บทที่ 16 ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก

อิสริยาหันมากระชากแขนออกจากมือเขาแต่กลับถูกดึงเข้าไปกอดทั้งตัว  ชายหนุ่มยกร่างบอบบางลอยหวือจากเบาะที่นั่งอยู่ไปนั่งบนตักเขา  เขารวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยกันด้วยมือเดียวไพล่หลัง  อิสริยาดิ้นขลุกขลักด้านหลังเธอชนกับพวงมาลัยรถยนต์ด้านหน้าก็ถูกกอดรัดจนขยับไม่ได้

“ปล่อยนะ  ปล่อยเดี๋ยวนี้” 

เธอก้มลงกัดบ่าเขาเต็มแรงเมื่อถูกพันธนาการไว้แน่นหนา

สกนธีปล่อยให้เธอกัด  เขากอดเธอนิ่งจนหญิงสาวได้กลิ่นเลือดเธอเงยหน้าขึ้นเห็นเลือดที่ซึมจากแผลที่เธอกัดผ่านเนื้อผ้าของเสื้อเชิ้ตเนื้อดีที่เขาสวมอยู่ 

“กัดอีกก็ได้  เอ๋จะทำอะไรพี่อีกก็ได้ถ้าทำให้ความรู้สึกดีขึ้น”

ชายหนุ่มเจ็บหนึบที่แผลแต่เขารู้ว่านั่นยังไม่เท่ากับที่เขาเคยทำไว้กับเธอ  เขาคลายมือที่รวบข้อมือเธอไว้แต่ยังกอดเธอนิ่งรอจนเธอสงบลงเอง 

“ปล่อยเดี๋ยวนี้”  อิสริยาขบฟันด้วยความโมโห

“สัญญาก่อนว่าจะไม่วิ่งหนี  เดี๋ยวพี่ไปส่งเอ๋ที่ร้านเอง”

สกนธีไปส่งอิสริยาที่ร้านแล้วจึงย้อนกลับมาเอาเอกสารที่บ้าน  ชายหนุ่มเข้าบริษัทในตอนบ่ายเจอกลุ่มเพื่อนที่มาหาพอดี

“มึงไปโดนอะไรมาวะ”  อัศราทักขึ้นมา  เขาจึงนึกขึ้นได้ว่าลืมเปลี่ยนเสื้อ ฝ่ายนั้นลุกมาดูใกล้ๆ ที่ไหล่เขาแล้วจึงหัวเราะขึ้นมา

“โดนกัดมานี่เอง  ว่าแต่เจ้าของรอยฟันเมียเก่ามึงหรือใคร”

“เอ๋เป็นเมียกูอยู่ไม่ใช่เมียเก่า  มึงไม่ต้องรีบอวยพรไอ้ฮาน”  สกนธีกัดฟันตอบ

“ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก  ผู้หญิงกัดแปลว่ารักปานจะกลืนกิน” 

อัศราพูดต่ออีกสองสามคำแล้วกลับมานั่งที่  รอให้คนที่เพิ่งมาเข้ามาร่วมวงสนทนาที่โต๊ะ

“เรื่องมิลินนายจะว่าไง  จะเอาเรื่องไหม” 

ชานนท์ถามขึ้น เขารู้รายละเอียดคร่าวๆ จากลูกน้องที่ไปกับสกนธีวันนี้แล้ว

คนที่ถูกถามพยักหน้า  สีหน้าเขายังมีแววกรุ่นโกรธเมื่อเพื่อนถามเรื่องนี้ 

“มึงจะมีปัญหาอะไรรึเปล่า” 

“ไม่มี  มึงจัดการไปเลยถ้าอยากได้พยานกูเป็นให้ได้”  แม้ว่าจะเป็นญาติเขา แต่มิลินก็เข้าข่ายประเภทญาติระอาที่ทำให้ชานนท์ลำบากใจมาหลายครั้ง

“แต่ไอ้เมธล่ะ  เมียมึงจะโอเคไหมถ้าเอาเรื่องแล้วลามไปถึงไอ้หมอนั่น”  อัศราแย้งนั่นยิ่งทำให้สีหน้าของสกนธีดูทะมึนมากขึ้น

“เอ๋แยกแยะได้ คราวนี้เขาก็ไม่ได้เข้าข้างมัน” 

ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟัน  แต่ในใจก็เริ่มไม่แน่ใจว่าอิสริยาจะไม่พอใจหรือไม่  เพราะขนาดรู้ว่ามันเป็นแบบนี้วันนี้เธอก็ยังนั่งรถมันมา

“ก็ว่ากันไปตามเนื้อผ้าแหละ  ถ้าไอ้หมอนั่นมันสุจริตใจจริงมันก็ต้องพิสูจน์ตัวเองได้”  ชานนท์สรุปซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย

ตกเย็นสกนธีมาที่ร้านมินิมาร์ทที่ดูเหมือนเป็นกิจวัตรของเขาไปแล้วที่จะต้องมาที่นี่ทุกวัน  ซึ่งตอนนี้เขาได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาหาลูกที่ชั้นสองได้เลยไม่ต้องรอให้ใครพาขึ้นมา  และวันนี้เนื่องจากอยู่คุยงานกับเพื่อนที่บริษัทจนเย็นจึงไม่ได้แวะซื้อขนมก่อนเข้ามาอย่างทุกที

“วันนี้พ่อมีขนมมาไหมคะ” 

น้องเพียงมองหาขนมที่บิดามักมีติดมือมาทุกวัน แต่วันนี้เธอหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็น  ชายหนุ่มเห็นสีหน้าลูกสาวเกรงว่าเด็กหญิงจะผิดหวังเขาจึงรีบพูด

“วันนี้พ่อคุยงานเลิกเย็นเลยค่ะลูก  ไปดูขนมร้านข้างล่างแทนได้ไหมคะ” 

“ร้านน้านายเหรอคะ  ไปค่ะไป” 

“ไปบอกคุณแม่ก่อนค่ะ  ถามแม่ด้วยว่าจะเอาอะไรไหม” 

อิสริยาขึ้นบันไดมาที่ชั้นสองพอดีเธอทำหน้านิ่งเหมือนทุกวัน  หญิงสาวปรายตามองลูกแล้วพูดกับเด็กหญิง

“รีบไปรีบมาค่ะ  วันนี้หนูยังทำการบ้านไม่เสร็จนะคะ” 

“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อสอนเองงั้นเราไปซื้อขนมกัน  เอ๋เอาอะไรไหมครับ” 

“ไม่ค่ะ  ขอบคุณ”

เธอตอบแล้วเดินเข้าห้องพักด้านในไปไม่มองเขาอีก

‘ยังตอบอยู่  เอาวะท่าทางไม่โกรธเท่าไหร่’  ชายหนุ่มคิดในใจ  เขาเลิกตอแยเธอเพราะเกรงว่าหญิงสาวจะโมโหขึ้นมาอีก  จึงหันไปคว้ามือลูกสาว

“ไปกันค่ะลูก”