บทที่ 5 คุณพ่อน้องเพียงมาค่ะ

“พี่เอ๋คะคุณพ่อน้องเพียงมาค่ะ”   อิสริยาเงยหน้าจากกองเอกสารบัญชีเมื่อลูกน้องเดินมาบอกในห้องทำงาน  เธอยังไม่ทันตอบอะไรสกนธีก็เข้ามาในห้อง  หญิงสาวจึงโบกมือให้พนักงานออกไป

เธอมองเขานิ่งเมื่อชายหนุ่มมานั่งตรงหน้าโต๊ะทำงาน 

“เมื่อไหร่เอ๋จะพาลูกกลับบ้าน”   สกนธีไม่อารัมภบทนาน

“บ้านฉันอยู่ที่นี่ค่ะ” 

อิสริยาตอบเสียงเรียบ  เธอทำงานตรงหน้าต่อเหมือนว่าเขาเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่น่าสนใจ

“เอ๋.. พี่ขอโทษ  ยกโทษให้พี่ได้ไหม”  เขายอมเอ่ยคำว่าขอโทษเมื่อรู้ว่าถูกเมินจริงๆ

อิสริยาเงยหน้ามองเขา “ขอโทษเรื่องอะไรคะ  เรื่องที่คุณไล่ฉันกับลูกออกจากบ้าน เรื่องที่ไม่สนใจลูกเมีย  เรื่องที่ไปเที่ยวแล้วไปไหนต่อไหนกับใคร  หรือว่าเรื่องที่..เราหมดรักกันแล้ว” 

“ไม่ใช่นะเอ๋ พี่รักเอ๋กับลูกส่วนเรื่องคืนนั้นพี่อธิบายได้”  สกนธีรีบพูด

“แต่ฉันไม่อยากรู้แล้วค่ะว่าคืนนั้นคุณไปไหนมา ไปกับใคร ส่วนเรื่องหมดรัก คุณจะคิดยังไงฉันไม่รู้แต่ฉันหมดแล้ว  ฉันเหนื่อย เหนื่อยมากกับการเป็นเมียเป็นคนใช้เป็นสารพัดอย่างแต่ไม่เคยมีความหมาย ไม่มีตัวตน” 

อิสริยาระเบิดออกมาอย่างเหลืออด เธอเห็นแววตาตื่นตะลึงของสกนธีมันยิ่งทำให้คำพูดหลั่งไหลไม่หยุด

“คุณไม่ได้รักฉัน  ตอนนี้ที่คุณมาก็เพราะว่าแค่ขาดทาสรับใช้ ขาดคนทำงานบ้าน ขาดคนจ่ายค่าโน่นนี่ให้คุณก็แค่นั้นเอง”

สกนธีกลับไปแล้วแต่อิสริยายังนั่งที่เดิม  เธอต้องรวบรวมกำลังใจแค่ไหนที่พูดตอบโต้เขาออกไปได้แบบนั้น  สีหน้าหมองคล้ำของเขาจะต้องไม่ทำให้เธอเห็นใจ เธอบอกตัวเอง

“พี่เอ๋คะจะออกไปรับน้องเลยไหมคะ”  แม่บ้านเข้ามาเตือนเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ออกมาจากห้องทำงาน

“อ้อ  ไปสิขอบใจนะ”  หญิงสาวลุกไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปรับลูก  วันนี้ทางบ้านบอกมาว่าให้พาน้องเพียงไปทานข้าวที่นั่น

เย็นนั้นเธอพาน้องเพียงออกจากโรงเรียนและตรงไปที่บ้านของครอบครัวเดิม  เด็กหญิงมีการบ้านเธอจึงสอนการบ้านลูกที่นั่นเพื่อที่ว่าเมื่อถึงบ้านในตอนค่ำจะได้อาบน้ำนอนได้เลย

“อาเอ๋ครับ สวยไหม”  น้องวินหลานชายวัยหกขวบ ลูกของอังกูร พี่ชายคนโต เด็กชายเรียกให้อาสาวดูดินน้ำมันที่ปั้นเป็นรูปสัตว์ต่างๆ 

“สวยมากเลยครับ น้องวินปั้นเป็นหมาใช่ไหมคะลูก”  เธอหันไปเล่นกับหลาน  ทว่าน้องวินหน้าเสีย

“อาเอ๋น่ะ นี่หมีต่างหาก”

“เอ้า อาล้อเล่นหมีเหมือนเป๊ะเลยครับ”  เธอรีบแก้คำพูด ได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านนอก 

“เอ๋มาแล้วเหรอ พักนี้เป็นไงบ้าง”  อังกูรเข้ามาคุยด้วย พลางจับศีรษะลูกชายโยกไปมาอย่างเอ็นดู

          “ก็ดีค่ะเฮีย  ว่าแต่วันนี้มีอะไรคะทำไมป๊ากับม้าเรียกเอ๋มาหา”  เธอถามพี่ชายอย่างอดไม่ได้  หญิงสาวเป็นลูกคนกลางที่สนิทกับพี่ชายและน้องสาวพอๆ กันและสามพี่น้องมักจะปรึกษาปัญหากันเสมอ  ยกเว้นเรื่องของสกนธีในคราวนี้เพราะเธอกลัวพี่ชายจะพาลูกน้องไปกระทืบสามี

          “เดี๋ยวก็รู้” อังกูรหันไปคุยกับหลานสาว

“น้องเพียงคะ เป็นไงบ้างลูกเจอพ่อบ้างไหม”

เด็กหญิงเงยหน้ามองลุงแล้วตอบ

“เจอค่ะ วันนี้พ่อเอาอูคูเลเล่มาให้หนูด้วย ขนมด้วย”  เด็กหญิงเล่าเธอหยิบกล่องอูคูเลเล่มาอวดคุณลุง

“ไหนดูสิคะเป็นไงนะ  ลุงไม่เคยเห็นเลย” 

ลุงหลานคุยกันกะหนุงกะหนิง  อิสริยาจึงเลี่ยงออกมาเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา เธอสงสัยว่าสกนธีกำลังคิดจะทำอะไร

เย็นนั้นเสี่ยกวง บิดาของเธอบอกลูกสาวว่า

“ที่ดินตรงสำนักงานใหญ่ร้านเราจะโดนเวนคืนน่ะเอ๋  ป๊าเลยอยากปรึกษาลูกๆ ทุกคนว่าควรทำยังไงกันดี” 

“เวนคืนเหรอคะป๊า”  อิสริยาทวนคำที่บิดาบอก  พื้นที่ร้านตรงนั้นมีทั้งหน้าร้านและโกดังสินค้า ใช้พื้นที่ไม่น้อยกว่าสิบไร่  ถ้าไม่ใช่ที่ดินดั้งเดิมที่มีมานานจะไปหาที่ไหนใกล้เคียงกับที่เดิม

วันนั้นจากการที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวปรึกษากันได้ผลสรุปว่าจะลองช่วยกันหาที่ผืนใหม่  ที่มีขนาดและทำเลใกล้ที่เดิมและทางครอบครัวเธอสู้ราคาไหว  เพราะไม่ใช่แค่ค่าที่แต่จะต้องมีค่าก่อสร้างใหม่อีกด้วยที่หนักไม่แพ้กัน

สองวันต่อมาสกนธีมาหาน้องเพียงที่โรงเรียนอีกครั้ง  คราวนี้เด็กหญิงคุยกับเขาเกือบเป็นปกติ

“พ่อหาที่เรียนอูคูเลเล่ให้หนูได้แล้วนะคะลูก” 

“จริงเหรอคะ”  เด็กหญิงตื่นเต้นดีใจ

“จ้ะ เดี๋ยวพ่อไปคุยกับแม่ให้นะลูก เรียนวันเสาร์หนูว่างใช่ไหมคะ” 

เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงัก  “ค่ะพ่อ” 

“เดี๋ยวพ่อไปรับนะคะสายๆ วันเสาร์ พ่อกวาดบ้านก่อนแล้วจะไปรับหนูที่ร้าน”  สกนธีคุยกับลูกสาว

“กวาดบ้าน..”  เด็กหญิงทวนคำพูดของพ่อ

“จ้ะ ตอนนี้พ่อกวาดบ้านสะอาดแล้วนะคะลูก  ไม่เชื่อหนูชวนแม่กลับบ้านไปดูได้เลย” 

สกนธีมาหาอิศริยาที่ร้านในวันต่อมา  ขณะนั้นเธอมีลูกค้าหน้าร้าน ชายหนุ่มรอจนเธอว่างจึงเข้ามาคุยกับเธอที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์

“พี่ขอคุยกับเอ๋เรื่องลูกสักแป๊บได้ไหม” 

อิสริยามองเวลา ตอนนี้ใกล้จะสิบเอ็ดนาฬิกาแล้ว

“ตอนนี้ยังไม่ว่างค่ะ แต่คุยได้หลังสิบเอ็ดโมงรอผู้จัดการมาก่อน”  เธอตอบเสียงเรียบ

“ได้ งั้นพี่นั่งรอแถวนี้นะ หรือว่าเอ๋มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”  เขาเห็นคนเข้าร้านไม่ขาดระยะ  พนักงานสองคนในรอบเช้ายังเติมของบนชั้นไม่ได้หยุด เริ่มเข้าใจที่เธอเคยบอกว่าร้านงานยุ่งนั้นยุ่งแบบไหน

          หญิงสาวเหลือบตามองเขาและหันไปมองท้องฟ้าด้านนอก 

“สงสัยวันนี้น่าจะมีพายุ  ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณช่วยนั่งเฉยๆ จะขอบคุณมาก” 

“น้องเอ๋วันนี้เอาของไปส่งที่ร้านเฮียด้วยนะ”  ชายหนุ่มหน้าตี๋เจ้าของร้านชำในหมู่บ้านใกล้เคียงเดินเข้ามาส่งรายการสั่งของให้เธอ  อิสริยายิ้มให้ลูกค้าประจำ

“ได้ค่ะเฮีย ช่วงบ่ายนะคะ”  เธอพูดขณะที่คีย์รายการทำบิลเงินสดให้ลูกค้า  หญิงสาวขายปลีกให้คนทั่วไปและมีเรตราคาขายส่งให้ร้านค้าเล็กๆ  ราคาที่เธอส่งให้แทบไม่ต่างจากห้างค้าส่งขนาดใหญ่ที่มีสาขาทั่วประเทศ และเธอมีบริการส่งฟรีดังนั้นทำให้มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่ยังสมัครใจซื้อกับเธอ

          อิสริยาหยิบใบเสร็จที่พิมพ์ออกมาเรียบร้อย ลูกค้าเปิดกระเป๋าคาดเอวหยิบเงินสดออกมาหนึ่งปึก  คลี่นับด้วยท่าทางเชี่ยวชาญ

“นี่ครับสองหมื่นสองนะ  ขอบคุณมากครับ”  นอกจากจะเป็นลูกค้าชั้นดีแล้วยังขอบคุณแม่ค้าด้วย  สกนธีมองอย่างประหลาดใจ

อิสริยาลุกเอารายการสั่งของไปให้พนักงานในร้านที่กำลังจัดสินค้าขึ้นชั้น  สองคนนี้มีหน้าที่จัดของในชั้นวางสินค้าและจัดของส่งลูกค้าด้วย เพราะเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่าอะไรอยู่ตรงไหน สินค้าตัวไหนใกล้หมด ตัวไหนไม่มี

“เช็กของก่อนว่าครบไหม ถ้าไม่มีพี่จะได้เบิกจากโกดังใหญ่”  เธอสั่งลูกน้อง  โกดังใหญ่ที่ว่าคือร้านค้าส่งขนาดใหญ่ที่เป็นธุรกิจครอบครัวนั่นเอง

 ครู่เดียวพนักงานเอารายการมาส่ง ขีดกากบาทสีแดงหน้ารายการของที่ขาด

“ขาดกระดาษเช็ดปากห้าแพ็ก  กล่องชานอ้อยเจ็ดร้อยห้าสิบ      มิลสามแถว  แป้งเค้กมังกรฟ้าสามลังกับถั่วทองหนึ่งมัดค่ะพี่เอ๋” 

“โอเคขอบใจจ้ะ”  อิสริยาส่งข้อความแจ้งรายการสินค้าไปยังไลน์ของผู้จัดการที่ร้านใหญ่  ฝ่ายนั้นตอบกลับมาว่าจะมาส่งภายในหนึ่งชั่วโมง

“พี่เอ๋คะ เซลของน้ำมันรำข้าวมาค่ะ”  พนักงานอีกคนเข้ามาบอก หญิงสาวจึงให้เซลเข้ามาคุยที่หน้าเคาน์เตอร์นั้นเอง

สกนธีมองเธอทำงานอย่างเพลิดเพลิน เขาไม่เคยสัมผัสกับชีวิตการค้าขายแบบนี้  ครอบครัวเดิมของเขาเป็นข้าราชการทั้งพ่อและแม่เป็นข้าราชการครูมาทั้งชีวิต ชีวิตเดิมเขาจึงไม่เคยลำบาก ไม่ถึงขั้นรวยแต่ไม่เคยต้องหยิบจับทำอะไรเอง  ไม่เคยทำงานบ้านเองดังนั้นในชีวิตแต่งงานแรกๆ เขาจึงทำได้เพียงเพราะความอยากเอาใจเธอ  แต่พองานตัวเองยุ่งมากขึ้นเขาเริ่มไปสนใจกับทุกสิ่งรอบตัวที่อยู่นอกบ้านจนลืมเธอและลูก

'สมควรแล้วไหมวะ' 

สกนธีถามตัวเอง  ไม่ใส่ใจแล้วยังปากหมาทั้งที่เขารู้ดีกว่าใครว่าอิสริยามีนิสัยอย่างไร  ยามที่เธออดทนเธอจะอดทนถึงที่สุด แต่เมื่อไหร่ที่เธอไม่ทนแล้วใจเธอก็เป็นตามนั้นจริงๆ 

ชายหนุ่มคิดเพลินจนสะดุ้งโหยงเมื่อเธอเรียกเขาเสียงดัง

“คุณสกนธีเชิญด้านในค่ะ”