulit-ulit sa isip niya ang huling tagpo sa rooftop… ang takot sa mga mata ni Celestine, ang iyak ni baby Aiden, at ang sigaw ni Adrian. Parang sirang plaka ang alaala, paulit-ulit na bumabalik, mas malinaw, mas masakit sa bawat pag-ikot.“Akin siya…” pabulong niyang sabi sa sarili. “Anak ko siya…”Pero kahit siya mismo, hindi na sigurado kung naniniwala pa siya sa mga salitang iyon.Biglang may kumatok sa pinto.“Margaux,” mahinahong tawag ng isang nurse. “May bisita ka.”Dahan-dahan siyang tumingin, parang ngayon lang napansin ang mund







