Pagbukas pa lang ng elevator sa pinaka-top floor ng building, ramdam ko na agad ang init ng hangin mula sa mga halu-halong boses sa paligid. Mga empleyado na abala, cellphone na walang tigil ang pag-ring, at ilaw mula sa glass walls na tumatama sa mukha ko—lahat parang nagsasabing handa ka na ba sa araw na ‘to, Jazeah?Pagkapasok ko sa opisina, sinalubong ako ni Katy, ang secretary ko, hawak ang clipboard na punô ng kulay pulang sticky notes. Nakataas na ang kilay niya, parang kaninang pa siya naghihintay."Ma’am, ito po ‘yung schedule niyo for today," mabilis niyang sabi, sabay abot sa akin ng papel. "Tatlong meetings bago mag-lunch. Una po, project briefing with the design team, then lunch meeting with Ms. Dela Torre for the partnership proposal, and after that—board meeting with the investors. May tatlong pending contracts din po for signature. Also, Lola Zoraida called. She’s reminding you about the preparation for the gala next week."Huminga ako nang malalim, sabay turo sa coffe
Tahimik lang ang buong kwarto, maliban sa mahinang tunog ng aircon at ang mabigat na paghinga ni Raven sa tabi ko. Hindi ko alam kung bakit, pero kahit ayaw kong aminin… mas kumalma ‘yung dibdib ko sa presensya niya.Nakatalikod ako sa kanya kanina, pero nang mapansin kong hindi ako makatulog, dahan-dahan akong umikot paharap. Nakasubsob ang mukha niya sa unan, pero bahagyang nakausli ang buhok sa noo. Napansin ko rin ‘yung kamay niyang nakaabot sa gilid ko—parang kahit tulog, sigurado siyang nandito pa rin ako.Napakagat ako sa labi. Bakit parang… sobrang higpit ng kapit niya? Para bang kapag gumalaw ako ng malayo, magigising siya agad.Dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa mukha niya. Tahimik. Mapayapa. Pero sa bawat galaw ko, parang mas humihigpit ‘yung braso niya sa baywang ko. At doon ko lang napansin—kahit tulog siya, hawak pa rin niya ‘yung phone ko sa kabilang kamay niya.Bumuntong-hininga ako nang mahina. Obvious na ayaw niya akong makalayo, pero hindi niya sinasabi nang
Pagkapasok ng elevator, bahagyang nakayuko si Raven habang nakatukod ang kamay niya sa dingding sa likod ko, para bang sinasara niya ang mundo sa pagitan naming dalawa. Nasa gilid pa rin ng labi niya ‘yung bahagyang ngiti na kanina pa niya tinatago, pero ‘yung mga mata… diretso lang sa akin, walang balak umiwas.Pagdating sa floor namin, hinayaan niya akong mauna pero hindi niya tinanggal ang kamay niya sa likod ko, parang inaangkin ang bawat hakbang. Pagkapasok sa unit, marahan niyang isinara ang pinto gamit ang paa—hindi pa rin inaalis ‘yung tingin sa akin.“I missed you the whole time,” mababa at seryosong sabi niya habang tinatanggal ang coat niya. Bago ko pa maisip ang isasagot, hinatak na niya ‘yung bag ko mula sa balikat at inilapag sa sofa. Lumapit siya nang dahan-dahan, para bang sinusukat ang bawat pulgada ng pagitan namin.Tinungo ko sana ang kusina pero mabilis niya akong hinila pabalik. “No, don’t run away from me,” bulong niya, sabay lagay ng palad sa bewang ko. Ramdam k
Mainit ang hangin sa labas, pero magaan sa dibdib ko ang araw na ’to. Hindi ko alam kung dahil ba sa sinag ng araw na tumatama sa balat ko o dahil sa mga mata ni Raven na ilang beses nang sumulyap sakin habang naglalakad kami papasok sa bahay ni Lola Rachel.“Careful,” bulong niya sa tenga ko habang hawak ang lower back ko, para bang kaunting lakad ko lang at matutumba kaagad ako Napairap ako ng bahagya. “Rav, Nakasuot ako ng flats at hindi takong”“I don’t care,” he murmured “Your ankles still look fragile.”Pinandilatan ko siya pero natatawa na lang sa huli. Classic Raven. Overprotective na parang ako lang ang tao sa mundo niya, akala mo sobrang lampa koMainit pa rin sa labas kahit nakapasok na kami sa loob ng bahay ni Lola Rachel. Pero hindi ko alam kung bakit parang mas mainit ang palad ni Raven na nakapatong pa rin sa likod ko. Mahigpit. Protektado. Paulit-ulit ’yong pagkalabit niya sa baywang ko habang tahimik kaming naglalakad sa loob ng sala.Parang gusto kong magsalita, pe
Dahil sa lamig ng aircon at bigat ng kumot na nakabalot sa amin, akala ko mananatili kaming ganito buong araw—magkayakap, magkadikit, walang iniintinding oras. Pero si Raven? Hindi talaga marunong makontento.Naramdaman ko ang dampi ng labi niya sa balikat ko, kasunod ng malamig niyang hiningang tumama sa balat ko. Napasinghap ako nang maramdaman ang dila niyang dumausdos sa leeg ko."Hmmm," bulong niya. Raspy ang boses niya, may ngiting nararamdaman ko kahit hindi ko pa siya nililingon. "You’re warm. And you smell good. That’s illegal this early."Napasinghot ako, pilit na pumipigil ng ngiti. Hindi pa rin ako dumilat. "Tumigil ka diyan. May lunch tayo kay Lola Rachel, remember?""I remember," sagot niya agad. "I just don’t care right now."Pumikit pa ako ng mahigpit. Narinig ko ang pagkalas niya sa kumot at pagkilos niya para dumikit lalo sa akin, braso niyang mahigpit na pumulupot sa baywang ko habang hinahalikan ako sa batok. "Ten more minutes. I'm still processing the trauma of be
Gumalaw ang pilikmata ko nang makaramdam ako ng kakaibang sensasyon sa aking katawan. Mabigat pa ang pakiramdam ng katawan ko, antok na antok pa ako. Hindi ko alam kung anong oras na, pero hindi ako makabalik sa tulog dahil sa nararamdamang galaw—mabagal, mainit... at kakaiba."Hmmm..." mahina akong napaungol at napakibit, sinubukan kong igalaw ang balakang ko para tanggalin ang istorbo... pero imbes na mawala, mas lalo lang lumalim ang kiliting nararamdaman ko.Kumunot ang noo ko.May mainit. May basa. May humihigop sa—Napadilat ako bigla.Madilim pa sa paligid. Patay ang ilaw. Nakasarado ang kurtina kaya ang tanging ilaw ay ang kaunting liwanag na nanggagaling sa ilalim ng pinto. Pero sapat na iyon para makita ko ang eksenang kaharap ko.Si Raven... nakapatong sa akin. Baluktot ang katawan niya sa posisyong iyon habang abalang-abala ang bibig niya sa pagsupsop ng isa kong u***g. Ramdam ko ang init ng dila niyang paikot-ikot sa sensitibo kong balat habang ang isang kamay niya'y walan