Intro ดีให้ตายยังไงเธอก็ไม่รัก

 ‘ดีให้ตายยังไงเธอก็ไม่รัก’

ผลัวะ!! ผลัวะ!! ผลัวะ!!

เสียงกำปั้นแกร่งกระทบเสาปูนในลานจอดรถดังติดต่อหลายครั้ง 

ไนท์ ชกมือเข้ากับเสาปูนแข็งๆ แบบไม่ยั้งแรงเหมือนไม่เจ็บปวด ทั้งที่หลังมือแตกเหวะหวะเลือดไหล่หยุดติงๆ บนพื้น ทว่าความเจ็บปวดที่มือนั้นมันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายแม้สักนิด 

เมื่อปลดปล่อยได้ความเสียใจความเจ็บปวดกับเสาปูนแข็งๆ แล้วไนท์ก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นเอนหลังพิงหลังประตูอย่างคนหมดแรง ก่อนยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วปล่อยความเจ็บปวดทุกอย่างผ่านน้ำตา

เขารักเธอ รักมากเกินกว่าจะรั้งเธอไว้ รักมากจนอยากเห็นเธอมีความสุขที่แท้จริงกับใครคนนั้นที่เป็นเจ้าของหัวใจเธอมาตลอดและก็ไม่อยากให้เธอรู้สึกผิดที่ไม่สามารถรักเขาได้เหมือนที่รัก เดย์

ไอญดา อาจจะมีใจให้เขาก็จริงแต่ก็ไม่มากพอที่จะรัก มันเป็นเพียงแค่ความเผลอไผล สับสนหรือเคว้งคว้างและต้องการใครสักคนพอดีในจังหวะที่เขาเข้าหา 

หลายครั้งที่เขาเห็นความสับสนในตาเธอแต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น หลายครั้งที่เห็นเธอพยายามรักเขา แต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะในใจของเธอก็ยังมีใครบางคนซ่อนอยู่เสมอ คนคนนั้นก็คือเดย์

ซึ่งเหตุการณ์เมื่อวานมันตอบชัดเจนแล้วว่าในวินาทีนั้นเธอต้องการใครมากที่สุด 

เจ็บ! 

ไนท์ใช้กำปั้นเปื้อนเลือดทุบลงบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง เมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดแน่นอกเหมือนหายใจไม่ออก มันปวดร้าวไปหมด 

หลายเหตุการณ์ทำให้ไนท์เข้าใจว่าจริงๆ แล้วไอญดาไม่เคยลืมเดย์ เธอยังรักเดย์อยู่เต็มหัวใจ 

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้เลย มันตงิดใจมาตลอดแต่ก็ทำปล่อยเบลอ เพราะคิดว่ายังไงไอญดาก็ยังเลือกอยู่กับเขา ตัวเธอยังอยู่ที่เขาทว่าใจเธอไม่เคยอยู่ที่เขาเลย เขาแม่งโคตรดันทุรังดื้อรั้นทั้งที่รู้ว่าสุดท้ายคนที่เจ็บคือเขา!

“พี่ไนท์ มาทำอะไรตรงนี้คะ” เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ไนท์หลุดจากภวังค์ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นร่างบางของคนคุ้นเคยเดินมาหยุดตรงหน้า

“นานิ” นานิ เป็นเพื่อนสนิทของไอญดา เธอกับเขารู้จักกันในฐานะเพื่อนสนิทของแฟน (เก่า) ไม่สนิทสนมกันมากแม้จะเจอะเจอกันทุกวัน สาเหตุก็เป็นเพราะเขานี้แหละที่เข้าคนยาก พูดน้อย เธอเลยไม่กล้าคุยเล่นด้วยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ของเขา

“พี่! มือไปโดนอะไรมา เลือดโชกเลย” พอเห็นเลือดอาบมือไนท์นานิก็แตกตื่นรีบลดตัวลงก่อนคว้ามือใหญ่มาดู “ขอเราดูหน่อยนะ”

“ไม่เป็นไร พี่ทำแผลเองได้ เรามาหาไอใช่ไหม ขึ้นไปหาไอเถอะ” ไนท์ชักมือกลับแทบจะทันที ไม่ได้หวงตัวแค่ไม่อยากให้ชุดของอีกฝ่ายเปื้อนเลือดเขา

“มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าคะ”

“เราขึ้นไปหาไอเถอะ” ย้ำอีกครั้งให้เธอขึ้นไปหาเพื่อนซะ ไม่ได้ไล่ก็คงเหมือนไล่ เพราะเขาอยากอยู่คนเดียว ส่วนเรื่องแผลมันไม่ได้หนักหนาสาหัส เดี๋ยวไปล้างแผลเองที่ห้องได้

“ก็ได้ค่ะ”

5 นาทีต่อมา..

‘ก็ได้ค่ะ’ เป็นเพียงแค่การตอบรับ แต่ไม่ได้ตกลง นานิเดินกลับมาหาไนท์พร้อมถุงร้านขายยาข้างคอนโด เลือดจากมือไนท์หยดติงๆ ไม่ท่าทีจะหยุด จะให้เธอใจจืดใจดำเดินผ่านไปเฉยๆ ได้ยังไง

ไนท์เงยหน้า ขมวดคิ้วมองนานิที่เดินมาหยุดคนตรงหน้าเขาอีกครั้งด้วยความแปลกใจว่าเธอกลับมาทำไม เขาคิดว่าเธอขึ้นไปหาไอญดาแล้วซะอีก 

“ทำแผลก่อนนะคะ ปล่อยให้เลือดไหล่แบบนี้ต่อไป มีหวังเลือดหมดตัวกันพอดี” ถ้าไม่ห้ามเลือดเขาอาจจะวูบระหว่างทางกลับก็ได้ 

แผลไนท์ไม่ได้เล็กเลย ความจริงควรไปล้างแผลที่โรงพยาบาลด้วยซ้ำ ดีไม่ดีอาจจะถึงขั้นเย็บแผลก็ได้ แผลหลังมือเปิดอ้าจนเห็นเนื้อสดๆ ข้างใน โชคดีที่เธอไม่ได้กลัวอะไรแบบนี้ ไม่งั้นคงเป็นลมล้มพับไป

“พี่ทำเองได้”

“มือข้างเดียวจะทำถนัดได้ยังไงคะ” นานิบอกเสียงดุๆ และมองไนท์ด้วยสายตาแกมบังคับ

ไนท์ถอนหายใจแล้วขยับตัวงอเข่าตั้งฉากใช้มือข้างที่เจ็บพาดไปข้างหน้า ดูท่าทีแล้วถ้าเธอไม่ได้ทำในสิ่งที่ต้องการก็คงไม่ยอมไปง่ายๆ 

ใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะทำแผลเสร็จ ระหว่างนั้นก็มีแต่ความเงียบ คนหนึ่งแค่อยากทำแผลให้เขา คนรู้จักกันเห็นแบบนี้ให้เดินผ่านไปเฉยๆ ก็ทำไม่ได้ ส่วนอีกคนกำลังดำดิ่งอยู่ในความเศร้า 

“พี่จะขับรถกลับเองเหรอคะ”

“อื้ม ขับได้” ขับรถข้างเดียวไม่ได้ยาก แต่ตอนนี้มือข้างที่เหลือคือข้างที่ไม่ถนัด คงลำบากหน่อย แต่ก็ขับได้ “ทำแผลเสร็จแล้ว เราขึ้นไปหาไอเถอะ”

นานิพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ไล่ก็เหมือนไล่ เขาไล่เธอเป็นครั้งที่สองแล้วด้วย แต่ก็ทำเท่าที่ตัวเองทำได้แล้ว เธอกับเขาไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น แม้จะเจอะเจอหน้ากันแทบทุกวัน แต่ก็ไม่ได้พูดคุยเล่นกันเหมือนคนอื่นๆ ก็คงช่วยได้แค่นี้..

สำหรับเธอไนท์เป็นคนเข้าหายาก พูดน้อย และมักไม่ค่อยร่วมบทสนทนาสักเท่าไหร่ เธอเลยไม่ค่อยกล้าคุยกับเขานัก ในเมื่อเขาเอ่ยปากเหมือนต้องการเวลาส่วนตัวอีกครั้งเธอก็ไม่คิดเซ้าซี้ต่อ